cheated love's..กับดักร้ายมัดใจนายซาตาน TK NC 18+

 
 
 
~ออดดดดดด~
 
เหมือนวรรค์(?)ตะโกนเตือนเหล่าอาจารย์ทั้งหลายว่าควรที่จะหยุดทำการเรียนการสอนได้เเล้ว มันคือเสียง
สวรรค์สำหรับชีวิตนักศึกษามหา'ลัยเสียจริง(?) ใครใครก็ปรารถนาเสียงนี้เมื่อเรียนวิชาที่ตนไม่ถนัด จริงไหม? 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'กวินกลับบ้านกัน'
 
เสียงร่างบางเอ่ยเจื้อยเเจ้ว หลังจากที่กึ่งหลับกึ่งตื่นในภาควิชา'อังกฤษ' เป็นใครจะไม่ง่วงหล่ัะ ทั้งกว่าจะได้นอน
กว่าจะได้ตื่น นอนซักกี่ชั่วโมง(?)เชียว แถมอาจารย์ประจำวิชาก็อธิบายซะเนิบนาบจนตาจะหย่อนลงไปถึงคาง
เเล้ว ถ้าหลับคงจะไม่แปลกอะไรหรอกจริงไหม?
 
 
 
'อืม แก้วไปรอที่หน้าป้ายรถเมล์ก่อนนะ เดี๋ยวกวินตามไป'
 
 
'อืม โอเค รีบมานะ อ้อขอลาเต้แก้วนึงด้วย'
 
 
'อืม ยัยดาวจอม งก '
 
 
บทสนสทนาของสองเพือนรักต่างเพศ ที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม จะเป็นเพราะว่าบ้านอยู่ติดกันเลย
เป็นเพื่อนรัก(?)กันได้โดยง่ายก็อาจจะนะ แต่เวลามันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว อะไรต่อมิอะไรมันก็ไม่เหมือนเดิม(?)
เหมือนกับคำกลอนหลายคำที่พูดเอาไว้ไง "เพื่อนรัก อาจจะกลายเป็น รักเพื่อน "  ก็ได้ใช่ไหม? 
 
 
 
'
 
 
'
 
 
'
 
 
"กรี๊ดดดด"
 
 
 
 
 
'เป็นอะไรมากไหมครับ คุณ?'
 
เสียงนุ่มท้องเล็ดลอดออกจากฝีปากหนา นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ ไม่ต้องตามหา'เหยื่อ'ก็มารอให้ฆ่าเพียงง่ายดาย
ตามแผนเด๊ะ! ให้ตายสิทำไมซื้อลอตเตอรี่(?)ไม่ถูกเเจ็กพอตเเบบนี้บ้างนะ
''เวลาล่าเหยื่อต้องหลอกล่อ อย่าให้มันรู้ตัว รอมันซะล่าใจเเล้วค่อยตะครุบจำไว้!!''
 
 
 
 
 
 
'ไม่เป็นไรค่ะ แก้วซุ่มซ่ามเอง'
 
วันนี้นี่เป็นวันอะไรเนี่ย(?) มีเเต่เรื่องตลอดเลย เกือบจะโดนรถชนถึงสองครั้งสองคราเเล้วนะ สงสัยจะต้องไป
ทำบุญที่วัดซะที วันๆทำแต่งานจนไม่มีเวลาทำบุญทำทานเสียเเล้ว 'บุญซ้ำ กรรมซัด แท้แก้วเอ๋ย '
 
 
 
 
 
'มาพี่ช่วยนะ'
 
มือหนายืนมือตรงหน้าร่างบางที่ล้มเกลือกกลิ้งอยู่ที่ถนนหน้าฟุตบาทของมหา'ลัย ด้วยความเป็นมิตร(?) ทำเอา
สาวๆร่วมมหา'ลัยถึงกับตาร้อนเป็นไฟ เมื่อมือบางเอื้อมมือมาจับมือหนา เพื่อยืดเหนี่ยวเเละทรงตัวยืนขึ้น
ต้านเเรงโน้มถ่วงของโลก
 
 
 
 
 
'ขอบคุณนะค่ะรุ่นพี่'
 
ร่างบางเอ่ยถ้อยคำแววหวาน ตามมารยาทที่ผู้มีกริยาควรทำ(?) แต่ทางที่ดีเธอควรจะรีบออกมาจากปากเสือ
เสียจะดีกว่าแม่กวางน้อย ก่อนที่เสือจะกลายร่างเป็นเทพบุตรในคราบคนที่แสนดี(?) หากชะตากำหนดให้เป็น
แบบนี้เเล้วหล่ะก็ เราก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้นอกจากเดินตามทางที่ถูกขีดเส้นไว้ เท่านั้น!
 
