COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

วันงานคอนเสิตร์ ‘Annihilate’ 
 
                 “แกมองอะไรว่ะไอ้โมะ กรูเห็นมองตั้งแต่เขาเปิดให้คนดูเข้ามาแล้ว”
 
ป็อปปี้เอ่ยทักเพื่อนด้วยความแปลกกับท่าทีแปลกๆของโทโมะที่มาแอบดูกลุ่มคนดูอยู่ข้างเวที
 
                 “เปล่า”
 
                 “เออๆ เรื่องของเมิงกรูก็ไม่อยากถามมาก ไปเตรียมตัวได้แล้ว อีก20 นาทีต้องขึ้นเวที”
 
โทโมะเหลือบมองกลุ่มคนดูเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนหายใจออกมา เดินตามหลังป็อปปี้กลับเข้ามาด้านหลังเวที
 
แต่โดยดี
 
สามหนุ่มต่างแยกย้ายกับไปทำสามาธิก่อนขึ้นเวทีคนละมุม
 
                “ฟาง วันนี้ฉันต้องขึ้นเวทีอีกแล้ว ตื่นเต้นชะมัด เฮ้อถ้ามีเธอมาคอยให้กำลังใจก็ดีซิ”
 
เอ่ยกับรูปถ่ายของเพื่อนสาว ยิ้มออกมากับรอยยิ้มสดใสของคนในรูปที่เขามักหยิบมาเป็นกำลังใจ
 
ก่อนขึ้นเวทีเสมอๆ
 
                “‘Annihilate’  เตรียมแสตนบายครับ”
 
                “‘Annihilate’  “ ทั้งสามหนุ่มประสานมือเป็นวงก่อนจะเปร่งเสียงออกมาพร้อมกัน
 
เพียงแค่อินโทรดนตรีดังขึ้น ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากลุ่มแฟนคลับผู้หญิงได้เป็นอย่างดี
 
                “ยัยพวกนี้มันจะมาดูดนตรี หรือจะมาดูคนเล่นกันแน่นะ”
 
เฟย์หันมากระซิบข้างหูเพื่อนสาว
 
                “เอาน่าแก คอนเสิตร์มันก้ต้องมีเสียงกรี๊ดซิ”
 
เฟย์เบ้ปากอย่างหมั่นไส้ไปกับท่าทีตื่นเต้นของเพื่อน ทำอย่างกลับไม่เคยดูคอนเสิตร์ของพี่ชายตัวเองงั้นแหละ
 
ทั้งๆที่เจ้าตัวมีอัลบังเพลง งานคอนเสิตร์ นิตยสารที่โทโมะลงทุกอัลบั้ม ทุกฉบับ เรียกว่ามันคลั่งพี่ชายตัวเองก็คง
 
ไม่ผิด
 
                “สัวสดีครับเรา ‘Annihilate’   พร้อมที่จะมาบดขยี้หัวใจของคุณไปกับเราหรือยังครับ”
 
เสียงทุ้มของป็อปปี้ดังขึ้น ก่อนที่ทั้งสาวคนจะปรากฎตัวในชุดสีดำสนิท อันเป็นสีประจำวงของพวกเขา
 
                “กรี๊สสสสสสส”
 
                “ถ้างั้นเราไปมันส์กันเรยครับ”
 
เสียงจังหวะกลองดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงโซ่โลกีต้าร์และเบสของทั้งสามหนุ่ม
 
เพียงแค่เริ่มต้น ก็เรียกความร้อนแรงของดนตรีให้ทั้งฮอลทั้งกระหึ่มไปด้วยจังหวะดนตรีหนักหน่วงได้ไม่ยาก
 
 ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว 
ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ หมดแรงจะก้าวไป 
ทำอย่างไรเมื่อไร้เธออย่างนี้ เมื่อเธอจะจากฉันไป 
อาจจะรู้เมื่อสายไป ว่ารักเธอเท่าไหร่ 
เมื่อเจ็บช้ำจนน้ำตารินออกมา 
ไม่อยากอ่อนแอแต่ว่าตามใจ 
มันเหมือนใครมาทิ่มแทง 
ยิ่งมีสายตาของเธอจ้องมองฉันยิ่งช้ำใจ 
อย่าได้ไหมโปรดจงหันไปจากฉัน ในตอนนี้ 
ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว 
ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ หมดแรงจะก้าวไป 
ทำอย่างไรเมื่อไร้เธออย่างนี้ 
อยากจะขอเธอสักครั้ง อย่ามองฉันในตอนนี้ 
ภาพที่เห็นมันอาจดูไม่ดี คนอ่อนแอที่ตรงนี้ 
ยังคงร้องไห้ไม่หยุดสักที เมื่อเธอมาจากฉันไป 
ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว 
ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ หมดแรงจะก้าวไป 
ทำอย่างไรเมื่อไร้เธออย่างนี้ 
อยากจะขอเธอสักครั้ง อย่ามองฉันในตอนนี้ 
ภาพที่เห็นมันอาจดูไม่ดี คนอ่อนแอที่ตรงนี้ 
ยังคงร้องไห้ไม่หยุดสักที เมื่อเธอมาจากฉันไป 
ก่อนที่น้ำตาจะไหล ก่อนที่ฉันยืนไม่ไหว 
ก่อนที่ฉันจะหมดลมหายใจ ขอเธออย่าจากฉันไป
Cr. Sweet Mullet 
 
เสียงดนตรียังดำเนินต่อไป ขาดก็แต่เสียงนักร้องนำอย่างป็อปปี้ที่หยุดร้องไปซะเฉยๆ
 
โทโมะกับเขื่อนมองหน้ากันนิ่ง แปลกใจไปกับอาการคล้ายนิ่งช็อคของเพื่อน
 
                  “ไอ้ป็อป เป็นอะไรไปว่ะ จำเนื้อไม่ได้ไงเมิง”
 
ยังดีที่ว่าเริ่มเข้าสู่ช่วงโซ่โลของดนตรี กลุ่มคนดูถึงยังไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของนักร้องนำ
 
                  “ฟาง!!”
 
                  “เมิงว่าไงนะไอ้ป็อป”
 
                  “ฟาง กรูเห็นฟาง”
 
                  “ไม่ขำนะเมิง” โทโมะมองป็อปปี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
ป็อปปี้ไม่หันไปตอบเพื่อน ทำท่าจะโดดลงจากเวที แต่เขื่อนคว้าไห่ลของป็อปปี้ไว้ได้ทัน
 
                 “ไอ้ป็อปเมิงจะทำอะไร ถ้าเมิงโดดลงไป งานวุ่นวายแน่”
 
                 “เมิงมีสติหน่อยดิว่ะ ฟางจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
 
ความจริงที่หลุดออกมาจากปากของโทโมะทำให้ป็อปปี้ต้องก้มหน้าลงข่มความเจ็บปวดในใจ ก่อนจะหันกลับมา
 
สนใจกับงานตรงหน้าแทน
 
                   “เกิด อะไรขึ้นน่ะ ทำไมพี่ป็อปหยุดร้องไป”
 
                   “ไม่รู้ซิ ฉันว่าพี่เขาจ้องมาทางเราแปลกๆนะ”
 
                    “พี่ฟาง”
 
เฟย์อุทานเสียงดังก่อนจะรีบลุกออกจากที่นั่งไป ตามมาด้วยแก้วที่ดูเหมือนเพิ่งจะนึกได้ถึงสาเหตุที่ป็อปปี้หยุดร้อง
 
ไปซะเฉยๆ
 
ป็อปปี้หลับตาควบคุมสมาธิ ก่อนจะเปิดปากร้องเพลงท่อนต่อไปได้จนจบคอนเสิตร์
 
สามหนุ่มเดินลงจากเวทีด้วยสีหน้าเครียดจัด ต่างจากเสียงเรียกร้องของแฟนเพลงที่ยังคงอยู่ในอารมณ์เมามันส์
 
ของดนตรี
 
 
 
 
 
