ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แสงแดงอุ่นๆยามเช้าล่อดผ่านชายผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้าหญิงสาวทำให้ร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาก่อน เงยหน้ามองร่างสูงอย่างชีวิตนี้จะขอฝากไว้ให้เค้าเป็นผู้ดูแลเพียงคนเดียวเท่านั้น

แก้ว   : นาย...นายจะไปไหน จะทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ

พูดเบาๆเมื่อย้องนึกถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มตรงหน้ามาหาเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา หยาดน้ำตาค่อยๆไหลลงมาร่างบางรีบปาดทิ้งแล้วค่อยๆยกแขนของร่างสูงที่พากอดตัวเธออยู่ออกแล้วค่อยๆลุกไปเข้าห้องน้ำ

แก้ว  : โอ้ยย...

ความเจ็บปวดจากกิจกรรมที่ผ่านพ้นไปทำให้ร่างบางเจ็บจี๊ดทุกครั้งที่ก้าวเดิน เมื่อได้ชำระร่งกายแล้วความเจ็บปวดก็ลดน้อยลง ร่างบางหยุดมองร่างสูงที่หลับสนิทแล้วเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงหน้าอก เดินไปที่เปียโนตัวโปรดนั่งลงเปิดฝาเปียโนขึ้นและเริ่มไล่นิ้วเรียวลงไป ไม่นานนักตัวโน๊ตที่อยู่บนกระดาษก็ถูกปลุกให้มีชีวิตขึ้นมาด้วยนิ้วเรียวยาวของร่างบาง

แก้ว  : If I got down on my knees and I pleaded with you,If I crossed a million oceans just to be with you,Would you  ever let me down~

ร่างบางยังคงไล่นิ้วเรียวบรรเลงเพลงหวานไปเรื่อยๆพร้อมกับร้องเนื้อเพงออกมาเบาๆ

โทโมะ  : Because I love you,love you,love you.So I don't let me down.~

เมื่อถึงท่อนฮุกของเพลงมือหนาก็เขาสวมกอดเอวบางไว้หลวมๆแล้วขับร้องบทเพลงที่ข้างใบหูของร่างบาง

แก้ว/โทโมะ  : Will I'm sorry if it sounds kinds bad,it's just that I'm worried,Yes,I,m so worried that you'll let me down.Because I love you,love you,Ooh,I love you,love you,love you...

ตัวโน๊ตตัวสุดท้ายจบลงพร้อมกับเสียงเพลงที่ทั้งคู่ร่วมกันขับร้อง

แก้ว  : ร้องเป็นด้วยเหรอ

ถามทั้งๆที่ร่างสูงยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดออก

โทโมะ  : ทำไมถึงคิดว่าร้องไม่เป็นหล่ะ

แก้ว  : ไม่รู้สิ

โทโมะ  : ตัวเล็ก...

แก้ว  : ใคร...ตัวเล็ก

ร่างบางเงยหน้ามาทำหน้าย่นใส่

โทโมะ  : ก็นี่ไงตัวเล็ก กินเยอะๆหน่อยได้ไหมตัวนิดเดียวเอง

บีบจมูกร่างบ้างอย่างรักใคร่

แก้ว  : กินแล้ว...แต่มันไม่อ้วนเองนะ

โทโมะ  : อืม...คือว่า...

แก้ว  : อืม..ว่าไงเหรอ

เมื่อเห็นร่างสูงเงีบยไปจึงเอ่ยท้วงขึ้นมา

โทโมะ  : ฉันต้องไปแล้ว

แก้ว  : นายจะไปไหน

'ที่นายบอกว่าจะมาลา มันจริงใช่ไหม๊'

โทโมะ  : แค่กลับไปเคลียร์เรื่อง

แก้ว  : เรื่องอะไร

โทโมะ : เรื่องของเราไงตัวเล็ก...

แก้ว  : แล้วจะต้องห่างกันนานแค่ไหน

ร่างสูงใช่ความเงียบแทนคำตอบทำให้ร่างบางยิ่งหวั่นกลัว กลัวว่าวันที่จะได้อยู่ด้วยกันมันจะไม่มาถึง

แก้ว  : ที่ไม่พูดหมายความว่านายอาจจะไม่กลับมาใช่ไม๊

โทโมะ  : ...

แก้ว  : ตอบฉันหน่อยซิ ตอบให้ฉันมั่นใจว่าไม่ว่ายังไงนายก็จะกลับมา

ร่างบางใช่ความพยายามทั้งหมดที่มีกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา จนร่างสูงต้องขว้าเข้าไปกอด

โทโมะ  : ขอโทษ..แต่ฉันไม่เหมือนเธอฉันเป็นยมทูต

แก้ว  : แล้วยังไง...ยมทูตแล้วยังไงทำไมต้องไปด้วยหล่ะ

ร่างบางซุกใบหนาที่แดงก่ำเพราะกลั้นน้ำตาไว้กับอกแกร่งของร่างสูง

โทโมะ  : คือ...มันจำเป็น ตัวเล็กอยู่ทางนี้อย่าให้ใครทำอะไรได้นะ ดูแลตัวเองดีๆถ้าทุกอย่างเรียบร้อยโมะจะรีบมาหา

แก้ว  : นายจะกลับมาใหม๊

โทโมะ  : แน่นอนครับคนดี ก็หัวใจอยู่ที่นี้จะไม่มาได้ยังไง

แก้ว  : สัญญาแล้วนะ

ร่างสูงพยักหน้าแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากมนก่อนยจะช่อนร่างบางกลับไปที่เตียง ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักที่หวานละมุนอีกครั้ง

...........................................................................................

มาอัพแล้วนะค๊ะ หายไปนานหลายคนคงไม่ว่าไรเตอร์เนอะ:)

พิมพ์ผิดมากไปก็อย่าโกรธอย่าด่ากันนะไรเตอร์พยายามแล้วแต่ด้วยความรีบเลยไม่ได้ท่วนต้องขอโทดด้วย

ตอนนี้ปัญหามีมากมายจ้า...อยากให้อัพอีกก็เม้นๆๆโหวดๆๆจ้า

รักรีดเดอร์เหมือนเดิมง๊าบจุ๊ฟฟม๊วฟฟ