 
 
 
'จะเป็นไรไหม? หากพี่จะขอไปส่งน้องแก้ว วันนี้และตอนนี้'
 
 
'เอ่อ..ไม่'
 
เหมือนกับเป็นใบ้ไปชั่วขณะ เมื่อเทพบุตรผู้มีใบหน้าเรียวคม ริมฝีปากบางละมุลดุจแพรไหม แก้มอมชมพูเหมือน
เด็กเเรกเกิด นัยต์ตาดำขลับสีนิลสะท้อนเพียงใบหน้าบางที่ตอนนี้หลายเป็นคนใบ้(?)ไปโดยปริยาย แววตาคม
ราวกลับจะเชือดเฉือนคนตรงหน้าให้ตายเพียงเเค่ปรายตามอง 
 
 
 
จะมีใครเชื่อว่าเทพบุตรผู้แสนดี(?)กำลังยืนขอโอกาสจากเธอ ที่เป็นเพียงเเค่ผู้หญิงธรรมดา ในการที่จะพาผู้หญิง
คนนึงไปส่งที่บ้านของเธอด้วยตนเอง นี่ช่างเป็นผู้ชายในฝันของใครหลายคนเสียจริง ! รวมถึงเธอด้วยละมั้ง?
 
 
'นะ..ครับ น้องแก้ว'
 
 
'เอ่อ .. ค่ะ ก็ได้'
 
 
นั่นปากหรอนั่น!ยัยแก้ว มันมีอะไรดนใจให้เธอตอบแบบนั้นไปก็ไม่ทราบ แต่เมื่อได้ตัดสินใจไปแล้วก็ไม่อาจจะ
ย้อนเวลาไปแก้ไขได้ ดังนั้นเธอจึงต้องเสี่ยงกับรุ่นพี่แสนดี(?)คนนี้ ถึงแม้ว่าร่ากายจะสั่นเทราเพราะความประหม่า
จากรุ่นพี่คนนี้ซักเล็กน้อย แต่ใจเจ้ากรรมนั้นกลับพองโตจนคับอกเสียกระไีร ใจเอ๋ยแกเป็นอะไรหน่ะ! หยุดพองโต
เสียที ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำตัวอย่างไรแล้ว จะเรียกเขินก็ใช่! ประทับใจก็เชิงนะ? มันเป็นอะไร? อยู่กับคนอื่นไม่
เห็นจะเป็นแบบนี้ แต่นี้กระไรแค่รุ่นพี่ที่ไม่รู้จัก(?)กับทำใจเราพองโตได้มากขนาดนี้ มันหมายความว่าอะไร?
รักหรอ? ชอบหรอ? มันจะใช่รึปล่าวนะ?
 
 
'น้องแก้วครับ เป็นอะไรรึปล่าว แก้มแดงเชียว'
 
'เอ่อ .. แดดร้อนมั้งค่ะ'
 
 
ถ้อยคำตะกุกตะกักจากปากรุ่นน้องสาวสุดสวย มันช่างน่ารักกระไรจริงๆ เล่นเอาหนุ่มหล่อรุ่นพี่ถึงกับต้องกลั้นเสียง
หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเกรงใจรุ่นน้องสาวกลัวจะโกรธเอาเสีย 
 
 
 
'นั้นสิครับ พี่ว่าเราขึ้นรถกันเถอะ'
 
หลังจากที่พูดคุยสนทนากันมานานพอสมควรเเล้ว รุ่นพี่แสนดี(?) ก็ปิดฉากลงด้วยการ พาร่างบางไปที่รถยนต์
คันหรูสีดำคู่ใจของตนทันที สมแล้วหล่ะที่เป็นดาว เพราะขนาดเขาเองยังแอบใจเต้นเเรงเมื่อได้อย^jใกล้แม่ดาว
รุ่นน้องอย่างเธอเลย 'ประมาทแม่ดาวคนสวยนี่ไม่ได้จริงๆ ถ้าพลาดเรานั้นแหล่ะที่จะเจ็บเสียเอง '
 
 
'นางฟ้าชัดๆ '
 
 

'
 
 
 
'
 
