COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
9.0
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
26 COME BACK TO ME
775 วิจารณ์
44.38K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น
11) ใครกัน?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “ฉันขอโทษ ฉันเห็นเธอเป็นตัวแทนของฟางมาตลอด ทั้งๆที่เธอคือเฟย์ ฉันคงเห็นแก่ตัว ทำร้ายไอ้
เขื่อนไปมากกว่านี้ไม่ได้ และฉันก็คงทำร้ายเธอไม่ลง”
ป็อปปี้ก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเอ่ยซ้ำอีกรอบ
“ได้มั้ย ขอฉันเก็บเป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย ถึงแม้มันจะดูเห็นแก่ตัวแต่ฉันก็อยากทำแบบนี้
กับ...ฟาง”
แววตาเศร้าของป็อปปี้ทำให้เฟย์ต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้
“ได้ซิ”
ป็อปปี้ยิ้มออกมากกับคำตอบของเธอ ถึงแม้มันจะเป็นการหลอกตัวเอง แต่เขาขอทำตามหัวใจซักครั้งได้มั้ย
เขาเดินเข้ามาใก้ล ก่อนจะกอบกุมมือเธอไว้ ความอ่อนโยนที่เธอได้รับ มันทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา
แค่วันนี้ วันนี้เท่านั้นซินะที่เธอจะทำตัวเป็น ฟาง
“ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องใช้เวลาให้คุ้ม”
หญิงสาวปรับน้ำเสียงเป็นร่าเริง ก่อนลากเขาตรงไปที่ชายทะเล
“เฮ้ยไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากเปียก”
“ได้ไง นายมาทะเลนะป็อปปี้”
ไม่ฟังเสยงโวยวายของชายหนุ่ม เธอตั้งหน้าตั้งตาลากเขาไปลงทะเลจนได้ แต่กลับเป็นเธอที่ต้องหวีดร้องออกมา
สุดเสียง เมื่ออยู่ป็อปปี้ก็เป็นฝ่ายช้อนอุ้มเธอจนตัวลอย วิ่งลงทะเลไปแทน
“กรี๊สสส นายปล่อยฉันลงนะ”
“อยากเปียกไม่ใช่หรือไง”
ตูม!!
เหวี่ยงร่างบางจนน้ำกระจาย ยืนหัวเราะไปกับภาพลูกหมาตกน้ำยามที่เธอโผ่ลขึ้นมาจากน้ำ
หญิงสาวชี้หน้าอาฆาต ก่อนจะกระโดดเกาะหลังเขา
หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่
“โอ๊ย เหนื่อย สุดๆ”
หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนกับพื้นทรายอย่างเหนื่อยออ่นหลังจากบุกตะลุยเล่นน้ำมาทั้งวัน
เสียงท้องร้องโครกครากส่งสัญาณเตือน ว่าเธอควรจะหาอะไรใส่ท้องได้แล้ว
เอ่ยชวนคนข้างกายให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปหาอะไรทาน ที่ตลาดนัดใก้ลๆชายหาด
ทันที ที่เห็นอาหารตรงหน้า เธอก็ทิ้งคนข้างกายพุ่งเข้าใส่ของกิน ป็อปปี้เดินตามหลังหญิงสาวไปยิ้มๆ
“อัน อั้น อ่า อิน อ่า” (อันนั้นอร่อยอ่ะ)
หญิงสาวเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังมีของกินเต็มปาก
“เธอจะกินเลอะเทอะไปไหน เนี่ย”
ยกป้ายนิ้วปาดเอาคราบที่ติดอยู่ขอบปากของหญิงสาวออกเบาๆ เธออกอาการหน้าแดงกับ
กริยาอ่อนโยนของป็อปปี้
“ท่าทางจะอร่อย”
ป็อปปี้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล ก่อนจะงับขนมจีบที่เธอจิ้มค้างไว้ไปกิน
“ฉันว่าเราไปนั่งตรงนู่นกันเหอะ พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว”
ป็อปปี้ลากคนที่ยังหว่งกินไปนั่งตรงชะง่อนหน้าผาที่เป็นจุดชมวิว
“อุ๊ย”
ร้องออกมาเพราะชายหนุ่มรวบร่างเธอให้ไปนั่งลงบนตักเขา พลางกอดเอวบางของเธอไว้หลวมอีกตั้งหาก
“ฉันอยากพาเธอมานั่งดูวิวแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ในที่สุดฉันก็พาเอมาจนได้”
น้ำเสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มทำให้เธอต้องกัดปากกั้นเสียงสะอื้น
จับปลายคางของหญิงสาวให้หันมาสบตากับ
“ทำไมยิ่งอยู่กับเธอนานวัน ฉันถึงร็สึกเหมือนได้อยู่กับฟางนะ”
“...”
ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ป็อปปี้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล จนเธอสัมผัสได้ถึงลงหายใจของเขาที่เบารดหน้าเธออยู่
ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันในที่สุด จูบอ่อนหวาน ที่บอกถึงคำว่ารัก...ที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ป็อปปี้ถอนจูบออกมาในที่สุด
“ฉันขอโทษ มันไม่ควรเลยเถิดแบบนี้”
ดันให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน
“เรากลับกันเถอะ ถ้ามืดไปกว่านี้คงถึงกรุงเทพดึก”
ป็อปปี้เดินนำไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ทั้งรถมีแต่ความเงียบต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
สุดท้ายทั้งเขาก็ได้แต่พลิกร่างไปมาอย่างกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองในแบบไหน
สำหรับเขา เฟย์ เป็นเพียงน้องสาวของคนที่เขารัก แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นลงไปได้
ทั้งๆที่นั้นคือคนที่เพื่อนเขารัก
ในเมื่อนอนไม่หลับตัดสินใจลุกขึ้น ในเวลาแบบนี้คงมีที่เดียวที่พอจะทำให้เขาสงบสติอารมณ์
ที่กำลังฟุ้งซ่านของตัวเองลงได้
สายลมเย็นๆที่พัดผ่านดูจะทำให้เขาสงบลงได้เล็กน้องเท่านั้น นั่งลงข้างๆหลุมฝังศพของเพื่อนสาวอย่างเหม่อลอย
“ทำไม ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนว่าเธอยังไม่ไปไหนนะ ฟาง”
มีเพียงความเงียบรอบตัวเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้เขา
“บางที การรอเธอมันก็ทำให้ฉันทรมานนะฟาง”
“เมื่อไหร่กัน ที่ฉันจะได้เจอเธออีก ฮ่าๆ คงไม่มีวันนั้นซินะ เพราะเธอ...”
เสียงทุ้มขาดห้วงไป เมื่อนึกได้ถึงความเป็นจริง
มันจะมีวันได้ยังไงกัน ในเมื่อเขาเองที่เป็นคนดับลมหายใจของเธอ เขาเป็นฆ่าเธอเองถึงแม้จะไม่ได้ลงมือก็เถอะ
แต่มันคงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่อยู่ดี
ฝ่ามือหน้าลูบแผ่นหินเย็นฉียบด้วยความรู้สึกผิด
“หืม?”
ขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อปลายนิ้วสะดุดกับบางอย่างเข้า
“มันเปิดได้หรือไง” ตัดสินใจดันแผ่นหินที่ปิดหน้าหลุมออก เพียงแค่ดับเบาๆกลไกก็ทำงาน
“ทำไม?” หัวสมองเต็มไปด้วยคำถามเมื่อเห็นด้านในหลุมฝังศพ
ทำไมถึงไม่มีโลง อย่างที่มันควรจะเป็น ได้แต่ถามตัวเองด้วยความงงงัน จะว่าไปเขาไม่เคยเห็นศพของฟางเลย
ด้วยซ้ำ เพราะแม่ของเธอไม่ยอมให้เขาเห็น แม้เขาจะอ้อนวอนเท่าไหร่ก็ตาม
“ไอ้เขื่อน วันที่ฟางตายเมิงได้เห็นศพฟางรึเปล่า”
(อะไรของเมิงว่ะไอ้ป็อป โทรมาถามห่_อะไรตอนตี 3 )
