Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

Chapter 17

 

My own feeling

 

 

 

 

:: Poppy Talk ::

 

รางบางที่นอนอยู่ตรงหน้าผมนั้นถูกพันธการด้วยสายจากเครื่องมือต่างๆไม่ว่าจะเป็นเครื่องช่วยหายใจ เครื่องวัดความดัน สายน้ำเกลือ ฯ

 

ผมเดินไปที่เตียงพร้อมกับมองร่างของฟางไม่วางตา

 

เธอต้องมาบาดเจ็บเพราะผม...... เธอต้องมาโดนทำร้ายเพราะผม.......

ทำไมกันนะ..... ผู้หญิงที่ผมอยากจะปกป้องที่สุด กลับต้องมาเจ็บตัวเพราะตัวผมเอง

 

น้ำใสๆล่วงหล่นลงมาจากดวงตาของผม ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือบางของร่างตรงหน้า

 

‘ขอโทษนะฟาง.... ขอโทษที่ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้ ขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริงๆ....’

 

ผมได้แต่ตัดพ้อตัวเองในใจ ก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆนั้นรินไหลออกมา

 

ฝุบหน้าลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่ได้สติ ทำให้น้ำตาที่มาจากดวงตาของผมเปลอะเปื้อนแก้มสวยของฟางอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

กอดคนตรงหน้าไว้เต็มอ้อนแขน อย่างไม่มีวันที่จะปล่อยไปอีก

 

“ฟาง ฉันรักเธอนะ เธอฟื้นขึ้นเร็วๆสิ ขอร้องละ.... ฮึก... ขอร้องละฟาง...”

 

ผมพล่ำพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมากับคนในอ้อมแขนที่ยังหลับไม่ได้สติ

 

“ปะ ป๊อปปี้....”

 

เสียงแหบพร่าที่แผ่วเบา จนทำให้ผมเกือบไม่ได้ยิน เสียงนั้นคือเสียงของฟาง เธอฟื้นแล้ว!!

 

“ฟาง เธอฟื้นแล้ว หมอ คุณหมอครับ!!!”

 

พอผมรู้สึกตัวว่าคนในอ้อมแขนได้สติกลับมา ก็รีบลนลานวางเธอลงบนเตียงและกดเรียกคุณหมอมาในทันที

 

“เชิญคุณรอด้านนอกก่อนนะครับ”

 

ทันทีที่คุณหมอและคุณพยาบาลเข้ามาในห้อง ผมก็โดนเชิญตัวออกไป

 

พอผมออกมาก็ไม่มีใครอยู่แล้ว สงสัยจะลงไปทานข้าวกัน

ผมนั่งไม่ติดได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องICU พร้อมกับชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟเพื่อที่จะพยายามดูให้ได้ว่าในห้องเกิดอะไรขึ้นบ้าง

 

สักพักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้อง ผมรีบถลาเข้าไปหาทันที

 

“คุณหมอครับ ตกลงเป็นยังไงบ้างครับ?”

 

ผมถามออกไปอย่างร้อนรน ทำเอาคุณหมอผงะไปเลย

 

“คนไข้อาการดีขึ้นแล้วครับ ฟื้นเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้ก็ย้ายไปอยู่ห้องปกติได้แล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ”

 

คุณหมอพูดจบก็ขอตัวจากไป หลังจากนั้นเตียงของฟางก็ถูกข็นออกมาจากห้องICUมุ่งหน้าไปยังห้องพักพิเศษ

 

ฟางที่นอนอยู่บนเตียงนั้น รู้สึกจะยังมึนๆกับยาที่คุณหมอให้ไป และดูเหมือนฟางจะงงว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำให้ตัวเธอสั่นน้อยๆด้วยความกลัว

 

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”

 

ผมเลื่อนมือไปกุมมือของฟาง เธอเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะยิ้มพร้อมกับกำมือแน่นขึ้น สัมผัสอบอุ่นจากมือของผมทำให้ฟางหายกลัวไปได้เยอะ

 

พวกเรามาถึงห้องที่ฟางจะพัก เป็นห้องเดี่ยวส่วนตัวสุดหรูทืทางครอบครัวของฟางติดต่อไว้ก่อนหน้านี้

 

ฟางขึ้นไปนอนบนเตียงในห้อง ส่วนคุณพยาบาลก็มาจัดแจงพวกสายต่างๆให้เข้าที่ ก่อนจะออกไป ทิ้งให้ผมอยู่กับฟางโดยลำพัง

 

“เป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”

 

ผมลากเก้าอี้ที่มีไว้รับรองแขกมานั่งข้างๆเตียง ก่อนจะถามฟางขึ้นพร้อมกับกุมมือของเธอไว้

 

“อือ.... ก็ยังเจ็บอยู่นะ ตรงที่โดนตบกับต่อยอะ โดยเฉพาะตรงหน้า แล้วก็เจ็บช่วงซี่โครงด้วย”

 

เธอตอบผมด้วยใบหน้าที่มุ่ยที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บที่แล่นมาช่วงซี่โครงเวลาที่เธอพูด