 
หลังจากทราบที่อยู่ ของรุ่นน้องสาวสุดสวยทีี่ตอนนี้นั่งจะหลับแหล่ไม่หลับแหละอยู่เบาะข้างของตน เขาก็ขับรถ
มุ่งตรงมาตามถนน แต่ปลายทางที่เขากำลังจะไปนั้นไม่ใช่บ้านของร่างบางอย่างที่เธอคิดหรอก แต่มันก็ไม่ใช่
อย่างที่ใครๆหลายคนคิดเหมือนกัน(?) เพราะ โอกาสดีๆแบบนี้มันไม่ได้มีกันง่ายๆเสมอไป มันต้องสร้างความ
ประทับใจกันเข้าไว้จริงไหม?
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
'น้องแก้วครับ พี่ว่าเรามาหาอะไรทานกันก่อนดีกว่านะ'
 
 
เสียงรุ่นพี่คลอเลียอยู่ที่ริมซอกหูขาวของรุ่นน้องที่เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบ(?) ท้วงขึ้นเมื่อร่างบางยัง
นอนแน่นิ่งอยู่ แต่มันจะหวังดี(?) เกินไปรึปล่าว ถึงกับต้องกระซิบกันใกล้ขนาดนี้เลยหรือ? มือบางดันร่างสูงให้
พ้นจากบริเวณร่างกายตนเองให้มากที่สุด แม้มันจะพ้นไปไม่มากก็ตาม(?)
 
 
'เอ่อ...ค่ะ'
 
 
'เราไปกับเถอะครับพี่หิวจะแย่แล้ว'
 
 
มือหนาส่งมือมากอมกุมมือบางของรุ่นน้องสาวเอาไว้ พร้อมของแถมคือรอยยิ้มที่เเสนจะอบอุ่นเเละเเสนดี(?)
ไม่สนิทขอร้องอย่าทำแบบนี้ ใจมันพองจนจะหายใจไม่ออกอยู่เเล้วรู้ไหม? รุ่นพี่(><)..ที่กำลังสนิท 
 
'
 
 
'
 
 
'
 
 
'
 
'เราจะทานอะไรกันดีครับ'
 
 
'เอ่อ ..แก้วทานของพวกนี้ไม่เป็นค่ะ ทานเป็นเเค่พวกข้าวราดแกงธรรมดา พี่ทานไป..'
 
 
'เอาสิครับ ที่อยากลองกินมันอยู่พอดีเลย '
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพ 50 ก่อนนะเดี๋ยวจะมาอัพใหม่เย็นๆๆนะง๊าบบบบ  ...ใครบอกสั้นเด๊่ยวโดน 555 --* ... หวานม่ะ? หน่ะอีก 50เดี๋ยวก็หวาน 555 --* แม่ใช้ไปธุระ 
 
 
 
'พี่แน่ใจนะค่ะ'
 
 
 
'แน่นอนครับ มันจะอร่อยซักแค่ไหนเชียวพี่อยากจะรู้เเล้ว'
 
 
 
'คิกๆๆ เท่าฟ้าเลย(?)หล่ะค่ะ เดี่ยวแก้วจะอาสาเป็นไกด์นำรุ่นพี่สุด .. เอ่อ รีบไปกันเถอนะ '
 
 
เกือบไปแล้วไหมหล่ะยัยแก้ว สนุกเพลินจนเกือบพลั้งปากไปเรียกรุ่นพี่ว่า 'สุดหล่อ'แล้วไหมหล่ะ! ถ้าขืนหลุด
ไปหล่ะก็ ได้โดนรุ่นพี่หัวเราะเยาะตายเเน่เลย.. ทำไมตอนนี้เราถึงเขินเป็นบ้าแหะ (><) ยังไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
ซักหน่อย แก้วเอ๋ยแกบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?
 
 
'
 
 
 
'
 
 
เสียงเจื้อยเเต้วตลอดทางเดินของทั้งสองคน(?) และผู้คนที่ไม่รู้จักอีกนับสิบคน คนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาคง
จะคิดว่า แฟนสาวขี้บ่นกำลังจุ้จี๊หนุ่มขี้โมโหอยู่ก็เป็นได้ ก็ดูสิเค้าเล่นทำหน้าตาเข้มอยู่นั่นแหละ ทำอย่างกับยิ้ม
ไม่เป็นเสียนี่กระไร(?) คอยดูนะถ้าเธอมันแฟนยิ้มยากแบบนี้(?) จะทำให้ไม่กล้าหุบยิ้มเลยคอยดู! แต่เอ๊ะ!!
นี่เราคิดอะไรเนี่ย ? ทำอย่างกับว่าเราจะมีคนรักเป็นแบบรุ่นพี่  ไม่ไม่ไม่!! เลิกคิดไปได้เลยมันไม่มีทาง(?)
อยู่เเล้ว ยัยแก้วนี่แกคงจะบ้าไปเเล้วเสียจริงๆๆละคราวนี้ ! 
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
มือบางเอื้อมมือไปคว้าข้อมือหนาให้เดินตามทางทีีตนกำลังเดินไป สองมือที่ประสานกันแน่นโดยที่ต่างฝ่าย
ต่างก็ไม่รู้ว่า มันประสานกันได้อย่างไร? แรงไฟฟ้าสถิตละมั้ง(?) เหตุผลทางวิทยาศาตร์คงจะแทนความรู้สึก
แปลก(?)ในตอนนี้นี้ได้ดีที่สุด อย่างน้อยก็ได้ปิดบังบางสิ่ง(?)ที่กำลังเต้นโครมคราม  อยู่ในใจ ตอนนี้!
 
