นายมันคนไร้หัวใจ! (หรอ?)

ตอนที่ 3

“ นี่พวกเธอน่ะ จะยุ่งกับชีวิตชาวบ้านเค้าหนักหนา ชิวิตตัวเองทำไมไม่เอามันออกมาประจานบ้างล่ะ ”

 

“ แล้วเธอใหญ่นักหรอ ยัยนักเรียนใหม่ อย่าซ่าได้มั้ย ” เสียงแอ๊บของเกล หัวหน้าห้องดังขึ้น ด้วยความไม่พอใจ ยิ่งทำให้  โทโมะ ไม่สบอารมณ์เข้าไปอีกที่เกลมายืนข้างโต๊ะเขาเพื่อ ทะเลาะกับแก้ว

 

“ ฉันไม่ใช่น้ำอัดลมนะ จะได้มาซ่า ” แก้วพูดติดตลก ทำให้เฟย์ที่ไม่รู้เวลาหัวเราะขึ้นมาอย่างดัง ยิ่งทำให้เกลโมโห แต่เธอก็มองโทโมะเปนระยะว่า โทโมะจะแคร์เธอสักนิดแต่โทโมะก็ ได้แต่ยิ้มเหยียดๆ ไม่แม้แต่จะมอง

 

“ นี่ยัยเฟย์ หัวเราะอะไรของเธออยากมีเรื่องหรอ ” เกลได้แต่โมโหจนจะทนไม่ไหว

 

“ อ้าวๆ พูดงี๊หาเรื่องนี่หว่า ” เฟย์พูดพร้อมลุกขึ้นก่อนถกแขนเสื้อขึ้น

 

“ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ เกล เขื่อนขอเหอะ ” เขื่อนกลัวมีเรื่องเลยมาห้ามไว้

 

“ อย่าแส่นะเขื่อน เรื่องของผู้หญิง ! ” เกลยิ่งไม่พอใจที่เขื่อนเข้าข้างเฟย์

 

“ พอๆ ถ้าเธอจะหาเรื่องอ่ะ มาเคลียร์กับฉันสิ ไปยุ่งไรกะเพื่อนฉันว๊ะ ” เสียงใสๆ ของแก้วพูดขึ้น ทำเอาโทโมะที่ฟุบโต๊ะไป ต้องเงยหน้ามามอง

 

“ ไม่สนย่ะ! ยัยแก้ว ยัยเฟย์ พวกเธอกวนฉันก่อนน๊ะแล้วจะรู้ว่าหายนะมีจิง ” เกลพูดพร้อมจิกตาใส่ทั้ง 2 สาว

 

“ ใครแคร์? ” แก้วพูดหน้าตาย เพราะเธอไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว

 

“ ยัยแก้ว!” เกลกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ

 

ปัง!

 

“ โธ่เว้ย! พวกเธอจะเถียงกันอีกนานมั้ย ” โทโมะที่ทนฟังคำเถียงกันข้ามหัวเขาไปมา มานานทนไม่ไหวจนตบโต๊ะ ทำเอาทั้งห้องตกใจกันไปกหมด

 

“ นี่นาย เงียบๆ ไปเลยน่า ” แก้วพูดขึ้นน้ำเสียงติดรำคาญ

 

“ ฉันไม่เงียบแน่ ถ้าพวกเธอจะเถียงกันอีก! ” พูดพร้อมมองหน้าเกลแวบนึง และแก้ว แบบโหดๆ

 

“ เรื่องวันนี้ฉันจบก็ได้ แต่วันอื่นอย่าหวัง! ” เกลพูดพร้อมเดินจากไป เพราะก็อึดอัดไม่แพ้กันที่ต้องอยู่หน้าโทโมะเปนเวลานาน

 

“ ฉันกลัวเธอนักนิ่ ! ” แก้วพูดไล่หลังเกลที่เดินออกห้องไปแล้ว

 

“ จะไม่เงียบใช่มั้ย ? ” โทโมะพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ

 

“ อะไรของนายว๊ะ ฉันพูดก็ปากฉัน ไม่ได้ใช้ปากนายพูดสักหน่อย เชิญนายเปนใบ้ต่อไปเหอะ! ”

 

“ อย่าปากดีไปหน่อยเลย ” น้ำเสียงเริ่มแสดงความเบื่อหน่ายกับอาการบ้าๆ บอๆ ของแก้ว

 

“ เอ๊ะ! คิดว่าตัวเองเก๋านักหรอห๊ะ ถึงนายจะเปนผู้ชายฉันก็สู้น๊ะเฟ้ย ” แก้วพูดพร้อมชูหมัด เหมือนจะต่อยมวยไทยขึ้นมา มันทำให้โทโมะอยากขำออกมา แต่ก็รักษาฟอร์ม ทำหน้านิ่งๆ ไว้

 

“ ยัยบ้า! ” โทโมะลุกขึ้นแล้วพูดใส่หน้าแก้ว พร้อมยื่นหน้าไปใกล้ๆ ทำเอาอึ้งไปเลย

 

“ เชอะ! ไอ้คนปกติ ” แก้วตะคอกกลับ แล้วผลักโทโมะออก

 

“ ….. ” โทโมะเผลอ อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มออกมา ทำเอาสาวๆ ในห้องกรี๊ดกันแตกที่ได้เหนรอยยิ้มของโทโมะ

 

“ เฮ้ย! ไอ่โมะ แกยิ้มหรอว๊ะ ไม่อยากจะเชื่อ สิ่งมหัศจรรย์ของเมืองไทย อะเมซิ่งชัดๆ 555555 ” เขื่อนพูดออกมา             ทำเอาป๊อบปี้ ฟาง และเฟย์ ขำกันไม่หยุด

 

