Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 






 
(กดฟังเพลงประกอบไปด้วย จะได้อารมณ์มากเลยค่ะ)
 
 
Chapter 13
 
Gossip
 
 
 

:: Fang Talk ::
 
หลังจากที่ฉันไปเล่นน้ำสงกรานต์กับป๊อปปี้ที่ICS เราก็ไม่ได้คุยกันเลยจนวันนี้ก็เปิดเรียนแล้ว
 
วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้าตามปกติ แต่ที่ผิดปกติก็คือ ระหว่างทางที่ฉันกับเฟย์เดินขึ้นตึกเรียนจะมีเสียงผู้หญิงซุบซิบกัน พร้อมกับมองมาทางฉัน มีเรื่องอะไรอีกเนี้ย
 
“พี่ฟาง เฟย์ว่าวันนี้มันแปลกๆนะ”
 
เฟย์ที่เห็นความเปลี่ยนแปลงเหมือนกับฉันทักขึ้น ฉันไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนส่วนเฟย์ก็เดินแยกไปที่ห้องของตัวเอง
 
พอฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องปุ๊ป ก็มีรังศีอัมหิตส่งตรงมาจากด้านหลังห้อง ที่ด้านหลังห้องมีแฟนๆของป๊อปปี้ โทโมะ และ เขื่อนล้อมโต๊ะพวกเขาไว้แน่นเอียด
 
ฉันเชื่อว่าถ้าทั้ง3คนอยู่ตอนนี้ต้องขาดอากาศหายใจตายไปแล้วแน่นอน
 
ฉันเดินไปนั่งที่ฉันอย่างไม่ใส่ใจ แต่แล้วก็มีบางสิ่งถูกโยนมาวางไว้บนโต๊ะฉัน
 
“ตุ๊บ!”
 
มันคือหนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนนั้นเอง ฉันทำเป็นไม่สนใจสิ่งตรงหน้าก่อนจะหยิบiPhoneขึ้นมาเล่น
 
“นี่ เธออย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะ นี่มันอะไรกันห๊ะ!”
 
แฟนคลับคนนึงของป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฉัน ก่อนจะพลิกหนังสือพิมพ์ไปอีกด้าน
 
ข่าวที่อยู่หน้า1มีรูปฉันคู่กับป๊อปปี้อยู่ตรึม พาดหัวข่าวไว้ว่า
 
’หวานเว่ออออออออร์ รับสงกรานต์กับน้องฟางและป๊อปปี้ แอบไปกิ๊กกั๊กกันโดยที่ไม่บอกให้ใครรู้ แบบนี้แฟนคลับของทั้ง2คนจะว่าไงบ้างค่ะ ถ้าทั้ง2คนจะคบกันนะ ’
 
พาดหัวนั้นทำให้ฉันค้างไปหลายวิเลยทีเดียว บ้าน่า! ฉันกับป๊อปปี้ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วไอ้รูปพวกนี้ก็เป็นรูปแอบถ่ายมาทั้งนั้น เสียงชัตเตอร์ตอนนั้นคือเสียงกล้องของชมรมพิมพ์สินะ
 
เร็วเท่าความคิดฉันหยิบหนังสือพิมพ์ติดมือมาพร้อมกับสาวเท้า มุ่งหน้าไปที่ชมรมช่าวทันที
 
“อ้าวฟาง!”
 
ฉันกำลังจะเดินออกจากประตูก็ปะทะเข้ากับป๊อปปี้ทันที ด้านหลังของเขาคือโทโมะและเขื่อนที่มองมาทางฉันอย่างงงๆ
 
“นายมาก็ดีแล้ว มานี่กับฉันแปป!”
 
พูดจบฉันก็ลากป๊อปปี้ให้เดินตามฉันมา เขาที่ยังงงอยู่รีบส่งกระเป๋านักเรียนให้โทโมะ ก่อนจะก้าวเท้าตามฉันมาอย่างไว
 
“เธอเป็นอะไรฟาง จะรีบเดินไปไหน”
 
ป๊อปปี้ถามฉันระหว่างที่เรามุ่งหน้าไปห้องชมรมพิมพ์ ฉันไม่ตอบอะไรเขาทั้งนั้นได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินให้เร็วที่สุด
 


[ ห้องชมรมพิมพ์ ]
 
“ปึ้ง!!!”
 