 
.
 
 
 
.
 
 
'อ๊ะ ถึงแล้วค่ะ ร้านอาหารที่อร่อยเท่าฟ้า '
 
 
มือบางค่อยๆคลายการรัดแน่นที่มือหนาลง เสียงหวานที่เงียบหายไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง
เหมือนเด็กน้อยที่ส่งเสียงเรียกขอ ของเล่นที่ถูกใจจากแม่ไม่มีผิด(?) ยิ่งบวกกับใบหน้าหน้าหวานตอนนี้ที่ขึ้น
สีชมพูระเรื่อ เนื่องจากถูกแสงแดดมาสักพักนึง มันช่างเหมือนตุ๊กตาแสนหวานที่หลุดจากโลกของจินตนาการ
มาในโลกของความจริง เสียกระไร !?!
 
 
 
 
'สวยจนหาที่ติไม่ได้ '
 
 
 
 
'ครับ ที่นี่หนะหรอ? ที่รุ่นน้องสุดสวยของพี่ บอกว่าอาหารอร่อยเท่าฟ้า'
 
 
หา..!! เมื่อกี้มันคือความฝันใช่ไหม? ใครก็ได้บอกทีว่าฉันฝันไป รุ่นพี่บอกว่า 'รุ่นน้องสุดสวย' ให้ตายสิ!!
เขินเป็นบ้าเลยแหะ (><.) แต่ทุกกี่คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของรุ่นพี่..คนนี้ ความไวต่อรู้สึกมันก็ไม่เท่า
คำว่า 'ของพี่'  หรอก เพียงแค่สองพยางค์ ไม่ครบประโยคเพราะขาดประธาน(?) มันช่างอิ่มเอมใจเหลือเกิน 
ใจเอ๋ยใจ! พองจนจะทะลุอกมาจากอกอยู่เเล้วนะ ไม่ชอบอาการเเบบนี้เป็นบ้าเลย มันช่างทรมาน(?)
อย่าแกล้งกันด้วยคำพูดแบบนี้ได้ไหม? ถ้าไม่จริงจัง รุ่นพี่แสนดี(?)
 
 
 
'เอ่อ...ค่ะ ร้านนี้แหละ'
 
 
 
'ครับ งั้นก็ทานกันเลยสิ จะให้พี่ยืนดูคนเขาทานกันหรอครับ ตุ๊กตาน้อยของพี่ '
 
 
><. จะฆ่ากันทั้งเป็นรึไงค่ะ คุณรุ่นพี่บ้า!! คนเค้าก็มีหัวใจ เจ็บได้เขินเป็นนะ(?) มาพูดแบบนี้มาฆ่ากันเลยดีกว่า 
ชอบทำให้ใจเต้นเเรงนักคอยดูวันหลังจะเอาคืนให้ เจ็บเลยคอยดูคุณรุ่นพีี่ สุดหล่อ! ตุ๊กตาน้อยหรอ? นี้คนนะ
ไม่ใช่สิ่งของของพี่ซะหน่อยดูพูดเข้า เดี่ยวคนอื่น(?) เขาที่ไม่รู้เรื่องราวก็เข้าใจผิดกันเสียหมดหรอก แค่เข้าใจ
ผิดคนเดียวก็ทรมาน(?)เหลือเกินเเล้ว ดูสิเเค่นี้หัวใจก็เต้นจนลืมหายใจอยู่เเล้ว อย่าแกล้งกันอีกนะเลย 
 
 
 
'บ้า! ป้าค่ะข้าวมันไก่สองที่นะ เอาพิเศษเลย จัดให้รุ่นพี่เค้าหน่อย คิคิ ^^ '
 
 
คำแรกเอ่ยกับร่างสูง เเล้วหันไปสั่งรายการอาหารกับป้าเจ้าของร้านอาหารที่เจ้าตัวการันตีความอร่อยไว้ถึงขั้น
'อร่อยเท่าฟ้า' เลยทีเดียว เคยมาครั้งแลกเเบบนี้ตรงบริการให้ประทับกาย ประทับใจ คุณรุ่นพี่กันหน่อย จริงไหม?
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้ม พร้อมกับตาที่ถี่ลง มันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน !
 
