The Hidden รักร้ายยัยฆาตรกร
8.3
ilovetomokaew
แชร์นิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 7
ณ เกาะล้าน
ปัง...ปัง..ปัง
เสียงปืนดังสามนัดรวดติดต่อกันทำให้ผู้คนแถวๆนั้นหาที่หลบกันชุลมุนรวมทั้งแก้วและโทโมะด้วย กลุ่มคนสองกลุ่มกำลังปะทะกันด้วยกระบอกปืนในมือ แก้วและโทโมะวิ่งไปหลบที่ท้ายเกาะเพราะที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่คับแคบและผู้คนพลุกพล่านทำให้เห็นตัวได้ยากจึงเหมาะแก่การหลบหนี
"แฮ่กๆๆ..เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไปหาที่พักกันดีกว่าโทโมะ"แก้วบอกแล้วเดินนำออกไป
"อืมๆ"
โรงแรมแห่งหนึ่ง
ห้อง 2011
"คิดอะไรอยู่เหรอ?" โทโมะเดินผ่านมาเห้นแก้วนั่งอยู้คนเดียวเลยเข้าไปถาม
"ไม่มีอะไรหรอก"แก้วบอกแบบปัดๆ
"เรื่องไอ้พวกนั้นใช่มั้ย"
"อืม!!ชั้นไม่เข้าใจว่ามันจะมามีเรื่องกันอีกทำไมทั้งๆที่มันจบไปหลายปีแล้วนะ"
"ชั้นอยากรู้ว่าเธอรู้จักกับพวกนั้น ได้ยังไงแล้วทำไมเธอถึงไปมีเรื่องกับพวกมันได้"โทโมะยังคงถามต่อ
"เมื่อก่อนชั้นไม่ค่อยรู้จักกับใครหรอกรู้จักแต่กับคนใกล้ตัวเท่านั้นแล้วคนใกล้ตัวก็เอาความหายนะมาให้เพราะไว้ใจมากเกินไป"
"แล้วคนๆนั้นเค้าเป็นอะไรกับเธอ"
"เป็นคนรัก เป็นคนที่ชั้นรักมากที่สุด"แก้วพูดด้วยใบหน้าที่ปริ่มไปด้วยนํ้าตาแห่งความเสียใจ
มาแล้วๆ 40% ก่อนยังไม่นะจ๊ะเดี๋ยวมาต่อให้ครบร้อยจ้า^^
"ฮึก..มันทำชั้นไว้อย่างเจ็บแสบ หลายปีที่ผ่านมาชีวิตของชั้นไม่เหลือคำว่าสุข คำว่าดีใจ ไม่เหลือแม้แต่น้อยนิด มันทำให้ชั้นต้องเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดสำหรับคนรอบข้าง สักวันชั้นจะทำให้มันรู้ว่าความเจ็บแค้นของชั้นมันมากขนาดไหน แล้วมันก็จะต้องเจ็บกว่าชั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า"นํ้าตามากมายหลั่งไหลดั่งสายเลือดก็ไม่ปาน ปากก็พรํ่าพูดถึงความเจ็บแค้นของตัวเอง โทโมะนั่งมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างเวทนา
"แล้วเธอจะทำยังไงก็ในเมื่อเธอยังไม่รู้ว่าคนๆนั้นอยู่ที่ไหน เธอจะไปทำอะไรเค้าได้ เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาบนกองเงิน กองทองมีคนคอยปรนนิบัติอยู่ตลอดเวลา"โทโมะพูดอย่างโกรดเกรี้ยวในคำพูดของเธอ?
เผี๊ยะ...
"อย่ามาดูถูกชั้น ก็ใช่ที่ชั้นไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหนแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ ถ้านายเป็นผู้หญิงคนนี้แล้วนายจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มันเจ็บปวดมากแค่ไหนทั้งๆที่เค้าขออะไรชั้นยอมให้ทุกอย่าง แล้วทำไม ทำไมเค้าถึงทำกับชั้นแบบนี้...ฮือออ.."
แรงของผ่ามือเล็กกระแทกเข้ากับใบหน้าหล่อเข้าอย่างจัง คนตัวเล็กถึงกัับโมโหกับคำดูถูกเหยียดหยามจากผู้ชายคนตรงหน้า เธอเกลียดๆมากที่สุดกับคำพูดดูถูกเหยียดหยาม เกลียดในคำพูดที่กล่าวว่าเธอไม่มีอะไรที่จะกระทำด้วยตัวเองได้
"ชั้น...ชั้นขอโทษ..เอ่อ.."
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ชั้นไม่อยากฟัง"แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนี
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอนะ แต่ว่าเธอควรจะฟังเหตุผลของคนๆนั้นบ้างบางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด"
"แล้วอะไรที่ชั้นต้องฟัง ทุกอย่างมันก็เห็นๆกันอยู่"
"แต่..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้จบกันแค่นี้"แก้วพูดแล้วเดินหนีออกไปทันที
"พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันต่อรึปล่าว?"
"พรุ่งนี้ชั้นจะไปท่าเรือ ขนมจีนมีสัมนาที่โรงแรมxxxแต่นายต้องอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด"
ตอนเช้า
ท่าเรือ
"เฮ้ยนั่น...
......................................................................................................................................
