รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 27

“ หวาย ตอนเย็นไปเล่นเทนนิสกันดีมั้ย ”
“ แน่ใจนะว่าคราวนี้ไม่พลาดอ่ะ ฮ่าๆๆ ”
“ เออน่า ”
“ ไปชวนพี่ซีด้วยดีกว่า ”
“ พี่เค้าจะว่างเหรอ ”
“ ก็ไปดูก่อนไง แกจะเอาของฝากไปให้ไม่ใช่เหรอ ”
“ อือ ”

“ ไปหาพี่ซีเลยเนอะ ”
“ คราวนี้เดินไปมั้ยหวาย อยากออกกำลัง ”
“ ก็ดี ไป ! ”
.................หลังไหนนะ บ้านเลขที่ 21 ห่างกับช้นตั้ง 10 กว่าหลัง แถมอยู่ท้ายหมู่บ้านอีก
“ ขาลากแล้วอ่ะแก้ว ”
“ ใช่ รู้งี้เอารถมาดีกว่า ”
“ นั่นๆ หลังนั้นใช่มั้ยแก้ว เลขที่ 21 ” ไหนฟะ
“ ใช่ๆ ”
กริ๊งงงงง จินตนาการว่าเป็นเสียงออด

“ อ้าว แก้ว หวาย มีอะไรกันครับ ”
“ วันนี้พี่ซีว่างมั้ยคะ ”
“ ว่างครับ ทำไม
“ ไปเล่นเทนนิสกันมั้ยพี่ซี ” แก้วพูด เกือบลืมเลย แว่นๆ “ อ่ะ พี่ซี ซื้อมาฝาก ”
“ โอ้วว ว้าวว แว่น ขอบคุณนะน้องรัก ”
“ คร้าบบบ ”
“ เออ เมื่อกี๊ถามว่าอะไรนะ ” ซี
“ ถามว่าจะไปเล่นเทนนิสมั้ยคะพี่ซี ” หวาย
“ ไปๆ แปบนะ ไปเอาไม้ก่อน ” ตกลงไวจริงๆ แล้วพี่ซีก็รีบเข้าไปเอาไม้เทนนิสในบ้าน

“ จะเดินไปกันใช่มั้ยเนี่ย ”
“ ช่ายยย ”
“ เดินก็เดิน ” สนามเทนนิสอยู่ตรงท้ายหมู่บ้าน ใกล้บ้านพี่ซี เลยไม่เหนื่อยเท่าไร
“ แก้ว แกไปเล่นกับพี่ซีก่อนเลย ... ชั้น... เหนื่อย ” หวายพูดหอบๆ แล้วเดินไปนั่งตรงขอบสนาม
“ แก้ว อย่าทำไม้หลุดมืออีกนะ ฮ่าๆๆ ” ชั้นได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้พี่ซี
“ ถ้าหลุด มันจะโดนพี่ซีคนแรกนะ ฮ่าๆๆๆๆ ” หัวเราะทีหลังดังกว่าหลายเท่า
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง
“ หวาย เลิกเล่นเหอะ เหนื่อย! ” ยังไม่ได้หยุดเลย พักรอบเดียวเอง หิวด้วย
“ ก็ได้ ”
~ ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก เพื่อจะไปรักคนอื่นมากกว่า
เธอหมดรักฉัน เธอก็พูดมา เธอจะมองหน้าทำไม ~
เสียงโทรศัพท์หวายดังขึ้น
“ ฮัลโหล ”
“ (............) ”
“ อืม ได้ๆ แค่นี้นะ ”
“ ใครโทรมาอ่ะหวาย ”
“ พี่โทโมะ บอกว่าวันนี้ไม่ต้องให้ทำอาหารเผื่อ จะไปทานนอกบ้าน กับเพื่อน ”
“ งั้นหวาย กับ แก้ว ไปทานอาหารบ้านพี่มั้ย ” พี่ซีชวน
“ ค่ะ ”
“ งั้นแก้วโทรไปบอกที่บ้านก่อนนะ ” ชั้นพูดพร้อมเดินไปบ้านพี่ซีกัน

“ ฮัลโหล พี่แมว วันนี้ไม่ต้องทำอาหารเผื่อนะ ไปทานนอกบ้านกัน แค่นี้นะ ”
“ พี่ซีทำอาหารเองป้ะคะ ” หวายถาม
“ อืม ทำเองครับ บางทีก็ให้แม่บ้านทำให้ ” “ อ้ะ ถึงแล้ว ไปนั่งรอที่ห้องอาหารก่อนก็ได้ พี่ไปทำอาหารในครัวก่อน ” จะว่าไป พี่ซีแมนกว่าอีตาโทโมะอีก ถึงจะเป็นทอมก็เหอะ ทำอาหารเก่ง (may : ยังไม่ได้กินเลย kaew : ทำอาหารก็เป็น ) พูดก็เพราะ สุภาพบุรษสุดๆ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีมากเลย



หลังจากนั้น
กลับมาบ้านแล้วน้า
ตอนนี้ชั้นอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ในห้องนั่งเล่นกับหวาย ห้องนั่งเล่นก็ต้องนั่งเล่น >>งง