 
'
 
 
'
 
รุ่นน้องลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้พลาสติกที่ตนนั่งอยู่ตรงข้ามกับรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อ พลางเดินไปที่บริเวณแท๊งน้ำที่มีไว้
สำหรับบริการลูกค้าทุกคน รับรองได้ว่าสะอาดแน่นอน! เพราะเธอกินมาไม่รู้กี่สิบครั้งเเล้ว ไม่ยักกะเป็นอะไรเลย
นี้(?)หวังว่ารุ่นพี่คนนี้คงจะไม่ผู้ดีเกินจนกินไม่ได้หรอกนะ (^^'')
 
 
 
'อ๊ะนี่น้ำค่ะ กินได้ไหม?'
 
 
'ถ้าตุ๊กตาของพี่กินได้ พี่ก็กินได้อยู้เเล้วครับ '
 
 
ปากหนากระตุกยิ้มบางเพื่อ'รับประกัน'ว่าหากเธอกินได้เขาก็กินได้จริงๆ 
 
 
'น่ารักจัง ... อุ๊ย!แฮะๆ '
   
 
นั่นไง!!แก้วเอ๋ย พลาดจนได้ บอกแล้วว่าอย่าเผลอๆ เป็นไงหล่ะคราวนี้จะโดนล้อไปถึงชาติไหนหล่ะเนี่ย(?)
หน้าอายชะมัดยาด รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นเลยนะเนี่ย(><) ช่วยไม่ได้นี่! ก็รุ่นพี่อยากทำตัวน่ารักเองอ่ะ นั่นมัน
เป็นการ 'เถียงข้างๆคูๆชัดๆ'
 
*******************************************************************
เดี๋ยวมาอัพต่อนะ ง่วงเเละ 555555
 
 
 
'น่ารัก ก็รักเลยสิครับ ตุ๊กตา'
 
 
น้ำเสียงติดตลกของรุ่นพี่ตรงหน้า ทำเอา 'ตุ๊กตาของเขา' ถึงกำเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึง แก้มขาวนวลขึ้นสี
ฝาด สงสัยคงจะเป็นเพราะแดดละมั้ง(?) หรือเพราะคำพูดกำกวมจากปากรุ่นพี่สุดหล่อ'ของเธอ' กัน(?) คงจะ
มีแต่เจ้าของแก้มฝาดนี่แหละที่สามารถตอบคำถามนี้ได้ เพียงผู้เดียว!
 
 
 
'เอ่อ .. พี่ค่ะนี่เราก็คุยกันมานานแล้วนะ แก้วยังไม่รู้จักชื่อพี่เลย'
 
 
'น้องแก้วอยากรู้จักกับพี่แบบจริงจังเเล้วหรอครับ'
 
 
'ก็ใช่ หน่ะสิค่ะ คุยกันมาตั้งนานเเล้ว จะให้เรียกแต่รุ่นพี่อย่างเดียวเลยรึไง'
 
 
 
'ครับ พี่ชื่อโทโมะนะ รุ่นพี่ปี4 คณะเดียวกับน้องแก้วไง '
 
 
 
'อ่าว!รุ่นพี่คณะเดียวกันหรอเนี่ย? แก้วไม่ยักรู้ แฮะๆ (^^'') '
 
 
 
 
บทสนทนาของรุ่นพี่เเละรุ่นน้องที่กำลังทำความรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้น(?) จนใครๆก็อดหันมามองกันเสียไม่
ได้ คู่พี่น้อง(?)รั้วมหา'ลัยเดียวกันที่ดูสนิทสนมกันรวดเร็วจนน่าประหลาด? เสียงแววหวานยอกล้อเล่นกับรุ่นพี่
ที่เพิ่งรู้จักกันมาเพียงไม่กี่ชั่วโมง(?) อย่างกับรู้จักกันมาเสียตั้งเเต่ชาติปางก่อน(?)
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
 
'เอ้า!ข้าวมันไก่สูตรพิเศษมาเเล้วจ้า '
 
 
 