พอมาถึงฉันก็กระแทกประตูอย่างแรงให้เปิดออก ทำให้คนที่อยู่ในชมรมตกใจกันถ้วนหน้า
 
ป๊อปปี้เดินตามฉันมาอย่างไม่พูดอะไร เขาคงเห็นอารมณ์ฉันเดือดอย่างนี้เลยไม่กล้าขัด
 
“ทำไมถึงเขียนข่าวที่ไม่มีความจริงแบบนี้!”
 
ฉันตรงไปที่โต๊ะของประธานชมรม ก่อนที่จะกระชากคอเสื้อของพี่นัทประธานชมรมมากำไว้แน่น ป๊อปปี้ที่เห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาดึงมือฉันให้ปล่อยพี่นัทเป็นอิสระ
 
“อะไรกันครับร้องฟาง โมโหเรื่องอะไรมา”
 
พี่นัทที่เห็นท่าทางของฉันก็รีบพูดออกมา ก่อนจะถอยหลังไปตั้งหลัก2-3ก้าว
 
“พี่ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ แล้วนี่มันอะไร!”
 
ฉันพูดจบก็โยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะของพี่เขา พี่นัทได้แต่มองตามอย่างกลัวๆก่อนจะหน้าซีดขึ้นมาทันที
 
“เออคือ... มันก็แค่ข่าวนะน้องฟาง อย่าคิดมากเลย”
 
พี่นัทได้แต่ยิ้มฟืดๆให้ฉัน แค่ข่าวงั้นหรอ! แต่นั้นมันภาพพจน์ของฉันเลยนะ แล้วไหนจะแฟนคลับของป๊อปปี้อีก ฉันไม่โดนยัยพวกนั้นฆ่าตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว
 
“แค่ข่าวงั้นหรอคะพี่! ฟางเคยบอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าจะเขียนข่าวให้เขียนแต่ความจริง ห้ามสร้างเรื่องขึ้นมา ไม่งั้นฟางจะยุบชมรมพวกพี่แน่ แต่พี่ก็ไม่ยอมทำตามที่เราตกลงกันไว้ ถ้าเกิดฟางคิดสนุกขึ้นมาแล้วบอกว่าพี่ไปกิ๊กกับแฟนคนอื่น พี่จะคิดว่ามันเป็นแค่ข่าวมั้ย!!!!”
 
ฉันพูดเสียงดังก่อนจะกระโจนไปกำคอเสื้อพี่เขาอีกรอบ ปิอปปี้รีบเข้ามาดึงฉันออกก่อนที่พี่นัทจะโดนฉันเล่นงาน
 
“ใจเย็นๆฟาง ค่อยๆพูด”
 
ป๊อปปี้ล็อคแขนฉันไว้กลายๆ ก่อนจะพูดขึ้น
 
“ใครเป็นคนเขียนข่าวนี้”
 
ฉันถามออกไปเสียงเรียบ.... ทุกคนในที่นี้ได้ยินเสียงฉันก็นั่งเงียบทันที เพราะคงจะรู้ว่าฉันโกระเกินลิมิตแล้ว
 
เวลาฉันโกรธมากๆตอนแรกฉันจะอาละวาดสุดๆ แต่ถ้าถึงขึ้นเกินลิมิตฉันจะนิ่งเงียบจนน่ากลัว
 
ไม่มีใครตอบหรือส่งเสียงอะไรทั้งนั้น เอางั้นก็ได้ ในเมื่อไม่บอก ก็ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
 
“ได้.. ในเมื่อไม่บอก ก็ไม่ต้องมีมันแล้วไอ้ชมรมบ้าบอแบบนี้”
 
พอฉันพูดจบ ก็ยกiPhoneขึ้นมาโทรหาพี่เค้กที่ดูแลเรื่องรายชื่อชมรม
 
‘ฮาโหล น้องฟางมีอะไรรึเปล่าคะ ถึงโทรมาหาพี่’
 
พี่เค้กพูดขึ้นเมื่อรับสายฉัน
 
“พี่เค้กช่วยตัดชมรมพิมพ์ออกจากรายชื่อชมรมของโรงเรียนเราด้วยนะคะ เพราะเขาไม่รักษากฎและสัญญาที่เราตั้งไว้”
 
ฉันพูดเสียงเรียบบอกปลายสายไป ทุกคนในชมรมตกใจกันมาก แม้แต่ป๊อปปี้ก็เหมือนกัน
 
‘น้องฟางแน่ใจนะคะ...’
 
