ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

เขื่อน                งั้นไปนะ
 
 
ลาสั้นๆแล้วเดินไปที่รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว ขับออกไปได้สักพักก็นึกได้ว่า เคยสัญญาไว้ว่าจะไม่มาให้เห็นหน้า
 
 
อีก ตบพวงมาลัยรถอย่างเซ็งๆเลี้ยวกลับไปยังบ้านพักชานเมืองหลังเดิม
 
 
เขื่อน  : ใครมาที่นี้
 
 
สังเกตุเห็นประตูบ้านและหน้าต่างถูกเปิดออก เดินเข้าไปในสำรวจดูว่าใครที่แอบเข้ามาในบ้านของตน
 
 
มองไปยังหญิงสาวที่นั่งชันเข่าหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างพลางถอดสายตาออกไปอย่างเมอลอย แม้จะเห้นเพียง
 
 
ข้างหลังก็รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้เพราะหญิงสาวใช้หลังมือปาดที่ดวงตาบ่อยๆ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆ
 
 
‘กลิ่นหอมนี้มัน’
 
 
เมื่อเข้ามาใกล้ๆก็ได้กลิ่นกายสาวคุ้นจมูก
 
 
‘เฟย์’
 
 
เป็นหญิงสาวจริงๆแล้วเธอมาทำอะไรที่นี้หล่ะ ชายหนุ่มตัเสินใจเดินออกไปเมื่อรู้ว่าคนที่นั่งอยู่คือหญิงสาว ได้แต่
 
 
ยืนแอบมองอยู่
 
 
Faye Say
 
 
เฟย์  : ฮึก ฮึก...
 
 
ฉันไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมต้องมาที่นี้ด้วย บ้านหลังนี้มันคือความทรงจำอันเลวร้ายแต่ฉันก็ยังเลือกที่จะ
 
มา....เพียงแค่หวังว่าจะเจอใครบ้างคน เค้าจะคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า นับตั้งแต่วันนั้นไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่นึกถึงเค้า 
 
 
ฉันยอมรับว่าใจง่ายยอมให้เค้าง่ายๆและก็รักเค้าง่ายๆ...เฮือกเมื่อไรฉันจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้สักที
 
 
 End Faye Say
 
 
หันหลังกลับมาเห็นร่างของใครบ้างคนแว๊บๆ เดินตรงไปยังที่เห็นทันที ชายหนุ่มหลบอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันสายตา
 
 
ไวกว่าเสมอเธอเห็นแต่ทำเป็นไม่รู้ อยากจะรู้ว่าเค้าจะออกมาหาเธอไหม ยืนรอดูอยู่สักพักจนแน่ใจว่าเค้าไม่ออกมา
 
 
แน่ หญิงสาวถึงกลับปล่อยโห้ออกมาทรุดตัวลงกับพื้นข้างเตียง
 
 
เฟย์  : ทำไม ทำไมนายไม่ออกมา ฮึก ฮึก
 
 
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ยังคงไม่รู้ตัวว่าหญิงสาวเห็นเขาแล้ว
 
 
เฟย์  : ฮึก ฮึก ฮืออทำไมหลบทำไม ไหนบอกว่ารักกัน
 
 
เสียงใสสะอื้นให้รุนแรงจนตัวโยนแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมที่จะออกมา
 
 
เฟย์  : อะฮึกก...ออกมาเร็วฉันรออยู่ ฮึกก~ทำไม ทำไม
 
 
หญิงสาวคร่ำครวญอยู่นานแต่ชายหนุ่มมัวแต่คิดถึงคำที่บอกไว้ว่าจะไม่มาให้เห็นหน้าตามที่หญิงสาวได้สั่งไว้ หญิง
 
สาวร้องเรียกจนหมดแรง
 
 
เฟย์  : ฮึกก...ทำไม ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรออ....ฮึกแต่ฉันอยากเจอนายระรู้ไหมอยากเจออยากเห็น
 
 
หน้า ฮึกก.......ฉันรักนายไปแล้ววว
 
 
ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาจนชายหนุ่มที่ยืนฟังอยู่ไม่ได้ยิน
 
