COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
9.0
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
26 COME BACK TO ME
775 วิจารณ์
44.41K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความนายจะไม่ยอมให้โอกาสฉันจริงๆใช่มั้ย ป็อปปี้
“เธอจะมาที่นี่อีกทำไม”
ร่างบางหันไปตามเสียงพูด มองคนที่ตามหาเขาแทบพลิกแผ่นดิน แต่เขากลับเดินมาเจอเธอได้ง่ายๆ
“เธอคงไม่คิดว่าฉันจะต้องหนีเธอหรอกจริงมั้ย”
“เพราะเธอมันไม่ มีค่า ขนาดนั้น ฟาง”
มาแล้วซินะ คำพูดทำร้ายจิตใจกัน
“ถ้าฉันไม่มีค่า งั้นนายมาที่นี่ทำไมกันป็อปปี้”
ป็อปปี้ยืนพิงเสาใก้ลๆกับหลุมที่เคยใช้เป็นที่ฝังศพหลอกๆของเธอ
“มาหาคนที่ฉันรัก”
“มันก็คือฉันไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ใช่! คนคนนั้นในใจฉัน เขาตายไปนานแล้ว” น้ำเสียงแข็งกร้าวของป็อปปี้ ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ว่าที่
ผ่านมาเขาต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน
นายคิดว่าฉันมีความสุขนักหรือไงนะ ที่ต้องเห็นนายเจ็บปวดกับเรื่องนี้ ป็อปปี้
“ให้คน คนนั้นเป็นฉันไม่ได้เหรอป็อป” ถามเขาเสียงแผ่ว ริมฝีปากบางสั่นระริกจากการกลั้นสะอื้น
“หึ ฉันคงให้เธอไม่ได้ เพราะใจฉันมันไม่เหลือให้ใครแล้ว”
ฟางเดินเข้าไปใก้ล ก่อนจะเอื้อมมือจับแขนเสื้อเขาไว้
“ไม่จริง ทำไมล่ะป็อป เรารักกันไม่ใช่เหรอ”
“รัก? คนที่เขารักกัน เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
“ฮึก ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“นั้นซิเธอไม่ได้ตั้งใจโกหก ว่าไงนะ โกหกว่าตัวเองตาย ฮ่าๆ ถ้าเอาไปทำละครฉันว่ามันต้องน้ำเน่า
มากแน่เลย เธอว่ามั้ยฟาง”
“ฉันรักนายนะ ป็อปปี้”
“ฉันก็รักเธอนะฟาง....”
“แค่เป็นคนที่ฉันเคยรู้จักเมื่อ 7 ก่อนไม่ใช่คนที่หลอกฉันซ้ำไปซ้ำมาแบบเธอ”
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษแล้วไง ฟาง เธอจะย้อนเวลา เรียกความรู้สึกดีๆกลับมาให้ฉันได้รึเปล่า ถ้าทำไม่ได้ก็ออก
ไปจากชีวิตฉันซะ” น้ำเสียงเย็นชา กับแววตาเฉยชาของเขามันกำลังฆ่าฉันทั้งเป็น
มือที่ยึดเสื้อเขาไว้ค่อยๆลู่ตกลงข้างตัว
“นั้นซินะ ถ้าฉันตายไปจริงๆ นายจะดีใจรึเปล่า ป็อปปี้”
“......”
“นายก็ยังเป็นนาย ที่ไม่เคยเห็นค่าในความรู้สึกของฉัน นายโกรธ เจ็บปวดที่ฉันหลอกนาย งั้น...”