พี่เค้กถามฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะคงจะเดาได้ว่าตอนนี้ฉันคงจะโกรธสุดๆ
 
“แน่ใจค่ะ ฟางให้โอกาศเขาบอกคนทำผิดแล้ว แต่ก็ไม่มีใครยอมปริปากพูดอะไร นี้ก็คือสิ่งตอบแทนที่เขาทำลงไป ฝากด้วยนะคะพี่เค้ก”
 
ฉันบอกเหตุผลในการตัดสินใจครั้งนี้ให้พี่เค้กฟัง พี่เค้กรับคำก่อนจะวางสายไป
 
“นี่คือสิ่งตอบแทนของคนที่ไม่พูดความจริง ฟางให้โอกาศพวกคุณแล้ว แต่คุณไม่ทำกันเอง หวังว่าคงเข้าใจ”
 
พูดจบฉันก็เดินออกมา โดยมีป๊อปปี้เดินตามมาติดๆ ทุกคนในห้องได้แต่นั่งเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไร
 
“เธอทำเกินไปรึเปล่าฟาง”
 
ป๊อปปี้รอให้ฉันใจเย็นลง เขาดึงฉันเข้าแอบในมุมที่คนมองไม่ค่อยเห็น ก่อนจะถามขึ้น
 
“ไม่หรอก กฎก็มีไว้ไม่ยอมทำตามกันเอง ก็สมควรแล้ว”
 
ฉันพูดอย่างเย็นชา หนุดเดินแล้วมองหน้าป๊อปปี้นิ่ง
 
“เธอหัดใช้เหตุผลในการตัดสินใจบ้างสิ อย่าใช้แต่อารมณ์”
 
ป๊อปปี้ที่ดูเหมือนจะฟิวขาดกับการกระทำของฉันเอ่ยขึ้นแล้วจับแขนทั้ง2ข้างของฉันไว้แน่น ตอนนี้เขาดูน่ากลัวมากๆเลยละ
 
“นายไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของฉันหรอกป๊อปปี้ การที่ฉันแอบชอบใครคนนึงแล้วรอให้เขากลับมาตลอดทั้งชีวิต แต่เขาก็ไม่ยอมมาเจอฉันสักที แล้วฉันยังมามีข่าวกับนายอีก ถ้าเขาคนนั้นเกิดเปลี่ยนความคิดจะกลับมาหาฉัน แต่ดันมารู้เรื่องเข้าแล้วเขาคิดว่ามันเป็นความจริง แล้วหนีฉันไปอีกหน สิ่งที่ฉันพยายามมาทั้งหมดก็ไม่เกิดผลอะไรเลย มันไม่ช่วยอะไรเลยจริงๆ”
 
ฉันฟุบหน้าต่ำเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาใสๆที่อยู่ที่ขอบตาของฉัน ไม่ได้นะ ห้ามไหลออกมานะ... ฉันจะให้เขาเห็นความอ่อนแอของฉันไม่ได้
 
:: End Fang Talk ::
 
 
 

:: Poppy Talk ::
 
ร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าผมก้มหน้านิ่ง ผมปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
 
ฟางพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ก็ดูเหมือนมันจะตรงกันข้ามกับที่เธอต้องการ ยิ่งเธอพยายามกลั้นมันเท่าไหร่ มันก็ไหลออกมามากเท่านั้น
 
ผมตัดสินใจกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเอามือลูบหัวเธอเบาๆ พยายามส่งความอ่อนโยนที่มีทั้งหมดไปให้กับเธอ ที่ตอนนี้ไม่สามารถกักกั้นความอ่อนแอไว้ได้อีก
 
ร่างเล็กในอ้อมแขนผมปล่อยโหออกมาทันที ผมไม่พูดอะไรได้แต่กอดเธอไว้อย่างนั้น สักพักฟางก็เริ่มร้องไห้น้อยลงก่อนจะหยุด ผมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนอย่างเสียดาย
 
ฟางใช้ผ้าเช็ดหน้าปาดน้ำตาเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ผม
 
“ขอบคุณนะ”
 
