The Hidden รักร้ายยัยฆาตรกร

ตอนที่ 3
 พลั่ก...อุ๊บ
 
               ทันทีที่โทโมะผลักแก้วไปพิงกับรถก็โน้มใบหน้าจะเข้าไปจูบแก้ว แต่แก้วไหวพริบดีกว่าเลยใช้เข่ากะทุ้งเข้าที่น้องชายของโทโมะแล้วล้มลงไปนอนกับพื้นทันที  โทโมะในตอนนี้สีหน้าบ่งบอกเลยว่าเจ็บสุดๆ                                                                                                                                    
"โอ๊ย!! ยัยบ้ามันเจ็บนะ ถ้าน้องชายชั้นเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็เธอโดนแน่" โทโมะว่า                          
"เรื่องของนายสิ อยากมาฉวยโอกาสกับชั้นทำไมล่ะ" แก้วว่ายิ้มสะใจ แล้วเดินหนีโทโมะไปทันทีโทโมะทำท่าจะถามแต่แก้วเดินออกไปไกลแล้วเลยต้องกลับไปรวมตัวกันที่บ้านป๊อปปี้                        
"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ" โทโมะสบถออกมาเพราะแค้นมากๆ                              


ณ บ้านศิริมงคลสกุล


"ว่าไงนะ?..." เสียงของป๊อปปี้ที่ตะโกนออกมาทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่ตกใจ เพราะได้ฟังเรื่องที่โทโมะเล่าว่าแก้วไปทำร้ายเค้าป๊อปปี้เลยโกรธทั้งๆที่คาดไว้แล้วว่าแก้วต้องยอมอ่อนข้อให้บ้างแน่ๆแต่มันกลับตรงกันข้ามกับที่คาดไว้แถมยังไปทำร้ายร่างกายโทโมะอีก                                                     "ใจเย็นหน่อยดิวะ" เขื่อนเป็นคนพูดห้ามปราม                                                                            
"ไม่เย็นมันแล้ว น้องสาวชั้นทำไมมันเป็นแบบนี้ว่ะ?" ป๊อปปี้ว่าส่วนเขื่อนรู้สึกเห็นใจอยุ่ไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปลอบใจเพาะไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้                                                      
"สักวันแกก็จะรู้เองแหละ" เขื่อนพูดแล้วเดินออกไปนั่งสูบบุหรี่ที่หน้าบ้าน ปล่อยให้ป๊อปปี้คิดถึงคำพูดของเขื่อนอยู่คนเดียว                         


~~ช่า ละ หล้า ละ หล้า~~


แก้วเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะที่กำลังเดินเข้าบ้าน บังเอิญหันไปเห็นสายตาโหดๆของพี่ชายตัวเองเลยเดินเข้าไปทักทาย                                                                                                      
"หวัดดี ยังไม่นอนกันอีกเหรอ?" แก้วทักหน้าเจื่อนๆเพราะเห็นสีหน้าพี่ชายตัวเองแล้วรุ้สึกกลัวๆยังๆไงก็ไม่รู้  เหมือนเด็กที่ทำความผิดแล้วร้อนตัวยังไงยังงั้น                                                              
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ ทำไมกลับบ้านป่านนี้ฮะ?" ป๊อปปี้ตะคอกใส่แ้ก้วจนสะดุ้ง                        
"มันเรื่องของชั้นเฮียไม่ต้องมายุ่ง" แก้วเริ่มเดือดขึ้นมาเลยตะคอกกลับแล้วเดินขึ้นไปบนห้องทันที ส่วนเพื่อนๆของป๊อปปี้ได้แต่ทำหน้าเอ๋อกันเพราะไม่นึกว่าแก้วจะเป็นไปได้มากขนาดนี้                      
"มันจะมากไปแล้วนะยัยแก้ว ฮึ่ย!!!"  
             หลังจากที่แก้วทะเลาะกับป๊อปปี้ทุกคนก็เข้านอนกันหมดเพราะป๊อปปี้ให้มาอยู่ที่บ้านเขาสักพักจนกว่าทุกคนจะช่วยแก้วได้ ทั้งหมดเป็นความสมัครใจทั้งสิ้นทุกคนรับปากกับป๊อปปี้ว่าต้องช่วยแก้วให้ได้    


วันรุ่งขึ้น


"ไปตามยัยแก้วมากินข้าวเดี๋ยวนี้" ป๊อปปี้สั่งเสียงเข้มดูท่าว่าอารมณ์จะเสียตั้งแต่เช้า                    
"ค่ะ คุณชาย" แม่บ้านรับคำสั่งก่อนที่จะรีบเดินขึ้นไปบนชั้นสามของบ้าน                                      

ก๊อก..ก๊อก...ก๊อก                                                                                                                

"คุณหนูค่ะ คุณชายให้มาตามลงไปทานข้าวค่ะ"                                                                      
"ออกไป!!!อย่ามายุ่งกับชั้น ออกไปซะ"แก้วตะโกนผ่านประตูออกมานํ้าเสียงเหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจยังไงยังงั้นแม่บ้านที่จำเสียงแบบนี้ได้ดีเพราะมันเิกดขึ้นบ่อยมาก แม่บ้านรีบวิ่งไปบอกทุกคนที่นั่งทานอาหารกันอยู่ชั้นล่าง


ปั้ง...

