นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน

Kaew mode
“ไปไหนมาเนี่ย?”
ฉันถามยัยฟางที่กำลังเดินมาเข้าแถวพร้อมนายโทโมะ เอ๊ะ! ทำไมสองคนนี้มาพร้อมกันได้นะ ทุกครั้งฟางต้องมาพร้อมนายป๊อป หรือว่ายังไม่คืนดีกัน ยัยฟางเอาจริงใช่มั้ยเนี่ย?
“ไปกินข้าวมาน่ะ”
“ไปกับนายนี่เนี่ยนะ” ฉันพูดแล้วชี้ไปทางนายโทโมะ
“อื้อใช่ แก้วก่อนเข้าห้องเรียนไปเข้าห้องน้ำกับฉันหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อืม ได้สิ แต่ตอนนี้แกช่วยเข้าแถวให้ตรงก่อนเถอะ ส่วนนายไปเข้าแถวเลยไป” ฉันบอกยัยฟางแล้วหันไปสั่งนายโทโมะ
เขาไม่พูดแต่ยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจ แล้วเดินไปเข้าแถวผู้ชาย ส่วนยัยฟางก็มาเข้าแถวอยู่ข้างหน้าฉัน
“ฟาง!” เสียงนายป๊อปที่เข้าแถวอยู่ข้างๆ (ผู้ชายห้องนายป๊อปจะเข้าแถวข้างๆกับผู้หญิงห้องฉัน)
“แก้วเปลี่ยนที่กับฉันหน่อย” ยัยฟางพูดแล้วเดินมาอยู่ที่ของฉันแล้วดันหลังฉันให้ไปอยู่ที่ของตัวเอง
“ฟางทำไมต้องหนีฉันด้วยล่ะ” นายป๊อปพูดแล้วกำลังจะเปลี่ยนที่กับเพื่อนของเขา แต่ยัยฟางพูดดักไว้ก่อน
“ถ้านายเปลี่ยนที่กับเพื่อนแล้วมาอยู่ข้างฉัน ต่อไปนี้นายไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันจะไม่ชายตามองนายแม้แต่หางตา และจะไม่มีวันให้อภัยนายด้วย”
“แต่ฟาง...”
“ก็ลองดูสิ! นายก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง”
“ฟาง...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนาย!!!”
“ฟางแกใจเย็นก่อนดิ” ฉันพูดแล้วลากยัยฟางให้ไปอยู่ท้ายแถวเลย
 
15นาทีต่อมา
พอเข้าแถวเสร็จยัยฟางก็ลากฉันออกมาเข้าห้องน้ำ แต่ไปไม่ถึงห้องน้ำหรอก เพราะยัยฟาง ดันพาฉันมา นั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใกล้ๆ อาคารเรียนตึก1ซึ่งไม่ค่อยมีคนผ่านมามากนัก
“ว่าไงแกมีอะไร”
“ฉันมีบางอย่างจะบอกแก”
“หือ? อะไรหรอ”
“ฉันกับโทโมะ เอ่อ...”
“แกกับโทโมะทำไม?”
“ฉันกับโทโมะคบกันอยู่”
คำพูดของยัยฟางเหมือนทำให้ใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกชาไปหมดทั้งตัว
“แต่...คบกันแค่ในนามเท่านั้นนะ”
“มะ...หมายความว่าไง”
“ฉันคับกับเขาไม่ใช่เพราะรัก แต่เป็นเพราะฉันต้องการจะลืมนายป๊อปให้ได้เร็วขึ้นเท่านั้นเอง”
“เฮ้อออออ โล่งไปที”
“หือ ว่าอะไรนะ?” ยัยฟางเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็ยัยแอบอมยิ้มอยู่
“ปะ...เปล่า”
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ” ยัยฟางยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ระ...รู้อะไร”
“ก็...”
“พอๆ พอเลย ขึ้นเรียนกันดีกว่า สายแล้วนะ”
“เขินหรอจ๊ะ”
“เขินบ้าเขินบออะไร ไม่มี้ไม่มี!!!” ฉันพูดแล้วหันหน้าเสมองไปทางอื่น
“เสียงสูงไปนะ” ยัยฟางจับหน้าฉันหันมาแล้วพูดต่อ “หน้าแดงด้วย”
“อะไรกันๆ ไม่ได้เขินซะหน่อย อาการมันร้อนต่างหากเล่า”
“อ้าวโทโมะ?”
“นะ...ไหน?”
“ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มี แน่อยากเจอละสิท่า”
“ยัยฟางงงงง!!!” ฉันพยายามจะวิ่งไล่ตามยัยฟาง แต่มันวิ่งเร็วชะมัด ขนาดขาฉันยาวกว่านะเนี่ย
“ฮ่ะฮ่าๆๆ ล้อเล่นนิดเดียวเอง”
“ยัยฟางงงงงงงง โอ๊ย! ขอโทษค่ะ ฮะ...เฮ้ย!!! นาย...นายโทโมะ!” ฉันวิ่งไม่ดูทางเลยไปชนนายโทโมะเข้า โอ๊ยยยยเขิน เอ้ย! ไม่ใช่เจ็บ!!! อ๊ากกกกกกจะบ้าตายยยยยย