ผมได้แต่ยิ้มตอบไป แต่เธอไม่มีทางรู้เลยว่าในใจของผมมันปวดร้าวไปหมด
 
เจ็บใจที่ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันได้ใจคนตรงหน้าไปครองทั้งใจ แต่มันก็ไม่ยอมเห็นค่า
เจ็บใจที่หลงรักคนตรงหน้าอย่างตัดใจไม่ได้
เจ็บใจ.... เวลาที่เห็นเธอร้องไห้
 
“เรากลับห้องกันเถอะ ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว”
 
ฟางเอ่ยก่อนจะเดินนำผม ผมเดินตามเธอไปติดๆ แต่ในความรู้สึกนั้น.... มันเหมือนยิ่งผมใกล้เธอเท่าไร เธอก็ยิ่งห่างไกลจากผมเท่านั้น....
 
:: End Poppy Talk ::
 
 
 

:: Koen Talk ::

[ พักเที่ยง ณ โรงอาหารโซน2 ]
 
สวัสดีครับ ผมเขื่อนน้อยครับบบ ที่ต้องมาอยู่กับผมเพราะมันมีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้น
 
หลังจากที่ไอ้ป๊อปกับเจ๊ฟางออกไปเมื่อเช้า พอทั้ง2คนกลับมาก็หงอยกันทั้งคู่เลยครับ
 
เจ๊ฟางก็ดูเหมือนจะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ไอ้ป๊อปก็ได้แต่ทำหน้าเครียดตลอดเวลา จนไม่มีใครกล้าเข้าไปทักมันแล้วครับตอนนี้
 
แล้วยังมีข่าวลืออีกว่า เมื่อเช้าฟางไปถล่มชมรมพิมพ์ เพราะเขียนข่าวมั่วๆออกมา
อยากจะบอกว่าตอนนี้ผม ไอ้โมะ เฟย์ และแก้วงงไปหมดแล้วครับ
 
“นี่ ฉันว่า2คนนี้แปลกๆนะ”
 
ผมเปิดประเด็นพูดขึ้นมากับทั้ง3คนที่เหลือ ส่วนป๊อปปี้กับฟางนะหรอครับ ถึงจะนั่งตรงข้ามกันก็นั่งเงียบไม่ยอมทานอาหารในจานของตัวเองเลยสักคำ
 
“เออ นั้นสิ ฉันเห็นไอ้ป๊อปมันเป็นแบบนี้ก็ตอนเช้าหลังจากที่กลับมาพร้อมฟางอะ พวกเธอรู้บ้างมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”
 
โทโมะพูดสมทบ สองสาวที่เหลือได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง
 
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ฟางเป็นอะไร ลองถามแล้วก็ไม่ปริปากพูดสักคำ แต่เพื่อนฉันที่อยู่ชมรมพิมพ์บอกว่า เมื่อเช้าพี่ฟางไปอาละวาดที่ห้องชมรมซะเละเลย ตอนนี้ชมรมพิมพ์ถูกปลดออกจากรายชื่อชมรมของโรงเรียนแล้วด้วย”
 
เฟย์เล่าในสิ่งที่เธอรู้มาจากเพื่อนอีกที โหหหหห ถึงขั้นปลดชมรมเลย แบบนี้สงสัยจะเรื่องใหญ่มากๆ
 
“แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าฟางโมโหเรื่องอะไร”
 
โทโมะถามขึ้นมาอีกรอบ เฟย์ได้แต่ส่ายหน้า ดูเหมือนแก้วจะรู้นะ
 
“ฉันรู้ ก็ไอ้ชมรมพิมพ์มันดันลงข่าวว่าป๊อปปี้กับฟางเป็นแฟนกันนะสิ ฟางเลยอาละวาดหนักขนาดนั้นนะ”
 
แก้วเล่าสาเหตุที่ฟางอาละวาดให้ฟัง อู้ยยยยยยย ชมรมพิมพ์ก็หาเรื่องตายเองนะ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเจ๊ฟางเนี้ย ไม่คิดถึงอนาคตบ้างเลย
 
“เห้อออออออออออ”
 
พวกเรา4คนหันไปมองทั้งคู่แปปนึง ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
 
แบบนี้อาการหนักมากครับ เพื่อนผม....
 
