Click..รัก (PF)

 
 
 
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น พี่ป๊อปก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมยังไม่ยอมกลับกรุงเทพอีก ฉันละงงกะพี่เค้าจริงๆเลย
 
"ก๊อก ๆ ก๊อก พี่ป๊อปนี่โบว์นะค่ะ เปิดประตูได้มั้ยค่ะ"
 
ไม่นานพี่ป๊อปก็เดินมาเปิดประตูให้ฉัน สภาพพี่ป๊อปตอนนี้ฉันบอกได้เลยว่าโทรมมาก
 
"พี่ทานอะไรหรือยังค่ะ ยังไม่ได้นอนละซิ" ฉันถามพี่ป๊อป พี่ป๊อปไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า
 
"พี่ป๊อป พี่เชื่อจริงๆเหรอว่าพี่ฟางจะทำยังงั้น โบว์ไม่เชื่อว่าพี่ฟางจะทำ" ฉันย้ำพร้อมกับทำท่ามั่นใจ
พี่ป๊อปก็ยังเงียบ
 
"พี่ป๊อป พี่รีบช่วยพี่ฟางเถอะ โบว์สงสารพี่ฟาง ตอนนี้พี่ฟางเหมือนคนไม่มีวิญญาณเลย"
 
"พี่ป๊อป โบว์ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะ ถ้าพี่ยังคิดไม่ออกว่าจะช่วยยังไง พี่ก็ควรดูแลตัวเองบ้าง"
ด้วยความเงียบครอบงำฉันเลยได้แต่เตือนให้พี่ป๊อปดูแลตัวเองบ้างจะได้คิดออกว่าจะช่วยพี่ฟางยังไง
 
"โบว์ไปก่อนนะค่ะ" ฉันเห็นว่าไม่มีอะไรดีขึ้น เลยขอตัวกลับก่อน
 
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกครับ รู้ว่าฟางเองก็เจ็บไม่แพ้ผม น้องโบว์ก็คงเป็นห่วงเราสองคน 
 
"ขอโทษนะน้องโบว์ แต่ตอนนี้พี่เจ็บจริงๆ" ตอนนี้ผมได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ
 
ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันไม่มีแรงเลย ฉันอยากจะหายไปจากตรงนี้ ที่ที่แสนโหดร้าย
อยากจะหลับตาลงไปพร้อมๆกับไม่อยากตื่นฟื้นขึ้นมาอีก
 
"ฟาง ทำไมหนูไม่ทานอะไรเลยละลุก"
 
ฉันหันไปยิ้มให้คุณพ่อกับคุณแม่ ทั้งที่น้ำตายังไหล แต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไร
 
"ฟาง อย่าทำแบบนี้เลยนะลูก พ่อกับแม่เจ็บปวดมากนะลูก" แม่พูดขึ้น แต่ฉันก็ยังเงียบอยู่ดี
 
"พ่อเชื่อ ว่าป๊อปไม่ปล่อยให้ลุกเสียใจหรอก นอกซะจากว่าที่ผ่านมาพ่อจะมองป๊อปผิด" พ่อฉันพูดขึ้น
 
" ป๊อปปี้ " ฉันอุทานออกมาเสียงเบา ถึงจะแปลกใจที่พ่อบอกว่าพ่อมองป๊อป พ่อไปรู้จักกับป๊อปได้ยังไง แต่ก็ทำตาม
"ลุกไม่ได้ทานอะไรมาเป็นอะทิตย์แล้วพ่อว่าทานซะหน่อยเถอะ" 
 
"ค่ะ หนูเชื่อว่าหนูดูป๊อปไม่ผิด" ฉันตอบมาอย่างมีความสุข แล้วรีบปาดน้ำตา แล้วอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานข้าว
 
"ลงมาแล้วเหรอลูก วันนี้ทานข้าวต้มนะ"
 
"ค่ะคุณแม่ อุ้ย อะอ๊วกก ทำไมเหม็นละค่ะคุณแม่"
 
"เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่าลูก"
 
"ป่าวค่ะ ฟางขึ้นไปข้างบนก่อนนะค่ะ" หลังจากนั้นฉันก็รีบเดือนขึ้นไป
 
"สงสัยตาป๊อปจะมีของดี" พ่อของฉันพูดขึ้น หลังจากที่ฉันเดินขึ้นไป
 
"อะไรเหรอพ่อ แม่งง" แม่พูดขึ้น 
 
"ป่าว อ่อ พ่อออกไปทำธุระก่อนนะ"
 
ผมให้คนขับรถออกมา ณ ห้างสรรพสินค้าที่หนึ่ง พร้อมกับนายกวิน ว่าที่ลูกเขยผม
 
"ทานอะไรหรือยังกวิน" ผมทักว่าที่ลูกเขยผม
 
"ยังเลยครับ dad ว่าแต่เรียกไอมามีอะไรหรือเปล่า"
 
"ก็เปล่าแค่อยากให้สนิทกันมากขึ้น นี่ก็ใกล้วันหมั้นแล้ว"
 