 

“ซี่โครงเธอร้าวนิดหน่อยนะ ดีนะที่ไม่หัก ไม่งั้นละแย่เลย”

 

ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมฟางเบาๆอย่างทะนุถนอม

 

ผมนั่งจ้องตากับฟางได้พักใหญ่ ก่อนที่ฟางจะรู้สึกตัวแล้วเอ่ยถามอะไรผมขึ้นมา

 

“เออ.... แล้วพิมละ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”

 

ฟางถามผมเสียงเบา เธอยกมือขึ้นจับมือผมที่ลูบผมเธอเล่นมากำไว้แน่นอย่างต้องการคำตอบ

 

“ตำรวจจับตัวไปแล้ว เธอสบายใจได้เลย”

 

ผมตอบพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนให้ฟาง แต่ดูเธอยังกังวลอยู่มาก

 

“เออ...”

 

ฟางได้แต่นั่งอ้ำอึ่ง ไม่ยอมพูดออกมาสักที

 

ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองเธอ ฟางที่เห็นผมเริ่มอารม์ไม่ดีรีบถามออกมาทันที

 

“เรื่องที่พิมพูด..... ใช่เรื่องจริงรึเปล่า”

 

ฟางถามผมเสียงเบาแบบกล้าๆกลัวๆ เรื่องไหนนะ?

 

“เธอหมายความว่ายังไงกันแน่”

 

ผมถามออกไปเพื่อความแน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องเดียวกัน

 

“เรื่องที่นายกับพิม... เคยมีอะไรกันนะ”

 

ผมได้แต่ชาทันทีกับประโยคหลังฟางพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ เธอหลบหน้าผมไม่กล้าสบตา

 

ผมจะตอบเธอยังไงดี ในเมื่อเรื่องที่ฟางถามมันก็เป็นเรื่องจริง แต่ผมก็แคร์ความรู้สึกคนตรงหน้าเหมือนกัน

 

ตอนนี้เธอได้แต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น โดยที่ไม่ยอมสบตาผม

ผมต้องตอบแล้วสินะ..... คำถามที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต

 

“อืม..... เรื่องที่พิมบอกเป็นเรื่องจริง..... ฉันกับพิมเคยมีอะไรกันแล้ว.....”

 

ผมได้แต่ตอบเสียงเบาพร้อมกับเปลี่ยนไปกุมมือร่างบางไว้แน่นขึ้น

 

คนตรงหน้าผมได้แต่เบือนหน้าหนี มือสั่นน้อยๆ ก่อนที่หยดน้ำใสๆจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น

 

ผมได้แต่ดึงฟางเข้ามากอดไว้ สัมพัสได้ถึงหยดน้ำที่หยดลงมาเปื้อนบ่าผม คนในอ้อมกอดพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแต่ก็ไม่วายยังมีเสียงเล็ดลอดออกมา

 

“แล้วนายก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากพิมด้วยใช่มั้ย”

 

คำถามของฟางที่เอ่ยออกมาทำให้ผมชงัก อย่าบอกนะว่าเธอรู้เรื่องพวกนั้นของผมด้วย

 

“อืม....”

 

ผมได้แต่ตอบออกไปสั้นๆ สัมพัสได้ว่าคนในอ้อมกอดสะอื้นหนักกว่าเดิม

 

“ฮึก... ฉันขออยู่คนเดียวก่อนได้มั้ย..... ขอเวลาฉันทำใจหน่อยนะป๊อปปี้”

 

ร่างบางในอ้อมกอดผมเอ่ยขอร้องเสียงเบา ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของผม ทำไมนะฟาง.... เธอรังเกียจฉันรึเปล่า...

 

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

:: Fang Talk ::

 

ป๊อปปี้ไม่ยอมทำตามคำขอร้องของฉัน เขาได้แต่กอดฉันไว้แน่นในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา

 

ฉันได้แต่สะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

 

“เธอรังเกียจฉันหรอฟาง...”

 

เสียงป๊อปปี้ที่เอ่ยถามมาทำให้ใจฉันหล่นวูบ ฉันไม่ได้รังเกียจเขา แค่ต้องการเวลาในการปรับตัวกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้

 

เรื่องที่พิมบอกกับฉันตอนที่เธอจับฉันไป คำพูดมันยังวนอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปไหน

 

‘นี่ เธอรู้มั้ย ว่าป๊อปนะเขาไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอกนะ หลังจากที่เลิกกันไป ได้ข่าวว่าเขามีผู้หญิงอีกเป็นร้อยๆคน ’

 

พิมพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ป๊อปเขามีผู้หญิงก็ไม่แปลก ออกจะป๊อปขนาดนี้

 

‘ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนิ ป๊อปปี้นะออกจากเป็นที่สนใจของสาวๆ ถ้าโสดนะสิแปลก ’

 

ฉันพูดอย่างเฉยเมย พิมที่เห็นท่าทางของฉันเริ่มหมั่นไส้ พิมกระชากคอเสื้อฉันมากำไว้แน่น

 

‘อย่ามาทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว! ป๊อปเขาทำดีแค่กับฉันคนเดียวเท่านั้น กับคนอื่นนะป๊อปเขาแค่ฟันแล้วทิ้ง! เธอก็ระวังตัวเองไว้ให้ดีเถอะ ระวังจะโดนฟันแล้วไม่มีใครรับผิดชอบ ยัยกระแดะ!’