“นายรู้มั้ย วันนั้นที่ฉันรู้ว่านายแค่แกล้งหลอกฉันเรื่องที่ขอฉันเป็นแฟน ฉันรู้สึกยังไงบ้าง”
“หึ ได้ งั้นฉันผิดเองที่หลอกเธอก่อน พอใจหรือยัง!” ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเธอ
“ฉันรักนาย เอาความรักของฉันชดเชยมันไม่ได้เหรอ ป็อปปี้”
ป็อปปี้จ้องหน้าเธอนิ่ง
ไม่ได้ซินะ มันแทนกันไม่ได้ซินะ
ร่างบางเดินถอยหลังหนีห่างจากร่างสูงตรงหน้า ถอยหลังลงไปในบึ้งน้ำที่อยู่ติดกับหลุดฝังศพ
ป็อปปี้จ้องมองคนที่เดินลงน้ำด้วยสีหน้าตกใจ
“ถ้างั้น เอาความตายของฉันชดเชยความเจ็บปวดของนายคงได้ซินะ”
“ยัยบ้า เธอขึ้นมานะ จะทำอะไร”
“ในเมื่อนายรักฉัน คนที่ตายไปแล้ว ฉันก็จะตายให้นายดูไงป็อปปี้ เพื่อนายจะรักฉันคนนี้ขึ้นมาบ้าง”
“ฟาง บึ้งนั้นมันลึกนะ แล้วเธอก็ว่ายน้ำไม่เป็นด้วย ฉันบอกให้ขึ้นมา”
ป็อปปี้เดินเข้ามาใก้ล หวังจะคว้ามือลากให้หญิงสาวกลับขึ้นมา แต่เธอก็เอาแต่ส่ายหน้าเดินลึกลงไปจนระดับน้ำอยู๋
ที่หน้าอกตัวเองเข้าไปแล้ว
“ไม่ ฉันรักนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันรักนาย”
“ได้ยินแล้ว ฟางขึ้นมา อย่าทำให้ฉันโมโหนะยัยบ้า”
ป็อปปี้ตะโกนก้อง ฟางยิ้มออกมาจนได้ สำเร็จแล้วซินะ เธอทำให้เขายอมยกโทษให้จนได้
กำลังจะเดินขึ้นมาบนฝั่ง แต่กลับรู้สึกว่าขาไม่มีแรงแม้แต่จะพยุงกาย ทำให้เธอทรุดฮวบลงสู่ก้มบึ้งในทันที
อึดอัด ร่างบางพยายามดันตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำแต่เธอกลับไม่มีแรงแม่แต่จะขยับแขนขาด้วยซ้ำ
พระเจ้าค่ะ ท่านกำลังทวงคืนชีวิตที่ท่านมอบให้ลูกแล้วหรือค่ะ
“ฟาง....”
เสียงของคนที่รักมันเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะดีบวูบลงไป
ความเศร้าที่มองเห็น ‘เพราะเธอมันไม่ มีค่า ขนาดนั้น ฟาง’
~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬
รู้ดีว่าตอนนี้มันสั้นมากๆ แต่ขอโทษค่ะมันมีอารมณ์อัพให้อ่านเท่านี้จริงๆเห็นใจกันหน่อยนะ
เสียความรู้สึกกับใครบางคนที่บอกว่าติดตามผลงานของเรามาตอลแต่กลับ เอาความคิดของเราไปเป็นของตัวเองแบบหน้าตาเฉย
ไม่ได้เสียใจ เพราะคุณไม่ได้มีค่ากับฉันขนาดนั้น แต่แค่เสียความรู้สึกที่เคยเอ็นดูที่เคยมีให้
ขอแล้วกันนะ พี่ขอคืนนะน้องนะ และขอเตือนถ้าไม่อยากโดนพี่ด่า ก็ไม่ต้องทัก เพราะพี่ตัดน้องออกจากชีวิตพี่ไปแล้ว ใครทำคงรู้ตัว
