ทางแห่งรัก

  
 
  ตอน.... ตัวช่วย (1)
 
 
 
     “ฮัลโลวว..  แก้วว่าไงฟางอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้”
 
 
     /พึ่งจะออกมาจากบ้าน  จะเร่งอะไรนักหนาเนี้ย!!/
 
 
     “รีบๆหน่อยดิ  ไม่อยากให้จะคลาดกันอ่ะ”
 
 
     /โอ้ยยย...ถ้ามันจะยุ่งยากฉันขนาดนี้นะ รู้งี้ไม่หลวมตัวยอมตกลงช่วยหรอก/
 
 
     “โถ่.. ใจป่ะ!! “
 
 
     /อย่ามาก  อย่ามากนะไอ้หน้าขาว เดี๋ยวเหอะๆ/
 
 
     “ฮ่าๆๆๆ  รีบมาแล้วกันนะคร้าบบบ”
 
 
     /ชิส์!! รีบวางไปเลยนะ/
 
 
     “ฮ่าๆๆ โอเค”
 
 
 
            หลังจากที่วันก่อนเขาได้ไปให้ข้อคิดกับคนไม่รู้ใจตัวเองอย่างไอ้ป๊อปมา คนที่แสนดีรักเพื่อนยิ่งชีพอย่าง
 
 
เขาก็ไม่ได้หยุดหย่อนในการพยายามช่วยเหลือเพื่อนชายที่ค่อนข้างจะซื่อบื้อให้รู้ตัวเร็วขึ้น  เฮ้อออ...จะให้พูดกัน
 
 
ตามตรงเขาเองก็ยังตัดใจจากฟางไม่ได้หรอกนะ  แต่เขาก็เป็นคนที่ดีไงล่ะ  ดีมากด้วยแหละ^^ แหะๆ เขิน
 
 
จัง><   เอิ่ม.. นอกเรื่องแฮะ!!  ฮ่าๆๆ เข้าเรื่องดีกว่า  เพราะว่าเขาเป็นคนดี  แล้วก็ไม่อยากให้คนดีๆอย่างฟาง
 
 
และป๊อปปี้ต้องทุกข์ใจอยู่อีก  เค้าก็เลยร่วมมือวางแผนกับแก้ว  
 
 
 
            หลายๆคนคงสงสัยว่าผมกับแก้วไปญาติดีกันตอนไหน  คืออันที่จริงเราสองคนไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน
 
 
หรอกนะ  (หรอ!!! – แก้ว)  เราก็แค่ตั้งแง่ใส่กันบ้างนิดๆหน่อยๆ  พอเป็นพิธีไปงั้นแหละครับ  พอผมยอมอ่อนข้อ
 
 
ให้  แล้วก็คุยกับเธอดีๆในเรื่องป๊อปปี้กับฟาง  คนที่รักเพื่อนมากๆอย่างแก้วก็เลยยอมลดทิฐิแล้วก็หันมาคุยกันดีๆ
 
 
รวมไปถึงการร่วมมือกันทำอะไรดีๆอย่างวันนี้ยังไงล่ะครับ  ฮ่าๆๆๆ
 
 
 
....................
 
 
     “อะไรกันแก้ว  ขับรถซะเร็วเลยจะรีบไปไหนนักหนา สวนสนุกไม่หนีไปไหนหรอกนะ”  รู้สึกแปลกใจกับอาการ
 
 
ของคนข้างๆที่ดูจะแปลกๆไปตั้งแต่ปลุกเธอให้ตื่นตั้งแต่เช้า บังคับให้รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็กินข้าว แล้วยังรีบขับรถ
 
 
ออกมา  เพียงเพื่อจะพาเธอไปเที่ยวสวนสนุก
 
 
                ... คิดจะทำอะไรอยู่กันแน่นะ  ยัยเพื่อนคนนี้  ..
 
