ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แก้ว : นายจะเข้าไปบ้านฉันก่อนไหม๊
โทโมะ  : ไม่ดีกว่า
เดินเบี่ยงกลับไปที่บ้านตัวเอง
แก้ว :นายบอกว่ารักฉันแต่นายก็เมินเฉยเหลือเกินนะโทโมะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไรแต่ฉันแค่ขอเวลาสักหน่อยไม่ได้รึไงนะ
ร่างบางพึมพำระหว่างที่โทดมะเดินเข้าไปในบ้าน
 
แอ๊ด~
แก้ว : แม่ขา...แก้วกลับมาแล้วหิวจังเลยมีอะไรทานมั่งค๊ะวันนี้
ร่างบางเปิดประตูได้กก็ร้องเรยกผู้เป็นแม่ทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อไม่ใครอยู่ในบ้านเลย เธอเดินมาที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรใ่ท้องแก้หิว
"ลูกรักแม่ไม่อยู่ไปหาพ่อ1เดือนนะลูก ดูแลตัวเองดีๆ
รักลูกจ๊ะ"
หยิบโนีตที่เขียนแปะไว้หน้าตู้เย็นมาอ่าน เปิดตู้เย็นหยิบน้ำส้มมาดื่มอย่างกระหายแล้ววางโน๊ตทิ้งไว้เหมือนว่าฉันรับรู้แล้วนะ เดินไปยังห้องนอนของตัวเองเขวี้ยวกระเป๋าลงข้างๆเตียงแล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
"ไม่ไปโรงเรียนเหรอไงห๊ะ"
ร่างบางที่กำลังหลับสนิทอยู่เป็ฯอันต้องสะดุ่งตื่นเมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู
แก้ว : นาย
ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วมองหาเจาของเสียงที่ปลุก แต่มองออกไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า
'ฉันเพ้ออีกแล้วเหรอเนี่ย'
ลงจากเตียงเดินไปรูดม่านออกให้แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามา ห้าวว๊อดๆไปขว้าผ้าเช็ดตัวเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ออกมาหน้าบ้านได้ก็มองไปยังบ้านข้างๆที่เงียบสนิท
แก้ว : ไปแล้วซินะ นายทำอะไรเคยรอฉันที่ไหนกันหล่ะ
ขึ้นคร่อมจักรยานเริ่มออกแรงปั่น
กร๊อก กึก!!
แก้ว : อ้าว...อยู่ขาดได้ไงเนี่ย ฉันต้องเดินไปโรงเรียนอีกแล้วใช่ไหม๊เนี่ย
ลากจักรยานที่โซ่ขาดเข้ามาไว้ในชายคาบ้านที่เดิมแล้วรีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อเดินไปโรงเรียน
ขวับ~
แก้ว : นาย
หันมามองโทโมะที่ขว้ามือตัวเองมาจับแล้วเดินไปด้วย
โทโมะ   : วันนี้เธอไม่รอฉัน
แก้ว : ฉันมองไปแล้วเห็นบ้านนายเงียบๆนึกว่านายไปแล้วเลยไม่ได้เข้าไปดู
โทโมะ  : อืม
'นายจะเย้นชาไปถึงไหนเนี่ยห๊ะ'
แก้ว : นาย
โทโมะ  : อือ...
โทโมะหันมา แก้วมองไปยังมทือที่โทโมะยังจับไม่ยอมปล่อย โทโมะมองสักพักแต่แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออยู่ดีตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างเดียว
แก้ว : โทโมะ...เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ
เมื่อใช้สายตาแล้วไม่ได้ผลร่างบางตัดสินใจพูดซะเลย
โทโมะ  : .....
แก้ว : โทโมะปล่อยมือฉันเดี่ยวนี้
โทโมะ  : ....
โทโมะยังคงเงียบแทนคำตอบมือก็จับไม่ยอมปล่อย แก้วเริ่มกระตุกมือเพื่อให้พ้นจากการจับของโทโมะแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะตราบใดที่เจ้าของมือหนาไม่ยอมปล่อยร่างบางก็ไม่อาจสู้แรงของมิือที่ใหญ่กว่าได้จนต้องหยุดแล้วเดินจับมือไปด้วยกันจนถึงโรงเรียน
เฟย์ : ยัยแก้ว!!
