Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

Chapter 15

Missing [ Special! PF in DoawKraJai 2 ]

 

 

 

:: Faye Talk ::

 

หลังจากที่ป๊อปปี้พาพี่ฟางออกไป พวกฉันก็เดินออกมาจากห้องชมรมคาราเต้ มารวมตัวกันที่โต๊ะหน้าตึกเรียนพวกฉันคุยกับพี่โฟมกับพี่มิ้นได้สักพัก แก้วก็ถามขึ้น

 

“นี่ ฉันว่าฟางไปห้องพยาบาลนานแล้วนะ”

 

อืม มันก็จริงของแก้วนะ

 

“สงสัยพี่ฟางคงไปนอนที่ห้องพยาบาลมั้ง เห็นวันนี้อาการไม่ค่อยดี”

 

ฉันตอบแก้วออกไป แก้วได้แต่พยักหน้ารับ

 

“แต่ไอ้ป๊อปก็หายไปนานแล้วนะ ถ้าแค่พาฟางไปส่งห้องพยาบาลก็คงจะกลับมาได้ตั้งนานแล้วนิ”

 

เขื่อนแย้งขึ้นมา ฉันคิดได้ดังนั้นจึงกดโทรหาพี่ฟาง

 

‘ฮาโหล มีไรรึเปล่าเฟย์’

 

ผิดคาด คนที่รับสายไม่ใช่พี่ฟางแต่เป็นป๊อปปี้

 

“ป่าว ไม่มีอะไร แล้วพี่ฟางละ เป็นไงบ้าง หายไปซะนานพวกฉันก็เป็นห่วงเลยโทรมา”

 

ฉันเปิดสปีกเกอร์หืทุกคนได้ยิน พร้อมหกับถามป๊อปปี้กลับ

 

“ก็ไม่ได้เป็นไรมาก มีไข้นิดหน่อย ตอนนี้ก็นอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล คงเข้าเรียนไม่ได้จนกว่าอาการจะดีขึ้นนะ”

 

ป๊อปปี้ตอบฉันกลับมา

 

“โอเค งั้นแค่นี้นะ บาย”

 

ฉันพูดจบก็กดวางสาย ตอนนี้ทุกคนก็สบายใจขึ้นที่รู้สาเหตุของการหายตัวไปนานของทั้ง2คน

 

“นี่เฟย์ พี่ถามอะไรอย่างสิ”

 

พี่โฟมถามขึ้นหลังจากที่ฉันเก็บiPhoneลงกระเป๋าเสื้อแล้ว

 

“จะถามอะไรเฟย์หรอ”

 

ฉันได้แต่พูดพร้อมกับทำหน้างงใส่พี่โฟม พี่โฟมยิ้มนิดๆก่อนจะเอ่ยว่า

 

“ฟางกับป๊อปปี้เป็นแฟนกันหรอ”

 

“พรูดดดดดดดดดดดดดดด”

 

พอพี่โฟมพูดจบประโยคปุ๊ป น้ำที่อยู่ในปากเขื่อนก็พุ่งออกไปทันที ดีนะที่นายนั้นหันหลังทัน ไม่งั้นก็พุ่งมาโดนฉันเต็มๆ ว่าแต่ทำไมพี่โฟมถึงคิดว่าทั้ง2คนเป็นแฟนกันละ

 

“เฟย์ว่าไม่ใช่นะ น่าจะเป็นเพื่อนปกติเหมือนพวกเรานั้นแหละ”

 

ฉันพูดก่อนจะส่งสายตาไปถามทั้ง3คนที่เหลือ ได้คำตอบกลับมาเป็นการส่ายหน้า

 

“แล้วทำไมพี่โฟมถามแบบนี้ละ เฟย์ว่าพี่ฟางกับป๊อปปี้ก็ปกตินะ ไม่ได้แปลกตรงไหน”

 

ฉันถามพี่โฟมไปอย่างอยากรู้ 3คนที่เหลือก็คงอยากรู้ไม่แพ้ฉัน แต่ละคนละตั้งใจฟังกันนิ่งเชียว

 

“ก็คิดดูซิ ฟางแค่มีสีหน้าไม่สบายนิดเดียว ป๊อปปี้ก็รบพาไปห้องพยาบาลแล้ว แถมยังจับมือกันแน่นอีก แบบนี้จะให้พี่คิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไง”

 