 
     “แหม... อะ..อะไรกันล่ะฟาง  ก็แก้วกลัวว่าไปสายเดี๋ยวรถจะติดไง  ใช่เดี๋ยวรถติดน่ะ”
 
 
     “จริงหรอ... “  เอียงหน้า จ้องตา คนข้างๆที่มีอาการลุกลี้ลุกลนแปลกๆ
 
 
     “จระ .. จริงๆสิ  ถามมากนะเนี้ยเดี๋ยวก็ไม่พาเที่ยวเลย  ปล่อยให้นั่งหงอยอยู่บ้านเหมือนทุกทีดีไหมเนี้ย” 
 
 
 
     “อะไรอ่า...  ถามแค่นี้เองนะ” หันไปพูดเสียงอ่อยกับเพื่อนสาวที่ตอนนี้ทำหน้าเข้มซะจนเธอใจไม่ดี  กลัวว่า
 
 
การไปเที่ยวของเธออาจจะโดนแบนเอาซะได้
 
 
     “แหม... ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นหรอกน่า  ฮ่าๆๆ”
 
 
 
     “แก้วอ่ะ  ขับรถไปเลย”
 
 
             เกือบเอาตัวไม่รอดซะแล้วสิ  ยัยฟางก็ดันถามมากซะได้  เฮ้ออ..จะว่าไปแล้วเนี้ยที่จริงเธอก็ค่อนข้างจะ
 
 
หมั่นไส้นายป๊อปปี้มากๆๆ พอๆกับที่หมั่นไส้ไอ้หน้าขาวผีดิบ ขี้เก๊กนั่นเลยนะ  แต่ที่ยอมทำตามแผนของหมอนั่นก็
 
 
เพราะเห็นแก่เพื่อนของเธอที่ชาตินี้ก็คงจะยังทำตัวเศร้าซึมต่อไป  ถ้าไม่ได้ไอ้หน้าหมีนั่นมาเป็นคู่รักหรอกนะ ไม่
 
 
งั้นเธอไม่มีทางยอมตกลงเรื่องแผนบ้าบอคอแตก ปัญญาอ่อนแบบนี้หรอก  เฮ้ออ.. จะว่าไปแล้วหมอนั่นนี่ก็รัก
 
 
เพื่อนเหมือนกันนะ  นึกไปถึงตอนที่เค้าเข้ามาหาเธอแล้ว....
 
 
   .
 
   ..
 
   ...
 
   ....  
 
 
            ให้ตายเหอะ  ยัยสองศรีพี่น้องนี่ไม่มีเวลาว่างให้คนสวยๆอย่างเธอเอาซะเลย  ปล่อยให้เพื่อนสาวอย่าง
 
 
เธอต้องนอนเหงา นั่งเหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว  ส่วนตัวเองก็เอาแต่ออกไปมหาลัย ไปเรียน  ไปทำกิจกรรม กว่าจะ
 
 
กลับบ้านทีก็เย็นย่ำ เธอก็เลยต้องออกมาเดินห้างคนเดียวแบบเปล่าเปลี่ยวหัวใจ T_T 
 
 
     “เริ่มหิวแล้วแฮะ.. หาอะไรกินดีกว่า  ร้านไหนดีน้า....  เอ๋! ร้านนั้นดีกว่า”  พอเลือกร้านได้แล้วก็ตรงดิ่งไปยังร้านที่ต้องการ
 
 
     “โอ๊ะ/โอ้ยย”  ให้ตายเหอะ ใครกันนะชนมาได้
 
 
     “นี่เธอ!!”  เอ๊ะ!!  เสียงคุ้นๆแฮะ  พอลองเงยหน้าขึ้นไปมองกับเจ้าตัวปัญหาที่เดินชนเธอ
 
 
     “นาย”  จะมีอะไรซวยกว่านี้ไหมเนี้ย  ชนใครไม่ชนดันมาชนไอ้ขี้เก๊ก ปากเสียคนนี้
 
 
     “เฮ้ยย!! เดี๋ยวดิ  คุยกันหน่อยไหม”  เตรียมตัวชิ่งหนี  แต่ก็โดนหมอนั่นรั้งไว้ซะก่อน
 
 
     “เหมือนกับจะไม่มีอะไรคุยนะ  ไปล่ะ” ก็นะ ไม่มีอะไรจะคุยด้วยสักหน่อย  เพราะงั้นพูดเสร็จก็เลยเดิน
 
 
เลี่ยงออกมาแต่ก็โดนรั้งไว้อีกครั้งจนได้  “เอ๊ะนาย!  ก็บอกว่าไม่มีไรจะคุยยังไงล่ะ”
 
 
 
     “เรื่องฟางกับป๊อปปี้น่ะ”
 
     “เอ๋..”
 
