ทางแห่งรัก

 

 

ตอน...จำได้

 

 

   “น้องฟางๆ เดี๋ยวเอาผ้าฉากไปวางไว้ข้างบนเวทีทีนะจ๊ะ”

 

 

   “ได้ค่ะ” นั่งแยกเสื้อผ้ากองโตอยู่นาน ได้ยินเสียงพี่คนนึงวานให้เอาผ้าฉากขึ้นไปไว้บนเวทีให้ก็เลยรีบตก

 

ปากรับคำ ก่อนจะเดินไปหอบเอาผ้าฉากกองโต เดินอย่างทุลักทุเลเหตุด้วยเพราะว่าผ้ามันผืนใหญ่เกินไป จน

 

ทำให้คนตัวเล็กๆแบบเธอนั้นต้องหอบด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี แถมท้ายมาด้วยการมองไม่ค่อยเห็นทางอีกนั่น

 

เอง

 

 

   “ม่ะ เดี๋ยวป๊อปเอาขึ้นไปไว้ให้เอง บนเวทีใช่ไหม?” เดินมาได้สักพักก็ต้องแปลกใจกับผ้ากองโตที่น้ำหนัก

 

กลับเบาขึ้นซะเฉยๆก่อนที่จะรู้สาเหตุจริงๆ ซึ่งก็เป็นป๊อปปี้นั่นเองที่มาช่วยถือเอาไว้ และอาสาว่าจะเอาขึ้นไป

 

เก็บให้เอง ไม่รู้ว่าเขามาอยู่แถวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่สิน่า เธอไม่ยักจะเห็นเลย

 

 

   “อืม...พี่เค้าบอกว่าบนเวทีน่ะ” ตอบกลับชายหนุ่มไป ตามที่ได้รับคำสั่งมา

 

 

   “ทีหลังอ่ะ อะไรที่มันเกินตัวก็ไม่ต้องทำหรอกนะฟาง เรียกให้คนอื่นทำแทนบ้างเถอะ” โดนคนตรงหน้า

 

ตอบกลับมาอย่างต้องการตำหนิที่เธอชอบทำอะไรเกินตัว

 

 

   “ก็ทุกคนดูยุ่งๆกันหมดเลยนี่น่า เเหะๆ” เกาหัวตัวเองแกร๊กๆอย่างไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร หยุดยืนอยู่ที่ข้างล่าง

 

เวทีปล่อยให้ชายหนุ่มเดินขึ้นหอบเอากองผ้าฉากขึ้นไปไว้บนเวทีแทน

 

 

   “เฮ้ออ...ฟางนี่นะ” เอามือมาลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู กับความขี้เกรงใจคนอื่นซะเหลือเกินของหญิง

 

สาว        

 

 

 

“เออ..จริงสิกินข้าวหรือยังป๊อปเห็นไอ้โมะมันซื้อข้าวกล่องมาเผื่อฟางด้วยนิ”

 

 

   “อืม...กินแล้ว โมะก็บังคับให้ฟางกินจนได้นั่นแหละ” รู้สึกตะขิดตะขวางใจนิดหน่อยกับเรื่องนี้แต่ก็ไม่ได้พูด

 

อะไรออกไป ก็เขาและเธอนั้นไม่ได้เป็นแฟนกันเหมือนแต่ก่อนที่เขาจะแสดงออกอะไรๆได้

 

 

   “หรอ? ดีแล้วล่ะ กินข้าวเยอะๆจะได้โตกับเขาสักที” พูดจาแหย่คนตรงหน้า ที่มีอาการหน้างอง่ำทันที

 

 

   “ป๊อปอ่ะ ล้อฟางแบบนี้อีกแล้วนะ”

 

 

   “ฮ่าๆๆ ป๊อปไปกินข้าวแถวหน้ามอมา เลยซื้อขนมเค้กที่ฟางชอบมาให้น่ะ อ่ะนี่” ยื่นขนมเค้กที่ไปซื้อ

 