ปรี้นนนน ๆ ๆ ๆ !!!!
“ เย้ !! ชนะแล้ว ” อย่างน้อยแกก็ชนะชั้นครั้งแรกจ๊ะหวาย ฮ่าๆๆ
“ ใครมันบ้าบีบแตรอยู่ได้วะ ชั้นแพ้เลย ” แก้วพูด
“ สงสัยพี่โทโมะมั้ง ” หวายลุกไปเปิดหน้าต่างห้องนั่งเล่น
“ รถใครขับตามมาอ่ะหวาย ” แก้วลุกไปดู
“ ไม่รู้สิ ลงมาแล้วๆ ”
ตะโกนพร้อมกัน โอ้ย ซวยแล้ว ดันเปิดหน้าต่างไว้ ยัยพิมจะได้ยินมั้ยเนี่ย“ ยัยพิม !!!!! ” ชั้นกับหวายรีบหลบ

PIMMY TALK

เมื่อกี๊ชั้นได้ยินใครเรียกอะไรพิมๆ หรือหูแว่วไปเอง
“ โทโมะคะ เมื่อกี๊ได้ยินอะไรมั้ย ” พิมถามโทโมะพร้อมนั่งลงบนโซฟา
“ ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ ทำไมเหรอครับ ”
“ ปล่าวค่ะ ” ชั้นหูแว่วไปเอง สงสัยจะเบลอๆ เมื่อคืนนอนดึก
“ ผมขอตัวไปเอาแฟ้มงานกับโน๊ตบุ๊คข้างบนก่อนนะครับ ”
“ ค่ะ ” ชั้นทำงานในโรงแรมของโทโมะน่ะ เป็นเลขา นางแบบนั่นเป็นอาชีพเสริม วันนี้มาตรวจดูข้อมูลพวกงบประมาณ ฯลฯ ของโรงแรมกัน ช่วงนี้งานที่โรงแรมยุ่งมากเลย ต้องเอากลับมาทำที่บ้านอีก แล้วยัยหวาย น้องของโทโมะไปไหนล่ะเนี่ย ยัยแก้วนั่นก็อีกคน ครั้งที่แล้วแกล้งชั้นได้เจ็บแสบมากนะ อย่าให้ชั้นได้เอาคืนมั่งก็แล้วกัน

“ มาแล้วครับ พิมเช็คข้อมูลพวกนี้แล้วก็ส่งเมลไปบอกกราฟนะครับ ผมมีธุระด่วนที่โรงแรม ” กราฟคือ ผู้จัดการโรงแรม ( กราฟ BVV นั่นแหละ)
“ ค่ะๆ ” แล้วโทโมะขับรถออกไป




WAII TALK
ยัยพิมมาทำไมนะ
“ แก้ว ไปเล่นดนตรีข้างล่างกัน ”
“ อะไร ?? ”
“ อยากเล่น ไวโอลีน ห้องข้างล่างอ่ะ ” มันคงงง ห้องนั้นแยกออกไปจากห้องรับแขก ห้องซ้อมร้องเพลงชั้นเอง
“ ไปๆ ^_^ ”
“ เฮ้ยๆ !! แก้ว นั่นมันยัยพิมนี่นา ” มานั่งทำอะไร
“ เออ จริงด้วย อย่าไปสนใจเลย ”
“ อือ ”

“ นี่ ! เธออ่ะ!! ” เรียกใคร ชั้นกับแก้วงั้นเหรอ
“ อะไร !! ” ชั้นเดินไปตรงที่ยัยพิมนั่ง
“ เอาน้ำมาให้หน่อยสิ ” กรี๊ดดดดดดดด มันกล้าใช้ช้านนนน
“ มีมือก็ไปเอามาเองสิ หรือไม่ก็แม่บ้านโน่น !! ”
“ พี่ ! … ” ยัยแก้วจะตะโกนเรีกพี่แมว
“ หยุด!!! ชั้นอยากให้พวกเธอไปเอามาให้ มีไรมั้ย ^_^ ” มันยังมาทำหน้าแอ๊บแบ้วอีก
“ มี !!! อยากจะลองป้ะละ ชั้นมี2 ส่วน เธอ คนเดียว ฮ่าๆๆๆๆๆ ” คิดผิดไปแล้ว
“ ชั้นไม่อยากมีเรื่อง … ” แก้วพูด
“ โห ยัยแก้ว เธอนี่ป็นคนดีจริงจริ๊งงง !!! ” มันประชดค่ะ
“ ด่าไปก็เปลืองน้ำลาย แล้วอีกอย่าง ชั้นไม่อยากให้ฝ่ามือสวยๆงามๆของชั้นกับหวายจะต้องเปรอะเปลื้อนกับสิ่งสกปรกน่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ชั้นคงต้องซื้อแอลกอฮอลล์มาล้างทุกมื้อก่อนทานข้าวเลยล่ะ ฮ่าๆๆ ” แก้วพูดถูกใจชั้นมากเลยอ่ะถึงมันจะเว่อร์ไปหน่อย ถูกใจกดไลท์ฉึกๆ
“ ใช่ !! ไปเหอะแก้ว ” ชั้นไปดึงแขนแก้วไปที่ห้องดนตรี
“ กรี๊ …OXO… อุ๊บ ”
“ ทำไมไม่กรี๊ดล่ะ กรี๊ดดังๆสิจ๊ะ แบร่ ”
หวายหันมาแลบลิ้นใส่พิม ที่ยืนกำมือแน่น
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยพยูน ยัยทอมบ้า ”
พิมพึมพัมเบาๆ
“ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณพิม ”
แม่บ้านเดินมาถาม
“ อย่ายุ่ง !!! ”
เธอตวาด ทำให้แม่บ้านคนนั้นรีบลุกออกไปทันที
“ พี่แมวไปนอนเลยก็ได้ค่ะ ” ชั้นบอก คิดอะไรดีๆออก
“ อารมณ์เสียเลยว่ะแก้ว ”
“ ได้ปลดปล่อยว่ะ ฮ่าๆๆ ” เล่นด่าไปเป็นชุดอย่างงั้น