"ใช่ๆ ไอตื่นเต้นมากๆ ที่จะได้หมั้นกะฟาง ไอรักฟางมาก"
 
หลังจากนั้นผมก็คุยกับกวินอยู่นานสองนาน จนสายตาคู่นึงไปสะดุด กับชายหนุ่มคนนึง ที่แอบชำเลืองมาทางผม
 
"อืม กวินงั้นพ่อขอตัวไปธุระก่อนนะ"
 
"โอเค ไอก็จะไปธุระแล้ว บายครับdad"
 
ผมเดินตามทางมายินหยุดตรงข้างๆ ชายหนุ่มที่แอบชำเลืองอยู่
 
"สวัสดีครับคุณลุง"
 
"มาทำอะไรละเรา ทำไมดูผอมแบบนี้"
 
"ก็ทานอะไรไม่ค่อยลงละครับคุณลุง"
 
"เรียกแบบเดิมก็ได้ป๊อป ลุงมันแปลกๆ"
 
"แต่...."
 
แล้วผมก็อดยิ้มกับอาการขี้เกรงใจของป๊อปไม่ได้ ผมเลยเดินเข้าไปกระซิบป๊อป
 
"เอาละ พ่อกลับละนะป๊อป"
 
"ครับ สวัสดีครับคุณพ่อ" ผมบอกลาพร้อมยกมือไหว้
 
นี่ก็อีกอาทิตย์เดียวฉันก็จะฝึกงานแล้ว แล้วต้องกลับไปมหาลัย แล้วฉันกับป๊อปจะมองหน้ากันติดมั้ย
แต่ที่สำคัญ อีกสามวัน ฉันจะต้องเข้าพิธีหมั้นกับไอ้กวินนะซิ ที่ต้องเรียกไอ้ เพราะ......ฉันเกลียดกวินมากๆ
 
"เป็นไงลูก ไปลองชุดมาเป็นยัง" คุณแม่ที่เดินเข้ามาถามฉัน
 
"ก็ดีค่ะ"
 
"สวยมั้ยลูก วันงานลุกต้องสวยที่สุดเลยนะ"
 
"ฟางขอตัวขึ้นห้องก่อนนะค่ะ"
 
พอฉันเดินขึ้นห้องน้ำตฉันก็ไหล ตอนนี้ฉันคิดถึงป๊อปปี้เหลือเกิน ฉันจะทำยังไงดี
 
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปต่างๆ ที่ฉันกับป๊อปเคยถ่ายเล่นในที่ต่างๆ ไม่ว่าจะแอบถ่ายหรือตั้งใจถ่าย ฉันดูไปยิ้มไป น้ำตาก็ไหลไป
 
"ป๊อป เราไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย" ฉันพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปหาป๊อป
 
ป๊อป ฟางรักป๊อปนะ ขอโทษที่มันเป็นแบบนี้ ฟางรู้ว่าป๊อปเจ็บ แต่จากนี้ผู้หญิงเลวคนนี้จะไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไปแล้ว ลาก่อน ตัวโตของตัวเล็ก
ตัดสินใจกดส่งข้อความไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย
 
ณ วันงานหมั้นฟางกับกวิน
 
"ฟางเสร็จหรือยังลูก แข็กมาเยอะแล้วนะ" งานนี้จัดกระทันหันเลยเชิญแต่ญาติสนิท
 
"ค่ะ" ฉันตอบแล้วมองตัวเองในกระจก แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหล
 
ฉันก็่เดินลงบันไดมาเรื่อยๆ มีเสียงพูดจ๊อกแจ็ก
 
"เธอวันนี้หลานฟางสวยนะ เสียตรงไม่ยิ้มนี่แหละ"
 
"ใช่ๆ แถมร้องไห้อีก คงดีใจมากน้อ"
 
"555 ใช่ๆ ฝ่ายชายก็หล่อๆ ลุกครึ่งด้วย"
 
"เอาละได้ฤกษแล้ว เตรียมตัวได้แล้วครับฝ่ายญ ฝ่ายชาย"
 
"ไป ลูกฟางไปนั่งตรงนั้น" ฉันไ่พูดไดๆ เพียงแต่พยักหน้า
 
"เอาละ ตอนนี้งานหมั้นก็เริ่มขึ้นได้แล้ว หลังจากที่รอมาพอสมควร" ผู้ใหญ่คนนึงพูด
 
พิธีการก็เริ่มไปเรื่อยๆ จนมาถึงขั้นตอการสวมแหวน
 
"เอาละ กวินสวมแหวนให้น้องซิลูก"
 
"ครับ" กวินตอรับพร้อมจับมือฉันขึ้น
 
แต่ตัวกวินก็ต้องกระเดนไป เพราะมีคนมาผลักแล้วมานั่งลงแทนที่กวิน แล้วแข็กในงานก็แตกตื่นกัน
 
"นี่ไอ้ป๊อปแกทำแบบนี้ได้ไง"
 
"HEYยูเป็นใคร มาทำลายงานหมั้นลุกไอทำไม" พ่อแม่กวินพูด
 
ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ฉันร้องไห้ไม่หยุด พร้อมวิ่งเข้าไปกอดป๊อป
 