พี่โฟมอธิบายอย่างยิ้มๆ ก่อนจะส่งสายตาให้พี่มิ้นเหมือนจะสื่ออะไรสักอย่าง พี่มิ้นได้แต่ยิ้มตอบอย่างรู้ทัน ส่วนโทโมะกับเขื่อนที่มองกันสักพักก็ยิ้มออกมาแบบเดียวกับพี่โฟมและพี่มิ้น

 

อะไร ทำไมฉันกับแก้วถึงไม่รู้ความหมายของสายตา+ยิ้มนั้น มันแปลว่าอะไรกันแน่

 

:: End Faye Talk ::

 

 

 

:: Poppy Talk ::

 

หลังจากที่ผมนั่งฟังฟางระบายออกมานาน ก็พาเธอไปห้องพยาบาล ฟางได้แต่หลับไปอย่างอ่อนแรง เธอมีไข้นิดๆด้วยละครับ ผมเลยคิดว่าให้เธอนอนห้องพยาบาลดีกว่าที่จะให้เธอไปนั่งเรียน

 

ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว ผมรีบเก็บของแล้วเดินไปหาฟางที่ห้องพยาบาล ไข้ตะลดรึยังนะ....

 

“ครืดดด”

 

ผมค่อยๆเลื่อนประตูห้องพยาบาลให้เปิดออกอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่นอนอยู่ในห้อง

 

“อ้าว ป๊อปปี้ มารับน้องฟางกลับหรอคะ”

 

พี่พยาบาลที่เป็นเวรเฝ้าถามขึ้น ผมได้แต่ยิ้มรับก่อนจะตอบว่า

 

“ครับ แล้วนี่อาการฟางเป็นไงบ้างครับ ไข้ลดรึยัง”

 

พูดถึงก็นึกเป็นห่วงคนตัวเล็ก ถ้าไข้ยังไม่ลดจะทำยังไงละเนี้ย

 

“อ๊อ น้องฟางอาการดีขึ้นแล้วค่ะ เห็นกลับบ้านไปตั้งนานแล้วนิ”

 

เอ๊ะ? กลับบ้าน กลับตั้งแต่เมื่อไหร่ทำมไม่บอกกันก่อน

 

“กลับตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

 

ผมถามพี่พยาบาลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

“ประมาณ1ชั่วโมงได้แล้วละ อ้าว...”

 

พอพี่พยาบาลพูดจบผมก็รีบเดินออกจากห้อง พร้อมกับหยิบiPhoneกดโทรหาฟางอย่างเร็ว แต่ปลายสายนั้นกับมีแต่เสียงฝากข้อความ แบตหมด หรือว่าปิดเครื่องหนี?!

 

“บ้าเอ้ย หายไปไหนของเธอนะ หรือว่าจะกลับบ้านไปแล้ว”

 

ผมพยายามคิดในทางที่ดีที่สุด ก่อนจะบังคับใจตัวเองให้เย็นลง ถ้าเกิดฟางเป็นอะไรขึ้นมาที่บ้านก็ต้องโทรมาถามแล้วสิ นี่ยังไม่มีใครโทรมาสักคน แบบนี้ก็คงจะปลอดภัย

 

ผมเดินออกไปขึ้นรถ ก่อนที่ลุงคนขับรถจะส่งผมกลับบ้าน

 

 

[ คฤหาสน์ตระกูลจิระคุณ ]

 

ผมก็กลับมาบ้านได้สักประมาณ3ชั่วโมงแล้วครับ หลังจากทานข้าวเย็น ทำการบ้าน ผมก็ขึ้นมาบนห้องนอนเล่นคอม+นั่งเฝ้าiPhoneเพื่อใครจะโทรมา

 

ตอนนี้ก็ประมาณทุ่มกว่าๆเกือบ2ทุ่มครับ ทำไมฟางยังไม่โทรมาสักที ปกติก่อนนอนจะคุยกันทุกคืนไม่ใช่หรอ....

