COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

                   “ฮึก ฉันทนไม่ไหวแล้วนะเฟย์”

 

แก้วปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ทำไมความรักของคนสองคนถึงได้มีอุปสรรค

 

มากมายแบบนี้นะ

 

                   “ฮึก แล้วเธอคิดว่าฉันยิ้มอยู่หรือไงเล่า พี่ฟาง ทำไมพี่ไม่ฟื้นมาซักที เฟย์สงสารพี่ป็อปนะ”

 

เฟย์ได้แต่ต่อว่าพี่สาวที่ยังนอนนิ่งมาเป็นเดือน

 

วันแรกๆเธอและคนอื่นๆต่างก็ยังมีความหวัง แต่หลังจากผ่านมานานนับเดือน พี่ฟางก็นังนอนนิ่งเหมือนเดิม

 

หมอยังได้แต่ส่ายหน้า จะมีก็แต่ป็อปปี้คนเดียวที่ยังคงไม่หมดหวัง

 

ถึงแม้จะไม่ร้องไห้ให้เห็น แต่เธอรู้ว่าเขาเองก็เจ็บปวดมากเช่นกัน

 

ทั้งคู่ยืนมองป็อปปี้เช็ดตัวให้ฟางอย่างอ่อนโยน รวมไปถึงคอยทำกายภาพบำบัดให้ฟางเพื่อที่จะได้ไม่เกิดอาการ

 

กล้ามเนื้อลีบและแผลกดทับอีกด้วย

 

บางที ถ้าแม่เธอมาเห็นที่ป็อปปี้ทำให้พี่ฟางตอนนี้ บางทีแม่เธออาจจะยอมรับความรักของทั้งคู่ก็เป็นได้

 

                   “เฟย์ นี่มันอะไรกัน”

 

                   “แม่!”

 

                   “ทำไมฟางถึงเป็นแบบนี้”

 

เฟย์ได้แต่ก้มหน้า หลีกทางให้แม่ก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วยของพี่สาว

 

                    “ป็อปปี้ นายอีกแล้วงั้นเหรอ”

 

                    “คุณหน้า” ชายหนุ่มยกมือไหว้ทำความเคราพผู้สูงวัยกว่า

 

‘เพี้ยะ’

 

ใบหน้าหล่อสะบัดไปตามแรงตบของหญิงสูงวัย เขาได้แต่ก้มหน้าซ่อนความเจ็บ

 

                   “อย่ายุ่งกับลูกสาวฉันอีก ฉันจะพายัยฟางกลับอเมริกา”

 

                   “คุณน้า ผมรักฟาง ขอให้ผมดูแลเธอเถอะนะครับ”

 

                    “ไม่ ยัยฟางต้องมาเป็นแบบนี้เพราะนายกี่ครั้งแล้ว”

 

                    “แม่ค่ะ เห็นใจพี่ป็อปเถอะนะค่ะ”  เฟย์ช่วยขอร้องแม่ตัวเองอีกแรง

 

                    “ยัยเฟย์ เรากล้าขัดแม่เหรอ” มองหน้าลูกสาวคนเล็กอย่างหงุดหงิด

 

                    “ฮือแม่ อย่าให้พี่ฟางต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลยนะค่ะ พี่ฟางกับพี่ป็อปเขารักกันจริงๆนะค่ะ”

 

อ้อนวอนแม่ทั้งน้ำตา

 

                     “คุณน้าค่ะ พี่ป็อปจริงใจกับพี่ฟางจริงๆนะค่ะ เห็นใจทั้งคู่ด้วยเถอะค่ะ” แก้วปราดเข้ามายืนข้างๆ

เฟย์ช่วยขอร้องอีกคน

 

                     “ผมรู้ว่าที่ผ่านมา เรื่องของผมกับฟางมันอาจทำให้คุณน้าไม่เชื่อใจ แต่คุณน้าจะให้โอกาสผม

 

พิสูจน์ว่าผมรักเธอจริงได้มั้ยครับ” น้ำเสียงหนักแน่นของป็อปปี้ ทำให้แม่ฟางต้องนิ่งคิด

 

                      “ได้ ฉันจะให้โอกาสที่นายอยากได้ แต่จำไว้วันไหนที่ยัยฟางต้องเสียน้ำตาให้นาย ฉันจะมา

 

ทวงลูกสาวฉันคืน   ต่อให้วันนั้นนายก้มลงกราบฉันก็จะไม่ให้โอกาสที่สองกับนาย เข้าใจใช่มั้ยป็อปปี้”

 

                     “ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณน้าผิดหวังที่ให้โอกาสผม”

 

ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจไม่ต่างจากสองสาว

 

ฟาง เธอฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ ฉันรอเธออยู่ รู้มั้ย

 

 

 

 

                      “ชู่ร์” แก้วยกมือแตะริมฝีปาก ส่งสัญาณให้อีกสามคนที่เหลือเงียบๆ เมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็น

 

ป็อปปี้ที่ฟุบหลับอยู่ข้างกายของฟาง

 

                      “ฉันว่าเราออกไปข้างนอกเถอะ”

 

                      “กลับเลยดีกว่า ไอ้ป็อปมันคงนอนนี่แหละ”

 

โทโมะกับเขื่อนพูดแบบไม่มีเสียงกับสองสาว ก่อนจะพากันออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

                     “อืม กี่โมงแล้วว่ะ”

 

ป็อปปี้ยืดแขนคลายความเมื่อยล้า

 

                     “เฮ้อ เธอจะนอนนานไปแล้วนะฟาง”

 

                     “ ....”