 
     “มาคุยกันหน่อยสิ  ไม่มีธุระอะไรที่ไหนใช่ไหม”
 
 
     “ขอกินข้าวก่อนได้ป่ะ”  ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็มันหิวนี่น่า
 
 
     “เฮ้ออ.. เธอนี่น้า... “
 
 
     “อะไรกันย่ะ  ก็คนมันหิวนี่นา”
 
 
      “โอเคๆ  ร้านไหนล่ะ  เดี๋ยวไปกินเป็นเพื่อน  ดูแล้วน่าสงสารมากินข้าวกลางห้างแบบนี้คนเดียว เดี๋ยวคนเค้าจะ
 
 
คิดว่าไม่มีใครคบด้วย”
 
 
      “ปากนายนี่มัน  ไม่น่าอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้นะ  ให้ตายเหอะ!!”
 
 
     “ตกลงจะคุยเรื่องอะไรอ่ะ”  ระหว่างที่รออาหารมาเสริฟก็เลยหันไปถามไอ้คนตรงหน้า  ถึงเรื่องของป๊อปปี้กับ
 
 
 
ฟางที่หมอนั่นอยากคุย
 
 
     “ฟางเป็นไงบ้างอ่ะ”  เอ๊ะ.. ตะกี้ฉันจำได้ว่าฉันเอ่ยปากถามไอ้หน้าขาวนี่ไม่ใช่หรอ(ว่ะ)  ไหงกลายมาเป็นไอ้นี่
 
 
 
มายิงคำถามใส่ฉันได้ล่ะเนี้ย
 
 
     “ฉันถามอะไรนายก็ตอบอย่างงั้นดิ  ถามสวนมาได้ไง มารยาทน่ะ มารยาท”
 
 
     “ก็ไอ้คำตอบของเธอน่ะ มันมีผลต่อคำตอบของฉันที่เธอจะได้ฟังไงล่ะ ยัยบื้อ!”
 
 
             .. อะไรนะ   ‘ยัยบื้อ’   งั้นหรอ??
 
 
 
     “เกี่ยวกันตรงไหนว่ะ”
 
 
     “พูดไม่เพราะ”
 
 
      “เอ๊ะ  .. ฉันจะพูดเพราะไม่เพราะมันเกี่ยวอะไรกับนายห๋า...”  ไอ้นี่ !!  เกินไปแล้วน๊า....
 
 
     “เป็นผู้หญิงก็ควรจะพูดจาเพราะๆไม่ใช่หรอ? นี่อะไร  ขึ้น ‘หว่ง’  ขึ้น ‘ว่ะ’  ไม่น่ารักเลย  ถ้าไม่บอกนี่ฉันไม่เชื่อ
 
 
เลยนะว่าเธอจะเป็นเพื่อนกับฟางได้น่ะ  แถมยังสนิทกันซะด้วย ช่างห่างไกลกันซะจริงๆ”  ไอ้นี่..  ไม่อยากตายดี
 
 
 
ใช่ไหมเนี้ย!!
 
 
     “ฉันก็เป็นของฉันอย่างงี้อ่ะ  ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องมาคุยกัน  ชิส์ !! “
 
 
      “เออๆ เอาเถอะ  ตอบมาก่อนดิ  ว่าฟางเป็นไงบ้าง  เอาความจริงที่เธอเห็นอ่ะ”
 
 
      “ ถามจริง นายถามทำไม  ถ้ายังคิดจะมาจีบยัยฟางล่ะก็  ฉันบอกตรงๆนะนายไม่มีหวังหรอก”
 
 
      “เอ๊ะ  เธอนี่มันยังไงนะ  บอกให้ตอบก็ตอบมาเด่ ... ถามอะไรไม่รู้มากเรื่อง   .....เอ่ออ.. ขอโทษครับไม่มี
 
 
อะไร”  หลังจากที่รู้ตัวว่าพูดเสียงดังไปหน่อยจนทำให้คนที่มาเสริฟอาหารพลอยตกใจจนก้าวถอยไปสามสี่ก้าว 
 
 
ไอ้หมอนั่นก็เลยหันไปขอโทษแล้วก็บอกว่าไม่มีอะไร เด็กเสริฟอาหารถึงจะกล้าเอาอาหารมาเสริฟ  ฮ่าๆๆ ดูหน้า
 
 
หมอนั่นสลับกับหน้าเด็กเสริฟแล้วตลกเป็นบ้า
 
 
     “ตกลงเธอจะบอกฉันได้หรือยัง ว่าไง..”
 