 

“เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ~”

 

เสียงiPhoneดังได้ไม่นาน ผมก็รีบรับทันที เฟย์โทรมาทำไมนะ

 

‘ป๊อปปี้! พี่ฟางยังไม่กลับบ้านเลย ตอนนี้อยู่กับนายรึเปล่า’

 

ปลายสายที่ถามออกมาอย่างร้อนรนนั้น ทำให้ผมค้างไปทันที

 

ฟางยังไม่กลับบ้าน แล้วหายไปไหน? โทรไปก็ติดต่อไม่ได้

ผมรีบยกข้อมือของตัวเองเพื่อดูนาฬิกาทันที ตอนนี้ก็3ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหนของเธอนะ

 

“ตอนนี้ฟางไม่ได้อยู่กับฉัน เธอหาทั่วบ้านรึยัง บางทีฟางอาจจะเป็นลมอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้”

 

ผมพยายามไม่คิดอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้ ถึงเธอจะหายไปแต่อย่างน้อยเธอก็ยังอยู่ในบริเวณบ้านของตัวเอง ซึ่งแน่นอนมันอาจจะดูอันตราย แต่ก็ยังอันตรายน้อยกว่าอยู่ข้างนอกตอนมืดๆแบบนี้

 

“ในบริเวณบ้านคุณพ่อคุณแม่ระดมคนหากันทั่วแล้ว หาไม่เจอเลย ทำไงดีป๊อปปี้”

 

เฟย์พูดอย่างร้อนรน น้ำเสียงจากปลายสายฟังดูเหมือนจะร้องไห้เต็มที

 

“เดียวฉันช่วยออกตามหาด้วย เธอโทรเรียกไอ้เขื่อนกับไอ้โมะให้ช่วยกันหาอีกแรง แค่นี้ก่อนนะ”

 

ผมพูดจบก็กดวางสายทันทีแล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง รีบเดินไปหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตมาสวม กระเป๋าตัง พร้อมกับหยิบกุญแจรถซูซี่คันสวย แล้วรีบวิ่งลงบรรไดบ้านอย่างไว

 

คุณพ่อคุณแม่ที่นั่งอยู่ด้านล่างมองผมอย่างงงๆ รวมถึงพี่ปุ๊กกี้ พี่สาวผมด้วย

 

“ป๊อป จะรีบไปไหนอะ ดึกแล้วนะ”

 

พี่ปุ๊กกี้ทักขึ้น ผมนั่งลงสวมรองเท้าพร้อมกับตอบกลับไปว่า

 

“ฟางหายตัวไป ไม่ยอมกลับบ้าน พี่เชย เปิดประตูโรงรถให้ป๊อปที”

 

เอ่ยอย่างรีบร้อนพร้อมกับตะโกนบอกคนใช้แถวนั้นว่าให้ปิดประตูโรงรถให้ผม

 

“เห้ย อย่าบอกนะว่าจะขับรถเองนะ ไม่ได้นะ ยังไม่มีใบขับขี่เลย”

 

พี่กี้ที่รู้ว่าผมกำลังจะทำอะไรรีบห้ามทันที แต่ผมขับรถเป็นตั้งแต่16แล้วนะ อีกไม่นานผมก็จะ18แล้วด้วย!

 

“พี่กี้ไม่ต้องมาห้ามป๊อป ป๊อปรีบ”

 

พอใส่รองเท้าเสร็จ ผมก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะบอกปัดพี่กี้ไป คุณพ่อกับคุณแม่เห็นท่าไม่ดีเลยเข้ามาห้ามผมอีกแรง

 

“ป๊อป คิดให้ดีก่อนจะทำ”

 

คุณแม่เข้ามาถามผมอย่างใจเย็น ส่วนคุณพ่อก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไร

 

“ป๊อปคิดดีแล้วครับ ฟางไม่กลับบ้านตั้งแต่เย็นแล้ว จะให้ป๊อปอยู่เฉยๆได้ยังไง”

 

ผมพูดจบก็รีบเดินไปที่ขึ้นรถซูซี่ในโรงรถ สตาร์ทแล้วก็รีบเหยียบคันเร่งออกไป

 

 

 

[ ในบ้าน ]

 

“กี้ว่า อีกไม่นานกี้คงจะมีน้องสะใภ้แล้วละคุณแม่”

 

ปุ๊กกี้พูดยิ้มๆ ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็ยิ้มเหมือนกัน

 

“ออกตัวแรงแบบนี้คงจะทำอะไรม่ได้แล้วนอกจากเตรียมสินสอดไปสู่ขอทางนู้น ว่ามั้ยคะคุณ”

 

คุณแม่เอ่ยถามคุณพ่ออย่างยิ้มๆ ส่วสคุณพ่อนะหรอ ได้แต่ยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับ

 

 

 

[ คฤหาสน์ตระกูลนีระสิงห์ ]

 

ผมที่รีบเหยียบคันเร่งเพื่อมาถึงบ้านฟางให้ได้เร็วที่สุด ตอนนี้รถของผมจอดอยู่ที่หน้าบ้านเรียบร้อย ด้านหน้ามีรถสปอร์ตสุดหรูของเขื่อนและโทโมะจอดรออยู่ สงสัยคงรีบมาไม่แพ้กัน

 

วันนี้ผมไม่ต้องถอดรองเท้าก่อนเข้ามาในตัวบ้านครับ(ปกติต้องถอดทุกครั้ง) เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังสนใจเรื่องฟางจนลืมเรื่องรองเท้าไปเลย

 

“หาฟางเจอรึยัง!”

