COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

 
       ‘เฮือก’
 
ร่างหนาผลุดลุกขึ้นนั่ง ร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นถี่รัวกับภาพในความฝัน
 
               “โธ่เว้ย!! ฟางฉันขอโทษ”
 
ทิ้งตัวลงนอนยกมือปิดหน้าปวดร้าวไปกับภาพความทรงจำในอดีตที่มักจะย้อนเข้ามาในความฝันของเขาเสมอๆ
 
 
 
 
 
 
 
                “นอนไม่หลับอีกแล้วไงว่ะ”
 
เขื่อนออกปากทักป็อปปี้ที่เดินหน้าโทรมลงมาจากบนห้องนอน
 
จริงๆนับแต่วันนั้น วันที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป   พวกเขาสามคนก็ไม่เคยมีใครได้นอนหลับเต็มตาซักคน ถ้าไม่ใช่
 
เพราะความคะนองของเขาบางทีพวกเขาอาจไม่ต้องเสียฟางไปก็ได้
 
                “อืม ไอ้โมะหล่ะ”
 
                “มันนั่งแกะเพลงอยู่ห้องใต้ดิน”
 
ป็อปปี้พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำออกมาดื่ม หวังว่าความเย็นของน้ำมันจะช่วยทำให้สติสตังของ
 
เขามันเข้าที่เข้าทางมากกว่านี้
 
                 “วันนี้...เมิงจะไปเปล่าว่ะ”
 
ป็อปปี้เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขื่อน วันนี้อีกแล้วซิ มันวนกลับมาอีกจนได้ ทั้งๆที่ผมคิดว่ามันจะเป็นแค่ฝันร้าย
 
แต่ความจริงก็คือความจริง ที่ผมไม่มีวันหนีพ้น
 
                “อืม ไปดิยัยนั้นรอเราอยู่นี่นะ”  เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าไกล
 
ฟาง เธอยังรอฉันอยู่ใช่มั้ย เธอรอที่จะฟังคำขอโทษจากฉันใช่มั้ย....
 
 
 
 
ภาพร่มรื่นของสถานที่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้พวกเขาทั้งสามคนสดชื่นขึ้นมาได้ กลับยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่เพราะ
 
ต่างก็รู้ดีว่าภายใต้แผ่นหินเย็นฉียบตรงหน้ามีร่างบอบบางของใครคนหนึ่งนอนสงบนิ่งมาเป็นเวลานาน
 
                “ฟาง ฉันมาหาเธอแล้วนะ”
 
ปลายนิ้วเรียวไล้ภาพรอยยิ้มของหญิงสาวในภาพ สัมผัสได้แต่ความเย็นยะเยือกของแผ่นหินไม่ชึความอบอุ่นของ
 
ร่างเธออีกแล้ว
 
                 “ป็อปปี้  นายมาแล้วงั้นเหรอ”
 
ทั้งสามคนหันกลับไปมองตามเสียงทัก ภาพซ้อนทับของคนตายที่ซ้อนอยู่ในเงาของคนเป็นยิ่งทำให้ชายหนุ่มก้ม
 
หน้านิ่งกดความรู้สึกที่กำลังตีตื้นขึ้นมา
 
                “อืม คุณแม่เธอล่ะเฟย์” เอ่ยกับน้องสาวของฟาง ที่มีหน้าตาเหมือนกันราวกับฝาแฝด
 
                “เดี๋ยวคงเข้ามา ฉันนึกแล้วว่านายต้องมา”
 
                “ฟางรอฉันอยู่นิ ฉันต้องมาซิ” เอ่ยเสียงเบากับหญิงสาวที่นั่งยองๆลงเคียงเขา
 
                “ทำใจเถอะ พี่ฟางไปสบายแล้ว เหลือแต่พวกนายที่ยังต้องอยู่ และใช้ชีวิต ใช้แทนครึ่งชีวิตที่เหลือ
 
ของพี่ฟางด้วย”
 
มองหน้าเพื่อนชายคนสนิทของพี่สาวด้วยแววตาเศร้าสร้อย
 
                 “เพราะฉันคงจะมาที่นี่ไม่ได้อีก”
 
                 “เธอหมายความว่าไงกันเฟย์”
 
เขื่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงุนงง
 
                 “แม่จะย้ายไปอเมริกา นายคงเข้าใจนะ ฉันไม่อยากต้องเห็นแม่ต้องเป็นทุกข์ทุกครั้งที่เห็นของๆพี่
ฟาง”
                 “เธอไม่ไปไม่ได้หรือไง เฟย์”
 
เขื่อนเอ่ยเสียงเบา ราวกับใจเขาหลุดลอยตามคนตรงหน้าไปแล้ว
 
                “ไม่ได้หรอก ฉันเองก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่มีวันไหนที่ฉันนอนหลับได้สนิทซักคืน ราวกับว่าพี่ฟางยังอยู่
 
ฉันทำใจไม่ได้ ฮึก...” เสียงสั่นเครือของเฟย์ทำให้ป็อปปี้ต้องกำหมัดแน่น ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา
 
                 “ฉันว่าแม่คงไม่เข้ามาแล้ว ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน”
 
เฟย์ส่งยิ้มให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่คนที่หัวใจสลายไปกับการจากไปของหญิงอันเป็นที่รักสองคน
 
ที่ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย มันก็ทำให้พวกเขาเจ็บปวดไม่ต่างกัน
 
                 “ฉันขออยู่ฟางเดี๋ยวแล้วกัน พวกแกไปรอที่รถก่อน”
 
โทโมะตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมเขื่อน
 
ป็อปปี้มองตามหลังเพื่อนไป ก่อนจะเบนสายตากลับมาที่ภาพของหญิงสาวอีกครั้ง
 
                 “เธอไม่คิดจะให้โอกาสฉันได้เอ่ย คำนั้นเลยหรือไงนะฟาง”
 
                  “เธอรู้มัย เวลาที่มันไม่มีเธอแล้วมันเหงาแค่ไหน”
 
                  “ยัยบ้า...เธอทิ้งฉันไปได้ยังไง”
 
                  “ฉันรักเธอมากนะฟาง ถึงมันจะช้าไปก็เถอะ”
 
เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่ทนเก็บกดเอาไว้หลั่งรินลงมาอย่างมิอาจห้าม ให้กับความแหลกสลายของ
 
หัวใจตัวเอง
 
                  “กลับมาได้มั้ย เธอจะกลับมาให้โอกาสฉันได้มั้ย ฟาง”
 
เสียงแผ่วเบาราวสายลม เงยหน้ามองท้องฟ้าห้ามหยดน้ำที่กำลังจะกลบสองตาของเขา เอ่ยขอร้องกับคนบนฟ้า
 
เพื่อบางทีเธออาจจะได้ยิน แล้วกลับมาตามคำเรียกร้องของเขา ตามเสียงเรียกของหัวใจ...
 
 
 
 
 
 
 
-7 ปีผ่านไป-
 
ร่างบางเงยหน้ามองท้องฟ้าสดใส ของบ้านเกิดเมืองนอนที่เธอจากไปเกือบ 7 ปีด้วยความคิดถึง
 
ในที่สุดก็ได้กลับมาซักที นายยังจะเหมือนเดิมอยู่มั้ยนะ
 
 
 
ป็อปปี้ เขื่อน โทโมะ เดินเข้าสู้เส้นทางสายดนตรีตามที่พวกเขาวาดฝันไว้  เปิดตัวด้วยภาพลักษณ์ของกลุ่มคน
 
ดนตรีที่มีความดิบ เถื่อนและรุนแรง ของดนตรีและเพศชายอย่างเต็มเปี่ยม ภายใต้ชื่อวง ‘Annihilate’  ที่มีความ
 
หมายของการทำลายล้างและบดขยี้
 
แค่เพียงปีแรกทั้งสามคนก็สามารถทำลายสถิติยอดผู้เข้าชมเอ็มวี ที่มียอดผู้เข้าชมมากสูงสุดเป็นแระวัติการณ์ใน
 
รอบ10 ปี
 
กลุ่มแฟนคลับต่างให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายด้วยกัน ที่ชอบในความดิบ เถื่อนของดนตรีที่สื่อออก
 
มาได้รุนแรงในทุกๆบทเพลง หรือแม้แต่แฟนคลับผู้หญิง ที่ต่างก็ชื่นชอบใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรของทั้ง
 
สามหนุ่ม
 
 
                  “พี่เมฆ ผมบอกแล้วไงว่าไม่รับงานวันนี้”
 
ป็อปปี้เอ่ยกับพี่ผู้จัดการวงด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แทบอยากจะเข้าไปชกหน้าชายวันกลางคนที่ยืนมองหน้าเขา
 
อย่างไม่สะทกสะท้าน ดีว่าเขื่อนกับโทโมะ ช่วยกันรั้งเอาไว้
 
                   “แต่งานนี้เขาให้เงินดีนะเว้ย”
 
                   “ผมไม่สน ผมบอกพี่แล้วไง ว่าผมไม่รับงานวันนี้ เรื่องแค่นี้พี่ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”
 
                   “ไอ้ป็อป มันจะมากไปแล้วนะ ฉันอายุมากกว่าแกนะ” อีกฝ่ายเริ่มขึ้นสียงอย่างหงุดหงิดที่โดนหนุ่ม
 
รุ่นน้องใส่อารมณ์เอาให้
 
                   “พี่เมฆ พี่ก็รู้ว่าวันนี้ไอ้ป็อปมันมีที่ๆต้องไปนี่หว่า” เขื่อนออกแรงช่วยเพื่อนอีกคน
 
                   “ไอ้ป็อป กรูว่าเมิงทำงานนี้ให้จบๆแล้วค่อยไปแล้วกัน”
 
คำพูดของโทโมะทำให้ป็อปปี้ลดอารมณ์ที่กำลังร้อนแรงลงได้
 
สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องดำเนินไปตามตารางเดิม ทั้งๆที่นักร้องของวงกำลังอารมณ์บูดถึงขีดสุด แต่ทุกอย่างก็ยังคง
 
ออกมาดีเช่นเดิม
 
ทันทีที่จบงานคอนเสิตร์ ป็อปปี้ก็โดดลงจากเวทีตรงดิ่งไปที่รถของตัวเองก่อนจะออกรถไปด้วยความเร็วทันที
 
 ความเศร้าที่มองเห็น‘“กลับมาได้มั้ย เธอจะกลับมาให้โอกาสฉันได้มั้ย ฟาง”’
~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬
 
มาแล้วๆค่ะ  เรื่องนี้ตั้งใจไว้ว่าเราจะเศร้ากระจายค่ะ ฮ่าๆ แต่มันจะเศร้ามั้ยคงต้องถามคนอ่านแล้วแหละ
อ่านแล้วคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้ก็บอกกันบ้างน้า
ทุกๆการกระทำของมนุษย์มักมีเหตุผลซ่อนอยู่เสมอ 
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^