[Shot fiction] กลลวง

เช้าวันต่อมา

“ฟางตื่นได้แล้ว” เสียงชายผู้หนึ่งดังขึ้น

“ฟาง ตื่นเร็ว” เขาพูดพรางจะจับตัวเธอ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาเป็นเพียงอากาศ

อากาศที่ทำได้แค่มองและคุยกับเธอ แค่นั้น ได้แค่นั้นจริงๆ

“อืม..” ฟางบิดตัวพรางค่อยๆลืมตาขึ้น

“เฮ้ย! ป๊อป! นายมาได้ไงเนี้ย” เธอตกใจ เพราะลืมไปเลยว่าเขาเป็นแค่ อากาศ..

“ฉันเป็นผีน่ะ - -+” ป๊อปพูดพร้อมทำหน้าไม่พอใจที่ต้องพูดคำนี้

“เห้ย ฉันลืม -*-“

“เธอต้องเขาสถานีเดี๋ยวนี้เลยน่ะ เร็วๆเข้า”ป๊อปพูดพร้อมจะจับมือให้เธอลุก

แต่เขาก็ทำไม่ได้ เหมือนเดิม...

ฟางมองเขาเศร้าๆ ทั้งทีในใจเธอ ’แอบรัก’ เขามากขนาดไหน

แต่เธอก็เป็นได้แค่ เพื่อน เพราะ เขามีแฟนแล้ว

“เอาเป็นว่าเธอรีบไปอาบน้ำเถอะ แล้วก็รีบไปที่สถานีด้วย เดี๋ยวฉันตามไป

เขามองเธอแล้วหายไปทันที

“นายจะรู้บ้างไหม ว่าฉันรักเธอ..”



ป๊อปหายตัวมาหาแฟนของเธอ นั้นก็คือ ‘พิน’ (นามสมมุติๆๆๆๆๆ)

“พิน” เขาพูดแต่ก็ทำได้แค่พูดจริงๆ

“ห่ะ พี่ป๊อปอยู่ห้องไอซียูหรอค่ะ ได้ค่ะๆ พินจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

เธอพูดแล้วโยนโทรศัพท์ไปบนเตียง

“รีบๆตายเถอะน่ะป๊อปปี้ ฉันอยากจะได้สมบัติเต็มทนและ”

เธอพูดแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจ ทำเอาหัวใจชายหนุ่มแทบสลาย



ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงของเครื่องวัดชีพจรดังขึ้น

“คุณหมอค่ะ ชีพจรของคนไข้เต้นช้าลงค่ะ”

“ขอที่ปั้มหัวใจด้วย” หมอพูดแล้วรับเครื่องปั้มมา

(เผื่อ งงน่ะค่ะ คือเหมือนกับว่า วิญญาณของเฮียเกิดความทุกข์ ชีพจรเลยช้าลง ประมาณนั้นน่ะ)



บนรถของฟาง

“ให้ตายเถอะ ทำไมคดีนี้มันยากเย็นขนาดนี้หว่ะ” เธอสบถขึ้น

คดีนี้เป็นอะไรที่น่างงมาก และเป็นข่าวกันทั่วประเทศ

นักร้องดังบอยแบนด์ ถูกตัดสายเบรก แถมรถที่มาประสานงาด้วยยังไม่มีคนขับอีก

เป็นคุณ คุณจะเชื่อไหม ??

“เห้ย! ป๊อปมาตอนไหนเนี้ย ตกใจหมด” ฟางพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างที่เห็นลางๆปรากฏขึ้น

“ฟาง พินไม่ได้รักฉันจริง”



เอี๊อดดดดดดดด~!!