 

ผมที่รีบสาวเท้าเข้าไปในห้องรับแขกถามขึ้นอย่างรีบร้อน ทุกคนที่ได้ยินคำถามของผมได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ

 

บ้าเอ้ย! ถ้าผมนั่งเฝ้าฟางไว้ ก็ไม่มีทางที่เธอจะหายไปไหนได้หรอก

ผมทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาช้าๆ ก่อนจะกุมหมัดแน่น เธอหายไปอยู่ไหนนะฟาง....

 

“ใจเย็นๆไอ้ป๊อป ยังไงพวกเราก็ต้องหาฟางเจอ”

 

เขื่อนพูดให้ผมใจเย็นๆ คงจะเห็นผมนั่งหน้าเครียดแผ่รังศีอำมหิตจนน่ากลัวสินะ

 

“แกจะให้ฉันใจเย็นได้ไงวะ ฟางหายไปทั้งคนนะเว้ย ถ้าฉันนั่งเฝ้ายัยนั้นที่ห้องพยาบาลก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”

 

ผมสบถว่าตัวเองออกมา ทุกคนได้แต่นั่งฟังเงียบๆไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

 

“ครืดดดดด ครืดดดดดดดดดดด”

 

เสียงiPhoneของผมสั่น สงสัยจะมีเมสเสจเข้า ผมรีบล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วรีบกดเปิดดู

 

“เอ๊ะ!”

 

ผมได้แต่อุทานออกมาเบาๆก่อนจะรีบเปิดดู เพราะเมสเสจที่ส่งมานั้นส่งมาจากพิม โจทย์เก่าผมเอง

 

‘สวัสดีป๊อปปี้ ยังจำฉันได้มั้ย ฉันพิมเอง ตอนนี้นายคงจะวุ่นอยู่กับการหาตัวยัยฟางอยู่ใช่มั้ยละ หึๆ ฉันไม่รบกวนเวลานายมากหรอก ดูคลิปด้านล่างแล้วนายจะเข้าใจเรื่องทุกอย่างเอง’

 

ผมอ่านข้อความของพิม โดยมีเขื่อนเป็นเหมือนเครื่องขยายเสียง อ่านตามให้คนอื่นได้รู้กันด้วย ผมวางiPhoneลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปิดคลิปที่พิมว่าให้ทุกคนดูไปพร้อมๆกัน

 

‘ว่าไง พูดสวัสดีกับกล้องหน่อยสิ ยังจะมาเงียบอีก! โดนแค่นี้อย่ามาทำเป็นสำออยนะ! ’

 

สิ่งที่เห็นในคลิปนั้นทำให้ผมตกใจมาก คนอื่นก็เหมือนกัน เพราะคนที่อยู่ในคลิปคือฟางและพิม

 

ฟางที่อยู่ในสภาพชุดนักเรียนที่ดูเประเปื้อนไปด้วยคราบดินและคราบเลือด

หน้าที่เคยสวยหวานตอนนี้ช้ำไปหมด คราบน้ำตา คราบเศษดิน และคราบเลือด....

 

ทำให้คนที่ผมเป็นห่วงมาตลอดนั้นดูบาดเจ็บสาหัสเลยก็ว่าได้

 

‘ปะ ป๊อป.... ช่วยด้วย...’

 

ฟางพูดจบประโยคก็เป็นลมไป แล้วคลิปก็จบลง

 

ผมกำมือแน่นด้วยความโกรธและเป็นห่วงคนตัวเล็กในคลิปนั้น ว่าตอนนี้จะยังไหวอยู่รึเปล่า ก่อนจะรีบคว้าiPhoneมาหาเบอร์ของพิม แต่ก็ต้องอารมณ์เสียอีกครั้งเพราะพึ่งจำได้ว่าตัวเองเป็นคนลบเบอร์พิมออกจากเครื่องเอง

 

“ไอ้เขื่อน ไอ้โมะ เบอร์พิม”

 

ผมพูดเสียงเรียบ พอไอ้2คนนั้นได้ยินก็รีบล้วงiPhoneของตัวเองขึ้นมาหาเบอร์พิมทันที

 

“ไอ้ป๊อป”

 

เขื่อนที่หาเบอร์พิมเจอก่อนยื่นiPhoneของมันมาให้ผม ผมรีบกรอกเบอร์นั้นโดยใช้iPhoneของผมเองโทรออกไป

 

‘ฮัลโหล โทรมาเร็วดีเหมือนกันนิป๊อป...’

