ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แก้ว : นายจะเข้าไปบ้านฉันก่อนไหม๊

โทโมะ  : ไม่ดีกว่า

เดินเบี่ยงกลับไปที่บ้านตัวเอง

แก้ว :นายบอกว่ารักฉันแต่นายก็เมินเฉยเหลือเกินนะโทโมะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไรแต่ฉันแค่ขอเวลาสักหน่อยไม่ได้รึไงนะ

ร่างบางพึมพำระหว่างที่โทดมะเดินเข้าไปในบ้าน

 

แอ๊ด~

แก้ว : แม่ขา...แก้วกลับมาแล้วหิวจังเลยมีอะไรทานมั่งค๊ะวันนี้

ร่างบางเปิดประตูได้กก็ร้องเรยกผู้เป็นแม่ทันทีแต่ก็ต้องชะงักเมื่อไม่ใครอยู่ในบ้านเลย เธอเดินมาที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรใ่ท้องแก้หิว

"ลูกรักแม่ไม่อยู่ไปหาพ่อ1เดือนนะลูก ดูแลตัวเองดีๆ

รักลูกจ๊ะ"

หยิบโนีตที่เขียนแปะไว้หน้าตู้เย็นมาอ่าน เปิดตู้เย็นหยิบน้ำส้มมาดื่มอย่างกระหายแล้ววางโน๊ตทิ้งไว้เหมือนว่าฉันรับรู้แล้วนะ เดินไปยังห้องนอนของตัวเองเขวี้ยวกระเป๋าลงข้างๆเตียงแล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ

"ไม่ไปโรงเรียนเหรอไงห๊ะ"

ร่างบางที่กำลังหลับสนิทอยู่เป็ฯอันต้องสะดุ่งตื่นเมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู

แก้ว : นาย

ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วมองหาเจาของเสียงที่ปลุก แต่มองออกไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า

'ฉันเพ้ออีกแล้วเหรอเนี่ย'

ลงจากเตียงเดินไปรูดม่านออกให้แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามา ห้าวว๊อดๆไปขว้าผ้าเช็ดตัวเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ออกมาหน้าบ้านได้ก็มองไปยังบ้านข้างๆที่เงียบสนิท

แก้ว : ไปแล้วซินะ นายทำอะไรเคยรอฉันที่ไหนกันหล่ะ

ขึ้นคร่อมจักรยานเริ่มออกแรงปั่น

กร๊อก กึก!!

แก้ว : อ้าว...อยู่ขาดได้ไงเนี่ย ฉันต้องเดินไปโรงเรียนอีกแล้วใช่ไหม๊เนี่ย

ลากจักรยานที่โซ่ขาดเข้ามาไว้ในชายคาบ้านที่เดิมแล้วรีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อเดินไปโรงเรียน

ขวับ~

แก้ว : นาย

หันมามองโทโมะที่ขว้ามือตัวเองมาจับแล้วเดินไปด้วย

โทโมะ   : วันนี้เธอไม่รอฉัน

แก้ว : ฉันมองไปแล้วเห็นบ้านนายเงียบๆนึกว่านายไปแล้วเลยไม่ได้เข้าไปดู

โทโมะ  : อืม

'นายจะเย้นชาไปถึงไหนเนี่ยห๊ะ'

แก้ว : นาย

โทโมะ  : อือ...

โทโมะหันมา แก้วมองไปยังมทือที่โทโมะยังจับไม่ยอมปล่อย โทโมะมองสักพักแต่แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออยู่ดีตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างเดียว

แก้ว : โทโมะ...เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ

เมื่อใช้สายตาแล้วไม่ได้ผลร่างบางตัดสินใจพูดซะเลย

โทโมะ  : .....

แก้ว : โทโมะปล่อยมือฉันเดี่ยวนี้

โทโมะ  : ....

โทโมะยังคงเงียบแทนคำตอบมือก็จับไม่ยอมปล่อย แก้วเริ่มกระตุกมือเพื่อให้พ้นจากการจับของโทโมะแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะตราบใดที่เจ้าของมือหนาไม่ยอมปล่อยร่างบางก็ไม่อาจสู้แรงของมิือที่ใหญ่กว่าได้จนต้องหยุดแล้วเดินจับมือไปด้วยกันจนถึงโรงเรียน

เฟย์ : ยัยแก้ว!!