:: End Koen Talk ::
 
 
 

:: Faye Talk ::
 
สวัสดีค่ะ ตอนนี้มาอยู่กับเฟย์นะ หลังจากที่พวกเรา4คนซุบซิบกันได้สักพัก ก็ต้องกลับมาเงียบแล้วนั่งจ้องทั้ง2คนที่ไม่ยอมทานหรือพูดจาอะไร สักพักก็มีเสียงนึงดังขึ้น
 
“ฟาง ไปซ้อมคาราเต้ตอนนี้เลยได้มั้ย พอดีน้องๆGrade7-9ใกล้จะลงแข่งแล้ว คนช่วยซ้อมมีไม่พอนะ ฟางว่างรึเปล่า”
 
อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาทักพี่ฟาง ทำให้วิญญาณของพี่สาวฉันกลับเข้าร่างหลังจากที่เหม่อลอยมาตั้งนาน สงสัยจะเป็นรุ่นพี่ชมรมคาราเต้ละมั้ง
 
“ได้สิค่ะ ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ”
 
พี่ฟางตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่ผู้ชายคนนั้น มันเป็นยิ้มที่ไม่มีความสดใสเอาซะเลย
 
“แต่พี่ฟางยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ”
 
ฉันแย้งขึ้นทันทีที่พี่ฟางลุกขึ้น
 
“วันนี้พี่ไม่หิวนะเฟย์ ถ้าเราอยากทานก็ทานไปเลยนะ พี่ไปก่อนละ”
 
พี่ฟางตอบฉันมาแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ทุกคนบนโต๊ะได้แต่มองตาม
 
“นี่เฟย์ ฉันมีเรื่องจะถามเธอเรื่องนึง”
 
ป๊อปปี้ที่นั่งนิ่งอยู่นานถามขึ้น ทำเอาพวกฉัน4คนตกใจกันหมดเลย
 
“มีอะไรจะถามฉันหรอ”
 
ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะตอนนี้ป๊อปปี้หน้านิ่งมาก+น้ำเสียงน่ากลัวสุดๆยังไงละ
 
“ผู้ชายที่อยู่ในรูป ที่แขวนไว้ในห้องรับแขกบ้านเธอ คือใคร”
 
ป๊อปปี้ถามฉันหน้าเครียด ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ก่อนจะตอบออกไป
 
“พี่โฟมนะ เป็นลูกบุญธรรมของครอบครัวฉัน คุณแม่พี่เขาเสียตั้งแต่พี่โฟมยังเด็กๆ คุณพ่อกับคุณแม่ฉันเลยรับมาดูแลนะ”
 
“งั้นหรอ....”
 
ป๊อปปี้ตอบรับเสียงเรียบ หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเลย พวกฉัน4คนมองหน้ากันก่อนจะรีบลงมือทานข้าวต่อ
 
ทำไมป๊อปปี้ต้องถามถึงพี่โฟมด้วย มีอะไรกันรึเปล่า....
 
:: End Faye Talk ::
 
 
 
______________________________________________________________
 
 
 
 
Talk with Writer ::
 
ก็จบไปแล้วนะคะกับchapter13 สนุกมั้ยเอ่ย
 
 
นาระมีอะไรจะบอกค่ะ เป็นข่าวร้ายละนะ TTT^TTT

ตั้งแต่อาทิตย์หน้า(พรุ่งนี้) นาระไม่สามารถมาอัพนิยายได้ทุกวัน
 
เนื่องจากวันหยุดช่วงอิสเตอร์ก็หมดลงแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียน
เรียนก็หนักมากค่ะ ทำให้ไม่มีเวลามาอัพนิยายทุกวันแน่นอน
 
แต่นาระจะไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้ไป  จะพยายามมาอัพในวันที่ว่าง
 
ซึ่งวันพุธกับศุกร์นั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน เพราะตารางเต็มทั้งวัน
 
เสาร์ อาทิตย์ 2วันนี้จะมาอัพนิยายแน่นอนค่ะ ไม่แน่วันจันทร์อาจจะว่างมาอัพด้วย
ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกัน ยังติดตามได้อยู่ตลอดเวลานะคะ
 
ถ้าคิดว่าทิ้งไว้นานมากแล้ว สามารถทวงได้ทุกช่องทางเลยนะคะ(ดูช่องทางการทวงได้ที่บทนำ)
 
หวังว่าทุกคนจะไม่ลืมกันนะ ;w;
อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/