มาระหว่างที่ไปกินข้าวกับพิมเพราะจำได้ดีว่าคนตรงหน้าชอบกินแค่ไหน แล้วพอได้กินแล้วจะอารมณ์ดียังไง

 

 

   “จำได้ด้วยหรอ? ขอบคุณนะ”

 

 

   “แล้วทำไมถึงคิดว่าป๊อปจะจำไม่ได้ล่ะ” เอ่ยปากถามคนตรงหน้าอย่างสงสัย ฟางคิดว่าเขาจะจำเรื่องราว

 

ของเธอไม่ได้เลยหรือไงกัน อย่างน้อยๆยังไงเขาและเธอก็เป็นแฟนกันมาตั้งปีหนึ่งเชียวนะ และอะไรที่เกี่ยวกับ

 

เธอเขาก็คิดว่าเขาจำได้ไม่น้อยไปกว่าใครด้วย..

 

 

   “ก็...”

 

 

   “อ้าวฟาง.. มาอยู่นี่นี่เองโมะหาตั้งนาน”

 

 

   “มีอะไรหรอโมะ”

 

 

   “อ๋อ...วันนี้น่าจะได้อยู่ดึก เฟย์เค้าก็เลยฝากให้ฟางกลับบ้านกับโมะน่ะ ก็เลยมาบอกฟางไว้”

 

 

   “อืม..ได้สิ ว่าแต่ไปเจอเฟย์ที่ไหนอ่า”

 

 

   “อ๋อ...เจอตอนไปซื้อน้ำน่ะ นี่ซื้อมาเผื่อฟางด้วยนะ”

 

 

   “แล้วฉันอ่ะ” ป๊อปปี้ที่เงียบอยู่นานถามขึ้นมา

 

 

   “โทษทีว่ะ..ฉันนึกว่าแฟนแกจะบริการแล้ว”

 

 

   “เออ!!ไม่เป็นไร” หัวเสียเล็กน้อยที่ทำอะไรไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

 

 

   “ป๊อปหิวน้ำหรอ? กินที่ฟางก่อนก็ได้นะ ฟางยังไม่หิวเท่าไร” เอ่ยออกมาเมื่อเห็นสีหน้าหงุดหงิดของป๊อปปี้ที่

 

แสดงออกมาให้ได้เห็น

 

 

   “ไม่เป็นไรหรอกฟาง ไอ้ป๊อปมันไม่ได้หิวน้ำหรอก มันแค่หวง...”

 

 

   “คุยอะไรกันอยู่หรอคะ” เสียงเล็กใสดังแทรกเข้ามาในการสนทนาของคนทั้งสาม

 

 

   “คุยเรื่องน้ำกันอยู่น่ะ ไอ้ป๊อปมันหิวน้ำ” โทโมะพูดขี้นมาเพราะตั้งแต่ที่มีใครอีกคนเข้ามาคนทั้งสองที่อยู่

 

ข้างๆเขาก็เหมือนจะจงใจเงียบกันไปทั้งคู่ อย่างที่เค้าเองก็คิดว่าคนมาใหม่เองก็คงจะสังเกตได้

 

 

   “ป๊อปหิวน้ำหรอ พิมก็หิวเหมือนกันเราไปซื้อด้วยกันดีกว่าเนอะ” เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างแฟนหนุ่ม แล้วก็พูดขึ้น

 

 

   “เอ่อ...ไปครับ” หันไปมองหน้าหญิงสาวอีกคน ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าก้มตา แล้วก็หันกลับไปตอบตกลงกับ

 

แฟนสาวอย่างไม่รู้จะทำยังไง ฟางเองก็คงจะต้องลำบากใจมากๆแน่ๆถ้าต้องอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นานๆ เค้า

 

รู้ว่าเธอไม่ได้เข้มแข็งสักเท่าไรหรอก ณ ตอนนี้เค้าเป็นห่วงความรู้สึกของเธอยิ่งกว่าสิ่งไหน

 

   “ค่ะ ไปก่อนนะทั้งสองคน”

 

 