เฟย์เดินตรงมาหาแก้วอย่างรีบร้อง

เฟย์ : แกๆวันนั้นที่ค่ายแกไปอยู่ไหนมาฉันตกใจหมกเลยตอนที่เค้าบอกว่าแกกับนายโทโมะยังไม่ออกมาจากป่านั่น แล้วแกไปทำอะไรอยุ่ที่ไหนมา ในป่านั่นมีอะไรรึ้เปล่า แล้วตอนเช้าแกออกมาจากป่าได้แล้วไปไหนอะ ฉันโทรไปแกก็ไม่รับ แล้วทำไม....

แก้ว : ดะเดี๋ยวๆแกที่ละข้อดิ๊ตอบไม่ทันแล้ว

เฟย์ยังถามไม่ทันหมดแก้วชิ่งพูดขึ้นมาก่อนเพราะเกรงว่าถ้ารอให้ถามจนหมดเธอคงจำไม่ได้ว่าข้อแรกถ้าว่าอะไร แต่พอหันไปมองฟาง ฟางกลับจ้องมาที่มือของแก้วที่จับอยู่กับโทโมะ แก้วรีบดึงมือมาซ่อนไว้ข้างหลังและหันหน้ากลับมาคุยกับโทโมะ

แก้ว : นายปล่อยก่อนซิ

โทโมะ  : ทำไม

แก้ว : เพื่อนฉันมองแล้วนะ เลิกเล่นซะที

โทโมะ  : หน้าตาฉันมันเหมือนคนชอบทำอะไรเล่นๆอย่างงั้นเหรอ

แก้ว : โอเคๆ หน้านายมันจริงจังมาก แต่ปล่อยก่อนได้ไหม๊หล่ะ

ปากร้องขอไปมือก็แกะเพื่อให้โทโมะปล่อยมือ

โทโมะ  : แค่จับมือฉันมันน่าอายมากนักดเหรอไง

น้ำเสียงนิ่งราวกับไร้ความรู้สึกนั้นกลับทำให้แก้วเย็นวูบไปทั้งตัวเมื่อพูดจกก็ปล่อยมือแก้วให้เป็นอิสระแล้วเลี่ยงเดินขึ้นตึกเรียนไป

'ไม่ได้อาย มันเขินต่างหากล่ะ'

เฟย์ : ว่าไงเมื่อวันนั้นมันเกิดอะไรกับแก

แก้ว : ไม่มีอะไรหรอกก็แค่หลงป่า แล้วพี่ๆเค้าให้กลับบ้านเลยก้เท่านั้นไม่มีอะไรเลย

ฟาง : จร้า...ว่าแต่คบกันอยู่เหรอ

มองตาแก้วอย่างแซวๆ

แก้ว : ใครบกันไม่มี ฉันจะไปคบกะใครได้เนอะเฟย์เนอะ

หลบตาฟาง

ฟาง : ไม่ๆฉันคิดเหมือนกันนะ ไปไหนไปด้วยกันไม่ให้คิดยังไงไหวหล่ะ

แก้ว : โอ้ย...ไปกันใหญ่แล้วทั้งสองคนเลยไม่มีอะไรหรอกน่า

ฟาง : แต่ฉันเห็นนะสายตานายนั่นมันบอกว่าแกอะสำคัญ

เฟย์ : คบกันก็บอกมาเหอะ นายนั่นก็หล่อดีเอ่ต้องบอกว่าหล่อมากซิถึงจะถูกใช้ม๊ะ

เฟย์ยื้นหน้ามาพูดใกล้หน้าแก้ว

แก้ว ; พอเลยๆไปเรียนกันดีกว่า ขืนยืนคุยอย่างงี้มีหวังไม่ต้องเรียนแน่ๆ

พูดแล้วจูงมือเพื่อนทั้งสองจ้ำอ้าวขึ้นห้องไป

ฟาง : นอกจากจะปากมากแล้วยังปากแข็งอีกนะเนี่ย

เฟย์ : ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจนะ

ทั้งเฟย์และฟางต่างพากันแซวแก้วแล้วเดินแยกไปนั่งโต๊ะตัวเอง และวันนั้นทั้งวันโทโมะนั่งเรียนเงียบไม่พูดสงเสียงให้แก้วได้ยินเลย ทำให้แก้วเงียบไปด้วย

