Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

Chapter 17
 
My own feeling
 
 
 
 
:: Poppy Talk ::
 
รางบางที่นอนอยู่ตรงหน้าผมนั้นถูกพันธการด้วยสายจากเครื่องมือต่างๆไม่ว่าจะเป็นเครื่องช่วยหายใจ เครื่องวัดความดัน สายน้ำเกลือ ฯ
 
ผมเดินไปที่เตียงพร้อมกับมองร่างของฟางไม่วางตา
 
เธอต้องมาบาดเจ็บเพราะผม...... เธอต้องมาโดนทำร้ายเพราะผม.......
ทำไมกันนะ..... ผู้หญิงที่ผมอยากจะปกป้องที่สุด กลับต้องมาเจ็บตัวเพราะตัวผมเอง
 
น้ำใสๆล่วงหล่นลงมาจากดวงตาของผม ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือบางของร่างตรงหน้า
 
‘ขอโทษนะฟาง.... ขอโทษที่ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้ ขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริงๆ....’
 
ผมได้แต่ตัดพ้อตัวเองในใจ ก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆนั้นรินไหลออกมา
 
ฝุบหน้าลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่ได้สติ ทำให้น้ำตาที่มาจากดวงตาของผมเปลอะเปื้อนแก้มสวยของฟางอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
กอดคนตรงหน้าไว้เต็มอ้อนแขน อย่างไม่มีวันที่จะปล่อยไปอีก
 
“ฟาง ฉันรักเธอนะ เธอฟื้นขึ้นเร็วๆสิ ขอร้องละ.... ฮึก... ขอร้องละฟาง...”
 
ผมพล่ำพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมากับคนในอ้อมแขนที่ยังหลับไม่ได้สติ
 
“ปะ ป๊อปปี้....”
 
เสียงแหบพร่าที่แผ่วเบา จนทำให้ผมเกือบไม่ได้ยิน เสียงนั้นคือเสียงของฟาง เธอฟื้นแล้ว!!
 
“ฟาง เธอฟื้นแล้ว หมอ คุณหมอครับ!!!”
 
พอผมรู้สึกตัวว่าคนในอ้อมแขนได้สติกลับมา ก็รีบลนลานวางเธอลงบนเตียงและกดเรียกคุณหมอมาในทันที
 
“เชิญคุณรอด้านนอกก่อนนะครับ”
 
ทันทีที่คุณหมอและคุณพยาบาลเข้ามาในห้อง ผมก็โดนเชิญตัวออกไป
 
พอผมออกมาก็ไม่มีใครอยู่แล้ว สงสัยจะลงไปทานข้าวกัน
ผมนั่งไม่ติดได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องICU พร้อมกับชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟเพื่อที่จะพยายามดูให้ได้ว่าในห้องเกิดอะไรขึ้นบ้าง
 
สักพักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้อง ผมรีบถลาเข้าไปหาทันที
 
“คุณหมอครับ ตกลงเป็นยังไงบ้างครับ?”
 
ผมถามออกไปอย่างร้อนรน ทำเอาคุณหมอผงะไปเลย
 
“คนไข้อาการดีขึ้นแล้วครับ ฟื้นเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้ก็ย้ายไปอยู่ห้องปกติได้แล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ”
 
คุณหมอพูดจบก็ขอตัวจากไป หลังจากนั้นเตียงของฟางก็ถูกข็นออกมาจากห้องICUมุ่งหน้าไปยังห้องพักพิเศษ
 
ฟางที่นอนอยู่บนเตียงนั้น รู้สึกจะยังมึนๆกับยาที่คุณหมอให้ไป และดูเหมือนฟางจะงงว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำให้ตัวเธอสั่นน้อยๆด้วยความกลัว
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”
 
ผมเลื่อนมือไปกุมมือของฟาง เธอเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะยิ้มพร้อมกับกำมือแน่นขึ้น สัมผัสอบอุ่นจากมือของผมทำให้ฟางหายกลัวไปได้เยอะ
 
พวกเรามาถึงห้องที่ฟางจะพัก เป็นห้องเดี่ยวส่วนตัวสุดหรูทืทางครอบครัวของฟางติดต่อไว้ก่อนหน้านี้
 
ฟางขึ้นไปนอนบนเตียงในห้อง ส่วนคุณพยาบาลก็มาจัดแจงพวกสายต่างๆให้เข้าที่ ก่อนจะออกไป ทิ้งให้ผมอยู่กับฟางโดยลำพัง
 
“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”
 
ผมลากเก้าอี้ที่มีไว้รับรองแขกมานั่งข้างๆเตียง ก่อนจะถามฟางขึ้นพร้อมกับกุมมือของเธอไว้
 
“อือ.... ก็ยังเจ็บอยู่นะ ตรงที่โดนตบกับต่อยอะ โดยเฉพาะตรงหน้า แล้วก็เจ็บช่วงซี่โครงด้วย”
 
