Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

Chapter 16

 

Help me please

 

 

:: Poppy Talk ::

 

หลังจากที่ผมเหยียบคันเร่งจากบ้านฟาง ตอนนี้ผมก็มาอยู่หน้าคอนโดของพิมแล้ว

 

คุณพ่อคุณแม่ของฟางได้โทรแจ้งตำรวจแล้ว แต่ท่านทั้ง2ไม่ได้มาด้วย ท่านรออยู่ที่บ้าน

 

พวกผมขอให้คนของบ้านนฟางรออยู่ที่ลอบบี้ด้านล่าง เพราะมันเป็นเรื่องค่อขข้างส่วนตัวที่ผมจะคุยกับพิม แต่เฟย์กับแก้วไม่ยอม

 

“ไม่ได้! ยังไงๆฉันก็ต้องขึ้นไปต่อยนังบ้านั้นให้ได้ บังอาจมาทำร้ายพี่ฟางแบบนี้ รับรองว่ายัยบ้านั้นไม่ได้ตายดีแน่”

 

เฟย์พูดขึ้นมาด้วยความโมโหทันทีที่ผมขอให้เธอและแก้วคอยอยู่ด้านล่าง

แก้วกับพี่โฟมต้องคอยรั้งเฟย์ไว้ ไม่ให้กระโจนเข้ามาตะกุยหน้าพวกผม3คน ยัยนี่โมโหแล้วน่ากลัวสุดๆเลย

 

“เฟย์ ฟังฉันนะ มันอันตราย แล้วอีกอย่างพวกฉันก็มีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกับพิม เธออย่าขึ้นไปเลย”

 

เขื่อนช่วยผมเกลี่ยกล่อมอีกแรง เพราะตอนนี้ดูท่าถึงจะเอาช้างมาฉุดเฟย์ก็ไม่หยุด

 

“ฉันไม่มีวันยอมหรอก มาทำร้ายพี่ฉันขนาดนั้น พี่ฉันไม่เคยทำอะไรผิด พวกนายควรจะดูแลผู้หญิงของตัวเองให้ดีกว่านี้ ไม่ใช่ให้มารานคนอื่นแบบนี้!!”

 

เฟย์พูดด้วยอารมณ์ที่โมโหหนักกว่าเดิม ทำเอาพวกผม3คนต้องนิ่งไปเลย

 

ดูแลผู้หญิงของตัวเองให้ดีๆงั้นหรอ..... มันก็จริงนะที่พิมเคยคบกับผม

แต่ยังไงๆตอนนี้ผมกับเธอก็ขาดกันปแล้ว ไม่ม่ทางที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอทำผมเจ็บไว้เยอะ

 

“พอสักที! ฉันรีบ จะไปก็ไป แล้วอย่ามาทำตัวน่ารำคาญ อย่ามาขวางทางฉันก็แล้วกัน”

 

ผมโวยวายอย่างหมดความอดทน ทำให้เฟย์ยอมเงียบและเดินามพวกผมขึ้นลิฟท์

 

เขื่อนยืนกันเฟย์ให้ออกห่างจากผม ส่วนโทโมะบังแก้วไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้ผมจนเกินไป เพราะพวกมันรู้ว่าตอนนี้ผมเดือดขนาดไหนแล้ว ขืนเข้าใกล้มายัย2คนนั้นอาจจะบาดเจ็บได้

 

 

 

[ ชั้น24 ]

 

“ตึง!”

 

พอลิฟท์เปิดปุปผมก็รีบก้าวเท้ายาวๆมุ่งหน้าไปที่ห้องของพิม เธอพักอยู่ห้องที่2437

 

“กริ๊ง กริ๊งงงงงงงง ปึงๆๆๆๆๆ พิม! เปิดประตูเดียวนี้นะ”

 

ผมกดกริ๊งรัวๆพร้อมกับเอามืออีกข้างทุบประตูไปด้วย ทุบอยู่นานก็ไม่มีคนออกมาเปิดสักที ผมเลยลองเอื้อมไปบิดลูกบิดประตู

 

“แอดดด”

 

ประตูไม่ได้ล็อค ผมเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อที่จะพาตัวเองเข้าไปข้างใน ไฟที่เปิดอยู่ทั้งห้องทำให้พวกเราค้นหาตัวฟางได้ง่ายขึ้น

 

ผมรีบเข้าไปตามหาฟางในทุกห้อง  ทั้ง4คนก็ช่วยกันหาแต่ไม่พบ พอออกมารวมกันที่ห้องรับแขก ก็เจอกับพิมและฟางที่อยู่ในสภาพโดนทำร้ายยืนอยู่หน้าระเบียง

 

“ฟาง!!”

