COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

                   “โทโมะ เขื่อน ทำไมนายต้องพานาย...เอ่อ คุณคนนนั้นมาทุกทีด้วยนะ” ฟางบ่นอุบอิบใส่เพื่อน
 
ชายพลางเหลือบตามองชายหนุ่มอีกคนด้วยสีหน้าหวาดๆ ถึงแม้เธอจะเห็นหน้าเขามาเกือบเดือนแล้วก็เถอะ
 
                     “อ้าวก็ไอ้ปะ...”
 
โทโมะเอื้อมมือไปปิดปากเขื่อนได้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้โพล่งความจริงออกไป
 
                     “เพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกันนะ เธอก็ทำความคุ้นเคยกันมันซะซิ ฟาง”
 
                    “เอ่อ นายออกไปก่อนได้มั้ย ฉันอยากคุยกับเพื่อนฉันนะ” ถึงคำพูดจะดูเหมือนเธอเกรงใจแต่
 
สายตาที่เธอส่งมาให้กลับบอกเป็นในๆว่าเธอไม่อยากอยู่ใก้ลเขาเลยซักนิด
 
ฟาง แล้วฉันจะให้เธอเห็นหน้าฉันได้ยังไงกัน แค่นี้เธอยังไม่อยากมองหน้าฉันเลย
 
ทำไมกันนะ ทำไม มันถึงได้อยากเย้นอย่างนี้กับการทวงหัวใจตัวเองกลับคืนมา...
 
                 “ฟางทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นด้วย ไม่รู้หรือไงว่าไอ้...เอ่อ เพื่อนฉันมันก็เสียใจเป็นนะ”
 
                 “ฉันขอโทษ แต่เขื่อน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมที่เห็นหน้าป็อปปี้เพื่อนนายคนนี้ทีไร ฉันถึงได้
 
รู้สึกอยากจะร้องไห้ มันหน่วงๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้”
 
                “เธอหมายความว่ายังไงกันฟาง”
 
                “ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะโมะ แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใก้ลๆป็อปปี้เพื่อนนายมันมีความรู้สึกคุ้นเคยที่บอกไม่
 
ถูก แต่ก็รู้สึกกลัวที่จะอยู่ใก้ลเพราะกลัวว่าจะต้องเจ็บปวดถ้าอยู่ใก้ลผู้ชายคนนั้น”
 
สีหน้าลำบากใจของฟาง ทำให้เขื่อนต้องกุมขมับด้วยความปวดหัว
 
แล้วแบบนี้ไอ้ป็อปมันจะบอกความจริงได้เมื่อไหร่กันล่ะนี่
 
                 “เอาเถอะ เธออย่าคิดมากเลยฟาง พักผ่อนเถอะ พอดีฉันมีงานต้องไปทำต่อ”
 
                 “อ้อ นายต้องไปร้องเพลงซินะ”
 
ฟางพยักหน้าเข้าใจ เธอเริ่มพอจะทำใจได้กับความสับสนเรื่องเวลาที่หายไปปของตัวเองได้บางแล้ว
 
ถึงจะมีบางทีที่มึนๆงงๆ ต้องค่อยๆลำดับเหตุการณือยู่บ้างก็เถอะ
 
ความทรงจำที่ค่อยๆกลับคืนมาของเธอ มันยังมีบางส่วนที่ชาดหายเหมือนภาพจิ๊กซอที่ยังขาดตัวจิ๊กซอที่สำคัญไป
 
ภาพใบหน้าของชายที่เธอรัก ไม่ว่าในความทรงจำไหนๆที่ผุดขึ้นมากลับไม่มีภาพไหนเลยที่เธอจะได้เห็นหน้าของ
 
ป็อปปี้อย่างชัดเจน บางภาพมืดบอด บางภาพก็สั่นไหวจนเธอมองไม่ชัดซักที ราวกับมีใครจงใจมาบิดเบือนความ
 
ทรงจำของเธอ ทำไมกันนะ?
 
                “แล้วคืนนี้ไอ้ป็อปมันจะมาหาเธอรึเปล่า”
 
เขื่อนแกล้งถามออกไปทั้งๆที่เขารู้ดีว่า ยังๆเพื่อนเขามันก็ต้องมาปรากฎตัวตรงหน้าหญิงสาวตรงหน้าเขาจนได้ ต่อ
 
ให้วันนั้นพวกเขาจะมีคิวโชร์ร้องเพลงดึกแค่ไหนก็ตาม
 
นี่ยังดีที่ว่า พยาบาลเวรดึกเป็นรุ่นคุณป้าซะส่วนใหญ่ ไม่งั้น โรงพยาบาลคงแทบแตก
 
                  “มานะ แต่บอกว่าคงดึก นายรู้รึเปล่าว่าป็อปปี้ทำงานอะไรกันแน่ ทำไมตานั้นถึงได้ชอบโผ่ลมาตอน
 
ดึกๆทุกที” ฟางตีหน้ายุ่งเอ่ยถามเพื่อนซี้
 
                   “มันทำงาน...งานรถไฟฟ้านะ ใช่ๆจริงป่ะไอ้โมะ” เพื่อนให้โทโมะช่วยรับลูกต่อ
 
                    “อ้อ...อืม งานมันเลิกดึกนะ เธออย่าคิดมากเลย พวกฉันต้องไปแล้ว เจอกันวันหลังนะ”
 
                     “อืมได้ พวกนายก็แวะมาบ่อยๆนะ แต่ถ้าจะให้ดี ไม่ต้องพาป็อปปี้เพื่อนนายมาด้วยก็ดี”
 
