รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 28

TOMO TALK
เฮ้อ กว่าจะเคลียร์งานเสร็จ เหนื่อยชะมัด อ้าว นั่นพิมกำลังไปไหนนะ วิ่งใหญ่เลย คงรีบ
“ กรี๊ดดดดด ผะ....ผี .....ผีหลอก ”
“ พิมไปไหนหรอครับ ” ผมรีบลงจากรถแล้ววิ่งไปหาพิม
“ กะ...... กลับแล้วค่ะ พิมกลัว......ผี ” พิมวิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที
“ กลัวผี อะไรของเค้า ” ได้ยินว่าผีหลอก บ้านนี้ผมอยู่มาตั้งหลายปี ไม่เห็นมีผี หรือว่ามีคนแกล้ง แต่ใครมันจะมาแกล้งแบบนี้ล่ะ

“ ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ย เหนื่อย ฮ่าๆๆๆ ”
“ กรามค้าง ฮ่าๆๆๆๆ ”
ยัยสองคนนี้เป็นอะไร นั่งหัวเราะกันอยู่ได้
“ เป็นอะไรกัน ” ผมนั่งลงบนโซฟาอีกตัว แล้วเก็บแฟ้มงานกับโน๊ตบุ๊ค
“ ปะ ... เปล่า ฮ่าๆๆๆ ” ยังหัวเราะต่ออีก
“ เอ่อ พิมเค้าเป็นอะไรอ่ะ เห็นรีบกลับบ้านไปเลย ”
“ คะ .......... เค้าคง.....ท้องเสียมั้ง ” หวายพูด
“ ไม่ใช่แล้ว เค้าพูดว่าผีหลอกๆด้วย ”
“ จะไปรู้เหรอ ”
“ เปิดไฟห้องนั้นไว้ทำไม ”
แล้วโทโมะก็เดินเข้าไปในห้องนั้น
“ พี่โทโมะ !! ”
“ อะไร ”
“ พี่จะไปไหนอ่ะ ”
“ ปิดไฟในห้องนั้นอ่ะ ”
“ ห๊า !! ” ยัยสองคนนั้นประสานเสียงกันแค่ปิดไฟ เป็นอะไรกันมากป้ะเนี่ย

