COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
19) แค่หลับตา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ป็อป”
“ไอ้ป็อป เกิดอะไรขึ้น”
เฟย์ แก้ว โทโมะ เขื่อน ต่างวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้านในห้องฉุกเฉิน
“ฟางจมน้ำ ตอนนี้หมอช่วยอยู่”
“พี่ฟาง”
เฟย์ทรุดลงนั่งกับพื้นทันที ที่รู้ว่าพี่สาวอยู่ในห้องฉุกเฉิน
“เฟย์” แก้วกับเขื่อนช่วยกันพยุงเฟย์ให้กลับมานั่งบนเก้าอี้
“ใครเป็นญาติ คุณธนันต์ธรณ์ครับ”
“ฉันคะ/ผมครับ”
“เอ่อ ครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่เพราะก่อนหน้านี้เธอหายใจไปเกือบนาที หมอยัง
ไม่แน่ใจว่าจะมีผลกระทบต่อสมองเธอมากน้อยแค่ไหน”
“หะ หมายความว่ายังไงค่ะ”
“คือ...” หมอมองหน้าทั้งห้าคนด้วยสีหน้าลำบากใจ
“อะไรครับหมอ” โทโมะต้องดึงป็อปปี้ที่แทบจะเข้าไปเขย่าคอหมอเอาไว้
“คือ ถ้าเป็นอย่างที่เราคิด หมอคิดว่าเธอมีโอกาสจะเป็นเจ้าหญิงนิทรานะครับ”
“ไม่นะ พี่ฟาง ฮือ แก้ว เฟย์จะทำยังไงดี พี่ฟาง” เขื่อนดึงร่างบางของคนรักมากอดปลอบทั้งๆที่
ตัวเองก็เริ่มตาแดงๆ
“ไม่จริงใช่มั้ย หมอ”
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ มันเป็นแค่การคาดการณ์ มันอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ แต่...”
“อะไรยังมีอะไรอีกครับ” โทโมะถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าร้อนรน
ยังมีอะไรอีก เท่านี้มันยังไม่พออีกหรือไง
“ถึงเธอฟิ้นขึ้นมาตอนนี้ ความทรงจำเธอก็อาจจะไม่เต็มร้อยได้นะครับ เราคงรอดูกันต่อไปว่าเธอจะได้รับ
ผลกระทบมากแค่ไหน”
“เชี่ย นี่มันอะไรกันว่ะ” แก้วยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอทั้งน้ำตา
“ไอ้ป็อปใจเย็นก่อนดิว่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะเว้ย” เขื่อนผละจากเฟย์มาช่วยโทโมะจับป็อปปี้ที่
กำลังอาละวาดเอาไว้แทน
“ฟาง ไหนเธอบอกว่ารักฉันไง เธอจะทิ้งฉันไปอีกแล้วหรือไง” ป็อปปี้พูดเสียงเครือ ซุกใบหน้า
ตัวเองลงกับฝ่ามือ อาการสั่นไหวของร่างสูงยิ่งทำให้แก้วกับเฟย์ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
คำภาวนาของทุกตยกลับไม่เป็นจริง ฟางไม่ฟื้นขึ้นมา หมอสรุปอาการว่าเพราะ หญิงสาวขาดอากาศหายใจไปนาน
เกือบนาทีทำให้อ๊อกซิเจนไม่ไปเลี้ยงสมอง ทำให้เกิดสภาวะสมองไร้การตอบสนองหรือเรียกง่ายๆว่าฟางกลายเป็น
เจ้าหญิงนินทรา เฟย์ปิดบังเรื่องนี้จากแม่ของเธอเองเพราะไม่อยากให้ป็อปปี้ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้หากแม่เธอ
พลากพี่สาวเธอไปจากเขาอีก
“พักบ้างเถอะเมิงไอ้ป็อป ถ้าเป็นแบบนี้เมิงจะป่วยไปอีกคนนะเว้ย”
ป็อปปี้เมินเฉยต่อทุกๆคำขอร้องของเพื่อนและอีกสองสาว เขาเอาแต่นั่งนิ่งกุมมือซีดเซียวของฟางทั้งวัน
“ไม่เอา ถ้ากูไปแล้วฟางฟื้นขึ้นมา ยัยนั้นต้องคิดว่ากูทิ้งเขาไปอีก”
เพราะเหตุผลข้อนนี้ของป็อปปี้ทำให้ทุกคนยอมจำนน ได้แต่ปล่อยให้เขาอยู่ข้างเตียงของฟางอย่างที่เขาต้องการ
“ฟาง เมื่อไหร่เธอจะตื่นซักที ฉันเบื่อจะมองเธอตอนหลับแล้วนะ”
“....”
ป็อปปี้ไล้มือไปตามกรอกหน้าซีดเซียวของหญิงสาว
“ฟาง ฉันให้คนไปรื้อหลุมศพหลอกๆเธออกแล้วนะ”
“....”
“ฟาง ดูดิวันนี้แฟนคลับฉันหยิกแก้มฉันเขียวไปหมดแล้ว ตื่นมาเป่าให้หน่อยซิ”
“....”
“นี่ยัยบ้า เธอจะปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวไปอีกนานเท่าไหร่ฮะ”
“....”
“ฟาง ถ้าเธอยังไม่ตื่นฉันจะหนีไปมีกิ๊กแล้วนะ”
“....”
“ฟาง ฉันคิดถึงเธอนะยัยบ้า เธอจะนอนไปอีกนานเท่าไหร่ฮะ”
“....”
“ว้า เธอหลับอีกแล้วนะ ตืนมาพูดกันซักทีซิ”
“....”
“ฟาง เธอจะทรมานฉันไปถึงเมื่อไหร่ฮะ”
“....”
ป็อปปี้ได้แต่กุมมือเย็นชืดของหญิงสาวมาแนบแก้มตัวเอง น้ำตาหยดลงบนหลังมือของหญิงสาว แต่ทุกอย่างก็ยัง
คงไร้ปฎิกริยาเช่นเดิม ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาของตัวเองออกพลางยิ้มเศร้าๆ
ความเศร้าที่มองเห็น ‘ฟาง ไหนเธอบอกว่ารักฉันไง เธอจะทิ้งฉันไปอีกแล้วหรือไง’
♪♫ ^_________________________^ ♪♫
ณ จุดนี้กำลังใจมาเต็มค่ะ โอเค เรามาสู้กันอีกซักตั้ง ขอบคุณน้องๆทุกคนนะค่ะ
น้องน้ำหวาน น้องพลอย น้องทราย แล้วก็อีกหลายคน อ้อๆ คนนี้ด้วย Meemijang(พี่ไม่รู้ชื่นหนูอ่า เขาขอโทษ)
ขอบคุณจริงๆค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เหมือนกันจ๊ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
อ้อนิยายเรื่องใหม่ กำลังจะอัพเน้อ ถ้าไม่ติดอะไร เรื่องนี้แนวผู้ใหญ่เลย อาจไม่ค่อยสนุกนะ เพราะมันดู มึนๆ
ได้ข่าวนิยายเธอก็มึนทุกเรื่องอ่ะนะ ถ้าอยากอ่านก็มาแปะกันไว้นะ แล้วพี่จะอัพให้ตร้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