 
แต่เเล้วบทสนทนาของพี่น้อง(?)ในรั้วมหา'ลัยเดียวกันคู่นี้ ก็ต้องหยุดบทสนทนาลง เนื่องจากถูกรบกวนจาก
เสียงเจ้าของร้านข้าวมันไก่ที่'ตุ๊กตาน้อย ' บอกว่าอร่อยเท่าฟ้า(^^) พร้อมกับข้าวมันไก่สูตรพิเศษที่รุ่นน้อง
สั่งเอาไว้เพื่อให้รุ่นพี่'ของเธอ' ได้ประทับกาย ประทับใจ กับอาหารข้างทางที่แสนจะอร่อยมื้อนี้
 
 
 
'เดี๋ยว!พี่ค่ะ พี่ทานเผ็ดได้รึปล่าวเนี่ย น้ำจิ้มสูตรนี้เผ็ดนะค่ะ'
 
 
 
'เอ่อ..ขอโทษนะครับพี่ทานไม่ได้ '
 
 
 
'ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเเปปนึงนะค่ะ'
 
 
เสียงหวานของรุ่นน้อง สาวหัวเราะออกมาเบาๆ ผู้ชายอะไรกินเผ็ดไม่เป็น(?)เสียชาติเกิดเเท้ๆ(?) แต่ผู้ชายเเบบนี้
ไม่ใช่หรอ?ที่ทำให้เธอทั้งหน้าเเดงเเละหัวใจเต้นเเรง หรือจะเถียงยัยดาวคณะ! 
 
 
 
'ป้าค่ะ ขอซี้อิ๊วดำหวานถ้วยนึงค่ะ'
 
 
 
'นี้จ้า ซี๊อิ๊วดำหวานมาแล้ว.. แหมๆสนิทกันแบบนี้ มากกว่ารุ่นพี่รุ้นน้องเเล้วมั้งเนี่ย'
 
 
 
เสียงหยอกล้อ ปนเเหน็บแนมสาวน้อยคราวลูกอย่างแก้ว ผู้ใหญเนี่ย 'อาบน้ำร้อนมาก่อน '   ทำไมดูเเค่นี้จะดูไม่
ออกว่าอะไรมันเป็นอะไร แต่อย่างว่าหล่ะนะ 'ริรักในวัยเรียน '  กลัวเหลือเกินกลัวว่ามันจะเป็นอย่างที่คิด? จะรัก
กันก็ไม่มีใครห้าม แต่ถ้าจะ ' มีรัก ' เนี่ยใครหล่ะจะห้ามได้! จริงไหม?
 
 
 
 
'เอ่อ.. ไม่เอาไม่คุยกับป้าเเล้ว กินข้าวมันไก่ต่อดีกว่า'
 
 
 
ใน สถานการณ์แบบนี้ร่างบางเลือกที่จะออกจะจากประตูเเห่งคำถาม? ที่ตรงกับคำถามในใจราวกับมีโพยใบ
เดียวกันแบบนั้น! อีกไม่นานหรอก สาวน้อยจะได้ตอบคำถามแนวเดียวกันแบบนี้อีกนับไม่ถ้วน!หลังจากนี้ไม่
อีกไม่นานกำเเพงแห่งคำถามแห่งความรู้สึก มันจะทลายลงมาให้เธอต้องเผชิญ จนกว่าเธอจะหาคำตอบของ
เเต่ละข้อเจอ!?!~
 
 
 
'อ่าา...มาเเล้ว น้ำจิ้มสูตรคนกินเผ็ดไม่เป็น คิ คิ '
 
 
'ขอบคุณครับ รุ่นน้องพี่เนี่ยจะรักจริงๆ'
 
 
เสียงหวานออกจะ หยอกล้อรุ่นพี่'สุดหล่อ'ของเธอเสียนิดหน่อย แต่สิ่งที่รุ่นพี่ตอกกัลบมานี่สิ! มันช่างชวนหัวใจ
เต้นเเรงเสียเหลือเกิน น่ารักเกินไปแล้วนะรุ่นพี่! เดี๋ยวก็รักจริงๆซะเลย(><) เฮ้ย!เราคิดอะไรอยู่เนี่ย? สงสัยจะ
ต้องไปรักษาตัว รักษาใจ(?)ที่ โรงพยาบาลเสียหน่อยเเล้ว นับวันยิ่งเพ้อฝันไปเข้ามากขึ้นทุกวัน..(=o='')
 
 
 
 
 
 
จากนั้นทั้งคู่พี่น้อง(?)ก็ลงมือกับอาหารที่'อร่อยเท่าฟ้า ' ของ 'ตุ๊กตา' ตรงหน้า อย่างเอร็ดอร่อย ข้าวมันไก่ ทำไม?
วันนี้มันแสนหอมหวานจังนะ ปกติก็ว่าอร่อยเเล้ว แต่วันนี้เหมือนกับอาหารสวรรค์เลย(?) ช่างหอมหวานอบอวลไป
ด้วยกลิ่นหอมอุ่นๆของเครื่องเทศ เป็นเพราะอะไรกัน เพราะสูตรพิเศษที่สั่งไปหรอ? หรือว่าได้กินกับรุ่นพี่ตรงหน้า
กันเเน่? ไม่รู้จริงๆไม่รู้ว่าเพราะอะไร ?
 