                   “เยี่ยมมาก พี่ไม่เคยผิดหวังกับพวกแกจริงๆ”
 
                   “อ้าวแล้ว ไอ้ป็อปหล่ะ”   พี่เมฆถามโทโมะกับเขื่อนงงๆเมื่อไม่เห็นป็อปปี้เดินกลับเข้ามาในห้อง
 
พักพร้อมพวกเขา
 
                  “อย่างมันจะไปไหนได้ล่ะพี่”
 
                  “ที่นั้นอีกแล้วซินะ”
 
โทโมะพยักหน้ารับคำพี่เมฆเงียบๆ อดคิดไปถึงเรื่องที่ป็อปปี้บอกว่าเห็นฟางที่งานคอนเสิตร์ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
         ร่างสูงเดินถือช่อดอกกุหลาบขาวเข้ามาด้านในสุสาน สะดุดเข้ากับร่างบอบบางของใครบางคนที่ยืนอยู่ก่อน
 
แล้วที่หน้าป้ายหลุมศพของเพื่อนสาว
 
                “ฟาง”   เสียงทุ้มหลุดเสียงครางออกมา แทบไม่อยากจะกระพริบตาเพราะกลัวว่าภาพของเธอจะ
 
เลือนหายไป หากเขากระพริบแม้เพียงครั้งเดียว
 
หญิงสาวหันกลับมาตามเสียงเรียก ตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ
 
               “....”
 
ถึงแม้จะไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาจากปากเธอเขาก็เดาได้ว่าเธอเองก็ตกใจที่เห็นเขาไม่ต่างกัน
 
               “เธอ...ไม่ใช่ เฟย์ซินะฮ่าๆ”
 
ป็อปปี้หัวเราะขืนๆให้กับความคิดตัวเองที่มองเห็นภาพของฟางซ้อนทับกับคนเป็นอย่างเฟย์
 
               “เอ่อพี่ป็อป เฟย์ไม่คิดว่า...”
 
               “ที่พี่เห็นเมื่อกี้ก็เราซินะ”  เฟย์พยักหน้ารับโดยไม่มีเสียง
 
               “พี่ยังมาหาพี่ฟางอยู่อีกเหรอค่ะ”
 
ป็อปปี้เลิกคิ้วมองหน้าเฟย์  รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นมาเมื่อยามนึกไปถึงคนที่นอนหลับไหลอยู่ใต้ผืนดิน
 
               “ดูเหมือนว่าพี่จะรู้ตัวว่ารักในวันที่เขาไม่อยู่รับฟังคำนั้นจากพี่ซะแล้วหล่ะ เฟย์”
 
               “พะ...พี่หมายความพี่รักพี่ฟาง...งั้นเหรอ”  เสียงขาดห้วงดังมาจากริมฝีปากบาง
 
               “ใช่ แต่มันคงจะสายไปแล้ว”
 
เฟย์ทำท่าจะเอ่ยบางอย่างออกมา แต่แล้วเธอก็ไม่ยอมพูดออกมา
 
               “พี่ว่าเรากลับเถอะ มันดึกแล้ว”
 
               “แล้วพี่ล่ะค่ะ”
 
               “ขอพี่อยู่กับฟางก่อนแล้วกัน”
 
               “ค่ะ งั้นเฟย์ไปนะค่ะ”  ยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะหันหลังเดินออกมา
 
ความเศร้าที่มองเห็น ‘เหมือนว่าพี่จะรู้ตัวว่ารักในวันที่เขาไม่อยู่รับฟังคำนั้นจากพี่ซะแล้วหล่ะ’
 
~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬
 
ดูเหมือนนิยายเรื่องนี้จะมีจุดพลาดอยู่ซินะ ทุกคนรู้หมดเลยอ่ะ ว่าฟางยังไม่ตาย แอบเศร้าทั้งๆที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะ
ทำให้เข้าใจว่าฟางตายแล้วซะหน่อย
แต่ไม่เป็นไร เรื่องเศร้าเรายังมีตุนไว้อีกเยอะ ^+++^
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^