COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

 

                   ภาพสถานที่จัดงานมินิคอนเสิตร์ของทั้งสามหนุ่มที่เต็มไปด้วยผู้คนที่มารอต่อคิวซื้อบัตร ทำเอา

 

หญิงสาวแอบส่ายหน้าด้วยความท้อใจว่างานนี้เธออาจจะไม่ได้เข้าไปในงานเพราะคงจะฝ่ากลุ่มแฟนคลับเข้าไปซื้อ

 

บัตรไม่ได้

 

                  “ยัยแก้ว แกมายืนถอนหายใจทำอะไรอยู่ตรงนี้ยะ”

 

                  “โห ยัยเฟย์ แกก็ดูกลุ่มคนที่มารอซื้อบัตรซะก่อนดิ ชาตินี้ฉันจะได้เข้าไปรึเปล่าก็ไม่รู้”

 

                  “ฉันล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆ แค่เอ่ยปากบอกพี่โทโมะว่าอยากได้บัตรพี่เขาก็หาให้แกได้อยู่แล้ว”

 

เฟย์ส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของเพื่อนสาว ที่ไม่ยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย ต่างสายเลือด

 

อย่างโทโมะให้เขาช่วยหาบัตรคอนเสิตร์ของตัวเองมาให้

 

                 “ไม่เอา แกก็รู้แค่หน้าฉันพี่เขายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ”

 

แก้ว หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งพูดออกมาอย่างปลงตก

 

นับตั้งแต่แม่เธอแต่งงานใหม่กับพ่อเขา เธอก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มกลับมาเหยียบที่บ้านซักครั้ง หากเขาต้องการที่จะ

 

ไปพบพ่อตัวเอง เขาก็เลือกที่จะเข้าไปหาที่บริษัทมากกว่าบ้านที่เธอกับแม่และพ่อเขาอาศัยอยู่ ราวกับว่าเขาหลีก

 

เลี่ยงที่จะพบปะพูดคุยกับเธอ แล้วจะให้เธอคิดไปในแง่ไหนได้นอกจากว่าเขารักเกียจเธอกับแม่เท่านั้น

 

                 “เออๆ ตามใจแก แต่ถ้ายังมันมายืนปลงตกอยู่ตรงนี้ต่อให้ชาตินี้ แกก็ไม่มีทางได้เข้าไปดูคอนเสิตร์

 

ของพี่เขาหรอก”

 

เฟย์ลงมือลากเพื่อนสาวให้ไปยืนต่อแถวเข้าคิวรอซื้อบัตรจนได้

 

หลังจากที่รอมาเกือบทั้งวัน ในที่สุดก็มาถึงคิวของเธอและเฟย์จนได้

 

                  “ขอโทษนะค่ะ บัตรหมดแล้วค่ะ” พนักงานเอ่ยอย่างสุภาพ

 

                  “อะไรนะพี่ บัตรหมด หนูรอมาเป็นวันแล้วนะ ไม่เอาอ่ะยังไงพี่ก็ต้องหาบัตรมาขายให้หนูให้ได้”

 

เฟย์โวยเสียงดังแก้วได้แต่กระตุกมือเพื่อน ทั้งๆที่ตัวเองก็ปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นเพราะความผิดหวังไปแล้ว

 

                  “พี่คงทำไม่ได้จริงๆค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ” พนักงานขายได้แต่เอ่ยเสียงอ่อย สงสารก็สงสาร แต่

 

เธอเองก็ไม่มีบัตรมาขายให้คนตรงหน้าเช่นกัน

 

                “ฮึกๆ พอเถอะเฟย์ ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้คราวหลังก็ได้”

 

               “แกก็พูดแบบนี้ทุกที คราวที่แล้วแกก็ไปไม่ทัน เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่บ้าน ครั้งนี้ฉันไม่ยอมหรอกนะ”

 

เฟย์หันมาเอ็ดเพื่อนเสียงดังลั่น ไม่สนใจสายตาของเหล่าแฟนคลับคนอื่นๆที่เริ่งจับกลุ่มซุบซิบมองมาที่พวกเธอ

 