เธอตอบผมด้วยใบหน้าที่มุ่ยที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บที่แล่นมาช่วงซี่โครงเวลาที่เธอพูด
 
“ซี่โครงเธอร้าวนิดหน่อยนะ ดีนะที่ไม่หัก ไม่งั้นละแย่เลย”
 
ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมฟางเบาๆอย่างทะนุถนอม
 
ผมนั่งจ้องตากับฟางได้พักใหญ่ ก่อนที่ฟางจะรู้สึกตัวแล้วเอ่ยถามอะไรผมขึ้นมา
 
“เออ.... แล้วพิมละ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
 
ฟางถามผมเสียงเบา เธอยกมือขึ้นจับมือผมที่ลูบผมเธอเล่นมากำไว้แน่นอย่างต้องการคำตอบ
 
“ตำรวจจับตัวไปแล้ว เธอสบายใจได้เลย”
 
ผมตอบพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนให้ฟาง แต่ดูเธอยังกังวลอยู่มาก
 
“เออ...”
 
ฟางได้แต่นั่งอ้ำอึ่ง ไม่ยอมพูดออกมาสักที
 
ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองเธอ ฟางที่เห็นผมเริ่มอารม์ไม่ดีรีบถามออกมาทันที
 
“เรื่องที่พิมพูด..... ใช่เรื่องจริงรึเปล่า”
 
ฟางถามผมเสียงเบาแบบกล้าๆกลัวๆ เรื่องไหนนะ?
 
“เธอหมายความว่ายังไงกันแน่”
 
ผมถามออกไปเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องเดียวกัน
 
“เรื่องที่นายกับพิม... เคยมีอะไรกันนะ”
 
ผมได้แต่ชาทันทีกับประโยคหลังฟางพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ เธอหลบหน้าผมไม่กล้าสบตา
 
ผมจะตอบเธอยังไงดี ในเมื่อเรื่องที่ฟางถามมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ผมก็แคร์ความรู้สึกคนตรงหน้าเหมือนกัน
 
ตอนนี้เธอได้แต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น โดยที่ไม่ยอมสบตาผม
ผมต้องตอบแล้วสินะ..... คำถามที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต
 
“อืม..... เรื่องที่พิมบอกเป็นเรื่องจริง..... ฉันกับพิมเคยมีอะไรกันแล้ว.....”
 
ผมได้แต่ตอบเสียงเบาพร้อมกับเปลี่ยนไปกุมมือร่างบางไว้แน่นขึ้น
 
คนตรงหน้าผมได้แต่เบือนหน้าหนี มือสั่นน้อยๆ ก่อนที่หยดน้ำใสๆจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น
 
ผมได้แต่ดึงฟางเข้ามากอดไว้ สัมพัสได้ถึงหยดน้ำที่หยดลงมาเปื้อนบ่าผม คนในอ้อมกอดพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแต่ก็ไม่วายยังมีเสียงเล็ดลอดออกมา
 
“แล้วนายก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากพิมด้วยใช่มั้ย”
 
คำถามของฟางที่เอ่ยออกมาทำให้ผมชงัก อย่าบอกนะว่าเธอรู้เรื่องพวกนั้นของผมด้วย
 
“อืม....”
 
ผมได้แต่ตอบออกไปสั้นๆ สัมพัสได้ว่าคนในอ้อมกอดสะอื้นหนักกว่าเดิม
 
“ฮึก... ฉันขออยู่คนเดียวก่อนได้มั้ย..... ขอเวลาฉันทำใจหน่อยนะป๊อปปี้”
 
ร่างบางในอ้อมกอดผมเอ่ยขอร้องเสียงเบา ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของผม ทำไมนะฟาง.... เธอรังเกียจฉันรึเปล่า...
 
:: End Poppy Talk ::
 
 
 

:: Fang Talk ::
 
ป๊อปปี้ไม่ยอมทำตามคำขอร้องของฉัน เขาได้แต่กอดฉันไว้แน่นในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา
 
ฉันได้แต่สะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
 
“เธอรังเกียจฉันหรอฟาง...”
 
เสียงป๊อปปี้ที่เอ่ยถามมาทำให้ใจฉันหล่นวูบ ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แค่ต้องการเวลาในการปรับตัวกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้
 
เรื่องที่พิมบอกกับฉันตอนที่เธอจับฉันไป คำพูดมันยังวนอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปไหน
 
‘นี่ เธอรู้มั้ย ว่าป๊อปนะเขาไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอกนะ หลังจากที่เลิกกันไป ได้ข่าวว่าเขามีผู้หญิงอีกเป็นร้อยๆคน ’
 
พิมพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ป๊อปเขามีผู้หญิงก็ไม่แปลก ออกจะป๊อปขนาดนี้
 
‘ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนิ ป๊อปปี้นะออกจากเป็นที่สนใจของสาวๆ ถ้าโสดนะสิแปลก ’
 
ฉันพูดอย่างเฉยเมย พิมที่เห็นท่าทางของฉันเริ่มหมั่นไส้ พิมกระชากคอเสื้อฉันมากำไว้แน่น
 
‘อย่ามาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว! ป๊อปเขาทำดีแค่กับฉันคนเดียวเท่านั้น กับคนอื่นนะป๊อปเขาแค่ฟันแล้วทิ้ง! เธอก็ระวังตัวเองไว้ให้ดีเถอะ ระวังจะโดนฟันแล้วไม่มีใครรับผิดชอบ ยัยกระแดะ!’
 