เฟย์เดินตรงมาหาแก้วอย่างรีบร้อง
เฟย์ : แกๆวันนั้นที่ค่ายแกไปอยู่ไหนมาฉันตกใจหมกเลยตอนที่เค้าบอกว่าแกกับนายโทโมะยังไม่ออกมาจากป่านั่น แล้วแกไปทำอะไรอยุ่ที่ไหนมา ในป่านั่นมีอะไรรึ้เปล่า แล้วตอนเช้าแกออกมาจากป่าได้แล้วไปไหนอะ ฉันโทรไปแกก็ไม่รับ แล้วทำไม....
แก้ว : ดะเดี๋ยวๆแกที่ละข้อดิ๊ตอบไม่ทันแล้ว
เฟย์ยังถามไม่ทันหมดแก้วชิ่งพูดขึ้นมาก่อนเพราะเกรงว่าถ้ารอให้ถามจนหมดเธอคงจำไม่ได้ว่าข้อแรกถ้าว่าอะไร แต่พอหันไปมองฟาง ฟางกลับจ้องมาที่มือของแก้วที่จับอยู่กับโทโมะ แก้วรีบดึงมือมาซ่อนไว้ข้างหลังและหันหน้ากลับมาคุยกับโทโมะ
แก้ว : นายปล่อยก่อนซิ
โทโมะ  : ทำไม
แก้ว : เพื่อนฉันมองแล้วนะ เลิกเล่นซะที
โทโมะ  : หน้าตาฉันมันเหมือนคนชอบทำอะไรเล่นๆอย่างงั้นเหรอ
แก้ว : โอเคๆ หน้านายมันจริงจังมาก แต่ปล่อยก่อนได้ไหม๊หล่ะ
ปากร้องขอไปมือก็แกะเพื่อให้โทโมะปล่อยมือ
โทโมะ  : แค่จับมือฉันมันน่าอายมากนักดเหรอไง
น้ำเสียงนิ่งราวกับไร้ความรู้สึกนั้นกลับทำให้แก้วเย็นวูบไปทั้งตัวเมื่อพูดจกก็ปล่อยมือแก้วให้เป็นอิสระแล้วเลี่ยงเดินขึ้นตึกเรียนไป
'ไม่ได้อาย มันเขินต่างหากล่ะ'
เฟย์ : ว่าไงเมื่อวันนั้นมันเกิดอะไรกับแก
แก้ว : ไม่มีอะไรหรอกก็แค่หลงป่า แล้วพี่ๆเค้าให้กลับบ้านเลยก้เท่านั้นไม่มีอะไรเลย
ฟาง : จร้า...ว่าแต่คบกันอยู่เหรอ
มองตาแก้วอย่างแซวๆ
แก้ว : ใครบกันไม่มี ฉันจะไปคบกะใครได้เนอะเฟย์เนอะ
หลบตาฟาง
ฟาง : ไม่ๆฉันคิดเหมือนกันนะ ไปไหนไปด้วยกันไม่ให้คิดยังไงไหวหล่ะ
แก้ว : โอ้ย...ไปกันใหญ่แล้วทั้งสองคนเลยไม่มีอะไรหรอกน่า
ฟาง : แต่ฉันเห็นนะสายตานายนั่นมันบอกว่าแกอะสำคัญ
เฟย์ : คบกันก็บอกมาเหอะ นายนั่นก็หล่อดีเอ่ต้องบอกว่าหล่อมากซิถึงจะถูกใช้ม๊ะ
เฟย์ยื้นหน้ามาพูดใกล้หน้าแก้ว
แก้ว ; พอเลยๆไปเรียนกันดีกว่า ขืนยืนคุยอย่างงี้มีหวังไม่ต้องเรียนแน่ๆ
พูดแล้วจูงมือเพื่อนทั้งสองจ้ำอ้าวขึ้นห้องไป
ฟาง : นอกจากจะปากมากแล้วยังปากแข็งอีกนะเนี่ย
เฟย์ : ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจนะ
ทั้งเฟย์และฟางต่างพากันแซวแก้วแล้วเดินแยกไปนั่งโต๊ะตัวเอง และวันนั้นทั้งวันโทโมะนั่งเรียนเงียบไม่พูดสงเสียงให้แก้วได้ยินเลย ทำให้แก้วเงียบไปด้วย
 
ตอนเย็น
เฟย์ : วันนี้แกแปลกๆ