สองคนกันแล้ว

 

               “ยัยเฟย์”

 

               “พี่ค่ะ หนูยอมจ่ายให้พี่สามเท่าเลยค่ะ นะพี่นะเห็นใจหนูเหอะนะ

 

เนี่ยหนูต้องบินมาจากอเมริกเลยนะพี่”

 

              “เอ่อ...”  พนักงานสาวได้แต่ทำหนิอึดอัดกับคำของร้องของหญิงสาวหน้าสวย

 

 

 

 

 

 

              “มองไรว่ะไอ้โมะ”

 

เขื่อนที่เดินตามหลังเพื่อนมา หยุดยืนมองตามสายตาของโทดมะที่มองอะไรบางอย่างอยู่นิ่ง

 

             “น้องแก้วนี่หว่า มากับใครว่ะนั้น”

 

             “เพื่อนมั้ง” ตอบเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ยังคงจ้องหญิงสาวร่างบางนิ่ง

 

             “แล้วมีอะไรว่ะ”

 

             “กรูจะรู้มั้ย” ชักสีหน้าใส่เขื่อนที่ถามไม่หยุดห่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าห้องพักศิลปินไป

 

             “อะไรว่ะ รอด้วยดิ” งงๆไปกับท่าทีที่เปลี่ยไปของเพื่อน ก่อนจะวิ่งตามไป แต่ไม่วายหันกลับมามอง

 

หญิงสาวทั้งสองคนอย่างติดใจ

 

 

 

 

 

               “น้องค่ะ”

 

เสียงของพี่พนักงานเรียกให้เฟย์กับแก้วที่นั่งเซ็งอยู่เงยหน้าขึ้นมองทันที

 

               “คือ พี่พอจะหาบัตรให้น้องได้แล้วนะค่ะ แค่สองใบใช่มั้ยค่ะ”

 

               “จริงเหรอค่ะพี่” แก้วถามตาโต ดีใจกับคำตอบที่ได้ยิน

 

                “สามค่ะ สามใบ” เฟย์ตอบจำนวนบัตรที่เธอต้องการออกมาทันที

 

               “เอ๋ แต่น้องมากันสองคนนี่ค่ะ”

 

               “พอดี มีคนฝากซื้ออีกใบนะค่ะ”

 

               “ถ้างั้นเดี๋ยวพี่กลับเข้าไปถามอีกทีนะค่ะ น้องรอตรงนี้ก่อนแล้วกัน”

 

               “ขอบคุณค่ะพี่ ขอบคุณมาก”

 

สองสาวเขย่ามือพี่พนักงานอย่างดีใจ

 

               “เย้ ยัยแก้ว เราได้ดูแล้ว”

 

               “ฮ่าๆๆ จริงด้วย” สองสาวกอดกันกระโดดไปมาด้วยความดีใจกับความหวังที่รออยู่

 

ไม่นานพี่พนักงานก็เดินกลับมาพร้อมตั๋วในมือ

 

 

 

 

              “นี่ค่ะสามใบ” เฟย์รับตั๋วมาดูอย่างดีใจ

 

              “อ๊ะ นี่มันที่นั่ง วีไอพีนี่ค่ะ ไม่ใช่ว่ามันเข้าได้เฉพาะวีไอพีเหรอค่ะ”

 

              “ช่างมันเถอะน่ายัยแก้ว แค่ได้เข้าไปก็พอแล้ว นี่ค่ะพี่ ขอบคุณมากนะค่ะ”

 

เฟย์รับยัดเงินใส่มือพนักงานก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจเพราะอาการสงสัยของเพื่อนตัวเอง

 

ความเศร้าที่มองเห็น ‘ไม่เอา แกก็รู้แค่หน้าฉันพี่เขายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ’

 

~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬

 

รู้แล้วซินะค่ะ ว่าใครกันแน่ที่กลับมา แต่จะกลับมาพร้อมอะไรนี่ซิ

เรื่องเศร้าเรายังมีอีกเยอะ ฮ่าๆบอกแล้วเรื่องนี้น้ำตาตกในกันตายไปข้างอ่ะ

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^