COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
25) คนที่คุณรู้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“หืม...”
ฟางเดินเข้าไปคว้านิตยสารบนแผงขึ้นมาอ่าน
‘ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ในที่สุดความลับ เรื่องรักๆ ของหนุ่มหล่อสุดฮอต อย่างหนุ่มป็อปปี้ก็มีคนตาดีแอบไปเห็นเจ้า
ตัว ควงสาวปิศนาเที่ยวทะเลสองต่อสองกลางดึกกลางดื่นจนได้’
“เพื่อนโทโมะกับเขื่อนคนนั้นนี่หน่า ทำไมถึงคุ้นๆนะเหมือนที่ป็อปพาเราไปเลย”
บ่นพึมพำกับตัวเอง พลางขมวดคิ้วมุ่น
“พี่ฟาง หนีมาเดินเตร่อยู่แถวนี้เอง เฟย์ตามหาตั้งนาน”
วางนิตยาสารในมือลงพลางหันกลับมามองหน้าน้องสาวตัวเองที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหา
“ก็อยู่แต่ในห้องมันเบื่อนิ”
“โอ๋ๆ แต่ว่ากลับกันเถอะ พี่โมะกับพี่เขื่อนมาหารออยู่บนห้องแน่ะ”
เดินตามแรงลากของเฟย์ไป แต่ก้ยังไม่วายหันกลับมามองนิตยาสารเล่มเดิมด้วยความสงสัย
มันจะใช่รึเปล่านะ? เป็นไปไม่ได้หรอกก็ เธอไปกับป็อปปี้ ไม่ใช่กับนายคนนั้นซักหน่อย
“เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตามไอ้นโยบายประหยัดไฟนี่ซักทีนะ”
เสียงหวานบ่นทันที ที่ป็อปปี้ปิดไฟในห้องพักเธอจนมืดสนิท
“โรแมนติกดีออก”
“ชิส์” แอบเบ้ปากให้ชายหนุ่มในความมืด
“นี่วันนี้ฉันเห็นข่าวแปลกๆด้วยนะ” เอ่ยกับคนที่นอนหนุนตักคนป่วยแบบเธออยู่
“หืม ข่าวปลาวาฬออกลูกเป็นกบหรือไงกัน”
“ไม่ใช่ซักหน่อย นายจำคนที่ชื่อป็อปปี้เหมือนนายได้ป่ะ คนที่เป็นเพื่อนโทโมะกับเขื่อนอ่ะ”
“อะ...อืมจำได้”
“วันนี้ฉันเห็นข่าวของนายนั้นกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้”
“เธอหึงหรือไงกัน”
“บ้าไม่ใช่ซักหน่อย ฉันไม่ได้รัก ไม่ซิ ฉันออกจะกลัวตานั้นจะตายไป จะไปหึงได้ไง ฉันแค่จะ
บอกว่าภาพในข่าวมันคุ้นๆเหมือนที่นายพาฉันไปเลย”
“มันคงแค่บังเอิญนะ” ถึงปากจะบอกไม่ให้ฟางคิดมากแต่กลับเป็นเขาที่นอนไม่หลับทั้งคืน
“ไอ้ป็อป เมิงเห็นข่าวยังว่ะ”
“เออเห็นแล้ว นี่ฟางก็ถามกูอยู่”
“ฟางรู้”
“กูว่าไม่ แต่คงแค่สงสัย กูจะทำยังไงดีว่ะไอ้โมะ ไอเขื่อน”
“เมิงนั้นแหละที่ยิ่งทำให้เรื่องมันซับซ้อนไอ้ป็อป ถ้าบอกความจริงกับยัยฟางไปตั้งแต่แรก คงไม่
ต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้”
“เมิงมาพูดตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรว่ะ ไอ้เขื่อน”
“เชี่ย!!” ป็อปปี้ได้แต่สถบอย่างหัวเสีย ที่ดูเรื่องราวมันจะยิ่งพัวพันกันจนยุ่งเยิงเข้าไปทุกที
ฟาง ป็อปจะทำยังไงดีนะ ถ้าบอกความจริงฟางจะรับได้รึเปล่า ว่าป็อปเป็นคนเดียวกับที่ฟางกลัว?
