หลอกรัก วางกับดักหัวใจ ยัยตัวโกง

ฉันเหยียดยิ้มยั่วยวนที่มุมปากก่อนจะยื่นมือไปแตะเบาๆที่ใบหน้าของเขาแล้วกระซิบถามเสียงแผ่วเบา
ที่ข้างหูอย่างจงใจ
 
"ถ้าฉันจ่ายค่าปิดปากให้นายอย่างงามล่ะ"
 
คนถูกถามเงียบไปอึดใจหนึ่งพลางใช้ช่วงเวลานั้นมองหน้าฉันด้วยดวงตาที่อ่านไม่ออก..จนกระทั่ง
เขาปริปากพูดขึ้นในที่าุด
 
"จ่ายด้วยอะไร"
 
ทันทีที่ได้ยินคำถามเขา ฉันก็ตอบคำถามนั้นด้วยการลุกขึ้นยืนแล้วกระชากคอเสื้อเขาก่อนจะผลักร่าง
ให้ไปชนกับกำแพงด้านหลังดังตึง  ฉันก้าวตามไปประชิดเขาที่ยังคงอึ้งกับการกระทำของฉัน  พร้อม
กับทาบทับริมฝีปากหวานเชื่อมของตัวเองลงบนริมฝีปากร้อนจัดน่าหลงไหลของผู้ชายที่มีเสน่ห์
ร้ายกาจราวปีศาจคนนี้อย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้เขาตั้งตัว
 
  กลิ่นน้ำหอมสุดเซ็กซี่ที่ผสมผสานกับรสขมฝาดเฝื่อนของวิสกี้ที่ริมฝีปากของเขาทำให้ฉันเสียการ
ควบคุมไปชั่วขณะหนึ่ง  แต่เพราะฉันไม่สามารถเสียจังหวะและบังเหียนของเกมให้กับเขาได้ ฉันจึง
สอดมือเข้าไปใต้กลุ่มผมสีดำสนิทของเขาแล้วดึงรั้งให้เข้ามาใกล้มากขึ้น  พร้อมทั้งท้ายทายเขาด้วย
สัมผัสร้อนแรงของฉันเอง
 
"คิดจะเล่นอะไร ลูกไม้ตื้นๆ อย่างนี้ไม่ได้ผลหรอก"
 
ผู้ชายร้ายกาจเย็นชาถอนริมฝีปากออกห่างก่อนจะพูดเสียงต่ำ ฉันคลี่รอยยิ้มหยันที่มุมปากพร้อมกับ
แตะเบาๆที่ริมฝีปากเขาและลากเรื่อยลงไปถึงคอเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกปลดกระดุมลงมา2เม็ด
 
"ไม่ได้ผลจริงๆน่ะหรอ"
 
"..."
 
"แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ"
 
ฉันถามพร้อมกับปลดกระดุมเม็ดที่3ออกเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างสุดเซ็กซี่ของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น  เสียง
เพลงที่ดังอยู่เป็นแบ็กกราวน์ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงและเร็วขึ้น พอๆกับผู้ชายตรงหน้านี่เลย
 
 
"เริ่มหวั่นไหวขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ"
 
ฉันยื่นหน้าเข้าไปกระซิบถามเขาที่ข้างหูพร้อมกับถือโอกาศนั้นงับเบาๆที่ใบหูเขา  ลมหายใจของ
ผู้ชายตรงหน้าเริ่มขาดห้วง  ตอนที่มือของฉันยังซุกซนไม่เลิก ควานหาอะไรบ้างอย่างที่ฉันสังเกต
 
เห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเขามี...
 
 
"ไม่ใช่ตรงนั้น....ตรงนี้ต่างหาก"
 
แล้วเสียงที่ราวกับเสียงของปีศาจก็ดังขึ้นเสียก่อนที่ฉันจะชิงเอาของที่ต้องการมาจากเขาได้ และตอน
 
ที่ฉันเผลอแค่ไม่กี่วินาทีนั้นเอง ร่างฉันก็ถูกผลักไปกระแทกกับผนังพร้อมกับเขาทาบมือลงกับผนังแล้ว
 
หยุดทุกการเคลื่อนไหวของฉันไว้ด้วยของเขาเพียงอย่างเดียว
 
ปืนสีดำมะเมื่อมกระบอกหนึ่งนั่นเองที่เขาหยุดฉันไว้!
 
ตั้งแต่ที่เขาเดินมาถึงตัวฉัน ฉันก็สังเกตได้ทันทีว่าเขาพกมันมาด้วย ซึ่งนั้นทำให้เขายิ่งเป็นบุคคล
อันตรายกว่าเดิม ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม แต่เขามาปืน! หนำซ้ำยังสามารถพกมันเข้ามาถึงในน้ที่
มีกฏห้ามพกอาวุธได้ด้วย
 
"เป็นถึงอาชญากรอัจฉริยะ คิดจะใช้แผนแบบนั้นมาล่อลวงฉันหรือไง ห฿...น่าสมเพชเป็นบ้า"
 
ฉันรู้สึกจิ๊ดเผลอกระชากคอเสื้อของเขาเข้ามาใหล้อย่างแรงด้วยความลิมตัวและลมกลัวปืน 
 
 
"อย่าดูถูกกันให้มันนะสุดหล่อ..."
 
