ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

โทโมะ  : แก้ว...

ร่างบางยังคงไม่รับฟังเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู

โทโมะ  : เดี๋ยวก่อน

ร่างสูงใช้มือยังประตูเอาไว้แล้วแทรกตัวเข้าไปในห้อง

แก้ว : นายเข้ามาทำอะไร

โทโมะ  : ก็เธอชอบคิดอะไรไม่เป็นเรื่องไง

แก้ว : ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น นายนั้นแหละออกไปได้แล้ว

โทโมะ  : แล้วเดินหนีฉันทำไม

แก้ว : ฉันก็แค่อยากนอนไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด

พูดแล้งเดินมาจ้องใบหน้าหล่อ

แก้ว : แล้วนี้นายมาทำอะไร

โทโมะ  : ...

แก้ว : ถ้าไม่มีอะไรโน้นประตู เชิญ!!!

ปากยังคงกล่าวน้ำเสียงกราวแต่ในใจยังแอบสั่น

โทโมะ  : เฮ้ย...น้อยใจอะไรนักหนา ผู้หญิงอะไรทำไมใจแข็งนักหีะ

เดินเข้ามาใกล้จนร่างบางต้องเดินถอยหลังแต่ก็ไม่วายที่ร่างสูงจะเดินตามมา

แก้ว : ฉันบอกว่าถ้าไม่มีอะไรประตูอยู่ทางโน้น

แม้ว่าใบหน้าออกอาการหวั่นๆแต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่และจริงจังจนร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าถอนหายใจออกมาเบาๆ

โทโมะ  : ฉันก้แค่อยากจะมาลาเธอ...ก็เท่านั้น

ถอยออกห่างจากร่างบางเดินกลับไปที่ประตู

แก้ว : นายจะไปไหน

โทโะม  : ...

แก้ว : ฉันถามว่านายจะไปไหน

กระตุกชายเสื้อร่างสูงแรงๆเพื่อกระตุ้น

โทโมะ  : ทำไม...ไม่สนใจไม่ใช่เหรอไงหืม...

จู่ๆก็ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น

แก้ว : ไอ้บ้า นายมันบ้า นายทิ้งฉัน ปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายฉัน แล้วนายยังไม่มาช่วยอีก ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไงเล่า ฮือฮือ...

ร่างบางรัวกำปั้นเล้กลงบนแผงอกกว้าง ถึงตอนนี้ความน้อยใจที่เก็บไว้มานานถูกปล่อยออกมาจนหมดสิ้นพร้อมกับน้ำตามากมาย ร่างสูงรวบมือเล็กไว้ไม่ให้ทำร้ายตนเองอีกแล้วกอดร่างบางไว้แน่น

โทโมะ  : ขอโทษ...อย่าร้องไห้

พลัก!!

แก้ว : ฮึกฮึ...นายจะเย้นชาไปถึงไหนกัน

ร่างบางพลักร่างสูงออกให้พ้นตัวหันหลังปาดน้ำตาทิ้งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนี้เสียเอง

ขวับ~

โทโมะ  : ก้เธอไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วจะให้ฉันพูดมากๆได้ไง เดี๋ยวเธอก็บอกว่ารำคาณอีก

สวมกอดร่างบางจากด้านหลัง

แก้ว : อืมเรอะ...

คราวนี้ร่างบางเป็นฝ่ายที่พูดแบบนับคำได้บ้าง

โทโมะ  : เป็นอะไรทำไมถามคำตอบคำหล่ะ

แก้ว : ...

ยังเงียบแต่น้ำตายังคงไหลมาอย่างไม่ขาดสายจนหยดไปโดนท่อยแขนของร่างสูง

ที่โอบกอดอยู่

โทโมะ  : คิดยังไงจะบอกกันหน่อยไม่ได้เลยรึไง

แก้ว : ทำไมหล่ะ ที่ทำที่พูดที่เป็นอยู่นายไม่รู้เลยเหรอะ...ว่าฉันก็รักนาย

เมื่อได้ยินก็ยิ่งรัดร่างบางแนบแน่นกว่าเดิม เกยหน้าหล่อมาบริเวณแก้มนวลฝั่งจมูกลงบนซอกคอขาวเนียน

แก้ว : อืออ...เอาหน้าออกไปนะ

พลักใบหน้าหล่อที่ยังคงวนเวียนอยู่ที่ลำคอขาว

โทโมะ  : หอมดีนะ

จับร่างบางให้หันกลับมา

แก้ว : อะไรหหอมนายอย่ามาพูดจากำกวมนะ

โทโมะ  : ก้เธอไงหอม

ฟอด~

แก้ว : นี่...

โทโมะ  : ถ้าฉันไม่ใช่แบบนี้จะยังรักกันอยู่ไหม

แก้ว : ไม่ใช่แบบนี้ แล้วแบบไหนกันหล่ะ

โทโมะ  : ฉันไม่ใช่คน...

แก้ว : O_O

โทโมะ  : อืม...ก้คงไม่แปลกหรอกที่เธอจะเลิกรักฉัน

ถอดใจก้มหน้าเศร้า

แก้ว : โทโมะ...

โทโมะ  : ว่าไง...ไม่ต้องฝืน ความจริงฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอรับไม่ได้หรอก

แก้ว : ฉันไปบอกตอนไหนว่าจะไม่รักห๊ะ...