พิมพูดจบก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อฉันก่อนจะพลักหัวฉันไปด้านหลัง
 
ฟันแล้วทิ้งงั้นหรอ..... ฉันไม่มีวันเชื่อหรอก! ฉันเชื่อมันในตัวเขา ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้ยินจากปากของเขาเอง!
 
“ป๊อปปี้ปล่อยฉันก่อนนะ ฮึก....  ขอร้องละ”
 
ฉันได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน ป๊อปปี้ยอมปล่อยฉันดีๆ แต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน
 
“ไม่ร้องนะคนดี อย่าร้องเลยนะ”
 
ป๊อปปี้ยกมือหนาขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ
 
“ขอร้องละ ขอฉันอยู่คนเดียวได้มั้ย ขอเวลาฉันหน่อยนะป๊อปปี้”
 
ฉันเอ่ยขอร้องป๊อปปี้เสียงเบา เขาได้แต่พยักหน้ารับ
 
“ได้ ฉันรอเธออยู่ด้านนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้ตลอด ฉันจะรอเธอนะฟาง...”
 
ป๊อปปี้พูดจบก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องช้าๆ
 
“ปึง!”
 
พอเสียงประตูปิดลงปุ๊ป ฉันก็ต้องปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
 
“ทำไมนะ ทำไมฉันต้องหลงรักนายด้วย ป๊อปปี้....”
 
ฉันได้แต่พึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ ร้องไห้ต่อไปอีกสักพักก่อนจะหลับไปเพราะความเพลีย
 
:: End Fang Talk ::
 
 
 
 
_________________________________________________________
 
 
 
 
 
Talk with Writer ::
 
มาอัพแล้วค่ะ หลังจากที่ห่างหายไปนานเกือบอาทิตย์ (หรืออาทิตย์กว่าๆ? ไม่ได้อัพนานจำไม่ได้แล้ว)
อาทิตย์นี้สอบทั้งอาทิตย์เลย อาทิตย์หน้ายังต้องสอบเยอรมันอีก
เหนื่อยเบาๆ จนไม่มีเวลาแต่งนิยาย ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะที่ให้คอยนาน
 
เนื้อเรื่องเริ่มดราม่านิดๆ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็แอบชอบกัน แต่ไม่มีใครยอมพูดก่อน แล้วจะรู้ใจกันมั้ยเนี้ย
อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้นาระด้วยนะคะ
 
 
 
เมื่อวันที่23ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบ3ปีที่พี่โทโมะกับพี่เบลล์คบกัน
 


credit :: IG belledara
 
ใครที่ไม่เชื่อว่าพี่เบลล์กับพี่โทโมะคบกัน(เพราะในรูปด้านบนไม่มีรูปคู่เลย) สังเกตุให้ดีนะคะ
แถวด้านล่างรูปที่เขาจับมือกัน ดูชุดนะคะ ว่าเหมือนกันมั้ย
 
 

 
credit :: keedkean - story Lonely Love รักนี้มีแต่ความโดดเดี่ยว เขียนโดย Newwiiez
 
ยินดีกับทั้ง2คนด้วยนะคะ (แต่ยังไงนาระก็ยังจิ้นTKอยู่ดี ><!)
อย่าว่าพี่เบลล์เลยนะ นาระมีความคิดที่ว่า ศิลปินรักใคร เราก็รักด้วย คู่นี้เขาก็น่ารักดีค่ะ
 
 
 
พี่แก้วยังไปคอมเม้นแสดงความยินดีในIGพี่เบลล์เลยค่ะ เขาเป็นเพื่อนกัน >w< ม๊าเราน่ารัก >3<~~~!
 

 
 
 
มีคลิป PF อีกคลิปนึงที่อยากให้ทุกคนดู
ใครที่ตามอยู่จะมีข่าวออกมาว่าพี่ๆเขาทะเลาะกัน ต้นเหตุมาจากเฮียเสริฐพูดไว้ในรายการGossip Teen News
 







credit :: พี่วิค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อัพให้ชมกัน
 
 
แต่ตอนนี้เขาดีกันแล้วค่ะ (ใครที่เล่นทวิตน่าจะรู้ว่ามีเรื่องนึงทำพวกเราชาวPFฟินมากกกก อยากรู้ว่าเรื่องอะไรไปหากันเองค่ะ เราไม่บอกหรอก ของดี หุๆ~)
 

ความจริงอยากอัพนิยายตั้งแต่วันจันทร์แล้วแต่ไม่ว่างสักที
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/