KAEW TALK
“ มีกีต้าร์ด้วย ของพี่แกหรอ ? ”
“ อือ เล่นไปเหอะ ”
หวายพูดแล้วไปหยิบไวโอลินขึ้นมาจากกล่อง
“ แกล้งยัยนั่นกันมั้ย ”
( หาเรื่องคนอื่นก่อนอีกแล้วหวาย )
“ ยังไง ชั้นจำจุดอ่อนของพิมได้ว่า ไม่กินเผ็ด กลัวหนู แมลงสาบ สัตว์เลื้อยคลาน แล้วก็ กลัวผี ! ”
“ เราก็หลอกผีไง ฮ่าๆๆๆ แค่คิดก็สนุกแล้ว ”
“ ยัยพิมไม่รู้ใช่มั้ย ว่านี่ห้องอะไร ” เพราะห้องนี้มันทึบไปหน่อย
“ อืม เราเปิดเสียงให้เป็นดนตรีไทยแค่นี้ก็ขนลุกแล้ว ”
“ ชั้นมีริงโทนเสียงหมาหอนด้วย ”
“ เอาจ่อไมค์เลย 555 ”
“ แล้วเมื่อกี๊พิมไม่เห็นเราเดินเข้ามาใช่มั้ย ”
“ คงไม่เห็นนะ เห็นยืนทำท่าจะกรี๊ดอยู่น่ะ ”
“ เปิดเพลงเลยนะ ในคาราโอเกะเครื่องนี้มีใช่มั้ย ”
“ มีดิ มา เปิดให้ ” หวายเอารีโมทไปกดๆ “ นี่ไง เจอแล้ว ”
“ เปิดประตูนิดนึง เสียงจะได้ออก ” ห้องมันอยู่ตรงใต้บันได จินตนาการเองละกัน

~ เต๊ง เตง เต่ง เต้งงงงงงง ~ เตง เต่ง เต้ง เตง เต่ง ~

“ เป็นชั้นก็ขนลุกนะหวาย เสียงดนตรีไทยตอนกลางคืนแบบนี้ ”
“ เหมือนกัน ยัยพิมเริ่มหันแล้ว 555
“ แก้วๆ เสียงหมาหอน ” ลืมเลย

~ บ๊อก บ๊อก บรู้วววววว ~

“ หวาย ปิดไฟห้องรับแขกด่วน ! ” ดีนะไฟมันอยู่หน้าห้องนี้พอดี

พรึ่บ !!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงอันโหยหวนยิ่งกว่าหมาหอนนี่ ชั้นคิดว่าเป็นเสียงยัยพิม
“ หนุกว่ะแก้ว มีเสียงอื่นอีกป้ะ ที่สยองๆอ่ะ ”
“ น่าจะมี แปบๆ ” ชั้นเลื่อนโทรศัพท์ดูเสียงริงโทน “ เสียงตุ๊กแก ! ”
“ เปิดเลยแก้ว ”

~ ตั้ก แก !! ~ ( ไม่รู้มันร้องยังไงอ่ะนะ )
“ กรี๊ดดดดด ตุ๊กแก !!! ” พิมโดดขึ้นโซฟาทั้งตัว

~ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ~
อันนี้ไม่ใช่เสียงพิม แต่เป็นเสียงริงโทนชั้นเอง
“ กรี๊ดดด ไม่อยู่แล้ว !!! ” ไม่เจ็บคอบ้างรึไงนะ กรี๊ดอยู่ได้
พิมคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปแบบไม่คิดชีวิต
“ ฮ่าๆๆๆๆ หยุด ฮ่าๆๆ ไม่ได้ว่ะแก้ว ฮ่าๆๆๆๆ ” หวายเดินออกมานั่งตรงห้องรับแขก
“ ฮ่าๆๆ เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ ” ชั้นกับหวายคล้ายคนบ้าเข้าไปทุกที นั่งหัวเราะกันอยู่อย่างนี้แหละ