โทโมะ  : แค่หน้าเธอมันก็ชัดเจนพอแล้ว

แก้ว : ฟังนะ ถึงนายจะไม่ใช่คน จะเป้นอะไรก็ตรามที่ฉันไม่รู้ แต่ฉันอยากให้นายรับรู้ไว้เสมอ ไม่ว่ายังไง...ฉันก็จะรักนาย

จุ๊บ

OxO

ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งแล้วกดริมฝีปากอุ่นทาบทับเรียวปากบางอย่างรวดเร็ว สอดลิ้นอุ่นแทรกผ่านเข้ามาในโพร่งปาก ลิ้นอุ่นสอดรัดลิ้นเล็กอย่างชำนาณ ในขณะที่ร่างบางหอบหายใจถี่ขึ้นร่างกายหมดเรี่ยวแรงแทบล้มทั้งยืนจนร่างสูงต้องผละจากริมฝีปากบางแล้วช้อนร่างบางขึ้นมาที่เตียงนุ่ม ไล้ริมฝีปากมาต่ำลงมาที่ต่นคอขาวก่อนจะกดจูบแรงๆจนเกิดเป็นรอยรักสีกุหลาบ

แก้ว : อืออ...

ร่างบางครางอย่างไม่เป้นภาษา เมื่อถูกร่างสูงซุกไซร้ต่ำลงมาเรื่อยๆ เสื้อนอกถูกถอดออกไปแล้วเหลือเพียงบราเซียสีหวาน ร่างสูงทำท่าจะปลดมันออกแต่รมือเรียวรีบยกขึ้นมาห้ามไว้

แก้ว : พอแล้ว..

โทโมะ  : ขอเถอะนะคนดี

ก้มลงจุ๊บไร้ผมที่เปียกชื่นเต็มไปด้วยเหงื่อ

แก้ว : มะไม่...แก้วกลัวไม่เอานะ

โทโมะ  : ไม่มีอะไรน่ากลัวนะ...เชื่อโมะ

เมื่อเจอกับคำหวานก็เป็ยอันต้องใจอ่อนจนได้ มือหนาเริ่มลงมือปลดบราเซียออกเผยให้เห้นอกอวบขาวเนียน ก้มหน้าลงฝั่งจมูกซุกไซร้ ขบเม้มจนร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว มือหนาที่ว่างอยู่เลื้อยลงไปปลดขอบกางเกงทั้งนอกและมนจนร่างบางเปลื้อยเปล่าไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม มือหนาเตะสัมผัสที่จุดอ่อนไหวของร่างบางไปพร้อมๆกับริมฝีปากที่ประกบจูบอย่างร้อนแรง

แก้ว : อืออออ...

เสียงครางหวานหูที่เล็ดรอดออกมายิ่ฝทำให้คนที่อยู่ด้านบนหลงไหลมากขึ้น จูบไล้ไปตตามร่างกายจนผิวขาวเนียนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด

โทโมะ  : รักนะตัวเล็ก

แก้ว : อืม...ช้ำหมดแล้วนะ

โทโมะ  : ไหนตรงไหนช้ำไม่เห็นมีเลย

มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าง

โทโมะ  : ขอได้ไหม

แก้ว : ...

โทโมะ  : ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะ

แก้ว : ถ้าฉันไม่ยอมนายจะยังรักไหม

โทโมะ  : รักซิ ไม่ยอมก็รัก

ร่างสูงเตรียมยังกายจะลุกขึ้น แต่มือเรียงรั้งต้นคอไว้ให้ร่างสูงเอนต่ำลงมาอีกครั้ง

โทโมะ  : แก้วแค่สงสารใช่ไหม๊

แก้ว : จะต้องให้บอกอีกกี่รอบว่าว่ารักนาย เขินแล้วนะ

ร่างสูงยิ้มหวานเริ่มจูบอย่างเร้าร้อยอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง ยันกายขึ้นสูงก่อนจะค่อยๆกดลงมาที่ร่างบางอย่างถนุถนอม

แก้ว : โอ๊ะ...

โทโมะ  : ไม่เป็นไรนะมันจะเจ็บแค่ไม่นาน

กดจูบอีกครั้งเพื่อบรรเทาให้ร่างบางคลายความเจ็บปวดลง กดร่างลงไปอีกทำให้ทั้งร่างทั้งสองร่างแนบชิดติดกัน แล้วค่อยๆขยับกายขึ้นลงอย่างช้าๆ

แก้ว : อิ๊ อืออ....

เสียงร่างบางที่ครวญครางออกมาอย่างเป็นระยะ ยิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงมีความต้องการเพิ่มขึ้นอีก เรงจะงหวะการขึ้นลงแรงๆ ร่างบางเรนิ่มคลายความเจ็บปวดเป็นความสุขสมแทน มือเล็กที่โอลรอบคอร่างสูงไว้จิกเบาๆที่ไร้ผมอ่อนเพื่อเป้นการระบายความเสี่ยวซ่านเสียงของทั้งคู้ยังคงครางกระเซ่าดังลั่นห้อง ร่างสูงยังคงเร่งจังหวะอย่างเต็มที่ ดึงกายออกมาจนเกือยหลุดออกจากร่างบางแล้วกระแทกลงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มตัวลงเอนกายนอนแนบข้างร่างบางมือกอดยังคงตระกองกอดร่างบางเอาไว้แน่นและหลับไปพร้อมกับอย่างมีความสุข

 

 

 

 

......................................................................................

ไม่ได้อัพมาสองวัน

คือที่จริงกะจะไม่อัพอะจะมันมีเหตุนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็กลับมาอัพอัพได อิอิ

ต้องขอบคุณไรเตอร์นูกกกกกกกกมากที่ทำให้ได้อัพตอนนี้ฮ่าๆๆๆไม่งั้นคงดองไปอีก1วัน

 

แต่ยังไงก้มาอัพแล้วน้าเม้นๆๆโหวดดดจ้าาาาาา(มันเอ็นซีทั้งตอนเลยอ่าาาาา)

รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ

พิมพ์ผิดไปก็ขอโทดด้วยนะจ้าาาา