ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

?? : มาขึ้นรถเดี๋ยวไปส่งบ้าน

รถสปอร์ทยังคงแล่นไปด้วยความเร็ว 

แก้ว : นายเป็นใคร แล้วมาช่วยฉันไว้ทำไม

ชำเลืองถามชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ

?? : ถึงฉันจะหล่อแต่ฉันก็ไม่ได้ช่วยเพราะอยากจะช่วยเธอจริงๆซะหน่อย

แก้ว : นาย...หมายความว่ายังไง

ร่างบางเริมหดร่างกายถอยไปจนชิดกระจกด้วยท่าทางระแวง

?? : นี้ฉันไม่กล้าคิดอะไรประเภทนั้นกับเธอหรอกน่า เธอไม่เห็นน่าจะทำอะไรซักนิดเลย ไม่มีอะไรน่าสัมผัสสักอย่าง สงสัยพี่ฉันจะชอบของแปลกซะแล้ว555

มองเรือนร่างบางแล้วพูดออกมาอย่างขำ เมื่อเห็นท่าทางที่ร่างบางไม่พอใจยิ่งขำเข้าไปอีก

แก้ว : นี้นายโรคจิตรึเปล่าห๊ะ ฉันหล่ะงงมาช่วยฉันเพราะไม่อยากช่วย 

?? : ฉันช่วยพี่ฉันไม่ได้ช่วยเธอ

แก้ว : ฉันไม่ใช่พี่นายนะ

แก้วน้ำหน้างงใส่อีกครั้ง

?? : 555 เข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมถึงรักหนักรักหนา ไอ้ความใสซื่อนี่เองล

แก้ว : นายพูดถึงอะไรฉันงง

?? : นี่เธอไว้ใจคนง่ายมากเลยรู้ตัวไหม ไม่เคยรู้จักฉันแต่ยอมให้ฉันมาส่งได้

แก้ว : อ้าวววหมายความว่าไง

?? ; หมายความตามที่พูดเลยเธอมันไวใจคนง่าย

แก้ว : แล้วนายไว้ใจได้ไหมหล่ะ

?? : คนที่จะไว้ใจฉันได้มีเพียงสามคนในโลกเทม่านั้นแหละ555

แก้ว : ใคร??

?? : โอ...รู้แล้วเธอนี้มันพูดมากสมคำเล่าลือจริงๆๆ

แก้ว : พูดกับนายแล้วรู้สึกปวดหัวไม่พูดดีกว่าเห้ย~

หันหน้าไปมองนอกกระจก 

เอี๊ยด~

บ้านแก้ว

แก้ว : นั่นมันรถพี่ป๊อปหนิ

แก้วมองมาที่หน้าบ้านเห็นรถของรุ่นพี่ที่สนิทมาจอดก็รีบวิ่งลงไปโดยยังไม่ได้พูดกับคนที่มาส่งสักคำ

ป๊อปปี้/ฟาง : แก้ว!!

ฟาง : มาถึงเห็นแกไม่อยู่บ้านก็ตกใจโทไปแกก็ไม่รับ

แก้ว : ไม่มีอะไรหรอกน่า แล้วนี่มากับพี่ป๊อปเหรอเนี่ยห๊า

แก้วยิ้มบางๆให้กับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังฟาง

ป๊อปปี้ : ว่าไงน้องสาวตัวดีไปไหนมา 

แก้ว ; ไม่ได้ไปไหน

ป๊อปปี้เดินเข้ามาขยี้หัวแก้วเล่นเบาๆ

ป๊อปปี้ : ที่หลังอย่าปล่อยให้แจ็คที่ไม่รู้จักเข้ามาในบ้านนะรู้ไม๊ มีคนเป็นห่วง

ป๊อปปี้กระซิบที่ข้างหูแก้วพอให้ได้ยินกันสองคน

แก้ว : พี่รู้ได้ไง!!