 

ผมตะโกนเรียกชื่อคนตรงหน้า ก่อนจะกำลังก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ แต่ก็ต้องชงักไปซะก่อน

 

“อย่าเข้ามานะ! ไม่งั้นนั่งนี่ได้ตายศพไม่สวยแน่”

 

พิมร้องห้ามผมเสียงดังพร้อมกับยกมือข้างขวาที่ถือมีดอยู่ในคอ ยื่นไปใกล้ๆกับคอของฟาง คมมีดนั้นแทบจะบาดเนื้อขาวนวลของเธอเต็มที

 

“ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้พิม เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะ!”

 

เสียงพูดของผมตอนนี้ทำให้4คนที่เหลือสดุ้งตกใจ พิมได้แต่ยิ้มน้อยๆก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใยดี

 

“นายจำไม่ได้หรอป๊อป ว่านายคือครั้งแรกของฉัน และฉันก็เป็นครั้งแรกของนาย..... อย่าลืมสิ”

 

พิมพูดอย่างยี่ยวน คนแรก.... หึ ไอ้เรื่องบ้าๆนั้นผมไม่มีวันลืมหรอก

 

“ใช่ เธอเป็นครั้งแรกของฉัน เพราะเธอวางยาฉันยังไงละพิม!”

 

ผมพูดอย่างพยายามกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุด

 

วันนั้นที่ผมกับพิมมีอะไรกัน พิมเป็นคนวางยาผม เราสองคนมีอะไรกัน หลังจากนั้นผมก็รับผิดชอบเธอด้วยการคบกับเธอ เธอทำทุกอย่างให้ผมรักเธอสุดหัวใจ แล้วเธอก็หักหลังผมโดยการมีคนใหม่!!

 

“ฉันรักเธอสุดหัวใจ แต่เธอก็ไม่เคยแคร์หัวใจของฉันเลย ซ้ำเธอยังมีคนอื่น ฉันเก็บเรื่องนี้มาตลอดที่เราคบกันนะพิม... แต่พอฉันเห็นเธอนอนอยู่กับไอ้บ้านั้น ความอดทนที่ฉันทนเก็บมาตลอด2ปีก็หมดลง!!!”

 

ผมตะโกนใส่พิมอย่างไม่สามารถอัดอั้นความในใจของตัวเองได้อีกต่อไป พิมได้แต่ทำหน้านิ่ง แล้วอยู่ๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

 

“ฉันรักนายมาตลอดป๊อป นายไม่เคยเข้าใจความรู้สึกฉันเลย ฉันรักนายมากแค่ไหน ฉันก็บอกนายไปตลอด แต่ที่ฉันมีคนใหม่ก็เพราะฉันเลี่ยงไม่ได้เท่านั้นเอง ฉันไม่เคยรักพวกเขาเลยป๊อป ไม่เคยเลย...”

 

พิมพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น แต่ผมไม่มีวันหลงเชื่อเธอเป็นครั้งที่2แน่ ผมเจ็บมาเยอะแล้ว

 

“หึ ที่เธอบอกว่าเธอเลี่ยงไม่ได้ แสดงว่าพวกนั้นมาขอมีอะไรกับเธอเธอก็ยอมใช่มั้ย”

 

ผมถามออกไปเสียงเรียบ พิมหน้าเสียทันที เธอคงไม่คิดว่าผมจะพูดคำนี้ออกมา

 

“ก็... เออ..... ก็นายเอาแต่เล่นตัวไม่ยอมมีอะไรกับฉันสักที ฉันก็ต้องอยากเป็นธรรมดา..... นายนั้นแหละที่ผิด”

 

เธอผิดแต่ก็ยังแก้ตัวแบบเอาสีข้างเข้าถู ที่ผมไม่ยอมเพราะผมให้เกียรติเธอ ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง แล้วนี่อะไร เที่ยวไปขายตัวให้คนอื่น บัดสบชัดๆ!

 

เธอก็รู้ว่าผมไม่ยอมใช้ของร่วมกับคนอื่นแน่นอน ยังมาทำตัวทรามๆแบบนี้ให้ผมเห็นอีก สมควรแล้วที่เราต้องเลิกกัน

 

“พูดได้ไม่อายปากเลยนะ เธอมันเลวจริงๆ แล้วพี่สาวฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย! ทำไมต้องมาทำร้ายพี่ฟาง!”

