COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
21) อะไรกัน...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เฟย์ เราหายไปไหนมา”
ฟางถามน้องสาวด้วยใบหน้างอง้ำ เจ้าตัวได้แต่ส่งยิ้มแหยๆให้
แก้วรับใช้ศอกสะกิดให้เฟย์เอ่ยถามในเรื่องที่พวกเธอสงสัย
“เอ่อ พี่ฟาง พี่จำอะไรไม่ได้เลยจริงๆเหรอค่ะ”
“จริงๆก็ ไม่เชิงนะ พี่อยากเจอป็อปปี้ เราพาเขามาหาพี่ได้หรือเปล่า”
“พี่จำพี่ป็อปได้เหรอค่ะพี่ฟาง” แก้วถามด้วยความดีใจ
แต่ฟางกลับส่ายหน้าหวือเป็นคำตอบ
“ไม่ พี่ถึงอยากเจอเขาไง เพราะเขาเป็นคนเดียวที่พี่นึกชื่อออก”
“พี่นึกอะไรไม่ออกเลยเหรอค่ะ” ฟางทำท่าคิดหนัก
“ไม่มันเป็นเงาดำๆ นึกยังไงก็นึกไม่ออก แต่...เสียง ใช่พี่จำเสียงป็อปได้ ถ้าได้คุยพี่ต้องรู้แน่ๆว่า
คนคนนั้นเป็นป็อปปี้รึเปล่า จะว่าไปผู้ชายคนเมื่อกี้ก็เสียงเหมือนป็อปปี้นะ”
“ก็นั้น...” แก้วกำลังจะบอกความจริงแต่ฟางกลับขัดขึ้นก่อน
“แต่ไม่ใช่หรอก คนที่นั้นทำให้พี่รู้สึกเจ็บปวด อยู่ใก้ลๆแล้วพี่รู้สึกเหมือนที่จมน้ำ มันอึดอัดไป
หมด คน คนนั้นจะเป็นป็อปปี้ไปได้ยังไง”
แก้วกับเฟย์แต่มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่อยากจะร้องไห้เต็มแก่ ฮือ แล้วแบบนี้เฟยืจะไปพาพี่ป็อปมาหาพี่ได้ยังไง
กันหล่ะพี่ฟาง
“ไอ้โมะ เมิงว่าฟางอำเราอยู่หรือเปล่าว่ะ”
“เชี่ย กรูจะรู้มั้ย ถ้าอยากรู้คงต้อง....”
โทโมะไม่เอ่ยต่อให้จบประโยคจัดการเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของฟางทันที
ฟางหันมามองหน้าโทโมะกับเขื่อนด้วยสายตาตื่นๆ
“พี่โมะ พี่เขื่อน เอ่อ พวกพี่มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ”
“เฟย์ว่าเอาไว้คุยพรุ่งนี้เถอะค่ะ วันนี้ให้พี่ฟางพักกอ่นดีกว่า”
“เราสองคนออกไปก่อน พี่อยากคุยกับฟางตามลำพัง”
แก้วหันไปสบตาฟาง ว่าจะเอายังไง เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าแท้ที่จริงเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่
“ออกไป” คำพูดนิ่งๆของโทโมะ ทำให้แก้วกับเฟย์ต้องพากันเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ยังนึก
หว่งคนที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมานั้นแหละ
“พวกนายมีเรื่องจะคุยกับฉัน?”
ฟางชี้ที่ตัวเองพลางมองหน้าคนที่เธอรู้สึกคุ้นเคย แต่กลับดึกไม่ออกว่าชายหนุ่มทั้งคู่เป็นใครกัน
ความรู้สึกคุ้นเคยนี่มันอะไรกัน? หรือเธอกับผู้ชาย2คนนี้ จะรู้จักกันมาก่อน
“เธอจำพวกเราไม่ได้จริงๆหรือไงฟาง”
ฟางส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฎิเสธ
“เธอคิดจะแกล้งอะไรพวกเราอีกฟาง ฉันอยากเห็นไอ้ป็อปมันต้องบ้าตายก่อนเธอหรอกนะ”
“อ๊ะ นายรู้จักป็อปปี้งั้นเหรอ”
เขื่องจ้องหน้าหญิงสาวเข้มง ไม่ต่างจากโทโมะที่มองเธอด้วยสายตาจับผิด
“เขาอยู่ไหน ทำไมถึงไม่ยอมมาหาฉันหล่ะ พวกนายรู้มั้ย หรือว่าป็อปโกรธที่ฉันตบหน้าเขาไป
ฉันจะทำยังไงดี”
ความทรงจำเมื่อ7ปีที่แล้วย้อนกลับมาให้เห็น แต่ทำยังไงเธอก็ยังนึกหน้าผู้ชายที่เธอรักไม่ออกซักที
เขื่อนกับโทโมะหันมาสบตากันเองอย่างอึ้งๆ เพราะคนตรงหน้าไม่ได้มีทีท่าว่าจะจดจำเรื่องราว7ปีที่ผ่านมาได้ซัก
นิด แต่ถ้าหากเธอกำลังโกหกอยู่หล่ะก็เธอคงเป็นคนเสแสร้งที่น่านับถือมาก
“เธอจะฉันสองคนไม่ได้จริงๆหรือไงกัน”
