กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 
 
  
  
หากวันนั้นฉันทำอะไร.....ที่ไม่ดีที่ผิดไป 
  
อยากจะขอให้ลืมมันไปได้มั้ย ....กลับมารักกัน
 
 
 
 
“นั่นใคร .... เธอใช่มั้ยแก้ว! ”
  
  
     โทโมะรีบยันกายลุกขึ้น ก่อนจะสาวเท้าตนเองหมายที่จะหวังกระชากร่างปริศนาที่สวมฮู้ดเดินหัน
 
หลังให้เขากำลังจะหนีเขาไป มือหนารีบคว้าข้อมือบางให้หันกลับมา ก่อนที่จะผลักกายงามชิดผนังที่
 
ติดกระจก  ดวงตาเรียวที่แดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ของโทโมะสั่นระริกตื้นตัน ก่อนจะคว้าคนตรง
 
หน้ามากอดแน่นอย่างโหยหา
 
 
 
“ฮึก...รู้มั้ยแก้วฉันรักเธอมากแค่ไหน คิดถึงเธอเหลือเกิน  คิดถึงวันเวลาของเรา ได้โปรดเถอะ...ฮึก
ขอร้อง ได้โปรดยิ้มให้ฉันเหมือนเมื่อก่อน   ”
 
 
 
    โทโมะเอ่ยด้วยเสียงสั่นใบหน้าหล่อคมก้มลงซบบนศรีษะได้รูป กดจูบหนักๆอย่างคิดถึง  น้ำตาลูก
 
ผู้ชายก็รื้นขึ้นอย่างบังคับไม่ได้  เขาอ่อนแอเหลือเกิน.....เขาอย่างพัก  ไม่มีแรงจะก้าวต่อ...หนทาง
 
ข้างหน้ามันเงียบเหงาเมื่อไม่มีเธอ...แก้ว ! 
 
 
 
“......”
 
 
 
 
“ คุยหยอกล้อแกล้งกันเหมือนเมื่อก่อน ....ส่งบีบีข้อความหากันก่อนนอน ...ฮึก..คะ..คอยห่วงใย 
ดูแลกัน  เคียงข้าง  คอยซับน้ำตากัน เหมือนเมื่อก่อนที่เราเคยทำ  ภาพวันเหล่านั้น  ฉันไม่เคยลืม”
 
 
 
“.......”
 
 
 
เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม....ได้มั้ยเธอ

ยังรอเธอเสมอทุกครั้ง.........ที่หายใจ
ไม่อยากมีชีวิตอ้างว้าง.........อีกต่อไป
ก็มันทนไม่ไหวจริงๆเพราะหัวใจ.....รักแค่เธอ
 
 
 
 
 
 
“ได้...มั้ย....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย...แก้ว..กลับมารัก..”
 
 
 
     หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เพราะกลัวน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาให้เขาเห็น ดวงหน้าสวย
 
แทบร้องไห้ เมื่อฟังคำพูดจากปากเขามือบางกำชายเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้าจนยับก่อนที่เธอทนไม่
 
ไหวผลักร่างสูงออกไปสุดแรง
 
 
 
 “พล่ามเสร็จหรือยัง! !  ....ถ้าเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว  ...เฟย์กับฟางจะตามมา พวกเราจะซ้อมเต้น
กันต่อ ”
 
 
 
 
    หญิงสาวหันหลังมองทางกระจก  ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาเรียวที่แดงก่ำของเขาที่มองมาที่
 
เธออย่างเศร้าสร้อย  ก่อนที่เธอจะหลบตาและเมินหน้าหนีไม่สนใจ
 
 
 
 
“......แก้ว....ลืมเรื่องนั้นมันไปได้มั้ย....เรากลับมาเริ่มใหม่กันได้มั้ย....”
 
 
 
“หึ....นายนั่นแหล่ะที่ต้องลืม  นายควรจะลืมเรื่องเก่า  คนเก่าๆอย่างฉัน! ไปหาคนใหม่ที่นายคิดว่าดี
กว่า ...สำหรับฉันอดีตก็คืออดีต  ไม่มีทางที่ฉันจะกลับไปหามันอีก ...คนเราต้องเดินหน้าต่อไป 
ไม่ควรเหยียบย่ำ! กับสิ่งของเก่าๆ! ...ไม่ใช่หรือไง”
 
 
“พอ...พอสักที ฮึก  พอเถอะแก้ว  ฉัน..ขอ...โทษ”
 
 
       ร่างสูงปราดเข้าสวมกอดเอวบางจากด้านหลังซบใบหน้ากับแผ่นหลังบอบบาง แม้แก้วจะ
 
พยายามขัดขืนและทุบตีมือของเขาแค่ไหน   แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยเธออย่างที่คิด  
 
 ดวงตากลมโตจดจ้องตนเองและเขาในกระจก สมเพชเหลือเกิน ถ้าเรื่องนี้รุ้ถึงคนที่เธอคิดว่าเธอรัก
 
เข้า ทุกอย่างควรจบเสียตรงนี้สักที!
 
