นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน

Tomo mode
“เฮ้ย!!! ไอ้โทโมะ เกิดอะไรขึ้นวะ” ไอ้ป๊อปถามขึ้น ตอนฟางเดินไปข้างในบ้านแล้ว
“เกิดอะไร?”
“ฉันถามแก ไม่ใช่ให้แกมาถามฉัน”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ฟางมาที่นี่ทำไม?”
“ฉันควรจะถามแกมากกว่า”
“ฮะ? ฉันทำอะไรวะ!” ไอ้ป๊อปพูดแล้วขมวดคิ้วเข้ามากันอย่างงุนงง
“ฉันจะไปรู้กับแกมั้ย แกไปทำอะไรเค้า? เค้าถึงเหาะมาหาแกที่นี่น่ะ”
“ฉันทำอะไร?”
“ฉันไม่รู้” ผมบอกปัดๆ แล้วกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ไอ้ป๊อปกระชากคอเสื้อผมไอ้ก่อน
“แกต้องรู้ ก่อนหน้านี้ฟางเป็นไงมั้ง?”
“ฉันเห็นฟาง...ร้องไห้ว่ะ”
“เฮ้ย!!! แกรู้มั้ยว่าเรื่องอะไร?”
“ฉันบอกว่าฉันไม่รู้”
“เวรเอ๊ย!!!” ไอ้ป๊อปสบถอย่าหัวเสีย แล้วเดินเข้าไปข้างในบ้าน
ก่อนจะตามเข้าไปผมก็ต้องขับรถเข้ามาจอดในบ้านมัน แล้วปิดประตูรั้วให้เรียบร้อย ตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านเลยแหะ ตอนเข้ามาในบ้านผมก็ต้องไปยกน้ำมาเสิร์ฟให้คุณเพื่อนๆ ทั้งหลายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเนี่ยบ้านไอ้ป๊อปมีโซฟาสามตัว มีโซฟาตัวยาวอยู่ตรงกลางและมีโซฟาตัวเล็กอยู่ข้างๆ และตรงกลางเป็นโต๊ะกระจกใส โซฟาตัวกลางมีฟางกับไอ้ป๊อปนั่งอยู่ด้วยกัน แต่นั่งห่างกันกว่าปกติ ส่วนโซฟาตัวเล็กข้างๆฟาง แก้วนั่งอยู่ งั้นก็เหลือโซฟาตัวเล็กข้างๆไอ้ป๊อป ผมก็ต้องเป็นคนนั่งเอง เพราะมันเหลือตัวเดียวละ
“ฟางมีอะไรหรอ? มาหาฉันถึงที่บ้านเนี่ย โทรมาก็ได้นะ” ไอ้ป๊อปพูดแล้วเอื้อมมือจะไปกุมมือฟาง แต่ฟางก็ขยับมือหนีซะก่อน เกิดอะไรขึ้น!!! ผมอยากรู้มันเกิดอะไรกับสองคนนี้
“ป๊อปปี้...” ฟางเรียกชื่อนายป๊อปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หือ? มีอะไร?”
“ฉันว่าเรา...”
“...” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เพื่อรอฟังว่าฟางจะพูดอะไร
“เรา...”
“...” เงียบครับเงียบ ไม่อยากหายใจแล้วตื่นเต้นๆ อยากรู้ครับ ผมอยากรู้
“เราเลิกกันเถอะ!!!”
“ฮะ!!! อะไรนะฟาง” คำพูดของฟางทำให้ทุกคนอึ้ง โดยเฉพาะไอ้ป๊อป
“เรา-เลิก-กัน-เถอะ!!!” ฟางพูดชัดๆ เน้นๆ
“ทำไมอ่ะฟาง เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอบอกเลิกฉัน ฉันทำอะไรผิด!!!” ไอ้ป๊อปเขย่าตัวฟางอย่างแรง ฟางจึงดึงมือนายป๊อปออก
“หึ นายมาถามฉันทำไม นายถามตัวเองสินายทำอะไร!!!” ฟางพูดแล้วแสยะยิ้ม
“ฉันทำไมอะไร?” ไอ้ป๊อปขมวดคิ้วทำหน้างง
“นายทำตัวนายเองนะ!!!” ฟางพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วโยนมาให้ไอ้ป๊อป เฮ้ย!!! นั่นมันภาพที่ไอ้ป๊อปกำลัง...จูบกับยัยเฟย์นี่ (ผมเห็นเพราะนั่งใกล้ไอ้ป๊อป) คงเป็นเพราะภาพนี้แน่ๆ ฟางถึงอารมณ์เดือด แล้วเหาะมาที่นี่ สมน้ำหน้า สมควรแล้วไอ้ป๊อป
“ฟาง...ฟางมันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ!”
“แล้วยัง? มันเป็นยังไง”
“มันเป็นแค่...”
“แค่...”
“นายไม่ต้องแก้ตัวหรอก ฉันรู้หมดแล้ว”
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็นนะ”
“นายแก้ตัวไม่ขึ้นหรอก ภาพมันฟ้องแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่ที่ภาพ”
“ฉันอธิบายได้”
“ฉันไม่ต้องการคำอธิบายอะไรจากนายทั้งนั้น”
“ไม่...”
“นายมันเลว นายยังรักยัยเด็กนั่นอยู่”
“ไม่จริงนะ...”
“เพราะฉะนั้นเราเลิกกัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” ฟางพูดแล้วลุกเดินหนีออกไป
“ฟาง...ฟาง ฟาง!!!” ไอ้ป๊อปลุกตามฟางออกไป แล้วคว้าแขนฟางไว้ “ฟังฉันก่อนนะ”
“ไม่ ปล่อยฉัน!!!” ฟางพูดแล้วสะบัดมือไอ้ป๊อปออกอย่างง่ายดาย (คงเพราะไอ้ป๊อปคงจะอ่อนแรงแล้วล่ะ) แล้วฟางก็วิ่งหนีออกไปรอที่รถ
“ฉันรักเธอนะ!!!” ไอ้ป๊อปตะโกนเสียงดัง
“It’s over!!!”