มาแล้วๆครบ 100 % แล้วจ้าา^^
By.IloveTomKaew
ณ เกาะล้าน
ปัง...ปัง..ปัง
เสียงปืนดังสามนัดรวดติดต่อกันทำให้ผู้คนแถวๆนั้นหาที่หลบกันชุลมุนรวมทั้งแก้วและโทโมะด้วย กลุ่มคนสองกลุ่มกำลังปะทะกันด้วยกระบอกปืนในมือ แก้วและโทโมะวิ่งไปหลบที่ท้ายเกาะเพราะที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่คับแคบและผู้คนพลุกพล่านทำให้เห็นตัวได้ยากจึงเหมาะแก่การหลบหนี
"แฮ่กๆๆ..เหนื่อยเป็นบ้าเลย ไปหาที่พักกันดีกว่าโทโมะ"แก้วบอกแล้วเดินนำออกไป
"อืมๆ"
โรงแรมแห่งหนึ่ง
ห้อง 2011
"คิดอะไรอยู่เหรอ?" โทโมะเดินผ่านมาเห้นแก้วนั่งอยู้คนเดียวเลยเข้าไปถาม
"ไม่มีอะไรหรอก"แก้วบอกแบบปัดๆ
"เรื่องไอ้พวกนั้นใช่มั้ย"
"อืม!!ชั้นไม่เข้าใจว่ามันจะมามีเรื่องกันอีกทำไมทั้งๆที่มันจบไปหลายปีแล้วนะ"
"ชั้นอยากรู้ว่าเธอรู้จักกับพวกนั้น ได้ยังไงแล้วทำไมเธอถึงไปมีเรื่องกับพวกมันได้"โทโมะยังคงถามต่อ
"เมื่อก่อนชั้นไม่ค่อยรู้จักกับใครหรอกรู้จักแต่กับคนใกล้ตัวเท่านั้นแล้วคนใกล้ตัวก็เอาความหายนะมาให้เพราะไว้ใจมากเกินไป"
"แล้วคนๆนั้นเค้าเป็นอะไรกับเธอ"
"เป็นคนรัก เป็นคนที่ชั้นรักมากที่สุด"แก้วพูดด้วยใบหน้าที่ปริ่มไปด้วยนํ้าตาแห่งความเสียใจ
มาแล้วๆ 40% ก่อนยังไม่นะจ๊ะเดี๋ยวมาต่อให้ครบร้อยจ้า^^
"ฮึก..มันทำชั้นไว้อย่างเจ็บแสบ หลายปีที่ผ่านมาชีวิตของชั้นไม่เหลือคำว่าสุข คำว่าดีใจ ไม่เหลือแม้แต่น้อยนิด มันทำให้ชั้นต้องเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดสำหรับคนรอบข้าง สักวันชั้นจะทำให้มันรู้ว่าความเจ็บแค้นของชั้นมันมากขนาดไหน แล้วมันก็จะต้องเจ็บกว่าชั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า"นํ้าตามากมายหลั่งไหลดั่งสายเลือดก็ไม่ปาน ปากก็พรํ่าพูดถึงความเจ็บแค้นของตัวเอง โทโมะนั่งมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างเวทนา
"แล้วเธอจะทำยังไงก็ในเมื่อเธอยังไม่รู้ว่าคนๆนั้นอยู่ที่ไหน เธอจะไปทำอะไรเค้าได้ เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาบนกองเงิน กองทองมีคนคอยปรนนิบัติอยู่ตลอดเวลา"โทโมะพูดอย่างโกรดเกรี้ยวในคำพูดของเธอ?
เผี๊ยะ...
"อย่ามาดูถูกชั้น ก็ใช่ที่ชั้นไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหนแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ ถ้านายเป็นผู้หญิงคนนี้แล้วนายจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มันเจ็บปวดมากแค่ไหนทั้งๆที่เค้าขออะไรชั้นยอมให้ทุกอย่าง แล้วทำไม ทำไมเค้าถึงทำกับชั้นแบบนี้...ฮือออ.."
แรงของผ่ามือเล็กกระแทกเข้ากับใบหน้าหล่อเข้าอย่างจัง คนตัวเล็กถึงกัับโมโหกับคำดูถูกเหยียดหยามจากผู้ชายคนตรงหน้า เธอเกลียดๆมากที่สุดกับคำพูดดูถูกเหยียดหยาม เกลียดในคำพูดที่กล่าวว่าเธอไม่มีอะไรที่จะกระทำด้วยตัวเองได้
"ชั้น...ชั้นขอโทษ..เอ่อ.."
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ชั้นไม่อยากฟัง"แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนี
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอนะ แต่ว่าเธอควรจะฟังเหตุผลของคนๆนั้นบ้างบางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด"
"แล้วอะไรที่ชั้นต้องฟัง ทุกอย่างมันก็เห็นๆกันอยู่"
"แต่..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เรื่องนี้จบกันแค่นี้"แก้วพูดแล้วเดินหนีออกไปทันที
"พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันต่อรึปล่าว?"
"พรุ่งนี้ชั้นจะไปท่าเรือ ขนมจีนมีสัมนาที่โรงแรมxxxแต่นายต้องอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด"
ตอนเช้า
ท่าเรือ
"เฮ้ยนั่น...
......................................................................................................................................
มาแล้วๆครบ 100 % แล้วจ้าา^^
By.IloveTomKaew
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