 

เสียงของปลายสายที่กดรับนั้นฟังดูกวนประมาทเอามากๆ ผมพยายามข่มสติของตัวเองเอาไว้ ต้องถามอาการของฟางก่อน

 

“ฟางเป็นยังไงบ้าง”

 

ถามที่อยู่ของคนที่ผมเป็นห่วงสุดหัวใจก่อนเป็นอันดับแรก

 

‘หึ เป็นห่วงกันจริงๆนะ ตอนนี้ยัยนั้นสบายดีไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้ตายง่ายๆหรอก’

 

พิมตอบกลับมาอย่างยี่ยวน อย่าให้ผมเจอเธออีกรอบนะ ผมรับรองว่าจะเอาเธอตายแน่!

 

“แล้วตอนนี้พี่ฟางอยู่ที่ไหน”

 

เสียงเฟย์ถามขึ้น ตอนนี้ผมเปิดสปีกเกอร์ให้ทุกคนได้ยินนะครับ

 

‘ป๊อปปี้ ตอนนี้ยัยนี่อยู่ในที่ๆนายจับได้ว่าฉันมีกิ๊ก คงจำได้นะว่าที่ไหน ตรู้ดๆๆๆ’

 

พิมที่ตอบคำถามจบ ก็วางสายลงทันที

 

“ที่ๆแกจับได้ว่าพิมมีกิ๊กหรอวะไอ้ป๊อป ที่ไหนวะ”

 

โทโมะถามขึ้นอย่างฉงน ขอผมนึกก่อนนะ ถ้าจำไม่ผิด....

 

“คอนโดของพิม ใกล้ๆนี่เอง”

 

ผมพูดจบก็รีบเดินไปขึ้นรถของตัวเองทันที ผมขับนำออกมาก่อน ตามด้วยรถเขื่อนที่มีเฟย์นั่งมาด้วย รถของโทโมะที่แก้วนั่งไปด้วย แล้วก็ตามด้วยรถของบ้านฟางอีก

 

ฟาง..... รอฉันก่อนนะ.....

 

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

 

 

________________________________________________________

 

 

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพตอนที่15แล้วค่ะ หายไปหลายวัน ขอโทษด้วยนะ TT __ TT

วันนี้เครียดมากๆ เพราะว่าสอบวิท มีเวลาสอบแค่45นาที ตั้ง6ข้อใหญ่มีข้อย่อยอีกเป็น10

ต้องมานั่งเปิดดิกหาคำ ทำไม่ทันประมาณ4ข้อเล็ก เครียดมากๆเลย

ห้องนาระครูค่อนข้างโหด ห้องอื่นเขาได้สอบกันชั่วโมงครึ่ง ห้องนาระได้เวลาสอบน้อยมาก

คิดแล้วปวดหัว เซ็งมากกกกกก ลายมือที่เขียนไปนี่แบบ ไก่เขี่ยสุดๆ ฮือออออออ #รับไม่ได้

 

นาระเลยขอหนีเรื่องปวดหัวมาอัพนิยายให้รีดเดอร์อ่านดีกว่า ^w^

ฟางโดนพิมจับตัวไปแล้ว มาทายกันซิว่าเฮียจะช่วยทันมั้ย

 

มีคลิปมาฝากกันด้วยค่ะวันนี้

อันแรก ขอPFก่อนนะคะ รายการดาวกระจายของวันที่19ที่ผ่านมา

ขอขอบคุณพี่วิด้วยนะคะ ที่อัพวิดีโอลงyoutubeให้ดูกันตลอดเลย พี่สาวคนนี้ใจดีสุดๆเลยค่ะ

 

 

 

 

คลิปที่2 FFK @คันปาก ขอขอบคุณคุณburinjang2662นะคะ ที่อัพคลิปแบบเต็มๆให้ชมกัน

 

 

 

 

วันนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/

(ไม่แน่อาจจะมาอัพพรุ่งนี้นะคะ ถ้าแต่งทันนะ)