“ไม่ต้องพูดมากเมิงตอบมาก็พอ” น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเมื่อเขื่อนยังเอาแต่บ่นไม่เลือก
(ไม่เคย แม่ฟางไม่ยอมให้ดู)
“แล้วไอ้โมะหล่ะ”
(มันจะไปเคยได้ไง แม่ฟางบอกสภาพศพไม่ค่อยดีเลยไม่อยากให้เห็น เมิงถามทำไม)
เขื่อนถามคนปลายสายกลับอย่างสงสัย
“ที่หลุมฝังศพไม่มีโลง ที่จริงมันไม่มีอะไรเลย”
(เมิงหมายความว่าไงที่ว่าไม่มีอะไรเลย)
“ฮึ กรูว่างานนี้คงมีคนแหกตาว่ะ”
“กรูจะไปบ้านเฟย์” บอกคนปลายสายที่ไม่เดาก็รู้ได้ว่ามันคงจะตามเขาไปเช่นกัน
“ไอ้ป็อป”
ป็อปปี้ลงจากรถ มองหน้าเขื่อนกับโทโมะที่มีสีหน้าติดใจสงสัยกับเรื่องที่พวกเขาเพิ่งเอ๊ะใจไม่ต่างกัน
เรื่องนี้ความจริงเขาเองก็มีเรื่องส่งสัยอยู่หลายจุด ทั้งเรื่องคดีความที่ไม่เคยมีข่าวว่าเรื่องไปถึงขั้นไหน
ทั้งเรื่องศพที่พวกเขาไม่เคยเห็น และอีกหลายๆเรื่องที่มันน่าสงสัยพอๆกัน
“มีคนอยู่ในสวนนี่หว่า” เขื่อนชี้ไปทางสวนของบ้านที่มีคนยื่นอยู่
“เฟย์ แก้ว แล้วใครว่ะ”
ป็อปปี้ไม่ตอบคำถามของใครจัดการปีนรั้วเข้าไปก่อนจะเดินไปหาคนทั้งหมดที่ยืนอยู่ในสวนทันที
ความเศร้าที่มองเห็น ‘ฉันขอโทษ ฉันเห็นเธอเป็นตัวแทนของฟางมาตลอด’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
อย่าถามหาความหวานจากนิยายเรื่องนี้เพราะมันไม่มีให้อ่านเลยค่ะ ฮ่าๆ
เอาหล่ะ ใครกันหล่ะ ฟางใช่มั้ย อ๊ะ หรือไม่ใช่ อยากรู้
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
เขื่อนไปมากกว่านี้ไม่ได้ และฉันก็คงทำร้ายเธอไม่ลง”
ป็อปปี้ก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเอ่ยซ้ำอีกรอบ
“ได้มั้ย ขอฉันเก็บเป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย ถึงแม้มันจะดูเห็นแก่ตัวแต่ฉันก็อยากทำแบบนี้
กับ...ฟาง”
แววตาเศร้าของป็อปปี้ทำให้เฟย์ต้องเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้
“ได้ซิ”
ป็อปปี้ยิ้มออกมากกับคำตอบของเธอ ถึงแม้มันจะเป็นการหลอกตัวเอง แต่เขาขอทำตามหัวใจซักครั้งได้มั้ย
เขาเดินเข้ามาใก้ล ก่อนจะกอบกุมมือเธอไว้ ความอ่อนโยนที่เธอได้รับ มันทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา
แค่วันนี้ วันนี้เท่านั้นซินะที่เธอจะทำตัวเป็น ฟาง
“ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องใช้เวลาให้คุ้ม”
หญิงสาวปรับน้ำเสียงเป็นร่าเริง ก่อนลากเขาตรงไปที่ชายทะเล
“เฮ้ยไม่เอานะ ฉันยังไม่อยากเปียก”
“ได้ไง นายมาทะเลนะป็อปปี้”
ไม่ฟังเสยงโวยวายของชายหนุ่ม เธอตั้งหน้าตั้งตาลากเขาไปลงทะเลจนได้ แต่กลับเป็นเธอที่ต้องหวีดร้องออกมา
สุดเสียง เมื่ออยู่ป็อปปี้ก็เป็นฝ่ายช้อนอุ้มเธอจนตัวลอย วิ่งลงทะเลไปแทน
“กรี๊สสส นายปล่อยฉันลงนะ”
“อยากเปียกไม่ใช่หรือไง”
ตูม!!