คำถามของโทโมะทำให้ฟางต้องขมวดคิ้วมุ่ย จ้องสองหนุ่มตาแทบไม่กระพริบ
“พวกนายหน้าคุ้นๆเหมือนเพื่อนฉันเลยนะ จะว่าไปชื่อก็คล้ายไม่ซิ เหมือนเลยตั้งหาก”
นึกหน้าคนทั้งสองอย่างหนัก ความจริงเธอนึกหน้าใครไม่ออกซักคนเลยตั้งหาก แต่เลือกที่จะเชื่อความรู้สึกตัวเอง
ว่า บางทีคนทั้งคู่อาจเป้นใครซักคนที่เธอรู้จัก รวมถึง ป็อปปี้ ผู้ชายที่เธอนึกถึงเป็นคนแรกนับแต่ฟื้นมา แต่กลับนึก
หน้าเขาไม่ออกซักที ได้แต่ขอร้องให้คนอื่นพาไปเจอ เพื่อเขาจะทำให้เธอนึกอะไรออกมาได้บ้าง
“นึกดีๆซิฟาง ว่าพวกฉันเป็นใคร” เขื่อนสาวเท้าเข้ามายื่นใก้ลเตียง ก่อนจะยื่นของบางอย่าง
ให้เธอดู
“อ๊ะ นะ...นาย เขื่อน เขื่อน นายใช่มั้ย” ฟางถามอีกฝ่ายทั้งน้ำตา
จ้องจิว(ต่างหู)ในมือของชายหนุ่ม จิวรูปตัวอินฟินิตี้ ที่มีความหมายของจำนวนที่ไม่รู้จบ ตัวแทนความสัมพันธ์ของ
พวกเธอทั้ง4 ที่จะไม่มีวันตัดขาดจาดกันได้
“ยัยบ้า กว่าจะนึกออก” เขื่อนดึงหญิงสาวเข้ามาสวมกอดไว้แน่น ก่อนจะปล่อยเธอออก
“ฮึก ฉัน...ขอโทษ”
“เธอจะบ้าหรือไงฟาง ฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษ ฉันเป็นคนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้นะ”
เขื่อนลูบหัวปลอบคนที่สะอื้นไม่หยุด
“โทโมะ นาย...โกรธฉันเหรอ”
เอ่ยถามเพื่อยชายที่ยังคงยื่นนิ่งค้างอยู่ที่เดิม
“เธอแน่ใจนะฟาง ว่าเธอไม่ได้หลอกอะไรพวกฉันอยู่”
“หลอก ฉันไปหลอกอะไรนาย นายพูดอะไร นายกำลังทำฉันงงนะโทโมะ”
“งั้น วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“ห๊ะ...” ฟางร้องงงๆ ก่อนจะหลับตานนึก
“15 กุมภาพันธ์”
โทโมะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเช็ควันที่ หน้าจอแสดงว่าวันนี้เป็นวันที่ 23 กรกฎาคม 55 แสดงว่าฟางจำไม่ได้
จริงๆซินะ เพราะวันนั้นที่เกิดเรื่องเป็นวันที่14ถ้าเธอเพิ่งฟื้นเธอก็ต้องคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ 15 กุมภาพันธ์อยู่แล้ว
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันว่ะ ไอ้ป็อปกรูจะช่วยให้เมิงหลุดพ้นจากเรื่องเฮงซวยนี่ยังไงดีว่ะ
“ตกลงนายโกรธฉันรึเปล่า”
“ฉันไม่ได้โกรธเธอนะฟาง ฉัน ขอโทษ”
เอ่ยเสียงเบาก่อนจะเข้ามากอดคนที่อ้าแขนรับแต่แรก
“ฉัน อยากเจอป็อปปี้ ฉันมีบางอย่างจะบอกป็อป นายพาป็อปมาหาฉันหรือไม่ก็พาฉันไปหา
ป็อปก็ได้” เอ่ยขอร้องเพื่อนสนิทตาแดงๆ
ทำไมคนที่เธอ อยากเจอที่สุดเขาถึงไม่ยอมมาเจอเธอนะ
ป็อปปี้ ฉันจะบอกนายว่ารักตอนนี้ นายจะฟังฉันได้รึเปล่า
ถึงนายจะเห็นว่ามันเป็นแค่เกมส์ แต่สำหรับฉัน มันคือความหวังนะ
“เอ่อ ไอ้ป็อป...”
เขื่อนเหลืบตามองโทโมะ ส่งสายตาให้อีกฝ่ายช่วยพูด เพราะดูจากอาการป็อปปี้ในปัจจุบันดูเหมือนจะเป็นคนเดียว
ที่หญิงสาวนึกไม่ออก
บางทีคนที่อยากจดจำมากที่สุดก็อาจกลายเป็นคนที่เราลืมเลือนไปเป็นคนแรกก็เป็นได้
ความเศร้าที่มองเห็น “เธอจะบ้าหรือไงฟาง ฉันตั้งหากที่ต้องขอโทษ ฉันเป็นคนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้นะ”
\(^_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _^)/
โอ๊ะได้เท่านี้จริงๆพี่น้อง การแต่งไปอัพไปมันเหนื่อยเยี่ยงนี้นี่เอง มึนๆงงไปบ้างก็อย่าได้ตกใจไป
เพราะ....คนแต่งมันรั่วค่ะ ฮือ เหนื่อยTT^TT
เจอกันตอนหน้าคร้า^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