 

เฟย์ที่ทนฟังสิ่งที่พิมพูดไม่ไหว โพลงขึ้นมา

 

“ก็ยัยฟางมันแย่งป๊อปไปจากฉัน ถ้ายัยนั้นไม่มายุ่งกับป๊อป ฉันกับป๊อปเรา2คนต้องกลับมาคืนดีกันแน่ๆ”

 

พิมบีบแขนฟางแน่นขึ้นแล้วพูดด้วยอารมณ์โกรธ

 

“ฉันกับป๊อปปี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน.....”

 

ฟางเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ทำให้พวกเราได้ยินและดีใจที่เธอยังสามารถพูดได้อยู่ ไม่ใช่ว่าหมดสติไป

 

“นางมารร้าย! ไม่ต้องปริปากพูดเลย แกเป็นคนให้ท่าป๊อปตลอดเวลา ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งกระทำ”

 

พิมตะโกนว่าฟางด้วยท้อยคำที่หยาบคาย ผมกำมือแน่น ว่าใครว่าได้แต่อย่ามาว่าผู้หญิงของผม!

 

“ถ้าเธอใช้คำว่านางมารร้ายกับฉัน แล้วเธอละ ฉันควรจะใช้คำว่าอะไรดีพิม เห็นแกตัว เจ้าชู้ หรือว่า แพศยา!!”

 

ฟางตอบกลับไปด้วยคำที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเธอ

 

“ยัยบ้า ใครสั่งให้แกพูด เพี้ยะ!!!”

 

พิมที่ได้ยินคำพูดของฟางตอนแรกก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่พอกลับมาตั้งสติได้ก็ยกฝ่ามือขึ้นตบเข้าไปที่แก้มนิ่มของฟางทันที

 

ฟางหน้าหันไปตามแรงตบของพิม เลือดสีแดงสดไหลออกมาช้าๆจากแผลที่เปิดอยู่ก่อนหน้านี้ ผมต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นฟางไม่ไหวแน่

 

“เธอทำตัวของเธอเองนะพิม แล้วเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องระหว่างเรา2คน ปล่อยฟางได้แล้ว ฟางไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย ฉันกับเขาพึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ฟางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเคยคบกับเธอนะ”

 

ผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมพิมให้ปล่อยฟาง แต่ดูเหมือนพิมจะไม่ยอมง่ายๆ

 

“ไม่! พิมไม่มีทางปล่อยฟางหรอก ป๊อปต้องสัญญาว่าจะกลับมาคบกับพิม ไม่งั้นยัยนี่ตายแน่!!”

 

พิมเถียงผมพร้อมกับผม มือข้างที่ถือมีดเกือบเฉียดคอฟางอยู่แล้ว ผมส่งสายตาให้ฟางเป็นสัญญาว่าผมจะเข้าไปช่วยแล้ว ระวังตัวเองให้ดีๆ

 

“พิม!!!!”

 

ผมตะโกนเรียกชื่อพิมเสียงดีงทำให้เจ้าของชื่อสดุ้งตกใจทำให้มือที่จับฟางอยู่แน่นเผลอคลายออกมา

ฟางรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดเฮือกสุกท้ายเหยียบเท้าพิมเข้าไปเต็มๆ แล้วก็เบี่ยงตัวหลบมาอยู่ด้านหลังผม

 

ผมดึงมีดออกจากมือพิมแล้วยื่นให้เขื่อน ก่อนจะรวบมือทั้ง2ข้างของยัยนี่ไว้ไม่ให้ทำร้ายผม

โทโมะกับแก้วเข้าไปช่วยประคองฟางที่อาการหนักจากการช้ำใน เฟย์รีบโทรหาพี่โฟมให้พาตำรวจขึ้นมาจับพิม

 

ไม่นานคุณตำรวจก็มาพร้อมกับพยาบาล ตำรวจเข้ารวบตัวพิมแล้วจับส่งโรงพัก ส่วนพยาบาลก็เข้ามาช่วยกันหามฟางมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที

 

เฟย์กับแก้วขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมฟาง พวกผม3คนรีบขับรถตามรถพยาบาลไปทันที

 

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

:: Tomo Talk ::

 

[ โรงพยาบาล ]

 

พวกผมนั่งอยู่หน้าห้องICUหลังจากที่เหยียบคันเร่งกันมาแบบไม่รักษากฎจราจเลย

 

ตอนนี้ไอ้ป๊อปมันเดินวนไปวนมาอยู่หน้ห้องจนผมปวดหัวไปหมดแล้ว

 

“ไอ้ป๊อป แกช่วยหยุดเดินทีได้มั้ยวะ เวียนหัวจะอ้วกโว้ย”

 