 

ตอนเย็น

เฟย์ : วันนี้แกแปลกๆ

เฟย์เดินมาที่โต๊ะแก้วหลังหมดคาบสุดท้ายของวัน โทโมะเมื่อเห็นเฟยืเดินมาก็ลุกเดินออกไปอย่างเงียบๆ

แก้ว : ยังไงอีกล่ะ

เฟย์ ; ไม่เห็นพูดมากเหมือนก่อนเลยทะเลาะกับนายนั่นหล่ะซิ

แก้ว : ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องไปทะเลาะด้วยนิ ฉันก็แค่ขี้เกียจพูดก้เท่านั้น

ฟาง : จริงอะ

ฟางที่เก็บกระเป๋าเสร็จเดินมา

แก้ว ; อืม..เรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ

ไม่อยากพูโมากจึงเปลี่ยนเรื่องชวนเพื่อนทั้งสองกลับบ้าน

 

หน้าโรงเรียน

พลัีก~~

แก้ว ; โอ้ย

แก้วชนเข้ากับใครบ้างคนจนล้มไปกองกับพื้น เฟย์กับฟางรีบช่วยกันพยุงแก้วลุกขึ้น

... ; ขอโทดครับ พอดีผมรีบ

แก้ว : ไม่เป็นไรค๊ะ นิดหน่อยเอง

ก้มมองแผลที่ข้อศอกที่เลือดเริ่มไหลเป็นทางยาวพลางเงยหน้าขึ้นมายิ้ม

เฟย์ : แต่แกเลือดไหลนะแก้ว

แก้ว ; ช่างเหอะ

... ; เดเี๋ยวผมพาไปส่งที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ

แก้ว :ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค๊ะคุณอะ เออ..

แจ็ค : แจ็คครับ

แก้ว ; คะแก้วไม่เป็นไรจริงๆ

แจ็ค ; แต่ว่า...

แก้ว : แก้วคะ

แจ็ค : แต่แก้วเลือดออกมากเลยผมว่าไปหาหมอดีกว่าครับไป

ฟาง ; นี่เร่าจะกลับบ้านกันยังเนี่ย

ฟางพูดเพราะเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของแบล็คแจ็คที่สงมายังแก้ว

แก้ว : อะอืม กลับเลยดีกว่า

แจ็ค : งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่บ้านนะครับ

แก้ว : อะเอ่อ...ไม่เป็นไรขอบคุณมากฉันไม่เป็นไรจริงๆ

ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่เลือดยังไม่ยอมหยุดไหล แจ็คล้วงผ้าเช็ดหน้าจะเช็ดให้

พลัก~

แก้ว : โทโมะ!!

โทโมะ  : อย่าแตะต้่องเธอนะ

น้ำเสียงเฉียบขาดและแววตาดุดันมองมาที่แบล็คแจ็คอย่างเอาเรา แจ็คที่โดนพลักจนล้มลุกขึ้นมาเหยียดยิ้มใส่โทโมะแว๊บนึ่งก่อยจะยืนผ้าเช็ดหน้าส่งมาให้แก้ว

แก้ว : ขอบคุณค๊ะ

 

.............................................................................

อัพแล้วตามที่บอกไว้ว่าเม้นเยอะๆจะอัพ(วันนี้แอบเล่นนะเนี่ย)

เหมือนเดิมอาจจะยังอัพได้อีกหนึ่งตอน เม้นๆกันเยอะเดี๋ยวจะอัพให้อีกค๊ะ(ถ้าแม่ไม่มาซะก่อนนะจ๊ะ)

สุดท้ายนี้ก็รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟฟ เม้นเยอะน้ากำลังใจจจ....