“ฟาง บางทีไอ้สิ่งที่เธอกำลังหามันอาจจะอยู่ตรงหน้าเธอแล้วก็ได้นะ ลองคิดดูดีๆ”
ประโยคนี้ของโทโมะวนเวียนอยู่ในหัวเธอมาตลอด
แต่จะว่าไป เพราะอะไรกันนะป็อปปี้ถึงไม่ยอมให้เธอได้เห็นหน้าเขาชัดๆซักที ทำเหมือนกับว่าต้องการจะซ่อน
ใบหน้าของตัวเองจากเธองั้นแหละ ทำอย่างกับตำนานของกามเทพของกรีกไปได้
อ๊ะหรือว่าจะเป็นเรื่องจริง ไม่งั้นมันจะมีเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขาต้องปิดไฟมืดทุกครั้งที่อยู่กับเธอ
“ถ้าอยากรู้ก็ต้องหาคำตอบซินะ”
เคาะปลายคางตัวเองอย่างครุ่นคิด เพราะตอนนี้ความจำของเธอกลับมาเกือบจะเต็มร้อยแล้ว ติดก็ต้องใบหน้าของ
ป็อปปี้เท่านั้นที่เธอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ถึงเฟย์กกับแก้วจะเอารูปเก่าๆมาให้ดูก็ตามเถอะ แต่ใบหน้าของป็อปปี้
ทำไมมันถึงได้เหมือนกับเพื่อนของโทโมะ เขื่อน ราวกับฝาแฝดขนาดนั้น ถามยัยสองคนนั้นก็เอาแต่เงียบ
ถ้าเธออยากรู้ว่ามันจะใช่แบบที่เธอคิดรึเปล่าเธอต้องลองพิสูจน์ดูซินะ
ตัดสินใจพิสูจนืความสงสัยของตัวเอง อ้อนให้ป็อปปี้ยอมนอนเป้นเพื่อนเธออย่างทุกคืน ก่อนจะแอบลุกขึ้นตอนที่
ชายหนุ่มหลับสนิท
ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนแผงสวิตไฟ ค่อยๆกดเปิดอย่างไร้เสียง เพื่อไม่ให้คนที่นอนหลับอยู่รู้ตัวตื่น
ฟรึ่บ
“ทะ...ทำไม” ก้มลงมองให้ชัดๆ
เพียงแค่เห็นใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายยามที่เปิดไฟสว่างมันก็ทำเอาเธอแทบล้มทั้งยืน น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่
อยู่ หยาดน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตัวเอง ปลุกให้ป็อปปี้ตื่นขึ้นมาทันที
ฟางผงะหนีจนล้มไม่เป็นท่า
“ฟาง” ลุกพวรดไปหาคนที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่พื้นอย่างหว่งใยทันที
“ไม่ ออกไปนะอย่ามาถูกตัวฉัน”
อาการดิ้นหนีของฟางยิ่งทำให้ป็อปปี้ตกใจเข้าไปใหญ่
“ฟาง เป็นอะไร นี่ป็อปไง”
“ไม่ใช่ นาย นายเป็นใคร ป็อปปี้นายหายไปไหน”
“ไฟ เชี่ย” เริ่มรู้สึกถึงความสว่างในห้องพักของเธอ รับรู้ได้ว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวมันมาจากตัวเขา
เอง
“นายเป็นใครกัน แน่ทำไมนายถึงมาอยูที่นี่” สายตาคาดคั้นที่ส่งมาของฟาง ยิ่งทำให้ป็อปปี้อึดอัด
เพิ่มเป็นเท่าตัว
“โอเค เธอใจเย็นๆนะ แล้วฉันจะบอกทุกอย่าง โอเคมั้ย”
ทาทีที่เริ่มสงสงบลงของฟาง ทำให้ป็อปปี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“บอกมา นายเป็นใคร?”
“ฉันคือป็อปปี้” เดินเข้ามาใก้ลก่อนจะถอดจิวที่ใส่ติดหูอยู่ออกมาวางบนมือตัวเองให้อีกฝ่ายได้
เห็นชัดๆ
“จิว...” มองหน้าป็อปปี้สลับกับจิวในมือชายหนุ่มอย่างสับสน
“ฮึก นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเป็นนายไปได้ แสดงว่าตลอดมา นายหลอกฉันงั้นเหรอ”
“ฉันไม่ได้หลอกเธอนะฟาง ฉัน....”
“ฉันแค่ไม่รู้จะทำยังไงให้เธอยอมเข้าใก้ล ฉันเองก็เจ็บปวดนะที่เธอจำฉันไม่ได้แถมยังเกลียดฉัน
ซะขนาดนั้น”
เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
ความเศร้าที่มองเห็น ฉันเองก็เจ็บปวดที่เธอเกลียดฉันนะ
^______________________________________________________^
แงง T^Tมันหวานได้ไม่เท่าไหร่ มันกลับมาอยู่ในโหมดดาร์กอีกแล้ว เศร้าอ่ะ ทำไมเรื่องนี้มันจะหวานนานๆเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้นะ เจอกันตอนหน้าค่ะ เด็กๆ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