เขื่อนเอ็ดไอ้ป๊อปขึ้น ขอบคุณมากวะเพื่อน แกช่วยชีวิตฉันไว้ ผมจะอ้วกอยู่แล้วครับ

 

“ไม่หยุด แกเวียนหัวก็หลับตาไปสิวะ”

 

ป๊อปปี้ตอบมาอย่างเหวี่ยงๆ ทำเอาผมกับเขื่อนไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมาอีกเลย

 

พวกเรานั่งอยู่หน้าห้องICUเป็นเวลาประมาณ3ชั่วโมงกว่าๆแล้ว คุณหมอก็ไม่ยอมออกมาสักที

 

“โว้ยยยยย ฉันเท่าไม่ไหวแล้ว ถ้าหมอไม่ออกมาฉันจะเข้าไปเอง”

 

ป๊อปปี้ที่ดูเหมือนจะคอยต่อไปไม่ไหวแล้วพูดขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือจะไปเปิดประตูด้วยตัวเอง ผมกับเขื่อนรีบวิ่งเข้าไปดึงตัวมันทันที แต่ไม่ทันซะแล้ว ....

 

“แอดดด”

 

คุณหมอเปิดประตูออกมาพอดี เกือบไปแล้วมั้ยละ

 

“ใครเป็นญาติของผู้ป่วยครับ”

 

คุณหมอถามขึ้นพร้อมกับถอดถุงมือและผ้าปิดปากออก

 

“ผมครับ/ฉันค่ะ”

 

เสียงไอ้ป๊อป พี่โฟม และเฟย์เอ่ยออกมาพร้อมกัน พี่โฟมกับเฟย์ผมก็พอเข้าใจนะ แต่ไอ้ป๊อปมันไปเป็นญาติฟางตอนไหนนะ

 

เฟย์ที่สัมภัษณ์ได้ถึงความผิดปกติเหมือนกับผม ส่งสายตาถามไอ้ป๊อปออกไป แต่มันก็ส่งกลับมาแค่ว่า ’อะไรเล่า!’

 

สายตาของไอ้ป๊อปที่ตอบมาทำให้เฟย์ต้องหันไปหาคุณหมออย่างเลี่ยงไม่ได้

 

“งั้นเชิญที่ห้องนี้เลยครับ”

 

คุณหมอเดินนำทั้ง3คนออกไปจากบริเวญหน้าห้องICU เพื่อไปคุยในอีกห้องนึง

 

ผม เขื่อน แก้ว และพี่มิ้น นั่งรอกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

แก้วที่นั่งอยู่นั้นกอดอกตัวเองน้อยๆ หนาวละสิท่า ที่นี่นะแอร์เย็นสุดๆ แถมยังใส่มาแค่เสื้อแขนกุด+ขาสั้นด้วย ผิวยัยนี่ขาวจริงๆเลย ให้ตายสิ.....

 

“เอ้า! ใส่ซะ”

 

ผมถอดเสื้อแจ๊กเก็ตแล้วยื่นให้ยัยทอม ยัยทอมมองหน้าผมคิ้วผูกเป็นโบว์ ดูมองเข้าสิ มีอะไรแปลกประหลายมากรึไง

 

“ขอบใจ”

 

สุดท้ายยัยทอมไม่ได้ถามอะไรมาก รับเสื้อไปใส่แล้วพูดขอบคุณ มีมารยาทเหมือนกันนะ นึกว่าจะวีนจะเหวี่ยงใส่ผมซะอีก สงสัยจะเป็นห่วงฟางมาก

 

เมื่อไหร่ทั้ง3คนจะกลับมานะ ทำไมคุยกันนานจัง

:: End Tomo Talk ::

 

 

 

:: Faye Talk ::

 

คุณหมอพาฉัน พี่โฟม และนายป๊อปปี้(ที่ไม่ใช่ญาติผู้ป่วยแต่ก็รั้นจะมาฟังด้วย)มายังห้องๆนึงไม่ไกลจากห้องICUมากนัก

 

คุณหมอหยิบแผ่นX-Ray ออกมาทาบกับไฟให้พวกเราดู แล้วอธิบายไปด้วยว่า

 

“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ยังไม่แน่ใจมาก ต้องนอนพักอีกประมาณ1อาทิตย์ เนื่องจากเธอเสียเลือดมากนะครับ ส่วนใหญ่คนไข้จะบาดเจ็บแค่ภายนอก ภายในไม่ได้รับการกระทบกระเทือนมาก แต่ก็มีช่วงกระดูกซี่โครงที่ร้าวนิดหน่อย คนไข้ถือได้ว่าเป็นคนที่อึดมากคนนึงเลยนะครับ ผมเชื่อว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นๆต้องบาดเจ็บหนักกว่านี้แน่ๆ”