 
 
ฟลึบบ~
 
 
หญิงสาวสลบไปกับพื้นห้อง นั่นแหละชายหนุ่มจึงออกมาดู
 
 
เขื่อน  : เฟย์ เฟย์...เป็นอะไร เป็นอะไรเฟย์
 
 
ก็ยังคงหมดสติไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มอุ้มมาที่รถแล้วรีบพาไปโรงพยาบาล
 
 
 
2ชั่วโมงผ่านไป
 
 
เขื่อน  : หมอครับเธอเป็นเป็นไงบ้าง
 
 
หมอ  : คุรเป็นญาติคนไข้รึเปล่าครับ
 
 
เขื่อน  : อะเอ่อ...ใช่ครับ
 
 
หมอ  : งั้นเชิญด้านนี้ดีกว่าครับ
 
 
เดินนำชายหนุ่มไปที่ห้อง
 
 
หมอ  : หมอจะรายงานอาการของคนไข้เบื่อต้นก่อนละกันนะครับ มองเผินๆก็เหมือนว่าไม่เป็นอะไรหรอกครับ แต่
 
ถ้าตรวจดูแล้วเธอเข้าขั้นมีอาการทางสมองนะครับ คือหมอหมายถึงโรคเครียดหน่ะครับ เธอเครียดสะสมมาเป็นเวลา
 
นาน ไม่ทราบว่าคนไข้ปกติแล้วร่าเริงรึเปล่าครับ
 
 
เขื่อน  : ก็ร่าเริ่งนะครับ
 
 
หมอ  : หมอจะบอกว่าเธอเก็บกดนะครับเธอพยายามปิดกันตัวเองกับโลกปัจจุบันง่ายๆก็คือเธอไม่อยากตื่นขึ้นมา
 
อีกแล้ว
 
 
เขื่อน  : ไม่ได้นะครับหมอ ยังไงเธอก็ต้องตื่น
 
 
หมอ  : ครับ แต่ร่างกายและจิตใจของเธอไม่อยากกลับมานะครับ แล้วอีกอย่างเธอก็กำลังตั้งภรรค์อ่อนๆด้วย เดือน
 
 
กว่าๆแล้วครับ
 
 
เขื่อน  : ท้อง!!
 
 
หมอ  : ครับเธอท้อง ปัญหาก็เลยอยู่ตรงนี้ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาเด็กอาจจะหลับตามแม่ของแกไปก็ได้
 
 
เขื่อน  : ทำไมหมอไม่ปลุกเธอหล่ะ
 
 
หมอ  : มันเป็นอาการที่คนไข้ไม่อยากรับรู้อะไรต่อให้เราเรียกจนตายเธอก็ไม่ตื่นหรอกครับเพราะเธอไม่อยากตื่น
 
ไง
 
 
เขื่อน  : มีวิธีไหมครับ ทำให้เธอฟื้นที่ผมขอร้อง
 
 
หมอ  : หมอเต็มที่อยู่แล้วครับเราจะรอดูอาการเธอ7วัน ถ้าหลังจากนั้นไปเธอไม่ฟื้นก็คือจะไม่ฟื้นแล้ว หมอก็จน
 
 
ปัญญาเหมือนกัน เราก็ได้แต่หวังว่าเธอจะตื่นขึ้นมา
 
 
เขื่อน  : ครับ
 
 
ยกมือไหว้แล้วเดินออกไป เขากำลังจะมีลูก เจ้าตัวน้อยเกิดมาในวันนั้นวันที่ชายหนุ่มได้ทำร้ายหญิงสาว เธอต้อง
 
 
เจ็บปวดมากมาย แค่วันเดียวก่อเกิดสิ่งมีชีวิตที่มีค่าสำหรับชายหนุ่ม พูดแทบไม่ออกว่าดีใจเพียงได้ที่มีลูก และก็
 
ต้องสะอึกเมื่อรู้ว่าแม่ของลูกไม่อยากตื่นขึ้นมา
 
 
‘เป็นเพราะฉันแท้ๆ ทำไมทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้ว่ะ’
 