เฟย์เดินมาที่โต๊ะแก้วหลังหมดคาบสุดท้ายของวัน โทโมะเมื่อเห็นเฟยืเดินมาก็ลุกเดินออกไปอย่างเงียบๆ
แก้ว : ยังไงอีกล่ะ
เฟย์ ; ไม่เห็นพูดมากเหมือนก่อนเลยทะเลาะกับนายนั่นหล่ะซิ
แก้ว : ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องไปทะเลาะด้วยนิ ฉันก็แค่ขี้เกียจพูดก้เท่านั้น
ฟาง : จริงอะ
ฟางที่เก็บกระเป๋าเสร็จเดินมา
แก้ว ; อืม..เรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ
ไม่อยากพูโมากจึงเปลี่ยนเรื่องชวนเพื่อนทั้งสองกลับบ้าน
 
หน้าโรงเรียน
พลัีก~~
แก้ว ; โอ้ย
แก้วชนเข้ากับใครบ้างคนจนล้มไปกองกับพื้น เฟย์กับฟางรีบช่วยกันพยุงแก้วลุกขึ้น
... ; ขอโทดครับ พอดีผมรีบ
แก้ว : ไม่เป็นไรค๊ะ นิดหน่อยเอง
ก้มมองแผลที่ข้อศอกที่เลือดเริ่มไหลเป็นทางยาวพลางเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
เฟย์ : แต่แกเลือดไหลนะแก้ว
แก้ว ; ช่างเหอะ
... ; เดเี๋ยวผมพาไปส่งที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ
แก้ว :ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค๊ะคุณอะ เออ..
แจ็ค : แจ็คครับ
แก้ว ; คะแก้วไม่เป็นไรจริงๆ
แจ็ค ; แต่ว่า...
แก้ว : แก้วคะ
แจ็ค : แต่แก้วเลือดออกมากเลยผมว่าไปหาหมอดีกว่าครับไป
ฟาง ; นี่เร่าจะกลับบ้านกันยังเนี่ย
ฟางพูดเพราะเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของแบล็คแจ็คที่สงมายังแก้ว
แก้ว : อะอืม กลับเลยดีกว่า
แจ็ค : งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่บ้านนะครับ
แก้ว : อะเอ่อ...ไม่เป็นไรขอบคุณมากฉันไม่เป็นไรจริงๆ
ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่เลือดยังไม่ยอมหยุดไหล แจ็คล้วงผ้าเช็ดหน้าจะเช็ดให้
พลัก~
แก้ว : โทโมะ!!
โทโมะ  : อย่าแตะต้่องเธอนะ
น้ำเสียงเฉียบขาดและแววตาดุดันมองมาที่แบล็คแจ็คอย่างเอาเรา แจ็คที่โดนพลักจนล้มลุกขึ้นมาเหยียดยิ้มใส่โทโมะแว๊บนึ่งก่อยจะยืนผ้าเช็ดหน้าส่งมาให้แก้ว
แก้ว : ขอบคุณค๊ะ
 
.............................................................................
อัพแล้วตามที่บอกไว้ว่าเม้นเยอะๆจะอัพ(วันนี้แอบเล่นนะเนี่ย)
เหมือนเดิมอาจจะยังอัพได้อีกหนึ่งตอน เม้นๆกันเยอะเดี๋ยวจะอัพให้อีกค๊ะ(ถ้าแม่ไม่มาซะก่อนนะจ๊ะ)
สุดท้ายนี้ก็รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟฟ เม้นเยอะน้ากำลังใจจจ....