ขอบคุณน้องๆหลายๆคนที่คอยเป็นกำลังใจมาให้โดยตลอก
น้องน้ำ น้องปริม น้องตี้ น้องฟิล์ม และอีกหลายๆคนที่พี่รู้จักแต่คงเอ่ยไม่หมดขอบคุณจริงๆ
เรื่องนี้พี่จะพยายามอัพให้จบ แต่เรื่องต่อไปอาจไม่มีให้ได้อ่านกันอีก ขอบคุณค่ะ
“เธอจะมาที่นี่อีกทำไม”
ร่างบางหันไปตามเสียงพูด มองคนที่ตามหาเขาแทบพลิกแผ่นดิน แต่เขากลับเดินมาเจอเธอได้ง่ายๆ
“เธอคงไม่คิดว่าฉันจะต้องหนีเธอหรอกจริงมั้ย”
“เพราะเธอมันไม่ มีค่า ขนาดนั้น ฟาง”
มาแล้วซินะ คำพูดทำร้ายจิตใจกัน
“ถ้าฉันไม่มีค่า งั้นนายมาที่นี่ทำไมกันป็อปปี้”
ป็อปปี้ยืนพิงเสาใก้ลๆกับหลุมที่เคยใช้เป็นที่ฝังศพหลอกๆของเธอ
“มาหาคนที่ฉันรัก”
“มันก็คือฉันไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ใช่! คนคนนั้นในใจฉัน เขาตายไปนานแล้ว” น้ำเสียงแข็งกร้าวของป็อปปี้ ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ว่าที่
ผ่านมาเขาต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน
นายคิดว่าฉันมีความสุขนักหรือไงนะ ที่ต้องเห็นนายเจ็บปวดกับเรื่องนี้ ป็อปปี้
“ให้คน คนนั้นเป็นฉันไม่ได้เหรอป็อป” ถามเขาเสียงแผ่ว ริมฝีปากบางสั่นระริกจากการกลั้นสะอื้น
“หึ ฉันคงให้เธอไม่ได้ เพราะใจฉันมันไม่เหลือให้ใครแล้ว”
ฟางเดินเข้าไปใก้ล ก่อนจะเอื้อมมือจับแขนเสื้อเขาไว้
“ไม่จริง ทำไมล่ะป็อป เรารักกันไม่ใช่เหรอ”
“รัก? คนที่เขารักกัน เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
“ฮึก ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“นั้นซิเธอไม่ได้ตั้งใจโกหก ว่าไงนะ โกหกว่าตัวเองตาย ฮ่าๆ ถ้าเอาไปทำละครฉันว่ามันต้องน้ำเน่า
มากแน่เลย เธอว่ามั้ยฟาง”
“ฉันรักนายนะ ป็อปปี้”
“ฉันก็รักเธอนะฟาง....”
“แค่เป็นคนที่ฉันเคยรู้จักเมื่อ 7 ก่อนไม่ใช่คนที่หลอกฉันซ้ำไปซ้ำมาแบบเธอ”
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษแล้วไง ฟาง เธอจะย้อนเวลา เรียกความรู้สึกดีๆกลับมาให้ฉันได้รึเปล่า ถ้าทำไม่ได้ก็ออก
ไปจากชีวิตฉันซะ” น้ำเสียงเย็นชา กับแววตาเฉยชาของเขามันกำลังฆ่าฉันทั้งเป็น
มือที่ยึดเสื้อเขาไว้ค่อยๆลู่ตกลงข้างตัว
“นั้นซินะ ถ้าฉันตายไปจริงๆ นายจะดีใจรึเปล่า ป็อปปี้”
“......”
“นายก็ยังเป็นนาย ที่ไม่เคยเห็นค่าในความรู้สึกของฉัน นายโกรธ เจ็บปวดที่ฉันหลอกนาย งั้น...”