 
เดินอารมณ์เสียมาที่ห้องพักหญิงสาว
 
เขื่อน  : เฟย์ครับ...เขื่อนขอโทษเฟย์อย่าทิ้งเขื่อนไปนะ...เฟย์
 
 
นั่งลงข้างๆมือหนาลูบท้องแบนราบของหญิงสาว
 
 
เขื่อน  : พ่อไม่ดีเอง ตัวน้อยพ่อฝากบอกแม่เราหน่อยได้ไหม ว่ากลับมาเถอะพ่อคิดถึง บอกแม่เราทีว่าพ่อรักแม่
 
 
ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้รักก็ตามที ช่วยพ่อพูดกับแม่ที เราจะได้ออกมาเจอกันไงครับ
 
 
แนบใบหน้าเข้าที่หน้าท้องคุยกับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้น ชายหนุ่มยังคงเฝ้าหญิงสาวอยู่ทุกวันไม่ยอมไปไหนจนมาถึง
 
 
 
วันสุดท้าย
 
 
เขื่อน  : เฟย์...ตื่นเถอะ
 
 
เรียกหญิงสาวตั้งแต่เช้ายันดึกตอนนี้ก็4ทุ่มแล้ว
 
 
หมอ  : เราทำเต็มที่สุดครับ เธอไม่อยากกลับมาจริงๆ ขอตัวนะครับ
 
 
เขื่อน  : เฟย์~.....เขื่อนรักเฟย์ครับ
 
 
ก้มลงกระซิบที่ริมหูของหญิงสาว
 
 
 
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
 
ป๊อปปี้  : ท่านพ่อน้องคงจะอยากอยู่กับคนรักของเขา
 
 
บอกพ่อตนขณะที่เดินมายังทุ่งดอกเดซี่ที่อยู่กลางป่าเพื่อมารับดวงวิญญาณ
 
 
พ่อโทโมะ  : เจ้าเข้าไปรับวิญญาณออกมาที
 
 
พูดเมื่อเดินมาถึงบริเวณใกล้ทุ่งเคซี่
 
 
ป๊อปปี้  : ครับ
 
เดินตรงเข้าไปคนเดียว
 
 
ทุ่งดอกเดซี่ที่เคยเบ่งบานสะพรั่งกลับเหี่ยวเฉาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดดอกไม้ยังรับรู้ถึงความเศร้าโศกของ
 
คนทั้งคู่ ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาร่างของน้องชายและคนรักของน้องชาย
 
 
ป๊อปปี้  : ทำไมถึง.....
 
 
สีหน้าบ่งบอกถึงความประหลาดใจกับภาพตรงหน้า ร่างทั้งสองร่างยังคงนอนกอดกันแน่นราวกลับคนหลับจริงๆ
 
ร่างกายไม่ยอมเน่าเปื่อยแม้ว่าทั้งคู่จะสิ้นลมหายใจมาเป็นเวลาร่วมเดือนแล้วก็ตาม ป๊อปปี้ก้มลงใช้มือแตะสัมผัสที่
 
ร่างของทั้งคู่ ความอุ่นยังคงแผ่ซ่านมาถึงตัว ทั้งคู่ไม่เหมือนคนที่จากไปแล้วเลยสักนิด ร่างกายไม่สลายและไม่เย็น
 
เชียบเหมือนคนตายทั่วๆไป รึว่าจะเป็นเพราะ...........................................................
 
 
 
ความหมายของดอกซี่.......................................................................
 
 
ป๊อปปี้คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะยืนขึ้น
 
 
ป๊อปปี้  : น้องชายครั้งนี้เจ้าชนะ
 
 
เดินกลับออกไปมือเปล่าถึงให้ร่างทั้งคู่นอนกอดกันไว้เหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
..............................................................................................................
มาอัพแล้วนะคะอ่านแล้วเม้นๆโหวดๆทีนะคะ
อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วฝากด้วยนะคะ
 
ปล.ฮ่าฮ่าลูกสาวค๊าแม่ทำตามที่บอกไว้แล้วนะลี้ลับไงJ
ถ้าเม้นเยอะพรุ่งนี้จะมาอัพอีกตอนนะคะ
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