หลอกรัก วางกับดักหัวใจ ยัยตัวโกง

M Univesity

 ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจไปว่าทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนโลเกชั่นมาเป็นหมาวิทยาลัย M เพราะตัวตนที่แท้จริงของฉัน

นักโจรกรรมบัตรเคดิต ที่ตำรวจทั้งไทยและสากลต้องการตัวนักหนานั้นเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัย ปี2 คณะ

จิตวิทยาธรรมดาเท่านั้นเอง น่าทึ่งใช่ไหมล่ะ.....

จากเรื่องเมื่อวานทำให้ฉันรอบคอบมากขึ้นกับการเลือก'ผู้ร่วมงาน'แล้ว  เลือกหน้าโง่มากไปก็พลาดให้เขาจับได้อีก

ล่ะสิ  ต่อไปนี้ใช้สกิมเมอร์ที่ส่งข้อมูลมายังคอมพิวเตอร์โดยตรงเลยดีกว่า  ฉันจะได้ไม่ต้องเจอหน้าผู้ร่วมงานเลย  

   หลีกเลี่ยงปัญหาแบบเมื่อคืนได้มากที่สุด  ฉันเยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวสั่นขึ้นเพราะเวลานี้

ของฉันจะเป็นเวลาที่'เขา ' ตื่นขึ้นมาส่งข้อความให้ฉัน มันจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่บ้าน....

ไม่รู้ว่าคราวนี้เขาหายไปทำงานที่ไหนอีก  แต่เขามักจะหายไปอย่างนี้อยู่บ่อยๆ

ฉันยิ้มพลางพิมพ์ข้อความตอบกับไปหาเขา  แต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อมันเกินสั่นขึ้นมาอีกครั้ง..ข้อความเข้าอย่าง

นั้นหรอ?..ฉันไม่เคยบอกเบอร์มือถิอเครื่องนี้กับใครนะ? หรือว่าเขาจะส่งข้อความมาซ้ำ? ฉันนิ่วหน้าก่อนจะกดดู

 แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด.. เพราเบอร์เจ้าของข้อความเป็นเบอร์แปลกที่ฉันไม่คุ้นตาเลย

 

หนำซ้ำข้อความนั้นยังหน้าตกใจอีกต่างหาก

            Wanna do dusiness?

                   (เรามาเจรจากันหน่อยมั๊ย?)

  นี่มั

นหมายความว่ายังไงกัน ฉันรู้สึกเครียดจึงได้แต่จ้องโทรศัพท์ในมือนิ่ง  แล้วก็เครียดมากกว่าเก่าเมื่อมันสั่นขึ้นมาอีก

ข้อความที่2จากเขา...

                          You don't know...but l'm so sure I know who you are.

                         (เธอไม่รู้จักฉันหรอก...แต่ฉันแน่ใจว่าฉันรู้จักเธอ)

  ใครจงใจแกล้งฉันหรือเปล่า... แต่ไม่มีทาง ไม่มีใครในมหาวิทยาลัยกล้าแหย็มฉันเพราะว่าฉันคือหนึ่งในผู้มี

อิทธิพลหรือที่  เรียกกันว่า  มาเฟียมหา'ลัย  มีจำนวนกันรัก หลง ชื่นชม และหวาดกลัวเท่าๆกันจนแยกไม่ออก

และฉันก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเข้ามาในเขตแดนที่ฉันกั้นไว้เลย ทำให้ฉันไม่มีเพื่อนสนิทขนาดจะแลกเบอร์กัน

แล้วไอ้นี่ มันเป็นใคร!!!

  ฉันเริ่มโมโหแล้ว จึงพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

              (อย่ามาเล่นตลกแถวนี้นะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็ไสหัวออกไปซะ!!)

  ใช้เวลาไม่ถึงนาที ฉันก็ได้ข้อความตอบกลับมา  และคราวนี้มันมาพร้อมกับไฟล์รูปภาพด้วย

                  Don't tou want his thing backM I think it brlongs to you.

                            (ไม่อยากได้ของ ของเธอคืนหรอ)

  คิ้วฉันขมวดยุ่งเข้าหากันทัที และมันแทบจะผูกกันเป็นปมเมื่อเลื่อนลงมาเห็นรูปที่แนบมากับข้อความนั้น บ้า

ชะมัด! ผลสรุปนี้เป็นข้อที่ฉันไม่อยากให้เป็นมากที่สุดเลย เพราะเป็นรูปของสกิมเมอร์ เครื่องเล็กจิ๋วเคื่องเดียวกับที่

ถูกนายปีศาจตาสีดำสนิทชิงไปจาก  แคชเชียร์ เมื่อวานนี้นี่นา!!!!

   ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสุ้งเล็กน้อยเมือมือถือในมือสั่นอย่างรุนแรง ฉันกัดริมฝีปากเล็กนอ

ยก่อนจะกดรับด้วยความโมโห

"ฉัลโหล!"

(น้ำเสียงแบบนั้นแสดงวว่าเธอรู้แล้วสิว่าฉันเป็นใคร)

"นายเป็นใครกันแน่ต้องการอะไรจากฉัน"

(ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจสินะ  ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องการชื่อผู้ร่วมขบวนการของเธอทั้งหมด)

"เสียใจด้วยเพราะฉันทำงานคนเดียว"

(ถ้างั้นเปลี่ยนใหม่ ฉีนของสั่งให้เธอทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง)

"อย่ามาตลกน่า ใครจะไปยอ..."

(นางสาวXXX อายุ20ปี ปยู่ปี2 คณะจิตวิทยา มหา'ลัยM)

   ลายสายขัดฉันด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบดุจน้แข็งแต่คำพูดของเขากลับทำให้ฉันตกใจจนแทบทำมือถือร่วง ทำไม

หมอนั่นถึงรฦู้จักชื่อของฉัน!?

(จากที่เธอเงียบ ฉันสันนิฐานว่าที่ฉันพูดออกมาเป็นข้อมมูลที่ถูกต้องใช่มั๊ย)

"..."

(ถ้าเธอเข้าใจแล้วก็ดี  หกโมงเย็นวันนี้เจอกันที่...ห้ามสายล่ะ)

พูดจบหมดธุระแล้วก็ตัดสายไปทันที เหลือแค่ฉันที่ยังยืนถือมือถือแนบหูอย่างตกตะลึงอยู่นั้น นั่นหมยความว่ายัง

ไง? หมอนั้นเป็ใครถึงกล้ามาสั่งฉัน!!!!!!!!!

   ฉันหันมิงนาฬิกาก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่งอีกแค่ครึ่งชั่วโมงคลาดสุดท้ายของวันก็จะเลิกแล้ว

ยังมีเวลาจนกว่าจะถึงเวลานัด  และจนกว่าจะถึงตอนนั้น

   ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้คนที่บังอาจตลบหลังแถมยังเสนอหน้ามาแบล็กเมย์ฉันนั่น มันเป็นใคร!!!!!