"แล้วที่ฉันพูดมันไม่จริงตรงไหน" 
 
"..."
 
ฉันจ้องตาเขานิ่งก่อนจะตัดสินใจเลือกทางที่ดีที่สุด
 
"ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการอะไร... เราน่าจะตกลงกันได้ นายต้องการเงินเท่าไร"
 
"ฉันไม่ได้อยากได้เงินของเธอ"
 
 
"แล้วนายต้องการอะไร"
 
"ฉันว่าฉันพูดเครียร์ไปแล้วตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือไง"
 
เขาว่าพร้อมกับบีบคางฉันแล้วบังคับให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอย่างไม่ปรานีถ้าหากว่าแรงกว่านี้
อีกนิดกรามฉันคงจะแหลกคามือเขาไปแล้ว
 
"ฉันจะจับเธอส่งตำรวจ"
 
 
"..."
 
"ยกเว้นถ้าหากเธอยอมบอกชื่อผู้ร่วมกระบวนการมาให้หมด"
 
"หึ..ตลกน่า นายคิดว่าฉันโง่หรือไง"
 
"ก็เลือกเอาแล้วกัน  ฉันไม่ได้มีความอดทนมากนัก"
 
"เสียใจด้วยนะสุดกล่อ เพราะนายจะไม่ได้อะไรจากฉันเลยแม่แต่นิดเดียว"
 
ฉันเยียดยิ้มเย้ยยันี่มุมปากพร้อมกับจ้องตาสีดำสนิทของเขาอย่างจงใจยั่วโมโห  เขาขมวดคิ้วเล็ก
น้อยแต่ช้ากว่าฉัน  เพราะฉันถือโอกาสตอนที่เขาเผลอเพียวเสียววินาทีเอื้อมมือไปทุบสัญญาณเตือน
ไฟไหม้ที่อยู่ห่างออกไปคืบหนึ่งอย่างแรงจนมันแตกออกและระเบิดเสียงเตือนภัยดังลั่น เหล่าผู้คนที่
กำลังเต้นอย่างเมามันอยู่บนฟลอร์ต่างพากันกรี้ดร้องด้วยความหวาดกลัวและวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น
 แน่นอนว่าในโซน วีไอพีนี่ก็เข่อนกัน หึ...คงคาดไม่ถึงสินะว่าฉันจะเล้นไม้นี้
 
"บ้าชิบ!"
 
ได้ยินเสียงเขาสบถเมื่อคนเริ่มแห่แหนกันไปยังประตูทางออก คลื่นมนุษย์ถาโถมเข้ามาแยกฉันกับเขา
ออกห่างจากกันฉันเกลือบมองเขาจมหายไปกับฝูงชนก่อนจะส่งยิ้มเยาะยันตามไปให้แล้วหันหลังเล่น
เข้าไปในห้องพนักงานที่เชื่อมต่อกับทางออกด้านหลังร้าน วึ่งแน่นอนว่าโล่งสนิทเพราะทุกคนกำลัง
พยายามหนีตายจากเพลิงไหม้ที่ไม่มีตัวตน
 
   และกว่าหมอนั่นจะสามารถหนีจากบรรดาคนกลัวตายออกมาได้  ป่านนั้นฉันคงซิ่ง บีเอ็มสปอร์
ของฉันกลับไปนอนอยู่บ้านเรียบร้อยแล้ว
 
 
  เสียใจด้วยนะจ๊ะ สุกหล่อ ถึงแม้นายจะฉลาด หลักหลม โหดและเหี้ยมแค่ไหนก็ตาม ทั้งหมดนั้นก็ไร้
ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน
 
  เพราะยังไงนายก็จับฉันไม่ได้อยู่ดียังไงล่ะ :)

 
หลังจากที่ต้องขับรถด้วยมือข้างเดียวมาตลอด ในที่สุดฉันก็มาถึงคอนโด สุดหรู ย่านทองหล่อ
อันเป็นสถานที่พักอาศัยของฉันจนได้  ทำไมต้องใช้มือข้างมืออ่ะหรอก็เพราะฉันดันทำลายมือ
ข้างซ้ายของตัวเองไปด้วยการทุบสัญญาณเตือนภัยนั้น แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ก็ดีแล้ว หมอนั่น
มันอันตราย ถ้าหากฉันหนีมาไม่ได้อาจจะต้องตายอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายกว่านั้นก็ได้
 
 
  ฉันหยิบคีย์การด์ออกมาจาหเกะหน้ารถก่อนจะซ่อนมือเปื้อนเลือดไว้ในกระเป๋า 'เขา'ไม่อยู่ ซึ่ง
ก็ดี เพราะถ้าเขาเห็นมือฉัน เขาคงต้องเค้นถามจนกว่าฉันจะสารภาพออกมาจนหมดเปลือกแน่
 
และถ้าเขารู้ว่าฉันทำงานพลาดจนเกือบโดนจับล่ะก็... ฉันแย่แน่ๆ
 
 
 
 
                "สำหรับ'เขา'แล้ว  คำว่าพลาดนั้นเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้นี่นา"