 

พิมพูดจบก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อฉันก่อนจะพลักหัวฉันไปด้านหลัง

 

ฟันแล้วทิ้งงั้นหรอ..... ฉันไม่มีวันเชื่อหรอก! ฉันเชื่อมันในตัวเขา ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้ยินจากปากของเขาเอง!

 

“ป๊อปปี้ปล่อยฉันก่อนนะ ฮึก....  ขอร้องละ”

 

ฉันได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน ป๊อปปี้ยอมปล่อยฉันดีๆ แต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกไปไหน

 

“ไม่ร้องนะคนดี อย่าร้องเลยนะ”

 

ป๊อปปี้ยกมือหนาขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ

 

“ขอร้องละ ขอฉันอยู่คนเดียวได้มั้ย ขอเวลาฉันหน่อยนะป๊อปปี้”

 

ฉันเอ่ยขอร้องป๊อปปี้เสียงเบา เขาได้แต่พยักหน้ารับ

 

“ได้ ฉันรอเธออยู่ด้านนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้ตลอด ฉันจะรอเธอนะฟาง...”

 

ป๊อปปี้พูดจบก็ค่อยๆเดินออกไปจากห้องช้าๆ

 

“ปึง!”

 

พอเสียงประตูปิดลงปุ๊ป ฉันก็ต้องปล่อยโฮออกมาอีกรอบ

 

“ทำไมนะ ทำไมฉันต้องหลงรักนายด้วย ป๊อปปี้....”

 

ฉันได้แต่พึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ ร้องไห้ต่อไปอีกสักพักก่อนจะหลับไปเพราะความเพลีย

 

:: End Fang Talk ::

 

 

 

 

_________________________________________________________

 

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพแล้วค่ะ หลังจากที่ห่างหายไปนานเกือบอาทิตย์ (หรืออาทิตย์กว่าๆ? ไม่ได้อัพนานจำไม่ได้แล้ว)

อาทิตย์นี้สอบทั้งอาทิตย์เลย อาทิตย์หน้ายังต้องสอบเยอรมันอีก

เหนื่อยเบาๆ จนไม่มีเวลาแต่งนิยาย ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะที่ให้คอยนาน

 

เนื้อเรื่องเริ่มดราม่านิดๆ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็แอบชอบกัน แต่ไม่มีใครยอมพูดก่อน แล้วจะรู้ใจกันมั้ยเนี้ย

อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้นาระด้วยนะคะ

 

 

 

เมื่อวันที่23ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบ3ปีที่พี่โทโมะกับพี่เบลล์คบกัน

 

credit :: IG belledara

 

ใครที่ไม่เชื่อว่าพี่เบลล์กับพี่โทโมะคบกัน(เพราะในรูปด้านบนไม่มีรูปคู่เลย) สังเกตุให้ดีนะคะ

แถวด้านล่างรูปที่เขาจับมือกัน ดูชุดนะคะ ว่าเหมือนกันมั้ย

 

 

 

credit :: keedkean - story Lonely Love รักนี้มีแต่ความโดดเดี่ยว เขียนโดย Newwiiez

 

ยินดีกับทั้ง2คนด้วยนะคะ (แต่ยังไงนาระก็ยังจิ้นTKอยู่ดี ><!)

อย่าว่าพี่เบลล์เลยนะ นาระมีความคิดที่ว่า ศิลปินรักใคร เราก็รักด้วย คู่นี้เขาก็น่ารักดีค่ะ

 

 

 

พี่แก้วยังไปคอมเม้นแสดงความยินดีในIGพี่เบลล์เลยค่ะ เขาเป็นเพื่อนกัน >w< ม๊าเราน่ารัก >3<~~~!

 

 

 

 

มีคลิป PF อีกคลิปนึงที่อยากให้ทุกคนดู

ใครที่ตามอยู่จะมีข่าวออกมาว่าพี่ๆเขาทะเลาะกัน ต้นเหตุมาจากเฮียเสริฐพูดไว้ในรายการGossip Teen News

 

credit :: พี่วิค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่อัพให้ชมกัน

 

 

แต่ตอนนี้เขาดีกันแล้วค่ะ (ใครที่เล่นทวิตน่าจะรู้ว่ามีเรื่องนึงทำพวกเราชาวPFฟินมากกกก อยากรู้ว่าเรื่องอะไรไปหากันเองค่ะ เราไม่บอกหรอก ของดี หุๆ~)

 

ความจริงอยากอัพนิยายตั้งแต่วันจันทร์แล้วแต่ไม่ว่างสักที

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/