เหวี่ยงร่างบางจนน้ำกระจาย ยืนหัวเราะไปกับภาพลูกหมาตกน้ำยามที่เธอโผ่ลขึ้นมาจากน้ำ
หญิงสาวชี้หน้าอาฆาต ก่อนจะกระโดดเกาะหลังเขา
หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่
“โอ๊ย เหนื่อย สุดๆ”
หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนกับพื้นทรายอย่างเหนื่อยออ่นหลังจากบุกตะลุยเล่นน้ำมาทั้งวัน
เสียงท้องร้องโครกครากส่งสัญาณเตือน ว่าเธอควรจะหาอะไรใส่ท้องได้แล้ว
เอ่ยชวนคนข้างกายให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะไปหาอะไรทาน ที่ตลาดนัดใก้ลๆชายหาด
ทันที ที่เห็นอาหารตรงหน้า เธอก็ทิ้งคนข้างกายพุ่งเข้าใส่ของกิน ป็อปปี้เดินตามหลังหญิงสาวไปยิ้มๆ
“อัน อั้น อ่า อิน อ่า” (อันนั้นอร่อยอ่ะ)
หญิงสาวเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังมีของกินเต็มปาก
“เธอจะกินเลอะเทอะไปไหน เนี่ย”
ยกป้ายนิ้วปาดเอาคราบที่ติดอยู่ขอบปากของหญิงสาวออกเบาๆ เธออกอาการหน้าแดงกับ
กริยาอ่อนโยนของป็อปปี้
“ท่าทางจะอร่อย”
ป็อปปี้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล ก่อนจะงับขนมจีบที่เธอจิ้มค้างไว้ไปกิน
“ฉันว่าเราไปนั่งตรงนู่นกันเหอะ พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว”
ป็อปปี้ลากคนที่ยังหว่งกินไปนั่งตรงชะง่อนหน้าผาที่เป็นจุดชมวิว
“อุ๊ย”
ร้องออกมาเพราะชายหนุ่มรวบร่างเธอให้ไปนั่งลงบนตักเขา พลางกอดเอวบางของเธอไว้หลวมอีกตั้งหาก
“ฉันอยากพาเธอมานั่งดูวิวแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ในที่สุดฉันก็พาเอมาจนได้”
น้ำเสียงแผ่วเบาของชายหนุ่มทำให้เธอต้องกัดปากกั้นเสียงสะอื้น
จับปลายคางของหญิงสาวให้หันมาสบตากับ
“ทำไมยิ่งอยู่กับเธอนานวัน ฉันถึงร็สึกเหมือนได้อยู่กับฟางนะ”
“...”
ทั้งคู่สบตากันนิ่ง ป็อปปี้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล จนเธอสัมผัสได้ถึงลงหายใจของเขาที่เบารดหน้าเธออยู่
ริมฝีปากทั้งคู่ประกบกันในที่สุด จูบอ่อนหวาน ที่บอกถึงคำว่ารัก...ที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ป็อปปี้ถอนจูบออกมาในที่สุด
“ฉันขอโทษ มันไม่ควรเลยเถิดแบบนี้”
ดันให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน
“เรากลับกันเถอะ ถ้ามืดไปกว่านี้คงถึงกรุงเทพดึก”
ป็อปปี้เดินนำไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ทั้งรถมีแต่ความเงียบต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
สุดท้ายทั้งเขาก็ได้แต่พลิกร่างไปมาอย่างกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองในแบบไหน
สำหรับเขา เฟย์ เป็นเพียงน้องสาวของคนที่เขารัก แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นลงไปได้
ทั้งๆที่นั้นคือคนที่เพื่อนเขารัก
ในเมื่อนอนไม่หลับตัดสินใจลุกขึ้น ในเวลาแบบนี้คงมีที่เดียวที่พอจะทำให้เขาสงบสติอารมณ์
ที่กำลังฟุ้งซ่านของตัวเองลงได้
สายลมเย็นๆที่พัดผ่านดูจะทำให้เขาสงบลงได้เล็กน้องเท่านั้น นั่งลงข้างๆหลุมฝังศพของเพื่อนสาวอย่างเหม่อลอย
“ทำไม ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนว่าเธอยังไม่ไปไหนนะ ฟาง”
มีเพียงความเงียบรอบตัวเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้เขา
“บางที การรอเธอมันก็ทำให้ฉันทรมานนะฟาง”
“เมื่อไหร่กัน ที่ฉันจะได้เจอเธออีก ฮ่าๆ คงไม่มีวันนั้นซินะ เพราะเธอ...”
