ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

โทโมะ  : แก้ว...
ร่างบางยังคงไม่รับฟังเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
โทโมะ  : เดี๋ยวก่อน
ร่างสูงใช้มือยังประตูเอาไว้แล้วแทรกตัวเข้าไปในห้อง
แก้ว : นายเข้ามาทำอะไร
โทโมะ  : ก็เธอชอบคิดอะไรไม่เป็นเรื่องไง
แก้ว : ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น นายนั้นแหละออกไปได้แล้ว
โทโมะ  : แล้วเดินหนีฉันทำไม
แก้ว : ฉันก็แค่อยากนอนไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด
พูดแล้งเดินมาจ้องใบหน้าหล่อ
แก้ว : แล้วนี้นายมาทำอะไร
โทโมะ  : ...
แก้ว : ถ้าไม่มีอะไรโน้นประตู เชิญ!!!
ปากยังคงกล่าวน้ำเสียงกราวแต่ในใจยังแอบสั่น
โทโมะ  : เฮ้ย...น้อยใจอะไรนักหนา ผู้หญิงอะไรทำไมใจแข็งนักหีะ
เดินเข้ามาใกล้จนร่างบางต้องเดินถอยหลังแต่ก็ไม่วายที่ร่างสูงจะเดินตามมา
แก้ว : ฉันบอกว่าถ้าไม่มีอะไรประตูอยู่ทางโน้น
แม้ว่าใบหน้าออกอาการหวั่นๆแต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่และจริงจังจนร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าถอนหายใจออกมาเบาๆ
โทโมะ  : ฉันก้แค่อยากจะมาลาเธอ...ก็เท่านั้น
ถอยออกห่างจากร่างบางเดินกลับไปที่ประตู
แก้ว : นายจะไปไหน
โทโะม  : ...
แก้ว : ฉันถามว่านายจะไปไหน
กระตุกชายเสื้อร่างสูงแรงๆเพื่อกระตุ้น
โทโมะ  : ทำไม...ไม่สนใจไม่ใช่เหรอไงหืม...
จู่ๆก็ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น
แก้ว : ไอ้บ้า นายมันบ้า นายทิ้งฉัน ปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายฉัน แล้วนายยังไม่มาช่วยอีก ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไงเล่า ฮือฮือ...
ร่างบางรัวกำปั้นเล้กลงบนแผงอกกว้าง ถึงตอนนี้ความน้อยใจที่เก็บไว้มานานถูกปล่อยออกมาจนหมดสิ้นพร้อมกับน้ำตามากมาย ร่างสูงรวบมือเล็กไว้ไม่ให้ทำร้ายตนเองอีกแล้วกอดร่างบางไว้แน่น
โทโมะ  : ขอโทษ...อย่าร้องไห้
พลัก!!
แก้ว : ฮึกฮึ...นายจะเย้นชาไปถึงไหนกัน
ร่างบางพลักร่างสูงออกให้พ้นตัวหันหลังปาดน้ำตาทิ้งแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนี้เสียเอง
ขวับ~
โทโมะ  : ก้เธอไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วจะให้ฉันพูดมากๆได้ไง เดี๋ยวเธอก็บอกว่ารำคาณอีก
สวมกอดร่างบางจากด้านหลัง
แก้ว : อืมเรอะ...
คราวนี้ร่างบางเป็นฝ่ายที่พูดแบบนับคำได้บ้าง
โทโมะ  : เป็นอะไรทำไมถามคำตอบคำหล่ะ
แก้ว : ...
ยังเงียบแต่น้ำตายังคงไหลมาอย่างไม่ขาดสายจนหยดไปโดนท่อยแขนของร่างสูง
ที่โอบกอดอยู่
โทโมะ  : คิดยังไงจะบอกกันหน่อยไม่ได้เลยรึไง
แก้ว : ทำไมหล่ะ ที่ทำที่พูดที่เป็นอยู่นายไม่รู้เลยเหรอะ...ว่าฉันก็รักนาย
เมื่อได้ยินก็ยิ่งรัดร่างบางแนบแน่นกว่าเดิม เกยหน้าหล่อมาบริเวณแก้มนวลฝั่งจมูกลงบนซอกคอขาวเนียน
แก้ว : อืออ...เอาหน้าออกไปนะ
พลักใบหน้าหล่อที่ยังคงวนเวียนอยู่ที่ลำคอขาว
โทโมะ  : หอมดีนะ
จับร่างบางให้หันกลับมา
แก้ว : อะไรหหอมนายอย่ามาพูดจากำกวมนะ
โทโมะ  : ก้เธอไงหอม
ฟอด~
แก้ว : นี่...
โทโมะ  : ถ้าฉันไม่ใช่แบบนี้จะยังรักกันอยู่ไหม
แก้ว : ไม่ใช่แบบนี้ แล้วแบบไหนกันหล่ะ
โทโมะ  : ฉันไม่ใช่คน...
แก้ว : O_O
โทโมะ  : อืม...ก้คงไม่แปลกหรอกที่เธอจะเลิกรักฉัน
ถอดใจก้มหน้าเศร้า
แก้ว : โทโมะ...
โทโมะ  : ว่าไง...ไม่ต้องฝืน ความจริงฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอรับไม่ได้หรอก
แก้ว : ฉันไปบอกตอนไหนว่าจะไม่รักห๊ะ...
โทโมะ  : แค่หน้าเธอมันก็ชัดเจนพอแล้ว
แก้ว : ฟังนะ ถึงนายจะไม่ใช่คน จะเป้นอะไรก็ตรามที่ฉันไม่รู้ แต่ฉันอยากให้นายรับรู้ไว้เสมอ ไม่ว่ายังไง...ฉันก็จะรักนาย
จุ๊บ
OxO
ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งแล้วกดริมฝีปากอุ่นทาบทับเรียวปากบางอย่างรวดเร็ว สอดลิ้นอุ่นแทรกผ่านเข้ามาในโพร่งปาก ลิ้นอุ่นสอดรัดลิ้นเล็กอย่างชำนาณ ในขณะที่ร่างบางหอบหายใจถี่ขึ้นร่างกายหมดเรี่ยวแรงแทบล้มทั้งยืนจนร่างสูงต้องผละจากริมฝีปากบางแล้วช้อนร่างบางขึ้นมาที่เตียงนุ่ม ไล้ริมฝีปากมาต่ำลงมาที่ต่นคอขาวก่อนจะกดจูบแรงๆจนเกิดเป็นรอยรักสีกุหลาบ
แก้ว : อืออ...
ร่างบางครางอย่างไม่เป้นภาษา เมื่อถูกร่างสูงซุกไซร้ต่ำลงมาเรื่อยๆ เสื้อนอกถูกถอดออกไปแล้วเหลือเพียงบราเซียสีหวาน ร่างสูงทำท่าจะปลดมันออกแต่รมือเรียวรีบยกขึ้นมาห้ามไว้
แก้ว : พอแล้ว..
โทโมะ  : ขอเถอะนะคนดี
ก้มลงจุ๊บไร้ผมที่เปียกชื่นเต็มไปด้วยเหงื่อ
แก้ว : มะไม่...แก้วกลัวไม่เอานะ
โทโมะ  : ไม่มีอะไรน่ากลัวนะ...เชื่อโมะ
เมื่อเจอกับคำหวานก็เป็ยอันต้องใจอ่อนจนได้ มือหนาเริ่มลงมือปลดบราเซียออกเผยให้เห้นอกอวบขาวเนียน ก้มหน้าลงฝั่งจมูกซุกไซร้ ขบเม้มจนร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว มือหนาที่ว่างอยู่เลื้อยลงไปปลดขอบกางเกงทั้งนอกและมนจนร่างบางเปลื้อยเปล่าไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม มือหนาเตะสัมผัสที่จุดอ่อนไหวของร่างบางไปพร้อมๆกับริมฝีปากที่ประกบจูบอย่างร้อนแรง
แก้ว : อืออออ...
เสียงครางหวานหูที่เล็ดรอดออกมายิ่ฝทำให้คนที่อยู่ด้านบนหลงไหลมากขึ้น จูบไล้ไปตตามร่างกายจนผิวขาวเนียนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด
โทโมะ  : รักนะตัวเล็ก
แก้ว : อืม...ช้ำหมดแล้วนะ
โทโมะ  : ไหนตรงไหนช้ำไม่เห็นมีเลย
มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าง
โทโมะ  : ขอได้ไหม
แก้ว : ...
โทโมะ  : ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะ
แก้ว : ถ้าฉันไม่ยอมนายจะยังรักไหม
โทโมะ  : รักซิ ไม่ยอมก็รัก
ร่างสูงเตรียมยังกายจะลุกขึ้น แต่มือเรียงรั้งต้นคอไว้ให้ร่างสูงเอนต่ำลงมาอีกครั้ง
โทโมะ  : แก้วแค่สงสารใช่ไหม๊
แก้ว : จะต้องให้บอกอีกกี่รอบว่าว่ารักนาย เขินแล้วนะ
ร่างสูงยิ้มหวานเริ่มจูบอย่างเร้าร้อยอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง ยันกายขึ้นสูงก่อนจะค่อยๆกดลงมาที่ร่างบางอย่างถนุถนอม
แก้ว : โอ๊ะ...
โทโมะ  : ไม่เป็นไรนะมันจะเจ็บแค่ไม่นาน
กดจูบอีกครั้งเพื่อบรรเทาให้ร่างบางคลายความเจ็บปวดลง กดร่างลงไปอีกทำให้ทั้งร่างทั้งสองร่างแนบชิดติดกัน แล้วค่อยๆขยับกายขึ้นลงอย่างช้าๆ
แก้ว : อิ๊ อืออ....
เสียงร่างบางที่ครวญครางออกมาอย่างเป็นระยะ ยิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงมีความต้องการเพิ่มขึ้นอีก เรงจะงหวะการขึ้นลงแรงๆ ร่างบางเรนิ่มคลายความเจ็บปวดเป็นความสุขสมแทน มือเล็กที่โอลรอบคอร่างสูงไว้จิกเบาๆที่ไร้ผมอ่อนเพื่อเป้นการระบายความเสี่ยวซ่านเสียงของทั้งคู้ยังคงครางกระเซ่าดังลั่นห้อง ร่างสูงยังคงเร่งจังหวะอย่างเต็มที่ ดึงกายออกมาจนเกือยหลุดออกจากร่างบางแล้วกระแทกลงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มตัวลงเอนกายนอนแนบข้างร่างบางมือกอดยังคงตระกองกอดร่างบางเอาไว้แน่นและหลับไปพร้อมกับอย่างมีความสุข
 
 
 
 
......................................................................................
ไม่ได้อัพมาสองวัน
คือที่จริงกะจะไม่อัพอะจะมันมีเหตุนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็กลับมาอัพอัพได อิอิ
ต้องขอบคุณไรเตอร์นูกกกกกกกกมากที่ทำให้ได้อัพตอนนี้ฮ่าๆๆๆไม่งั้นคงดองไปอีก1วัน
 
แต่ยังไงก้มาอัพแล้วน้าเม้นๆๆโหวดดดจ้าาาาาา(มันเอ็นซีทั้งตอนเลยอ่าาาาา)
รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ
พิมพ์ผิดไปก็ขอโทดด้วยนะจ้าาาา