 
“นายนั่นแหล่ะควรพอ...พอสักทีโทโมะ  เลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้สักที  ฉันรำคาญ! !”
 
 
เสียงหวานเอ่ยอย่างเอือมระอาและดังขึ้นเสียงจนชายหนุ่มต้องเงยหน้ามองเธอในกระจก
 
 
“......”
 
 
“...เลิกทำตัวน่าเกลียด ! และงี่เง่าเหมือนเด็กไม่รุ้จักโตได้แล้ว!...ออกไปจากชีวิตฉันซะ! !”
 
 
“.......”
 
 
 
แก้วสบตากับโทโมะนิ่งน้ำตาเม็ดโตเอ่อล้นทะลักออกมาในที่สุดมือเรียวบางแกะมือหนาออก
 ก่อนหันหน้ากลับมามองเขายิ้มอย่างเย้ยยันทั้งน้ำตา
 
 
 
“หึหึ..เจ็บมั้ย..ฮึก  นายเจ็บใช่มั้ย   ....นายได้รุ้แล้วสิน่ะ ...ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน  ฉันด่านายเหมือนที่
นายเคยด่าฉัน  คำพูดนี่..ฮึก   มันเป็นคำที่เคยออกมาจากปากนายทุกคำ”
 
 
 
“...กะ...แก้ว..ฉันอยุ่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ..ฮึก..ขอร้อง..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย..
ฉันรักเธอน่ะแก้ว”
 
 
 
“ฮึก..ฉันก็รักนาย...โทโมะ...แต่...”
 
 
 
“แต่...แต่อะไร”
 
 
 
       ชายหนุ่มเอ่ยละล่ำละลักทั้งน้ำตาแม้มีรอยยิ้มแห่งความหวังเปื้อนอยู่  ดวงตาเรียวจดจ้องคนสวย
 
ตรงหน้าที่มองมาที่เขาด้วยน้ำตาเช่นกัน  มือเรียวบางของหญิงสาวยกขึ้นกุมมือเขาไว้ ความเย้นยะ
 
เยือกสัมผัสเข้าที่มือเขาวัตถุสีเงินคุ้นตาที่เขาเคยให้เธอเป็นของแทนใจถูกวางตรงหน้าบนมือของเขา
 
 
 
“แต่..ตอนนี้ฉันรักเขา...หวังว่านายจะรู้จุดยืนของนายดี ว่ายืนตรงไหน”
 
 
 
      หญิงสาวพูดแค่นั้น ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นปาดน้ำตาให้เขาอย่างฝืนยิ้ม แล้วเดินผ่านหน้าเขาไป
 
อย่างช้าๆ  ทิ้งให้คนฟังถึงกับทรุดเข่าล้มลงกับพื้น  เขาไม่มีแรงที่ก้าวต่อ  ไม่ไหวแล้วจริง แม้แต่แรง
 
หายใจต่อไปเขาก็แทบไม่หลงเหลือ  เธอ...ได้กระชากวิญญาณเขาออกไปกับมือ หัวใจที่เคยเข้ม
 
แข้งเสมอมากลับอ่อนแรงแทบแตกสลาย มือหนากุมแหวนแน่นราวบีบมันราวกับหัวใจตนเองที่ถูกบีบ
 
ให้เจ็บปวดแล้วปล่อยทิ้งโดยไม่มีใครเยียวยา ดวงตาเรียวหลับแน่นพยายามไม่ให้น้ำตาที่จะไหลไม่
 
ให้ไหลออกมา  เขาอ่อนแอเกินไป.... น่าสมเพชเหมือนที่คนอื่นพากันดูถูก...ถูกแล้ว  เขาสมควรตาย
 
ไปซะ ถ้ายังอยู่อย่างงี่เง่าแบบนี้......
 
 
 
 
 
 
ในวันที่ไม่มีกันในใจของฉัน....ว่างเปล่า
ไม่เคยต้องเหงาอะไรแบบนี้....ยิ่งเข้าใจ

ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไป....วันวาน
ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไป.........
 
 
*****
เอาหล่ะวันนี้แค่นี้ก่อนน้า (เจ้านางน้อยสุดรักของพี่)555+
เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าอารมณ์ดีเหมือนวันนี้จะมาอัพให้อีกน่ะค่ะ
ตอนนี้ฝันดีน่ะทุกคน จุ๊บๆฟๆๆๆๆๆ