“นายรู้มั้ย วันนั้นที่ฉันรู้ว่านายแค่แกล้งหลอกฉันเรื่องที่ขอฉันเป็นแฟน ฉันรู้สึกยังไงบ้าง”
“หึ ได้ งั้นฉันผิดเองที่หลอกเธอก่อน พอใจหรือยัง!” ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าเธอ
“ฉันรักนาย เอาความรักของฉันชดเชยมันไม่ได้เหรอ ป็อปปี้”
ป็อปปี้จ้องหน้าเธอนิ่ง
ไม่ได้ซินะ มันแทนกันไม่ได้ซินะ
ร่างบางเดินถอยหลังหนีห่างจากร่างสูงตรงหน้า ถอยหลังลงไปในบึ้งน้ำที่อยู่ติดกับหลุดฝังศพ
ป็อปปี้จ้องมองคนที่เดินลงน้ำด้วยสีหน้าตกใจ
“ถ้างั้น เอาความตายของฉันชดเชยความเจ็บปวดของนายคงได้ซินะ”
“ยัยบ้า เธอขึ้นมานะ จะทำอะไร”
“ในเมื่อนายรักฉัน คนที่ตายไปแล้ว ฉันก็จะตายให้นายดูไงป็อปปี้ เพื่อนายจะรักฉันคนนี้ขึ้นมาบ้าง”
“ฟาง บึ้งนั้นมันลึกนะ แล้วเธอก็ว่ายน้ำไม่เป็นด้วย ฉันบอกให้ขึ้นมา”
ป็อปปี้เดินเข้ามาใก้ล หวังจะคว้ามือลากให้หญิงสาวกลับขึ้นมา แต่เธอก็เอาแต่ส่ายหน้าเดินลึกลงไปจนระดับน้ำอยู๋
ที่หน้าอกตัวเองเข้าไปแล้ว
“ไม่ ฉันรักนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันรักนาย”
“ได้ยินแล้ว ฟางขึ้นมา อย่าทำให้ฉันโมโหนะยัยบ้า”
ป็อปปี้ตะโกนก้อง ฟางยิ้มออกมาจนได้ สำเร็จแล้วซินะ เธอทำให้เขายอมยกโทษให้จนได้
กำลังจะเดินขึ้นมาบนฝั่ง แต่กลับรู้สึกว่าขาไม่มีแรงแม้แต่จะพยุงกาย ทำให้เธอทรุดฮวบลงสู่ก้มบึ้งในทันที
อึดอัด ร่างบางพยายามดันตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำแต่เธอกลับไม่มีแรงแม่แต่จะขยับแขนขาด้วยซ้ำ
พระเจ้าค่ะ ท่านกำลังทวงคืนชีวิตที่ท่านมอบให้ลูกแล้วหรือค่ะ
“ฟาง....”
เสียงของคนที่รักมันเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะดีบวูบลงไป
ความเศร้าที่มองเห็น ‘เพราะเธอมันไม่ มีค่า ขนาดนั้น ฟาง’
~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬
รู้ดีว่าตอนนี้มันสั้นมากๆ แต่ขอโทษค่ะมันมีอารมณ์อัพให้อ่านเท่านี้จริงๆเห็นใจกันหน่อยนะ
เสียความรู้สึกกับใครบางคนที่บอกว่าติดตามผลงานของเรามาตอลแต่กลับ เอาความคิดของเราไปเป็นของตัวเองแบบหน้าตาเฉย
ไม่ได้เสียใจ เพราะคุณไม่ได้มีค่ากับฉันขนาดนั้น แต่แค่เสียความรู้สึกที่เคยเอ็นดูที่เคยมีให้
ขอแล้วกันนะ พี่ขอคืนนะน้องนะ และขอเตือนถ้าไม่อยากโดนพี่ด่า ก็ไม่ต้องทัก เพราะพี่ตัดน้องออกจากชีวิตพี่ไปแล้ว ใครทำคงรู้ตัว
ขอบคุณน้องๆหลายๆคนที่คอยเป็นกำลังใจมาให้โดยตลอก
น้องน้ำ น้องปริม น้องตี้ น้องฟิล์ม และอีกหลายๆคนที่พี่รู้จักแต่คงเอ่ยไม่หมดขอบคุณจริงๆ
เรื่องนี้พี่จะพยายามอัพให้จบ แต่เรื่องต่อไปอาจไม่มีให้ได้อ่านกันอีก ขอบคุณค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
