แค่เพื่อน...มันไม่พอหรอก

ตังแต่นั้นมา โทโมะจะทำอะไรก็มีแต่พิม แก้วรู้สึกน้อยใจที่โทโมะไม่สนแก้วเหมือนแต่ก่อน
เย็นวันนี้
โทโมะ:วันนี้วันเสาร์ไปเที่ยวอีกป่าว
แก้ว:ไปดิ ไปที่ไหนอ่ะ 
โทโมะ:ไปสวนสนุก ฉันชวนพิมไปด้วยน้าาาา
แก้ว:อืม แก้วตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยมาก 
พอไปถึงสวนสนุกแก้วแทบไม่ได้เล่ยเลย มีแต่พิมเล่นกับโทโมะ แก้วไปก็เหมือนเป็นคนรับใช้ให้โทโมะกับพิม
ตกเย็น
ตอนนี้แก้วอยู่คนเดียว สองคนนั้นเล่นแล้วเดินกันไปไหนก็ไม่รู้ แก้วตามไม่ทัน เพราะพิมฉุดโทโมะให้แก้ว
เดินตามไม่ทัน โทโมะก็ไม่ใส่ใจแก้วเลย จนตอนนี้2ทุ่มแล้ว โทโมะหายไปไหนก็ไม่รู้ แก้วเลยกลับบ้านก่อน โทโมะ
ส่งพิมกลับบ้านแต่พอพิมลงจากรถโทโมะก็นึกถึงแก้วขึ้นมาทันที
 โทโมะ:ซวยแล้ว แก้วเป็นยังไงบ้างเนี่ย คงจะกลับบ้านแล้วมั้ง
แก้วมานั่งร้องไห้อยู่ที่ระเบียง
แก้ว:ฮึกๆๆฮือๆๆ
โทโมะมาเห็นแก้วร้องไห้พอดี
โทโมะ:แก้ว ฉันขอโทดนะ ขอโทดนะแก้ว
แก้วได้ยินก็โมโหทันทีว่า
แก้ว:อย่ามายุ่งกับฉัน นายมันไม่มีหัวใจ นายปล่อยฉันไว้อย่างนั้นได้ยังไง นายใจร้ายมาก ใช่สิฉันมันไม่สำคัญ
เท่าพิมของนายหนิ ฉันมันไม่สวย ฉันมันกระดานโต้คลื่น ฉันสู้ยัยนั้นไม่ได้ซักอย่าง นายคบกับนังนั้นไม่ถึงเดือน
ก็รู้ใจกันแล้ว แต่ฉันหล่ะ เป็นเพื่อนกับนายมากี่ปีนายยังไม่รู้เลยว่าฉันคิดอะไรอยู่ แก้วพูดจบก็ปิดประตูเข้าห้อง
โทโมะ:แก้ว  เดี๋ยวสิ แก้ววว
*******************************************************
เอาหล่ะ ม๊างอนแล้ว ป๊าง้อม๊าเลยย