 

                     “นี่ เธอเคยอ่านนิทานป่ะ ที่เขาว่าถ้าเจ้าชายจุมพิศเจ้าหญิงนินทราแล้วเจ้าหญิงจะฟื้นขึ้นมา”

 

                     “.....”

 

                     “ถ้าฉันจูบแล้วเธอต้องตื่นขึ้นมานะ ยัยบ้า”

 

ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใก้ล ก่อนจะค่อยๆทาบริมฝีปากของตัวเองลงไปบนเรียวปากซีดเซียวของอีกฝ่าย

 

ป็อปปี้ค่อยๆผละออกห่าง ปาฎิหาร์ไม่มีจริงซินะ ก็แค่นิทานหลอกเด็ก เชื่อเข้าไปได้ไงว่ะไอ้ป็อป

 

น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตาของเขา ร่วงหล่นไปบนบนเปลือกตาที่ปิดสนิทของหญิงสาว

 

                        “ฟะ...ฟาง”

 

ป็อปปี้ครางชื่อของหญิงสาวอย่างไม่เชื่อ มองเปลือกตาที่ค่อยๆขยับของหญิงสาว

 

                       “นายเป็นใคร”

 

ฟางมองหน้าผมงงๆ ป็อปปี้ได้แต่นิ่งค้างอยู่กับที่

 

                      “หมายความว่ายังไง”

 

                      “เฟย์ นายเห้นน้องฉันมั้ย ฉันอยากเจอเฟย์”

 

                      “ไม่ตลกนะ เธอเล่นบ้าอะไรของเธอ”

 

                     “ป็อป พี่ฟาง”

 

                     “เฟย์ แก้ว” ฟางดึงน้องสาวตัวเองเข้าไปใก้ล แก้วได้แต่มองท่าทีหวาดกลัวของฟางที่มีต่อป็อป

ปี้ด้วยสายตามึนงง

 

                      “เฟย์ ป็อปหล่ะ พี่อยากเจอป็อป”

 

                      “พี่ฟาง ก็นี่ไงพี่ป็อป”

 

                      “ไม่ใช่ เฟย์พาป็อปมาหาพี่นะ พี่อยากเจอป็อป”

 

                      “โธ่เว้ย”

 

ป็อปปี้แตะเก้าอี้เสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

                      “พี่ฟาง พี่ล้อเล่นใช่มั้ย”

 

                      “ล้อเล่น ล้อเล่นเรื่องอะไร” เฟย์กับแก้วสบตากัน ก่อนจะกดสัญาณเรียกคุณหมอมาเช็คอาการ

ของหญิงสาว

 

 

 

                       “นี่มันอะไรกัน ทำไมพี่ฟางจำพี่ป็อปไม่ได้”

 

                       “แต่กลับร้องหาพี่ป็อป โอ๊ย มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”

 

เฟย์กับแก้วมองหน้ากันด้วยสายตาเครียดจัด ไม่ต่างจากสองหนุ่มที่ยืนมองป็อปปี้ที่นั่งกุมหัวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

 

ไม่ต่างกัน

 

พระเจ้าโกรธแค้นอะไรเขานักหนานะ ถึงได้ลงทาเขาซ้ำๆแบบนี้ ถึงท่านจะคืนฟางกลับมาให้เขาแต่กลับไม่ยอมคืน

 

หัวใจมาให้ด้วย

 

โธ่เว้ย เขาจะทำยังไงดี

 

จะสู้เพื่อความรักที่อาจไม่ได้คืน หรือ

 

จะปล่อยให้ความรักของเขามันตายไปพร้อมกับความทรงจำของเธอ

 

 ความเศร้าที่มองเห็น ‘ปาฎิหาร์ไม่มีจริงซินะ ก็แค่นิทานหลอกเด็ก’

 

 

 

ขอโทษนะคร้าที่ไม่ได้อัพเมื่อวันพุธคอมโดนไวรัสรับประทาน เพิ่งลากออกจาศูยน์สดๆร้อนๆเลยนี่

แถมคนแต่งยังเปื่อยอีก โฮก ชีวิตช่างเศ้รา อาจจะไม่ได้อัพบ้างเป็นบางครั้งโปรดอย่าโกรธกันเลยน้า มันมีเหตุจำเป็นจริงๆ เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าค่ะ ^^