ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

'นิเต้นเบาๆหน่อยซิ ถ้าหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำไง'
แก้วต่อว่าหัวใจตัวเองที่ยังคงเต้่นไม่เป็นจังหวะอย่างไม่หยุดหยอ่น
พนักงาน : คุณคะ คุณโทโมะให้มาตามบอกว่าจะกลับแล้วหน่ะคะ
แก้ว : คะ ขอบคุณนะค๊ะ
หญิงสาวที่อยู่ในชุดแม่บ้านเดินเข้ามาคุยก่อนจะเดินกลับออกไป แก้วรับคำรีบเดินไปเก็บของแล้วออกจากห้องไปหาโทโมะที่ยืนคอยอยู่หน้าบ้านพัก
โทโมะ : ช้าจัง
'นี่เหรอคำทักทายของนาย~'
ได้แต่คิดในใจไม่กล้าตอบอกไปพลางก้มลงเปิดกระเป๋าดูความเรียบร้อยว่าไม่ลืมอะไร แต่ของก้ครบทุกอย่างแต่ความรู้สึกมันบอกว่ามันขาดอะไรไปซักอย่าง แก้วยืนนึกอยุ่นานจนโทโมะยืนรอไม่ไหวเข้าไปนั่งรอในรถแทน
แก้ว : ผ้าคลุมนั่น
ทันทีที่ตัดสินใจเดินขึ้นรถก็เกิดจำได้ว่าลืมหยิบผ้าคลุมสีควันบุหรี่ที่วางอยู่บนเตียงมาด้วย ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหยิบอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าคนในรถจะรอนาน ขว้าได้ก็วิ่งกลับมาที่รถแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งข้างๆโทโมะอย่างรวดเร็ว เมื่อประตูรถปิดลงคนขับรถก้เริ่มหมุนพวงมาลัยมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่
เบาะหลัง
โทโมะ : เัธอขี้ลืมเนอะ
พูดทำลายความเงียบสายตามองไปยังผ้าคลุมที่อยู่ในมือของร่างบาง
'นายนะซิขี้ลืม พึ่งบอกว่ารักฉันไปจำได้รึเปล่าก็ไม่รู้'
แก้ว : คนเราก็ต้องมีลืมกันบ้างซิ
โทโมะ  : เหรอ
'ขอทีไอ้นิสัยเย็นชาอะเลิกได้ม๊ะ'
โทโมะ   : ฉันไม่ได้เย็นชาซะหน่อย
แก้ว :อืมเหรอ...แต่แถวบ้านฉันไอ้ที่นายทำอยู่เนี่ยเค้าเรียกว่าเย็นชานะ อ่อแล้วผ้าคลุมเนี่ยของนายรึเปล่า
พับผ้าคลุมวางไว้บนตักตัวเอง
โทโมะ  : อืม...ของฉัน
แก้ว : นายเคยคิดจะลดความเย็นชาลงบ้างไหม๊ แล้วผ้าเนี่ยเดี๋ยวฉันซักแล้วเอาไปคืนนะ
โทโมะ   : อืม...แล้วยังไงถึงเรียกว่าไม่เย็นชาหล่ะ
แก้ว : เอ่อ...หลังจากที่ฉันคำนวนดูแล้วท่าทางจะยากอะ
โทโมะ  : ไม่ยากถ้าเธอรักฉัน อาการพวกนี้มันก็จะน้อยลง
สายตาร่างสุงยังคงจับจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้าแม้ว่าจะสนทนากับร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆก้ตาม
แก้ว : นายพูดน้อยฉันพูดมาก นายเงียบแต่ฉันร่าเริ่ง นายชอบที่จะอยู่คนเดียวแต่ฉันชอบที่จะอยู่กับเพื่อนๆ เรามันเหมือนเส้นขนานกันยังไงยังงั้นไม่มีทางที่เส้นสองเส้นนี้มันจะมาบรรจบกันได้ ต่อให้ฉันรักนาย นายรักฉันแต่อยู่ด้วยกันคงไม่รอดแน่ๆ
มองไปที่ใบหน้าหล่อ ซึ่งเจ้าของใบหน้ายังคงไม่ละสายตาจากถนนเบื้องหน้า
โทโมะ  : ถึงแม้ว่าเส้นขนานจะไม่มีทางบรรจบกันได้ แต่เส้นขนานกก็จะทอดยาวเคียงคู่กันตลอดไปไม่ใช่เหรอ
'เคียงคู่กันตลอดไปงั้นเหรอ'
แก้ว : ใช่ถูกของนาย แต่ยังไงฉันกับนายมันก็คนละขั่วกันอยู่ดีไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
โทโมะ  : เธอคอยแต่จะหาข้ออ้างที่จะไม่รักฉัน แล้วเธอเคยมองหาข้ออ้างที่ทำให้ฉันรักเธอบ้างรึเปล่า
แก้ว : โทโมะ นายรู้จักกับฉันไม่นานนายแน่ใจได้ยังไงว่านายรักฉันคิดดีแล้วเหรอ
ใบหน้าของร่างสูงยังคงเฉยชาราวกับไร้ความรู้สึก ทำให้ร่างบางพลอยนิ่งไปด้วยจนถึงบ้าน
แก้ว : นายจะเข้าบ้านฉันก่อนไหม๊
 
........................................................................
อัพแล้วจ๊่าเม้นๆๆเป็นกำลังใจนิดนึ่งเน๊(ถ้ายังไม่ลืมกัน)
ถ้าเม้นสัก5-6แล้วอาจจะอัพอีกตอนก็เป็นได้เพราะไม่ได้อัพนาน(ไรเตอร์ต้องโทดอยู่จ๊ะ แต่ตอนนี้ใกล้พ้นโทดแล้ว)
ยังรักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิมนะจ๊วฟฟม๊วฟฟฟ