Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

Chapter 14

Broken heart

 

 

 

:: Poppy Talk ::

 

หลังจากที่ผมถามเรื่องที่ค้างคาใจกับเฟย์แล้วได้คำตอบกลับมา ผมก็นั่งทานต่ออีก2-3คำ แล้วก็นั่งนิ่งต่อไป ส่วน4คนที่เหลือก็เอาแต่นั่งจ้องผมตาไม่กระพริบ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วละ

 

“แกจะไปไหนวะไอ้ป๊อป”

 

ทันทีที่ผมลุกขื้นยืม เขื่อนก็ถามขึ้นมา

 

“กะว่าจะไปดูฟางซ้อมสักหน่อย มีไรป่าววะ”

 

ผมถามออกไปเสียงเรียบ ทั้ง4คนมองหน้ากันนิดนึงก่อนจะตอบว่า

 

“ไปด้วย!”

 

4เสียงประสานกันเชียวนะ ทีก่อนหน้านี้ละนั่งเงียบ

 

 

ผมเดินนำทั้ง4คนออกจากโรงอาหาร มุ่งหน้าไปที่ห้องชมรมคาราเต้

 

ระหว่างทางไม่มีแฟนคลับคนไหนกล้ากรี๊ดหรือเข้ามาเกะกะเราเลยสักคน คงเพราะสีหน้าของผมที่ดูไม่สบอารมณ์ด้วยมั้ง เลยทำให้ทุกคนกลัว

 

ตอนนี้ก็มาอยู่หน้าห้องซ้อมแล้ว ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวน

 

ด้านในตอนนี้ทุกคนกำลังฝึกซ้อมอย่างเคร่งเครียด ฟางที่อยู่จุดศูนย์กลางของห้องกำลังต่อสู้กับผู้ชายอีกคนนึงอยู่

 

แต่แล้วเธอก็ต้องโดนล็อคลงไปนอนอยู่บนพื้นทันที

 

“ฟาง วันนี้ดูไม่มีสมาธิเลยนะ พี่ว่าพักหน่อยมั้ย”

 

พี่ผู้ชายคนนั้นถามขึ้น ฟางได้แต่พยักหนารับน้อยๆก่อนจะเดินมาทางพวกผมที่นั่งอยู่ข้างๆตรงที่มีเก้าอี้ให้นั่งพัก

 

“อะ น้ำ”

 

ผมยื่นน้ำให้ฟาง เธอรับไปก่อนจะพยักหน้าขอบคุณ

 

“พี่ฟางวันนี้ดูไม่มีสมาธิเลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า ปวดหัว ตัวร้อน?”

 

เฟย์ที่มองอาการฟางได้สักพักเอ่ยถามฟาง พร้อมกับยกมือขึ้นแตะหน้าผากพี่สาวของตัวเองเป็นการวัดไข้ ฟางรีบเบี่ยงหัวหลบทันที

 

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่ไม่มีสมาธิเท่านั้นเอง”

 

เธอพูดจบก็เดินมานั่งข้างๆผม สีหน้าของเธอดูเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องหนักใจแต่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้ เธอนั่งพักได้สักแปปก็เอ่ยขึ้นมาว่า

 

“เดียวฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

 

ฟางพูดจบก็เดินตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมได้แต่มองเธอนิ่งๆไม่ได้เอ่ยอะไร

 

“อ๊ะ!”

 

อยู่ๆเฟย์ก็อุทานขึ้นมาก่อนจะหยิบiPhoneของเธอขึ้นมาดู สงสัยข้อความจะเข้า

 

“เป็นไปได้ยังไง...”

 

เฟย์พูดพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะกดข้อความส่งกลับไปอย่างรวดเร็ว มีเรื่องอะไรกันแน่นะ

 

ระหว่างรอฟางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพวกผมก็นั่งดูคนอื่นซ้อมไปพลางๆ

 

“เฟย์! ในที่สุดก็หาเจอ”

 

เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น ทำให้พวกผมทุกคนหันไปมองตามเสียงนั้น ไม่จริงนะ นั้นมัน...

 

“พี่โฟม! คิดถึงจังเลย”

 

เฟย์ที่เห็นผู้เข้าใหม่ ก็รีบกระโดดกอดทันที ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายคนเดียวกับคนที่อยู่บนรูปกับฟาง ผู้ชายที่ได้หัวใจของยัยนั้นไปทั้งใจ.....

