แค่เพื่อน...มันไม่พอหรอก

ตังแต่นั้นมา โทโมะจะทำอะไรก็มีแต่พิม แก้วรู้สึกน้อยใจที่โทโมะไม่สนแก้วเหมือนแต่ก่อน

เย็นวันนี้

โทโมะ:วันนี้วันเสาร์ไปเที่ยวอีกป่าว

แก้ว:ไปดิ ไปที่ไหนอ่ะ 

โทโมะ:ไปสวนสนุก ฉันชวนพิมไปด้วยน้าาาา

แก้ว:อืม แก้วตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยมาก 

พอไปถึงสวนสนุกแก้วแทบไม่ได้เล่ยเลย มีแต่พิมเล่นกับโทโมะ แก้วไปก็เหมือนเป็นคนรับใช้ให้โทโมะกับพิม

ตกเย็น

ตอนนี้แก้วอยู่คนเดียว สองคนนั้นเล่นแล้วเดินกันไปไหนก็ไม่รู้ แก้วตามไม่ทัน เพราะพิมฉุดโทโมะให้แก้ว

เดินตามไม่ทัน โทโมะก็ไม่ใส่ใจแก้วเลย จนตอนนี้2ทุ่มแล้ว โทโมะหายไปไหนก็ไม่รู้ แก้วเลยกลับบ้านก่อน โทโมะ

ส่งพิมกลับบ้านแต่พอพิมลงจากรถโทโมะก็นึกถึงแก้วขึ้นมาทันที

 โทโมะ:ซวยแล้ว แก้วเป็นยังไงบ้างเนี่ย คงจะกลับบ้านแล้วมั้ง

แก้วมานั่งร้องไห้อยู่ที่ระเบียง

แก้ว:ฮึกๆๆฮือๆๆ

โทโมะมาเห็นแก้วร้องไห้พอดี

โทโมะ:แก้ว ฉันขอโทดนะ ขอโทดนะแก้ว

แก้วได้ยินก็โมโหทันทีว่า

แก้ว:อย่ามายุ่งกับฉัน นายมันไม่มีหัวใจ นายปล่อยฉันไว้อย่างนั้นได้ยังไง นายใจร้ายมาก ใช่สิฉันมันไม่สำคัญ

เท่าพิมของนายหนิ ฉันมันไม่สวย ฉันมันกระดานโต้คลื่น ฉันสู้ยัยนั้นไม่ได้ซักอย่าง นายคบกับนังนั้นไม่ถึงเดือน

ก็รู้ใจกันแล้ว แต่ฉันหล่ะ เป็นเพื่อนกับนายมากี่ปีนายยังไม่รู้เลยว่าฉันคิดอะไรอยู่ แก้วพูดจบก็ปิดประตูเข้าห้อง

โทโมะ:แก้ว  เดี๋ยวสิ แก้ววว

*******************************************************

เอาหล่ะ ม๊างอนแล้ว ป๊าง้อม๊าเลยย