 

โออออ พี่สาวฉัน อึดมาก

 

“แล้วตอนนี้เราเข้าเยี่ยมได้รึยังครับ”

 

ป๊อปปี้ถามออกมาอย่างร้อนใจ

 

“ได้แล้วครับ แต่คนไข้คงยังไม่ฟื้นเพราะหมอให้ยานอนหลับไป ตื่นอีกทีคงพรุ่งนี้เช้านะครับ”

 

พอคุณหมออธิบายเสร็จพวกฉันก็ออกมาจากห้อง

 

ป๊อปปี้ได้แต่ทำนิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไร ทำให้ฉันกับพี่โฟมต้องหันมามองหน้ากันอย่างหวั่นๆ

 

“เป็นไงบ้างวะไอ้ป๊อป”

 

พอกลับมาถึง เขื่อนก็ถามป๊อปปี้ขึ้นทันที ป๊อปปี้ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่รีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องเพื่อไปหาพี่ฟาง

 

“เป็นอะไรของมันวะ”

 

เขื่อนได้แต่พูดอย่างงงๆกับอาการของป๊อปปี้

 

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขื่อนไปและเดินไปที่ประตูจะเข้าไปหาพี่ฟาง แต่ก็มีมือนึงดึงฉันไว้

 

“พี่ว่าอย่าพึ่งเข้าไปเลยเฟย์ ให้ป๊อปปี้เขาอยู่กับฟางตามลำพังสักพักเถอะ”

 

คนที่ดึงมือฉันไว้คือพี่โฟมนั้นเอง จะห้ามฉันทำไมเนี้ย ฉันจะเข้าไปหาพี่ฟางนะ

 

“ห้ามเฟย์ทำไมพี่โฟม เฟย์จะเข้าไปหาพี่ฟางนะ”

 

ฉันหันไปค้านพี่โฟมอย่างเอาแต่ใจ

 

“เชื่อพี่โฟมเถอะนะ ยัยบ๋อง ไปทานข้าวกันมั้ย เธอไม่ได้ทานมาตั้งแต่เย็นแล้วนิ”

 

เขื่อนเข้ามาห้ามฉันอีกแรง แต่พูดถึงฉันก็ยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เย็นนิ ดีเหมือนกันหาอะไรทานก่อน พี่ฟางก็มีป๊อปปี้คุมทั้งคน ถึงเข้าไปตอนนี้พี่ฟางก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี

 

“งั้นก็ไป พวกเรา ลุยยยยยยยยย”

 

ฉันตอบรับอย่างดีใจเป็นเด็กๆ ก่อนจะดึงพี่มิ้นและแก้วให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินนำหนุ่มๆออกไปหาอะไรทานกันด้านล่าง

:: End Faye Talk ::

 

 

 

:: Koen Talk ::

 

“กำจัดก้างเต็มที่เลยนะครับพี่โฟม”

 

โทโมะเอ่ยยิ้มๆทันทีที่เห็น3สาวเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว

 

“ก็นะ จะมีน้องเขยทั้งทีก็ต้องช่วยกันหน่อย”

 

พี่โฟมตอบกลับ หลังจากนั้นพวกเราทั้ง3คนก็เดินตาม3สาวลงไปทานอาหารด้านล่าง

 

ไอ้ป๊อป พวกฉันเขี่ยก้างออกให้แล้วนะเว้ย ใช้เวลาให้คุ้มค่าละ...

 

:: End Koen Talk ::

 

 

 

 

_________________________________________________________

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพchapter16แล้วค่ะ หลังจากที่หายหน้าไปนานหลายวัน

อาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งอาทิตย์สูบพลังงานของนาระไปเกือบหมดแล้วค่ะ

โถ่ ช่วงวันหยุดอุตส่าห์สะสมไว้ซะเยอะ เปิดมาทีนี่แทบจะล้มกันเลยทีเดียว

ขอโทษแฟนคลับพี่พิมด้วยนะ ที่แต่งให่พี่พิมร้าย จริงๆแล้วนาระก็ชอบพี่พิมมากนะ

แต่ว่ามันหาคนอื่นที่สมจริงไม่ได้แล้ว ขอโทษอีกครั้งนึงค่ะ TTwTT

 

อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้น+โหวตกันด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้นาระด้วยนะ

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/

(สปอยนิดนึงว่า นางร้ายยังไม่หมดเท่านี้นะคะ ยังมีอีกคนค่ะ)