 
     “ไอ้ฟางมันก็เหมือนเดิม   “
 
 
      “เหมือนเดิม?  คือ”  โทโมะ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อให้ฉันขยายไอ้คำว่า ‘เหมือนเดิม’ ให้เขาได้เข้าใจมากขึ้น
 
 
     “ก็ เหม่อเหมือนเดิม  แอบไปร้องไห้คนเดียวตอนอยู่ในห้องเหมือนเดิม  ชอบนั่งคิดเรื่องเพื่อนนายแล้วก็ทำ
 
 
หน้าเศร้าพอเข้าไปถามก็บอกว่าไม่เป็นไร ..สบายมากกก.......เหมือนเดิม!!   แค่นี้ชัดพอเปล่า..กับคำตอบของ
 
 
ฉันที่จะทำให้นายตอบคำถามฉันสักที”  เอ่ยปากบอกคนตรงหน้าออกไปอย่างไม่ปิดบังกับอาการของเพื่อนสาว
 
 
ของเธอที่เธอก็ยังเป็นห่วงอยู่ถึงแม้เวลาจะผ่านมาเกือบๆจะสองเดือนแล้ว แต่เพื่อนของเธอก็ยังไม่มีอาการดีขึ้น
 
 
เลยสักนิด 
 
 
      "อืม... ก็น่าจะพอนะ”
 
 
      “แล้ว....  เรื่องที่ฉันถามล่ะ”
 
 
      “ก็.. เอาตามตรงนะ  ฉันคิดว่าไอ้ป๊อปรักฟาง”
 
 
     “เหอะ!!  รักงั้นหรอ?  ฉันว่านายเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ”  ถ้าเพื่อนนายมันรักไอ้ฟางจริง  คงไม่ปล่อยให้ไอ้ฟาง
 
 
ต้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียวทุกวันมาจนถึงวันนี้หรอก .. เหอะ!!
 
 
     “อย่าอคติสิ  ฉันรู้ว่าเธอคงจะไม่พอใจไอ้ป๊อปมัน  แต่ที่ฉันอยากจะบอกเธอก็คืออาการของไอ้ป๊อปน่ะก็ไม่ได้
 
 
ต่างจากฟางมากนักหรอกนะ ถึงจะไม่ค่อยแสดงออกมาให้เห็นมากนัก  แต่คนใกล้ตัวก็พอจะจับสังเกตได้”
 
 
      “ยังไง  นายนั่นมันมีอาการยังไง  ฉันก็ยังเห็นมันมีความสุขของมันดี  แถมอีกอย่างเพื่อนนายก็มียัยพิมอยู่
 
 
เป็นแฟนอีกทั้งคน  ถ้าหมอนั่นจะทุกข์ใจก็คงจะทุกข์ใจเรื่องของยัยนั่นมากกว่าเพื่อนฉันนะ”  หลังจากที่ฟังอีตา
 
 
หน้าขาวพูดไปด้วยกินไปด้วย (หิวจัด  รอไม่ไหว)  ก็เลยแสดงความคิดเห็นถึงเรื่องนี้ที่เธอคิดว่าไม่น่าจะเป็นอย่าง
 
 
ที่เขาคิด
 
 
      “ก็ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แอบร้องไห้อยู่คนเดียวทุกวันแบบฟาง  แต่ไอ้ป๊อปน่ะทุกข์ใจมากๆเลยนะ ฉันว่าเรื่องนี้แม้
 
 
แต่พิมเองก็คงจะจับสังเกตได้”
 
 
      “นายแน่ใจจริงๆ น่ะหรอ? ไม่ใช่ว่าคิดไปเองอะไรแบบนั้นนะ”
 
 
      “เอางี้ไหมล่ะ...ถ้าเธอไม่แน่ใจเรื่องความรู้สึกของไอ้ป๊อป  งั้นเรามาลองพิสูจน์กันหน่อยไหมล่ะ”
 
 
     “พิสูจน์หรอ? ยังไง”
 
 
   ....
 
   ...
 
   ..
 
   .
 
            เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้แหละนะ  จากนั้นหมอนั่นก็บอกให้ฉันพาฟางมาที่สวนสนุก  ซึ่งเอาจริงๆฉันก็ยังงงๆ
 
 
อยู่นะ ว่าหมอนั่นอยากจะทำอะไรของเค้ากันแน่
 
 
...................------------------------...............................
 
 
  เจอกันตอนหน้าค่าาาา