แก้วตกใจที่ป๊อปปี้รู้ว่าเธอให้แจ็คเข้ามาในบ้าน

ฟาง : รู้อะไรเหรอ

ฟางมองป๊อปปี้

ป๊อปปี้ : ไม่มีอะไรหรอกน่าเข้าบ้านกันดีกว่า

ป๊อปปี้พูดแล้วลากทั้งสองสาวเข้าไปในบ้าน

?? : เฮ้...ฉันยังอยู่ไม่คิดทักกันรึไง

ชายร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากรถหลังที่นั่งนิ่งอยู่นานเพื่อสังเกตุว่าจะมีใครสนใจเค้ารึเปล่า แต่เมื่อไม่มีใครที่จะทักเค้าเลยต้องเดินลงมาเองในสุด

ป๊อปปี้ : ไง....

ป๊อปปี้หันกลับมาทักแล้วเดินตรงไปหา สวมกอดกันพลางตบบ่าเบาๆ

ป๊อปปี้ : ทำงานเจ๋งนิเป็นไงอากาศข้างบนสบายกว่าข้างล่างเป็ฯไหนๆเลยเห็นไหมี

?? : แต่คนบนนี้เข้าใจอะไรยาก

ป๊อปปี้ : เป็นบ้างคนเท่านั้นแหละน่า

เดินกอดคอคุยกันมาอย่างสนิทสนม ฟางกับแก้วมองหน้ากันแล้วทำหน้าเอ๋อๆ

แก้ว : ใครอ่าพี่ป๊อป

ป๊อปปี้ : เดี๋ยวชี้แจงให้ฟังที่บ้านแล้วกันปะเข้าบ้านก่อน

เพากันเดินเข้าบ้าน

แก้ว : อ่า...ดื่มน้ำกันก่อนนะ

แก้ววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะหน้าโซฟาที่นั่งกันอยู่แล้วหย่อนก้นลงที่โซฟาข้างๆฟาง

ฟาง :ไหนพี่ป๊อปเล่ามาเลยว่านี่ใคร??

ป๊อปปี้ : คือพี่ว่าฟางอย่ารู้จะดีกว่าไหม๊

ฟาง :ทำไม แค่นี้ฟางรู้ไม่ได้ใช่ไหม๊

ฟางงอนเดินออกไปรอในรถป๊อปปี้ข้างนอกแทน

ป๊อปปี้ :ไม่ใช่งั้นฟาง เดี๋ยวซิฟังพี่ก่อน

ป๊อปปี้พูดตามหลังฟางแต่หันกลับมาหาแก้ว

ป๊อปปี้ : นี่ไอ้เขื่อนนะมันเป็นน้องชายโทโมะ

แก้ว ; แล้วพี่รู้ได้ไง

ป๊อปปี้ : เอาเป้นว่าพี่รู้และกัน

แก้ว : ไม่พี่ต้องเล่าเดี๋ยวนี้

ป๊อปปี้ : ไว้วันหลังนะ พี่ต้องไปแล้วดูสิหวานใจพี่งอนไปนุ๊นแล้ว

แก้ว ; อ้าวแล้วไปเป็นหวานใจกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ป๊อปเดี๋ยวซิกลับมาก่อน พี่ป๊อป!!

ไม่ทันแล้วป๊อปปี้ออกไปแล้ว แก้วจึงเบนสายตาไปที่เขื่อนแทน

แก้ว : นาย

เขื่อน ; ไม่ อย่ามาถามฉันไม่รุ้ อ่อนั้นไงมาโน้นแล้วถามกันเอาเอง

แก้วมองไปตาตมที่ปลายนิ้วเขื่อนชี้ไป

แก้ว ; โทโมะ!!

เห็นว่าเป็นใครแอบดีใจลึกๆแต่ความน้อยใจก้เข้ามาแทรกอย่างรวดเร็วร่างบ้างรีบหั้นหลังเดินขึ้นห้องทันที พอๆกับเขื่อนที่เดินออกไปจากบ้าน

โทโมะ : แก้ว....

เรียกตามหลังแต่ร่างบางก้ยังคงเดินไม่สนใจ ร่างสุงก้าวตามขึ้นไป

............................................................................

มาแล้วค๊าออกจะงงรึเปล่าไม่รู้มันอาจค้างๆนิดนึงเม้นๆๆนะ

พรุ่งนี้ถ้าไม่ติดเรียนพิเศษจะมาอัพอีก(ถ้าเม้นเยอะ)555

ไปแล้วค๊ารักรีดเดอร์