“เห้ย!!!! เธอจะให้ฉันตายซ้ำสองหรือไงเนี้ย - -+ โอ๊ยใจเต้น -0-“

“เหลือแต่วิญญาณยังจะใจเต้นอีก - -+” ฟางสงบสติ แล้วพลางคิดไปเรื่อง ‘พิน’

“เอ่อ แล้วที่นายพูดเรื่องพินอ่ะ หมายถึงอะไรน่ะ”

“พินต้องการสมบัติฉัน ถ้าฉันเข้าร่างได้เมื่อไหร่ ฉันจะถอนหมั้นทันที - -+”

“นายเข้าร่างไป นายก็ลืมแล้ว -0-“

“แต่ฉันไม่มีทางลืมหรอก ว่าใครช่วยฉัน ฟาง : )” ป๊อปปี้ส่งยิ้มหวานให้  “เอ่อ ...  แล้วเรื่องคดีเป็นไงบ้าง”

“อ๋อ มีหลักฐานเพิ่มเติมจากกล้องวงจรปิดที่นายไปล่าสุดก็คือ เซ็นทรัล XXX ใช่ไหม”

“อื้ม ใช่”

“ก็ ในกล้องวงจรปิดมันมีคนมาตัดสายเบรกนายอ่ะ แถมไม่ปิดบังใบหน้าด้วย เห็นชัดมาก!”

“ขอดูหน่อยได้ไหม”

“ได้ๆ” ฟางพูดแล้วเอา I phone ขึ้นมาเปิดรูปที่ได้จากกล้องให้ดู

“นี้มัน พีม พี่ของพินนิ”

“ฮ่ะ ว่าไงน่ะป๊อป?”

“พีม พี่ของพิน พี่ชายของพิน นี้อย่าบอกน่ะ ว่า 2 คนนั้นรวมหัวกัน หลอกฉัน!!”

“นายใจเย็นก่อนน่ะรอภาพสเก็ดออกมากก่อน ภาพยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่” เธอพูดให้ชายหนุ่มสงบลง

“ฉันมั่นใจ!” ป๊อปพูดแล้วหายไปทันที

“เห้ย ป๊อป ป๊อป!!” เธอเรียกแต่ก็มีเพียงแค่ความว่างป่าว


เธอกดโทรศัพท์หาเบอร์ของผู้ช่วยเธอแล้วโทรทันที

“จ่า ป๊อปปี้พักรักษาตัวอยู่ที่ไหน”

[ที่โรงพยาบาลศรีธัญญา เอ้ย ศรีอยุธยาครับ]    (ชื่อสมมุติ)

“ยังมีเวลาตลกอีก แค่นี้แหละ”

เธอวางโทรศัพท์ไว้เบาะข้างๆแล้วขับรถไปที่โรงบาลศรีธัญญา เอ้ย ศรีอยุธยาทันที

(= = มีเวลาตลก 555)



ณ โรงพยาบาลศรีอยุธยา

“ไม่ทราบว่า คุณภาณุพักอยู่ห้องไหนค่ะ”

“สักครู่น่ะค่ะ ..... ห้อง 2712 ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”



ณ ห้องพักของพีม (พี่ชายพิน)

“เป็นไงหล่ะ ฝีมือพี่” ชายคนนั้นพูดขึ้น

[ดีมากพี่ แต่พี่อย่าให้ใครรู้น่ะ พินจะเสียหายไปด้วย]

“แหม น้องสาวฝีมือพี่อย่าได้หวั่นกลัว 555”

[จ้าๆพี่ชาย]

‘ ฝีมือห่าอะไร ’ เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งแทรกขึ้น

“อ้าว พินอยู่กับหนุ่มที่ไหน แหม ไอป๊อปจะตายหาเหยื่อใหม่เลยน่ะ”

[อะไรพี่พีม พินอยู่คนเดียว พี่แหละ สังสรรค์อะไรกัน เอาเพื่อนมาห้องอีกและ]

“บ้าพี่อยู่คนเดียวน่ะ”

[เอ่อๆ ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าพี่ไปเยี่ยมป๊อปบ้างน่ะ เดี๋ยวจะพิรุธ]

“ได้ๆ แค่นี้น่ะ”

[ค่ะๆ]

ป๊อปยืนมองพีมอย่างนิ่งๆ ทั้งทีในใจอยากจะเขาไปบีบคอให้ตายตามไป

แล้วไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเสียงใคร ก็เสียงคนที่คุณคิดหน่ะแหละ : )

เป็นไงบ้าง สนุกไหม ฝากติดตามต่อไปด้วยน่ะค่ะ :D