“ นายไม่เคยยิ้มเลยหรอ โอ้! ฉันต้องภูมิใจมั้ยเนี่ยที่ทำให้นายยิ้ม >O< ” แก้วแสดงสีหน้าออกมาอย่างภูมิใจสุดๆ

 

“ หุบปากไปน่า พวกแกด้วย! ” เขาได้เพียงแต่ตอบเก้อๆ ไปแค่นั้น แล้วก็นั่งลง แล้วฟุบโต๊ะไปยิ้มอยู่คนเดียว

 

“ แน่ะๆ เขินหรอคร๊าฟ ” เขื่อนแซวไม่ยอมหยุด

 

โป๊กก ก!    “ โอ้ยย ย! ” และตามมาด้วยเสียงเขื่อนที่แสดงความเจบปวดออกมา หลังจากที่โดน โทโมะขว้างสมุดไปเตมๆ กลางหัว ทำเอามึนไม่น้อย

 

“ เฟย์จ๋า! เขื่อนเจบอ่า พาเขื่อนไปห้องพยาบาลหน่อยนะ ” เขื่อนพูดอ้อนเฟย์

 

“ เกี่ยวไรกับฉันอ่ะ ” เฟย์ถามอย่าง งงๆ

 

“ นะๆ เลี้ยงข้าวมื้อกลางวันเลย ” นั่นเอาของฟรีมาล่อ

 

“ Ok! เขื่อนน่ารักที่สุดเลยยย ย ” แล้วทั้ง 2 ก็หัวเราะแล้วจูงมือพากันออกไป ผู้หญิงในห้องแทบจะคลั่ง แต่ก็ไม่พูดเพราะกลัวจะโดนโทโมะไปแบบเกล

 

“ ฟางๆ ”ป๊อบปี้เรียกฟางแบบตื่นเต่นสุดๆ

 

“ หือ ” ฟางตอบแบบ งงๆ

 

“ ไปห้องสมุดเปนเพื่อนป๊อบหน่อยได้ไหม ”

 

“ อ่อๆ ได้ดิ ”ฟางตอบไป เพราะอยากอยู่กับป๊อบปี้เหมือนกัน แล้วก็จับมือเดินจากไปอีกคู่นึง ก็เช่นเคยที่ สาวๆ จะหมันไส้กันเข้าไปอีก

 

“ โหย! แล้วพวกแกก็ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว ไรฟระ เหนผู้ชายดีกว่าเพื่อนหรอ ” แก้วได้แต่บ่นออกมา

 

“ เธออยู่คนเดียวซะที่ไหนเล่า ”โทโมะ ที่ตื่นเมื่อไรไม่รู้พูดขึ้น

 

“ เออลืม! ว่ามีนายอยู่ด้วย ทำตัวเหมือนไม่มีตัวตนนักนิ่ ”

 

“ เรื่องของฉัน! ”

 

“ แค่นี้ทำไมต้องใส่อารมณ์ด้วยฟระ ”

 

ออดดดดดดด~ >เถียงกันไปๆ มาๆ จนพักกลางวัน

 

“ ยัยเฟย์ ฟางก็ยังไม่กลับโอ้ยๆ ไปไหนกันเนี่ยฮึ่ยๆ - -* แล้วฉันจะกินข้าวกับใครว๊ะ ” แก้วสบถออกมาด้วยความอารมณ์เสียสุดๆ

 

“ ฉันนี่ไง ” โทโมะเดินตามแก้วออกมาที่หน้าระเบียง

 

“ ห๊ะ ไปกับนายเนี่ยนะ ”

 

“ อืม เพื่อนฉันโทมาเมื่อกี๊บอกให้ฉันพาเธอไปกินข้าวเลยไม่ต้องรอ ”

 

“ งั้นฉันไม่กิน กินข้าวกับนายอาหารแสนอร่อยก็จืดชืดพอดีสิ เหอะๆ ”

 

“ จะไปไม่ไป ” โทโมะพูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้แก้ว นักเรียนที่เหนเหตการณ์ พากันนั่งไม่ติด เพราะรู้ข่าวว่าโทโมะยิ้ม เพราะแก้วด้วย พากันไม่พอใจ และ พอ ใจ ไปพอๆ กัน

 

“ ไม่ไปโว้ยยยยย ย >O< ” เสียงที่ดังก็ยิ่งเรียกให้ผู้คนมาสนใจเข้าไปใหญ่ แต่แก้วไม่มีทีท่าว่าแคร์สักนิด

 

“ 1 ” ยืนหน้าเข้ามา....

 

“ ไม่! ”

 

“ 2 ” ปลายจมูกแตะกัน ทำเอาแก้วใจสั่นไปมาก

 

“ เฮ้ย ถอยไปนะ ทำบ้าไรเนี่ย ”

 

ตึกตักๆๆๆ < เสียงหัวใจที่เต้นแรงไปทุกที

 

“ …..สะ ”

 

“ ไปแล้ว ๆๆ ไปแล้วโว้ยย ย ปล่อยๆๆ ” แก้วพูดแล้วผลักโทโมะไปสุดแรง แต่เขาก็แค่เซไปตามแรงผลักเล็กน้อย

 

“  งั้นก็ไป ” แล้วก็เข้ามาจูงมือแก้ว แต่แก้วก็ไม่ได้ว่าอะไร กลัวโดนแบบเมื่อกี๊อีก สายตารอบข้างยิ่งให้ความสน อีกไม่นานก็กลายเปนข่าวไปทั้งในและนอก ร.ร. เรียบร้อย

แฮะๆ มันดูแปลกๆ ไงไม่รู้เน๊าะ ถ้าเราพิมพ์ผิดขออภัยมานะที่นี้ด้วย รีบมากกก ก ><