"จับไว้แน่นๆอย่าให้หลุดนะ"ป๊๊อปปี้บอกเขื่่อนที่เข้ามาจับแก้วไว้ตอนนี้ทุกคนวุ่นวายกันหมดเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเมื่อไหร่วุ่นวายเมื่อนั้น แก้วตอนนี้คลุ่มคลั่งอย่างแรงทุกคนก็ช่วยจับไวป๊อปปี้ำที่กำลังจะฉีดยาสลบให้เหมือนที่เคยทำมาอย่างครั้งก่อนแต่เขื่อนขัดขึ้นก่อน                                          
"เดี๋ยวก่อนป๊อป!!ชั้นมีเรื่องจะบอก คือ...แก้วติดยาว่ะ เฮโรอีนน่ะ"เขื่อนพูดก้มหน้ารู้สึกผิดนิดๆที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก ส่วนป๊อปปี้ก็ได้แต่อึ้งพูดอะไรไม่ออกทุกคนก็เงียบขึ้นมาซะดื้อๆ                        
"ชั้นขอโทษว่ะป๊อป ชั้นว่าไอ้นี่คงช่วยได้"เขือนพูดจบก็โยนเฮโรอีนให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ลังเลอยุ่นิดหน่อยก่อนที่จะหยิบยาขึ้นมาก่อนที่จะฉีดเฮโรอีนเข้าไปในร่างกายแก้วแล้วฉีดยานอนหลับตาม            
"ชั้นมีเรื่องจะคุยกะแก"ป๊อปปี้พูดกับเขื่อนท่าทางจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ทำไมแกไม่บอกชั้นว่ะ แล้วมีใครที่รู้เรื่องนี้อีกบ้าง?" ป๊อปปี้ถามอย่างคาดคั้น                                
"แกอยากรู้จริงๆเหรอว่ะ?มันอาจจะทำให้แกผิดหวังก็ได้นะ"เขื่อนพูดประมาณหลีกเลี่ยงคำตอบ "บอกมาเดี๋ยวนี้"ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง                                                                                        
"โอเคๆ เฮ้อ!!! ก็มีเพื่อนๆของแก้วนั่นแหละรวมถึง...ฟางด้วย" เขื่อนพูดหลบตาป๊อปปี้                    
"ฟาง แล้วทำไมฟางไม่บอกชั้นว่ะ โธ่เว้ย!!!" ป๊อปปี้ตอนนี้เหมือนคนบ้าคนรอบข้างของเขาทำไมมีแต่เรื่องปิดบังเขาทั้งนั้น เพื่อนๆที่นั่งฟังกันอยู่ก็เกิดอาการตกใจเล็กน้อยกับอารมณ์ของป๊อปปี้                                                                      


ณ ผับชื่่อดังแห่งหนึ่ง


"เจอกันแล้วสินะ คงเป็นพรหมลิขิตของเราสองคน"โทโมะที่เดินเข้าไปทักแก้วด้วยคำพูดที่เลี่ยนเหลือเกิน โทโมะตอนนี้นึกอยุ่ในใจแล้วว่าต้องเอาคืนแก้วให้ได้และภายในคืนนี้เท่านั้น                        
"แต่ชั้นว่ามันคงเป็นเวรกรรมของเราสองคนซะมากกว่าละมั้ง" แก้วพูดแล้วแสยะยิ้มเย็นแล้วลุกขึ้นเดินหนีโทโมะทันที ส่วนโทโมะเห็นแก้วเดินไปเลยเิดินตามแก้วไป แก้วเดินมาโดยที่ไม่รู้ว่าโทโมะเดินตามเธอมาอยู่เลยเดินมาแถวที่ค่อนข้างลับตาคนเพราะอยากอยู่คนเดียวสักพัก                            
"จะรีบไปไหนล่ะ" โทโมะที่เิดินตามแก้วมาเมื่อเห็นแก้วยืนอยู่คนเดียวเลยเดินเข้าไปทักแก้วก็ดูเหมือนอารมณ์จะเสียเลยรีบเดินออกไปแต่ถูกโทโมะคว้าไว้ก่อนที่จะผลักแก้วให้แผ่นหลังชนกำแพงแล้วประกบปากเข้ากับริมฝีปากบางอย่างเร่าร้้อน แก้วพยายามที่จะผลักโทโมะออกแต่ก็สู้แรงไม่ได้ โทโมะที่เห็นแก้วขัดขืนก็เริ่มสนุกขยับตัวเข้าไปแนบชิดกับร่างกายแก้ว โทโมะสอดลิ้นนัวเนียอย่างสนุกสนานพร้อมกับความรู้สึกติดใจกับริมฝีปากของแก้ว แก้วที่ค่อยๆสงบลงไปโทโมะรู้สึกไดด้เลยผละปากออกจากปากแก้ว
เผี๊ยะ...