 

“ปล่อยพี่ก่อนเฟย์ พี่หายใจไม่ออก”

 

ผู้ชายคนนั้นที่กอดกับเฟย์ได้สักพักพูดขึ้น ก็ยัยเฟย์เล่นกอดซะแน่นขนาดนั้นเลยนิ

 

“พี่โฟมมาทำอะไรที่นี่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกกันก่อน จะอยู่กี่วัน เจอคุณพ่อคุณแม่รึยัง”

 

เฟย์พุ่งคำถามสาระพัดอย่างใส่พี่โฟม ใครมันจะไปตอบทันละเนี้ย

 

“ใจเย็นๆเฟย์ พี่ตอบไม่ได้ทุกคำถามหรอกนะ”

 

พี่โฟมตอบพร้อมกับยิ้มในท่าทางดีใจของน้องสาวตัวเอง

 

“พี่โฟม...”

 

ฟางที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินเข้ามาเห็น ก็กระโดดกอดคนตรงหน้าทันที

 

ผมที่เห็นการกระทำของเธอได้แต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ไหวแล้ว หัวใจนี้มันแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้ว....

 

“คิดถึงฟางมากเลยรู้มั้ย เป็นไงบ้างตัวเล็กของพี่”

 

พี่โฟมปล่อยให้ฟางกอดอย่างนั้นสักพัก ก็จับตัวเธอออกก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับมองสำรวจร่างเล็กตรงหน้า

 

“ฟางสบายดีค่ะ แล้วนี่อย่าบอกนะว่าพี่โฟมจะกลับมาอยู่กับพวกเราแล้ว”

 

ฟางถามออกไปอย่างดีใจ สายตาแพรวพราวนั้นผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

 

ทำไมนะ ยิ่งเห็นเธอดีใจเท่าไหร่ ผมยิ่งเจ็บที่อกข้างซ้ายเท่านั้น ผมควรจะดีใจกับเธอสิ ไม่ใช่มานั่งเจ็บอยู่แบบนี้ ไม่ได้นะ.....

 

“ไม่ใช่หรอก พี่จะมาบอกข่าวดีแค่แปปเดียวก็ต้องบินกลับอังกฤษอีกแล้วละ แต่เรายังดูแข็งแกร่งเหมือนเดิมเลยนะฟาง เป็นผู้หญิงนะต้องทำตัวหวานๆรู้มั้ย ไม่ยังงั้นจะไม่มีผู้ชายมาชอบน้องสาวของพี่นะ”

 

พี่โฟมพูดขึ้นเมื่อเขาเห็นชุดคาราเต้+สายคาราเต้ของฟาง สายตามีความหวังของเธออ่อนลง เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเขา  แต่เธอก็ยิ้มสู้ก่อนจะถามกลับไปว่า

 

“ฟางก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ว่าแต่พี่โฟมเถอะค่ะ มีข่าวดีอะไรหรอคะ”

 

ฟางถามออกไปอย่างสงสัย เฟย์ที่ดูจะสงสัยไม่ต่างกันได้แต่จ้องพี่โฟมอย่างลุ้นสุดๆ

 

“พี่กำลังจะแต่งงาน”

 

คำตอบนั้นทำเอาผู้หญิงตรงหน้าผมนิ่งไปเลย อาการดีใจเมื่อสักครู่ได้เลือนลานหายไปหมด

 

ผมสังเกตุเห็นดวงตาคู่นั้นฉายแววผิดหวังและเสียใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะปรับมาเป็นแววตาปกติ

 

“แต่งกับใครหรอคะ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่รู้เรื่องรึยัง”

 

เฟย์ถามขึ้นอย่างดีใจ แตกต่างจากฟางที่ตอนนี้ได้แต่ฝืนยิ้มออกมา

 

“กับเพื่อนที่เรียนด้วยกันนะ พูดถึงเราก็คบกันมา4จะ5ปีได้แล้วมั้ง วันนี้เขาก็มาด้วยนะ มิ้น เข้ามาสิ”

 

พี่โฟมตะโกนเรียกคนที่สงสัยจะยืนรออยู่ด้านนอก

 

ผู้หญิงที่เดินเข้ามานั้นจัดได้ว่าเป็นคนน่ารักคนนึงเลย

แต่ถ้าให้เทียบกับฟาง ฟางทั้งสวยทั้งน่ารักกว่าหลายขั้น

 

ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกปล่อยสยาย ชุดวันพีชสีชมพูอ่อนๆ+รองเท้าส้นไม่สูงมาก ทำให้เธอดูเป็นสาวหวานขึ้น

 

“มิ้น นี่น้องสาวฉันทั้ง2คน เฟย์กับฟาง ส่วนนั้นแก้ว เพื่อนของเฟย์กับฟาง แต่เราก็เหมือนกับเป็นญาติกันนั้นแหละ”

 

พี่โฟมแนะนำ3สาวให้พี่มิ้นรู้จัก ฟางที่เห็นเธอก็ได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ

 

“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อมิ้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

 

รอยยิ้มที่ส่งมาจากพี่มิ้นนั้นดูอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก ผมเหลือบไปทางฟางที่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เห็นแล้วอยากพาคนตรงหน้าออกไปจากสถานะการณ์ตึงเครียดนี่จริงๆ

 

“เดียวผมขอตัวพาฟางไปห้องพยาบาลก่อนนะครับ รู้สึกว่าวันนี้ฟางจะไม่สบาย ฉันไปก่อนนะ เจอกันที่ห้อง”

 

ผมจับมือฟางพร้อมกับเดินนำเธอออกมาจากตรงนั้น ทุกคนได้แต่มองมาอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

 

ผมพาเธอเดินออกมาสักพัก ก็พาเธอมาหลบที่ลับตาคน นั้นก็คือมุมนึงในสวนของโรงเรียนนั้นเอง

 

พอผมปล่อยมือฟางปุ๊ป เธอก็ทรุดนั่งลง ผมนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะกุมมือเธอไว้อย่างตองการส่งความอบอุ่นไปให้คนข้างๆ

 

“ไม่ไหวแล้วป๊อปปี้... ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันรอเขามานานมาก รอมานาน รอให้เขากลับมาอยู่กับฉัน แต่พอเขากลับมาเขาก็กำลังจะแต่งงาน ฉันดีไม่พอหรอป๊อปปี้ หรือว่าฉันอ่อนหวานไม่พอเขาเลยไม่สนใจฉัน”

 

ฟางถามผมทั้งน้ำตา ขอร้องละ อย่าร้องไห้เลย...... เพราะตอนนี้ฉันก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอ

 

“เธอดีพร้อมทุกอย่างฟาง เธออ่อนหวาน น่ารัก เธอดีพร้อมทุกอย่างจริงๆ อย่าสนใจคนๆนั้นเลย เขาไม่เห็นค่าของเธอเอง อยากจะร้องก็ร้องออกมา ฉันอยู่ข้างเธอตรงนี้ ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว”

 

ผมดึงคนข้างๆเข้ามากอด ก่อนจะพูดปลอบคนตัวเล็กที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

 

ผมเอามือลูบหัวฟางช้าๆอย่างปลอบโยน ฟางกอดผมแนนก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา

 

“ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันไม่อ่อนหวานเหมือนเธอ ฉันมันไม่น่ารักเหมือนเธอหรอ ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ฉันพยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อเขาขนาดนั้น ทำไมเขาไม่เห็นความดีของฉันเลย ทำไมกันป๊อปปี้ ทำไมคนที่ฉันให้ใจไปทั้งใจเขากลับมองไม่เห็นคุณค่าในตัวฉันเลย ทำไม....”

 

ฟางได้แต่ตัดพ้อตัวเองให้ผมฟังพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ผมได้แต่กอดเธอไว้แน่น ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

 

“เธอเป็นคนดีก็พอแล้วฟาง แค่นี้ก็พอแล้ว”

 

ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาคนตัวเล็กที่ยังไหลออกมาไม่หยุด

 

ตอนนี้ในใจของผม มันด้านชาไปหมดแล้วครับ

 

ทุกครั้งที่เห็นคนที่ตัวเองรักต้องร้องไห้ แต่เรากลับช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย

 

แม้แต่คำพูดปลอบโยนก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย มันเจ็บไปทั้งใจครับ

 

เจ็บใจ.... ที่หลงรักคนที่เขาไม่ได้รักเราจนโงหัวไม่ขึ้น....

 

เจ็บใจ.... ที่ผมทำดีแค่ไหนเธอก็ไม่เห็นผมในสายตา....

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

 

_______________________________________________________

 

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพอย่างรวดเร็วก่อนนอนค่ะ สั้นไปหน่อยขอโทษด้วยนะ ไม่มีเวลาแต่งเลย

คอมเม้น+โหวตกันด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/