KAEW TALK
ซวยแล้วสิ ไม่ได้ปิดเครื่องคาราโอเกะ
เอ๊ะ ! โทรศัพท์ล่ะ อย่าบอกนะว่าอยู่ในห้องนั้น T_T
“ แก้ว แกได้ปิดคาราโอเกะนั่นมั้ย ” หวายถามเสียงเบา
ชั้นส่ายหัวแทนคำตอบ
“ หวาย แก้ว !! ” โทโมะตะโกนเรียชั้นกับหวายลั่นบ้าน หวังว่าคงจะไม่รู้ไม่เห็นอะไรนะ
“ อะไร !! ” ทำใจดีสู้เสือไปก่อน
“ ชั้นต้องถามพวกเธอมากกว่าว่าเธอไปทำอะไรพิมรึเปล่า แล้วนี่เปิดเสียงดนตรีไทยทำไม โทรศัพท์อีก เนี่ยๆ มีเสียง เด็กร้อง หมาหอน เสียงตุ๊กแก บลาๆๆ ” ความซวยมาเยือนแล้ว
“ ทำอะไร ไม่มี๊ ” ยัยหวาย แกจะทำเสียงสูงทำไม T_T
“ ไม่ต้องเลย พูดเสียงสูงด้วย แสดงว่าโกหก แถมยังทำตัวมีพิรุธกันอีก ” เป็นชุด
“ เอ่อ..........เฮ้ย ! ลืมได้ไง ละครเล่นแล้วอ่ะ โชคดีนะแก้ว !! ”
แล้วหวายก็วิ่งหายไปกับสายลม ~ ยัยเพื่อนบ้า ทิ้งชั้นได้ไง
“ หวายยย !!!!! ” ชั้นจะวิ่งขึ้นไปบนห้อง แต่ !!!!
“ ไม่ทันแล้วล่ะ ” อ๊ากกก จับแขนชั้นทำม้ายยยย มันจะลากชั้นไปไหนฟะ
ปัง !! เสียงปิดประตูอย่างแรง
“ เธอเป็นคนแกล้งพิมใช่มั้ย ”
“ ไม่ใช่ !!! โอ๊ยยยย !!! ” ไอ้บ้า มันบีบแขนช้าน ถ้าแขนขาวๆสวยๆของชั้นช้ำนะไอ้ตุ๊ด ชั้นไม่ปล่อยแกไว้แน่
“ ชั้นรู้ว่าเธอกับหวายเป็นคนทำ ” รู้แล้วจะถามทำเพื่อ
“ แล้วไง ”
“ แสดงว่าเธอเป็นคนเปิดไอ้เสียงเด็กร้องนี่จริงๆ ”
“ ไม่ใช่ ชั้นเปิดเสียงหมา อุ๊บ...OxO… ” ไม่น่าพลั้งปากพูดไปแลย
“ นั่นไง จริงด้วย ”
“ เออ ชั้นกับหวายทำเอง จะทำไม ”
“ พิมไปทำอะไรให้พวกเธอ ถึงต้องแกล้งเค้า ”
“ บอกไปนายก็ไม่เชื่อหรอก ใครมันจะไปนิสัยดีแบบพิมของนายล่ะ ”
“ พิมเค้านิสัยดี ไม่เหมือนเธอ !! ” แหวะ ดีตายล่ะ
“ เหรอ ” ไปนอนแล้ว
“ นอนดีกว่า ” เฮ้ยๆ นั่นมันเตียงชั้น ที่นายโซฟาโน่น ไม่คิดจะอาบน้ำรึไง
“ ลงไปเลยนะ !!! ”
“ ไม่ จะนอนตรงนี้ ” ไอ้บ้า ไล่แล้วยังไม่ลงอีก
“ บอกให้ลงป๊ายยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! ”
“ ไม่ !! ถ้าเธอไม่นอนตรงนี้ก็ไปนอนที่อื่น ” กล้าไล่ชั้นเหรอ
“ ..................... ”
“ เป็นไร เงียบทำไม ”
โทโมะลุกขึ้นนั่ง
“ กำลังใช้ความคิดว่าจะต่อยนายข้างไหนดี ” ชั้นไม่รอช้า รับจัดไป ที่แก้มขวาของโทโมะ แต่ไม่แรงมากหรอก “ ฮ่าๆๆ ” วันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี ขอระบายอารมณ์นิดนึง
“ โอ๊ย !!! ยัยบ้า เธอมาต่อยชั้นทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย !!! ”
“ หมั่นไส้ !! ”
แก้วเดินไปหยิบหมอนมา
“ ไปไหนน่ะ ”
“ ............ ” ชั้นแกล้งเดินหูทวนลม วันนี้มีความสุขจริงๆ ไปนอนห้องหวายดีกว่า

WAII TALK
ก๊อกๆๆ
“ หวาย !! ”
“ ค่า ” ใครมันมาเรียกชั้นนะ กำลังจะนอนพอดีเลย “ อ้าว แก้ว มีไรอ่ะ ”
“ นอนด้วยดื ” ยัยแก้วว่าแล้วก็เดินเข้าห้องทันที ยังไม่อณุญาตเลยนะ
“ ทำไมไม่นอนห้องแกล่ะ ” ห้องพี่โทโมะนั่นแหละ
“ ก็พี่แก มันแย่งที่นอนชั้นอ่ะ ”
“ อือๆ แล้วพี่โมะว่าไรป้ะ ที่แกล้งยัยพิมอ่ะ ”
“ ก็ไม่ว่าอะไรนิ บอกแค่ว่า นิสัยไม่ดี !! ”
“ แค่เนี้ย ! แล้วพี่โทโมะรู้ได้ไงวะ ว่าเราทำ ”
“ ชั้นเผลอพูดไปเองแหละ แฮ่ๆ ง่วง ขอนอนก่อนนะ ”
“ เออๆ ”