นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน

“เออใช่ ฉันเองตกใจอะไรเนี่ย” โทโมะพูดแล้วขมวดคิ้ว

“เปล่านะเปล่าเลย ไม่ได้ตกใจอะไรเลย”

“เธอดูแปลกๆไปนะ ไม่สบายรึเปล่า?”  นายโทโมะพูดแล้วเอื้อมมือมาแตะหน้าผากฉัน ทำเอาฉันขะ...เขิน อ๊ะ! ฉันเขินทำไม อ๊ากกกกกกก ฉันเขินนายโทโมะทำมายยยยยยยยย

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่” นายโทโมะพูดแต่ก็ยังไม่เอามือออกจากหน้าผากฉัน

“จะให้ร้อนได้ไง ในเมื่อฉันจะบายดี”

ใช่! ใช่เลยตัวฉันไม่ร้อนเลย ฉันสบายดี ภายนอกฉันไม่ร้อน แต่ภายใน(ใจ)ร้อนไปหมดแล้ว จะละลายแล้ว เอามือออกไปซะทีเถอะ

“ก็ดีละ...อ้าว? ฟางไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ” นายโทโมะละมือออกจากฉันแล้วแล้วเดินเข้าไปหายัยฟาง(มั้ง เห็นแต่หัว)ที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้(ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้) ยัยตัวแสบเอ๊ย! แล้วทำไมดูท่าว่ายัยฟาง เหมือนทะเลาะกับใครอยู่เลย หรือฉันตาฝาด แกคงไม่ได้ทะเลาะกับตัวเองหรอกนะ ฉันก็เลยเดินตามโทโมะไปด้วยเหมือนกัน

“เฮ้ย!!! ไอ้ป๊อป!!!”  เสียงนายโทโมะตะโกนเสียงดัง

นี่...นี่มันอะไรกัน ยัยฟางกำลังจิกหัวนายป๊อปอยู่น่ะสิ และนายป๊อปก็ดันจูจุ๊บอยู่กับยัยฟางด้วยแหละจ้า

เพี้ยะ!!!

พอนายป๊อปผละออกจากยัยฟาง ยัยฟางเลยฟาดฝ่ามืดไปบนหน้านายป๊อปอย่างแรง มีรอยนิ้วมือปรากฏชัดเจนแดงแป๊ดเลย อ๊ากกกกก เจ็บฉันเจ็บแทน

“นายทำบ้าอะไรของนายฮะ!!!” ยัยฟางพูดแล้วเอามือขยี้ปากอย่างแรง

“ฉันอยากคุยกับเธอ แต่เธอไม่ยอมฟังฉันเลย” ป๊อปพูดแล้วทำท่าจะเขามากอดฟาง แต่ฟางกลับลุกขึ้นมาควงแขนนายโทโมะไว้ ทำเอาป๊อปอึ้งจนอ้าปากค้าง

“เธอทำอย่างนี้หมายความว่าไงฟาง?”

“อย่างที่นายเห็น”

“อย่าบอกนะว่าเธอกับไอ้โทโมะ...”

“ใช่ค่ะ พี่ฟางกับพี่โทโมะเค้าคบกันอยู่” ไม่ใช่เสียงยัยฟาง แต่เป็นเสียงยัยตัวต้นเหตุนี่เอง “จริงๆนะ

พี่ป๊อป”

“จริงหรอฟาง” ป๊อปพูดแล้วจับแขนฟางเขย่าเบาๆ

“จริงสิพี่ป๊อป ตอนเช้ายังเห็นไปกินข้าวด้วยกันอยู่เลย” ยัยเฟย์ยังยุไม่เลิก แล้วคำพูดของเฟย์ก็ทำให้นายป๊อป ปล่อยมือออกจากฟางอย่างอ่อนแรง “แล้วเฟย์ก็มีเรื่องจะบอก” ยัยเฟย์พูดแล้วเดินไปดึงแขนนายป๊อปให้ออกห่างจากยัยฟาง

“ยัยเฟย์ แกจะทำอะไรน่ะ!” ฉันพูดขึ้น แต่ยัยเฟย์ดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดฉันเลย

“พี่ป๊อปที่พี่ฟางขอเลิกกับพี่ อาจจะไม่ใช่แค่เห็นรูป รูปนั้นหรอกนะ”

“เธอว่าไงนะ?” นายป๊อปถามขึ้น

“ก็มันน่าจะมีอะไรซ่อนเร้นมากกว่านั้น ส่วนเรื่องรูปนั้นมันอาจเป็นเพียงเห็นผลบังหน้า บางทีพี่ฟางอาจมีคนอื่นมาก่อนหน้านี้แล้วก็ได้ แต่กลัวว่าถ้าเป็นคนบอกเลิกพี่ป๊อปก่อน พี่ฟางคงจะเป็นคนผิด เลยใช้จังหวะนี้ที่มีรูปนั้น ฉันตั้งใจจะจัดฉากเพื่อให้ความจริงมันปรากฏยังไงล่ะ เธอจะได้เลิกกับพี่ป๊อปโดยอ้างเรื่องรูปนั้น”

“เธอเอาอะไรมาพูดน่ะ!!!” ฉันกับยัยฟางตะโกนเสียงดัง ยัยเฟย์แสยะยิ้มแล้วพูดต่อ

“และคนที่พี่ฟางมีใจให้คือพี่โทโมะไง”

“เธอพูดอะไรของเธอน่ะ!!!” ฉันโวยวายใส่

“ก็ดูอย่างเมื่อวานสิ ที่พี่ฟางอยากให้พี่โทโมะไปส่ง แล้วพอมาวันนี้สองคนนี้ก็มาคบกัน ทั้งๆที่พึ่งเลิกกับพี่ป๊อปเมื่อวานด้วยซ้ำมันไม่เร็วไปหน่อยหรอคะพี่ฟาง”

“เธอจะเข้าใจยังไงมันก็เรื่องของเธอ” ยัยฟางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และท่าทางที่เย็นชา

“อ๋อ! เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เธอทำให้ฉันฉันคิดว่าตัวเองผิด แต่ความจริงคือเธอเองนั่นแหละที่ผิด!!!” นายป๊อปพูดแต่แทบจะตะโกนใส่หน้ายัยฟาง

“ไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจนะ!!!” ฉันแย้งขึ้น

“เธอไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรแทนหรอกแก้ว” นายป๊อปหันมาพูดกับฉัน

“นายกำลังเข้าใจ...”

“ไม่ต้องพูดหรอกแก้ว” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ยัยฟางก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน แกจะพูดแทรกฉันทำไมล่ะยัยฟาง

“แต่ ฟางเธอไม่...”

“ไม่ต้องใส่ใจหรอกว่าใครเค้าจะเข้าใจยังไง ฉันไม่แคร์หรอกนะแค่คนไม่มีหัวใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง...” ยัยฟางพูดแล้วก็เดินหนีออกไป แต่เสียงนายป๊อปกลับทำให้ยัยฟางชะงักขาไว้โดยอัตโนมัติ

“ถ้าฉันไม่มีหัวใจ...ฉันคงไม่รักเธออยู่หรอกฟาง!!!”