เสียงทุ้มขาดห้วงไป เมื่อนึกได้ถึงความเป็นจริง
มันจะมีวันได้ยังไงกัน ในเมื่อเขาเองที่เป็นคนดับลมหายใจของเธอ เขาเป็นฆ่าเธอเองถึงแม้จะไม่ได้ลงมือก็เถอะ
แต่มันคงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่อยู่ดี
ฝ่ามือหน้าลูบแผ่นหินเย็นฉียบด้วยความรู้สึกผิด
“หืม?”
ขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อปลายนิ้วสะดุดกับบางอย่างเข้า
“มันเปิดได้หรือไง” ตัดสินใจดันแผ่นหินที่ปิดหน้าหลุมออก เพียงแค่ดับเบาๆกลไกก็ทำงาน
“ทำไม?” หัวสมองเต็มไปด้วยคำถามเมื่อเห็นด้านในหลุมฝังศพ
ทำไมถึงไม่มีโลง อย่างที่มันควรจะเป็น ได้แต่ถามตัวเองด้วยความงงงัน จะว่าไปเขาไม่เคยเห็นศพของฟางเลย
ด้วยซ้ำ เพราะแม่ของเธอไม่ยอมให้เขาเห็น แม้เขาจะอ้อนวอนเท่าไหร่ก็ตาม
“ไอ้เขื่อน วันที่ฟางตายเมิงได้เห็นศพฟางรึเปล่า”
(อะไรของเมิงว่ะไอ้ป็อป โทรมาถามห่_อะไรตอนตี 3 )
“ไม่ต้องพูดมากเมิงตอบมาก็พอ” น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเมื่อเขื่อนยังเอาแต่บ่นไม่เลือก
(ไม่เคย แม่ฟางไม่ยอมให้ดู)
“แล้วไอ้โมะหล่ะ”
(มันจะไปเคยได้ไง แม่ฟางบอกสภาพศพไม่ค่อยดีเลยไม่อยากให้เห็น เมิงถามทำไม)
เขื่อนถามคนปลายสายกลับอย่างสงสัย
“ที่หลุมฝังศพไม่มีโลง ที่จริงมันไม่มีอะไรเลย”
(เมิงหมายความว่าไงที่ว่าไม่มีอะไรเลย)
“ฮึ กรูว่างานนี้คงมีคนแหกตาว่ะ”
“กรูจะไปบ้านเฟย์” บอกคนปลายสายที่ไม่เดาก็รู้ได้ว่ามันคงจะตามเขาไปเช่นกัน
“ไอ้ป็อป”
ป็อปปี้ลงจากรถ มองหน้าเขื่อนกับโทโมะที่มีสีหน้าติดใจสงสัยกับเรื่องที่พวกเขาเพิ่งเอ๊ะใจไม่ต่างกัน
เรื่องนี้ความจริงเขาเองก็มีเรื่องส่งสัยอยู่หลายจุด ทั้งเรื่องคดีความที่ไม่เคยมีข่าวว่าเรื่องไปถึงขั้นไหน
ทั้งเรื่องศพที่พวกเขาไม่เคยเห็น และอีกหลายๆเรื่องที่มันน่าสงสัยพอๆกัน
“มีคนอยู่ในสวนนี่หว่า” เขื่อนชี้ไปทางสวนของบ้านที่มีคนยื่นอยู่
“เฟย์ แก้ว แล้วใครว่ะ”
ป็อปปี้ไม่ตอบคำถามของใครจัดการปีนรั้วเข้าไปก่อนจะเดินไปหาคนทั้งหมดที่ยืนอยู่ในสวนทันที
ความเศร้าที่มองเห็น ‘ฉันขอโทษ ฉันเห็นเธอเป็นตัวแทนของฟางมาตลอด’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
อย่าถามหาความหวานจากนิยายเรื่องนี้เพราะมันไม่มีให้อ่านเลยค่ะ ฮ่าๆ
เอาหล่ะ ใครกันหล่ะ ฟางใช่มั้ย อ๊ะ หรือไม่ใช่ อยากรู้
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