 
 
'อ่า...อิ่มแปล้เลยอ่ะ '
 
 
 
'ครับ..ว่าแต่ที่นี้มีของหวานไหม?ปกติบ้านพี่กินของคาวเเล้วต้องมีของหวานตบท้ายเสมอ'
 
 
 
'แก้วแนะนำน้ำเเข็งใสเลย อาหย่อยสุดๆๆ (><'')'
 
 
 
'งั้นเอาเลย .. พี่เอาขนมปังน้ำแดงหนึ่งที่ครับ '
 
 
 
 
'ว้าวชอบเหมือนกันเลยอ่ะ ... ป้าค่ะ! ขนมปังน้ำแดงของถ้วยเลยค่ะ'
 
 
 
เสียงหวานคำเเรกเอื้อนอ่อยกับร่างสูง แล้วหันไปสั่งขนมหวานกับป้าร้านข้างๆที่ขายของจำพวกของหวาน อยู่
ติดติดกันกับร้านขายข้าวมันไก่ร้านนี้ 
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
 
ไม่นานนักขนมหวานที่ทั้งคู่ตั้งตารอคอย(?)ก็มาวางอยู่ตรงหน้าทั้งสอง  'ตุ๊กตาน้อย'อดจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ 
เพราะดูเหมือนว่ารุ่นพี่'สุดหล่อของเธอ'ดูจะชินกับอาหารข้างทางแบบนี้เสียเเล้ว คิดเเล้วอดอิจฉา?ว่าที่แฟนรุ่นพี่
คนนี้จัง ทั้งหล่อ ทั้งไม่ถือตัว ใครได้เป็นคนรัก โชคดีตายเลย(?) แต่จะคิดทำไมให้ปวดหัวเปล่าๆเนี่ย! กินขนมปัง
น้ำแดงสุดอร่อยดีกว่า(><)
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
'อิ่มจังเยย .. '
 
 
 
 
'ฮ่าๆ'ตุ๊กตาของพี่' กินเลอะจังเลยนะ มาเดี๋ยวพี่เช็ดปากให้'
 
 
 
มือหน้าลื่นขึ้นมาที่ระดับเดียวกับใบหน้าหวาน พรางเช็ดคราบขนมปังน้ำแดงที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากบาง ให้ตายสิ!
เหมือนเขากำลังเช็ดปากให้เด็กสาวตัวน้อยน่ารักๆอยู่เลย ก็ 'ตุ๊กตาน้อย ' ของเขาเล่นปั้นหน้าปั้นตาเหมือนกับ
เด็กแรกเกิดที่ไม่รู้ตาสีตาสาอะไร "ช่างอ่อนต่อโลกเสียเหลือเกินนะเด็กน้อย " คราบของหวานที่ติดจากปาก
บางมาอยู่บริเวณนิ้วเรียว ก่อนที่มันจะหายเข้าไปอยู่ในโพรงปากหนาเรียบร้อยเเล้ว 'กลืนมันอย่างเอร็ดอร่อย '
 
 
 
 
 
 
 
'หวานเสียเหลือเกิน ปรานน้ำผึ้งหยดสุดท้าย '
 
 
 
 
 
 
ส่วนบางร่างตอนนี้หน่ะหรอ? คงได้แต่อึ่งกับการ'กระทำ'ของรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างงุนงง ไม่มีคำถาม (?)ไม่ต้องการ
คำตอบ(?)แต่สิ่งที่เธอสงสัย คือ ทำไมหัวใจมันถึงเต้นเเรงนักก็ไม่รู้ (><)  
 
 
 
 
'กลับกันเถอะครับ อ้อ !มื้อนี้พี่เลี้ยง'ตุ๊กตาของพี่ ' นะ '
 
 
 
 
'........ค่ะ ' 
 
 
 
 
'
 
 
 
 
'
 
 
 
 
'
 
 
 
 
 
 
'
 
 
 
 
'บ้านของแก้ว มีใครอยู่รึปล่าวครับ'
 
 
 
 
'เอ่อ..ไม่มีค่ะ เเก้วอยู่สองคนกับน้องแต่ตอนนี้น้องย้ายไปอยู่หอเเล้ว แก้วเลย..'
 
