นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน

“เย้ๆๆ” ฉันร้องขึ้นอย่างดีใจ ในที่สุดงานของห้องก็เสร็จ

“บางทีแกก็เว่อร์ไปนะ” ยัยแก้วสะกิดฉันแล้วมองอย่างเอือมๆ

“ก็งานมันเสร็จแล้ว ฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว คิดถึงที่นอนจะตาย”

“คิดถึงที่นอนหรือคิดถึงคนที่จะโทรมาหาก่อนนอนกันแน่” นายโทโมะพูดแซว

“โหๆๆๆ” เสียงเพื่อนในห้องฉันพร้อมใจกันร้องอย่างถูกใจ

“อะไรกันๆ ฉันคิดถึงที่นอนต่างหาก นายป๊อปไม่เกี่ยว”

“อะไรๆ ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าเป็นนายป๊อปน่ะ อย่าร้อนตัวสิ” เสียงยัยแก้วพูดขึ้น

“ยัยแก้ว!”

“ฟาง มันเย็นมากแล้วฉันว่าเรากลับบ้านกันเถอะ” เสียงนายโทโมะพูดขึ้น ขณะกำลังเดินไปเก็บของใส่กระเป๋า

“เออๆ รู้แล้วน่า ฉันไปรอที่รถเลยนะ” ฉันบอกโทโมะ แล้วหันมาคุยกับยัยแก้วต่อ “แกจะกลับบ้านยังไง”

“ก็คงกลับรถโดยสารน่ะ วันนี้ไม่ได้เอารถมา”

“ไม่ได้นะ มันอันตราย แกกลับกับฉันฉันก็ได้ ให้โทโมะไปส่งแกก็ได้”

“ฉันไม่อยากรบกวนนายนั่น”

“เป็นเพื่อนกันนะ ไม่รบกวนหรอก บ้านอยู่ใกล้กันนี่นา”

“เพื่อนกัน... เออๆ ก็ได้ฉันไปด้วยก็ได้”

“เยี่ยมให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก”

หลังจากคุยกับยัยแก้วเสร็จ ฉันก็พายัยแก้วเดินไปที่รถโทโมะ

“ไหนบอกจะมารอที่รถไง เธอให้ฉันมารอน่ะเนี่ย” นายโทโมะโวยวายใส่

“ช้านิดช้าหน่อยนายมีปัญหาหรอ”

“ไม่มีเว้ย!”

“เออ ตอบง่ายดี” ฉันพูดแล้วเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเบาะหลังทันที ปล่อยให้แก้วนั่งข้างหน้ากับคนขับก็คือนายโทโมะเองแหละ

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

พอรถออกมาได้ประมาณ 10 นาที เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักส่งมา พอฉันเปิดดู เป็นภาพที่ทำให้ฉันแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้ง แล้วมีข้อความกำกับได้ภาพว่า

                ‘วันนี้เรามีความสุขมากเลยค่ะ พี่ฟาง’

หึไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครส่งมา

“โทโมะ!!! เลี้ยวรถกลับไป”

“เฮ้ยๆ เธอจะไปไหน”

“ไปบ้านนายป๊อปเดี๋ยวนี้!!!”

“อะไรกันๆ อยู่ๆก็จะไปบ้านไอ้ป๊อป คิดถึงขนาดนั้นเลยหรอ” นายโทโมะพูดแซว

“เงียบก่อนได้มั้ย ฉันบอกให้เลี้ยวรถกลับไปไง”

“เออๆ ดุจริงเว้ย!” นายโทโมะพูดแล้วเลี้ยวรถกลับตามที่ฉันบอก

“แกเป็นอะไรวะฟาง” ยัยแก้วที่เห็นท่าทางฉันไม่ค่อยดีเลยปีนข้ามมานั่งกับฉันข้างหลัง (แกไม่แคร์ว่าตัวเองใส่กระโปรงเลยนะ) ฉันเลยยื่นโทรศัพท์ให้ยัยแก้วดูข้อความเมื่อกี้

“เฮ้ย!!! อะไรกันเนี่ย ใจเย็นก่อนนะแก” ยัยแก้วพูดแล้วคืนโทรศัพท์ให้ฉันคืนฉันกำเอาไว้แน่ แล้วยัยแกก็เอาหน้าฉันไปซบอยู่กับไหล่ตัวเอง น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

อีก 20 นาทีต่อมาก็มาถึงบ้านนายป๊อป ฉันระดมกดกริ่งหน้าบ้านรัว

“อ้าวฟาง มาได้ไงเนี่ย คิดถึงฉันหรอ” เจ้าของบ้านทำหน้าอึ่งๆ แล้วก็ยังปั้นหน้ายิ้มอย่างปกติที่สุด

“วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านใช่มั้ย” ฉันถามเสียงเรียบๆ โดยไม่สนใจทำพูดของนายป๊อป

“อ่า...ใช่”

“ดี!” ฉันพูดแล้วเดินกระแทกไหล่นายป๊อปเข้าไปในบ้าน ส่วนยัยแก้วเองก็เดินตามฉันเข้ามาด้วย

“แกจะทำอะไร”

“เดี๋ยวแกก็รู้”

“ฉันขอโทษแทนเฟย์ด้วยนะ”

“แกไม่ผิด ไม่ต้องมาขอโทษ!!!”