ท้ายประโยคเอ่ยเสียงเบา
 
                      “ฟาง บางทีไอ้สิ่งที่เธอกำลังหามันอาจจะอยู่ตรงหน้าเธอแล้วก็ได้นะ ลองคิดดูดีๆ”
 
โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องตามหลังเขื่อนไป
 
สิ่งที่เธอกำลังลังหางั้นเหรอ? ป็อปปี้? นายหมายความว่ายังไงกันนะโทโมะ
 
 
 
                      “ป็อปปี้ นายจะบอกได้หรือยังว่านี่มันอะไรกัน”
 
                     “เธออย่าเพิ่งโวยวายได้มั้ยเนี่ย ฟาง”
 
                    “ฮึ่ย!! นายก็แกะผ้าผูกตาให้ฉันซะทีซิ”
 
                    “เฮ้ย อย่าเพิ่งดึงออก”
 
ป็อปปี้รั้งมือคนที่ทำท่าจะกระชากผ้าผูกตาที่เขาผูกเธอเอาไว้ออก แต่มันยิ่งทำให้หญิงสาวอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
 
ซะอีก
 
                 “ทำไมนายจะต้องทำทุกอย่างให้มันลึกลับด้วยนะ”
 
 
ป็อปปี้เพียงแค่ยิ้มให้กับอีกคนที่ยังตีหน้ามุ่ยไม่เลิก ก่อนจะจับจูงร่างบางของอีกฝ่ายลงจากรถอย่างระมัดระวัง
 
ซ่าๆ คลื่นๆ
 
เสียงอะไรบางอย่างที่คุ้นหูทำให้ฟางต้องนิ่วหน้าด้วยความสงสัย
 
                  “ค่อยๆนะ”
 
ประคองร่างบางให้เดินมาตามทาง ก่อนจะจับหญิงสาวให้ยืนหยุดนิ่ง
 
อ้อมไปทางด้านหลังแกะผ้าผูกตาที่ใช้ปิดตาฟางอยู่ออก
 
                  “นี่มัน...”
 
มองภาพบรรยากาศยามค่ำคืนของท้องทะเลอย่างอึ้งๆ เธอไม่คิดว่าเขาจะพาเธอมาทะเลตอนเที่ยงคืนแบบนี้
 
รอบๆมีเพียงแค่แสงส่องส่วางที่จากดวงจันทร์บนท้องฟ้า กับบ้านเรือนของชาวบ้านแถวนั้นที่อยู่ห่างออกไปเท่านั้น
 
                 “ฉันแค่อยากพาเธอไปที่ไหนบ้างนอกจากโรงพยาบาล ชอบมั้ย”
 
เอ่ยถามคนที่ยังยื่นเหม่อมองท้องทะเลเบื้องหน้านิ่ง
 
                  “ชอบ มัน รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าฉันเคยมาที่นี่” กวาดตามองไปในความมืดมิด
 
ความรู้สึกจากส่วนลึกบอกว่าเธอเคยมา และที่สำคัญ เธอต้องเคยมากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย
 
ทำไมถึงนึกเรื่องนี้ไม่ออกนะ?
 
                     “แค่เธอชอบก็พอแล้ว อย่าไปคิดมากเรื่องอื่นเลย”
 
                    “ว่าแต่ทำไมนายจะต้องใส่หมวกด้วย ถอดออกเถอะนะ”
 
เอื้อมมือไปดึงหมวกที่ป็อปปี้ใส่อยู่ออก แต่เจ้าตัวโยกตัวหนีพลางดึงปีกหมวกกดลงต่ำมากกว่าเดิม ราวกับจะปิดปัง
 
ใบหน้าของตัวเองจากสายตาของเธออย่างไรอย่างนั้น
 
                    “จะให้ฉันเห็นหน้านายชัดๆซักครั้งเลยไม่ได้หรือไงกัน”
 
                    “หลับตาซิ”
 
                   “นายจะให้ฉันหลับตาทำไม ฉันอยากเห็นหน้านายนะ แล้วฉันก็ยังไม่ง่วงด้วย”
 
                   “ไม่ใช่”
 
ดึงหญิงสาวเข้ามาในวงแขน ซบใบหน้าหล่อของตัวเองลงกับกลุ่มผมนุ่มของหญิงสาว
 
                   “ถ้าเธอหลับตาแล้วเปลี่ยนมาใช้หัวใจดู เธอกับฉันเราก็จะได้พบกันในความฝันไง”
 
                   “แต่ถ้า ฉันจำนายไม่ได้หล่ะ ฉันจะเจอนายได้ยังไงกัน”
 
                  “เธอจะกลัวไปทำไม ในเมื่อฉันจะอยู่กับเธอแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าเธอจะหลับหรือตื่น เพราะฉันคือ
 
คนที่รักเธอไง ฟาง”
 
                   “ฉันรักนายมากนะป็อปปี้”
 
ความเศร้าที่มองเห็น ฉันถึงได้รู้สึกอยากจะร้องไห้ มันหน่วงๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้”
^__________________________________________________________^
รู้สึกว่าป็อปปี้จะเริ่มเสี่ยวขึ้นทุกที ฮ่าๆ งง?มั้ย ถ้า งง ก็จงงงกันต่อไป ฮ่าๆ
อาชีพเฮียป็อปมาจากพี่เคนในเรื่อง รถไฟฟ้ามาหานะเธอ ฮ่าๆ    
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^