"ป๊อป ฮึกกก" ฉันพูดพร้อมซบอกป๊อป
 
"เสียใจกวิน แกมันโง่ โดนผู้หญิงถีบจนสลบแล้วยังมีหน้ามาหมัดมือชกอีก หน้าตัวเมียเกินไปแล้ว"
 
"เฮ้ย นี่ยูพูดอะไร ไอไม่ได้ทำแบบนั้นนะ" หลังจากนั้นผมก็เดินไปกระซิบกวิน กวินหน้าถอดสีไป แล้วผมก็ดึงมือฟาเดินออกจากงานไป
 
"เดี๋ยวก่อนป๊อปปี้ ดูแลยายฟางดีๆนะลูก"
 
"นี่มันอะไรกันค่ะคุณ ฉันงงไปหมดแล้ว" แม่ฉันถามขึ้น ฉันเองก็งง แล้วป๊อปก็ก้มลงกราบพ่อฉัน
 
"พ่อครับป๊อปขออนุญาตินะครับ" ป๊อปพูดขึ้นพร้อมหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋า
 
"ฟาง หมั้นกับป๊อปได้มั้ย" ฉันได้แต่นิ่งอึ้ง นี่มันคือความฝันหรือความจริงกันแน่
 
"ป๊อป ฮึก ฮึก นี่ฟางไม่ได้ฝันนะ"
 
"ครับ ฟางไม่ได้ฝัน หมั้นกับป๊อปนะ" ฉันพยักหน้า ยิ้มพร้อมน้ำตายื่นมือให้ป๊อปสวมแหวนอย่างเต็มใจ แล้วก็ไม่ลืมที่จะสวมแหวนของฉันที่เตรียมไว้ให้กับป๊อป
 
"ป๊อปขอตัวนะครับ คุณพ่อ คุณแม่ แล้วป๊อปก็จูงมือฉันเดินออกมา" ตลอดทางที่นั่งในรถมีแต่ความเงียบ
 
"ปะ ป๊อป ไปไหน" ฉันตัดสินใจถามสยบความเงียบ แต่ป๊อปไม่ตอบอะไร
 
"ป๊อป ฮึก ๆๆ ขอบคุณนะ" ฉันร้องออกมาอีกครั้ง เมื่อป๊อทำเฉยชา
 
"ฟาง ป๊อปจะพาไปเปลี่ยนเสื้อ เลิกร้องได้แล้ว เดี๋ยวเราจะไปซื้อขวดนมกัน"
 
"ป๊อป ไปซื้อมาทำไมเหรอ"
 
"โกหกไม่เก่งนะเรา ตัวเล็กครับ ท้องแล้วทำไมไม่บอกป๊อปละครับ"
 
"ปะ ป๊อป รู้" ฉันตกใจที่เค้ารู้เรื่องนี้
 
"ใช่ แล้วกำลังจะไปซื้อของใช้ไว้ให้ลูกด้วย" ป๊อปบอกทำท่าเหมือนภูมิใจ
 
"ป๊อป แล้วป๊อปไม่รังเกียจฟางเหรอ"
 
"เรื่องอะไร"
 
"ก็เรื่องฟางกับกวินไง"
 
"ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ"
 
"ป๊อปรู้"
 
"รู้ซิ ถามทำไมละ"
 
"เออ ขอถามอีกข้อได้ั้มั้ย ตอนออกมาพูดอะไรกับกวินเหรอ" ป๊อปยิ้มก่อนจะบอกว่า
 
"ก็แค่บอกมันว่า มึงมันหน้าตัวเมียมัดมือชก แล้วอีกอย่าง เวอร์จิ้นยายเตี้ยเนี่ยเป็นของฉัน แถมมีลูกด้วย ไอ้โง่เอ้ย"
 
"อ้ายยยยยยย ทำไมมาว่ากันแบบนี้ละป๊อป" ฉันพูดแล้วตีป๊อป
 
"โอ้ย ฟางป๊อปเจ็บนะ ก็ไอ้กวินมันโง่เอง วันเกิดเรื่อง ที่มันคุยกับป๊อป มันดันบอกป๊อปว่า มันได้เวอร์จิ้นฟาง นั่นเลยทำให้ป๊อปรู้ว่ามันโกหก สร้างเรื่อง"
 
"งั้น ป๊อปก็รู้เรื่องตั้งแต่แรก แล้วทำไมถึง..."
 
"ก็ป๊อปอยากรู้ ว่าฟางรักป๊อปหรือเปล่า"
 
"ป๊อป ไม่ตลกนะ รู้มั้ยว่าป๊อปเกือบเสียฟางกับลูกไปแล้ว" ฉันพูดพร้อมร้องไห้
 
"ฟะ ฟาง ป๊อปขอโทษ ต่อไปนี้เราจะอยู่กับแบบนี้ตลอดไป " แล้วป๊อปก็พรมจูบทั่วหน้าฉัน
 
"ป๊อปบ้า" พูดพร้อมหน้าแดงก่ำ