 
 
 
'อยู่คนเดียว..'
 
 
 
'ค่ะ ใช่! เเก้วอยู่คนเดียว'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
''พี่ค่ะจะเข้ามาข้างในบ้านก่อนไหม?ค่ะ นั่งรถมาหลายชั่วโมงเเล้ว เมื่อยเเย่เลย ''
 
 
 
'เอ่อ..ครับ'
 
 
เสียงหวานออกจากชวน'รุ่นพี่'เข้ามาภายในตัวบ้าน ไม่รู้สิว่าเพราะอะไรถึงได้ให้ "ผู้ชาย " ที่รู้จักกันเพียงไม่กี่
ชั่วโมงถึงเข้ามาในบ้านได้ ทั้งที่ตัวเธอเป็นคนที่ระวังตัวเสียยิ่งกว่าอะไรดี(?) คงเป็นเพราะ 'ผู้ชายคนนี้'คงจะน่า
ไว้วางใจ สำหรับเธอในตอนนี้ละมั้ง(?) แต่เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆเเล้ว ในเมื่อออกปากชวนเราก็จะ'กลับคำ'
เสียไม่ได้!เป็นอันขาด 'เสียมารยาทหมด'
 
 
 
'พี่ค่ะรอสักครู่นะ เดี๋ยวแก้วเอาน้ำมาให้ทาน พี่ก็นั่งดูทีวีไปก่อนนะ '
 
 
 
'ครับ 'ตุ๊กตาน้อย ' ' 
 
 
 
นี่ขนาดมาถึงบ้านของตุ๊กตาน้อยของเขา(?)แล้ว ยังจะไม่เลิกเรียกเธอว่าตุ๊กตาอีก  ไล่กลับเสียตอนนี้จะทัน
ไหมเนีี่่ย?  ก็บอกว่าใจมันเต้นเเรงก็ยังจะล้ออยู่ได้นะ! ไอ้รุ่นพี่บ้า!(><.)
 
 
 
 
'
 
 
 
'
 
 
 
 
'
 
 
 
'มีน้องสาวด้วยหรอเนี่ย? เอ..เเต่ทำไมไม่เห็นมีรูปถ่ายกับครอบครัวเลย'
 
 
 
'แก้วกับน้องเป็นเด็กกำพร้าหน่ะค่ะ'
 
 
 
'เอ่อ ขอโทษครับที่พี่..'
 
 
 
'ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้วไม่ถือหรอก อ่ะ!นี่น้ำค่ะ'
 
 
 
เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบจนร่างสูงรับรู้ความรู้สึกได้ดี เขาเองก็ไม่มีแม่เหมือนกัน อยู่กับพ่อเพียงเเค่สอง
คน เขาเข้าใจดีถึงความรู้สึกนี้? ความรู้สึกที่ เหงา เดียวดาย เจ็บปวด เขารู้ทุกอย่างได้ดี!
 
 
 
 
'ขอบคุณครับ .. งั้นพี่ขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า รบกวนน้องแก้วเกินไปแล้ว'
 
 
 
'ที่จริงก็ไม่รบกวนหรอกค่ะรุ่นพี่^^ ..งั้นฝันดีค่ะ '
 
 
 
'ครับ ..อย่าลืมฝันถึงพี่นะ  เพราะพี่ก็จะฝันถึง'ตุ๊กตาน้อยของพี่'เหมือนกัน '
 
 
 
นั้นไง!!จนได้สิหน่า ขนาดจะไปแล้วยังจะมาทิ้งระเบิดลูกใหญ่(?)ในใจของ'ตุ๊กน้อยของเขา' อีก ใครกันเล่าจะ
ไปฝันถึง 'รุ่นพี่' อย่ามาโมเมคิดไปเองหน่อยเลย ..แต่จะฝันถึงนิดๆก็เเล้วกัน 'กลัวเสียใจต่างหาก' ไม่ได้คิดอะ
ไรเลย .. จริงๆๆนะ (=o='')
 
 
 
'
 
 
 
 
 
'
 
 
 
 
'ซ่า าา ๆๆ เปรี๊ยง!!!!!'
 
 
 
'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด '
 
 
 
 
*******************************************************************
เอาหล่ะจบตอนที่8 ซักที -3-.. ตอนนี้มันไม่มีไรหรอก .. อย่าอ่านเลย 555 กราบขอโทดรีดฯ ที่ไรเตอร์เเต่งหวานได้ห่วยมาก =/\='' ..  ไม่ ด้ายตั้งจายยย I'm sorry .