   “เอ่อ...ฟาง อย่าลืมกินเค้กนะ กินตอนนี้เลยก็ได้ ถึงแม้จะยังไม่หิวแต่ก็กินเลยนะ” โดนพิมลากให้เดินไป

 

ก่อนจะนึกขึ้นได้หันกลับมาบอกกับคนที่ตอนนี้ก็ยังเอาแต่ก้มหน้า ให้เธอกินเค้กของเค้า เผื่อว่าเค้กก้อนนั้นจะ

 

ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

 

 

   “อืม...เข้าใจแล้ว” เงยหน้าขึ้นและเอ่ยตอบรับกับสิ่งที่ป๊อปปี้บอกด้วยรอยยิ้ม

 

 

..

 

..

 

       กลับมานั่งอยู่ที่โต๊ะ เก็บชุดแสดงต่างๆวางแขวนไว้ที่ราวเก็บ ก่อนจะวางกล่องเค้กที่เขาให้มา ค่อยๆเปิด

 

กล่องออกมาและก็ได้เห็นกับเค้กช็อกโกเลตหน้าตาเหมือนเดิมที่เธอเคยกินมันเป็นประจำเมื่อไปที่ร้านนั้น หรือ

 

มักจะซื้อติดมือกลับบ้านทุกครั้งเมื่อผ่านไปแถวนั้น เค้าจำได้ เค้าจำได้ว่าเธอชอบอะไร เธอควรจะดีใจหรือ

 

เสียใจกันนะ!!

 

 

   “ที่ฟางชอบมัน ป๊อปจะรู้บ้างไหมนะว่าทำไม” เอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย พลางมองเค้กที่เธอมักจะกินมัน

 

บ่อยๆเพราะมันทำให้เธอรู้สึกดี รู้สึกดีทุกครั้งที่กินมันและนึกถึงความทรงจำที่ไม่เคยหลุดลอยหายไป

 

..

 

..

 

..

 

   “ป๊อปคะ วันนี้ไม่ต้องรอพิมนะ วันนี้พิมจะไปงานวันเกิดของพี่ยุน่ะค่ะ เดี๋ยวพี่เค้าจะมารับพิมที่นี่เลย”

 

 

   “ครับ งั้นป๊อปกลับเลยแล้วกันนะ” เดินออกมาพร้อมที่จะกลับบ้านทันทีหลังจากที่รู้ว่าแฟนสาวของเค้านั้น

 

ต้องไปงานวันเกิดของใครสักคนที่เค้าไม่รู้จัก แต่ก็ช่างเถอะ เป็นใครก็ไม่สำคัญ รู้แค่ว่าตอนนี้เค้าเหนื่อยเหลือ

 

เกิน ไม่รู้จริงๆว่าเหนื่อยกายหรือใจกันแน่

 

..

 

   “ไม่เป็นไรหรอกโมะ โมะรีบไปรับพี่มากิเถอะ ฟางกลับเองได้”

 

 

   “แต่โมะสัญญากับเฟย์แล้วนิ ถ้าโมะปล่อยฟางกลับคนเดียวได้โดนเฟย์เหวี่ยงตายแน่ ไหนจะยัยทอมนั่นอีก

 

ไม่ได้หรอกทำไงดีเนี้ย”

 

 

   “มีอะไรกันหรอ” เดินออกมาจากตึกก็ได้ยินเสียงที่เค้าคุ้นชิน ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลไปจากรถที่เค้ากำลังจะเดิน

 

ไป เลยเอ่ยถามออกไปเพราะจากที่ได้ยินมาก็รู้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น ที่สร้างความลำบากใจให้กับทั้งคู่อยู่

 

 

   “อ้าว..ไอ้ป๊อป จะกลับแล้วหรอวะ” โทโมะที่ได้ยินเสียงของป๊อปปี้ก็หันกลับไปถามทันที

 

 

   “อืม...แล้วมีไรกันหรอ”

 

 

   “แล้วพิมล่ะ” ไม่ยอมตอบคำถามแต่เลือกที่จะยิงคำถามแทน

 

 

   “เค้าจะไปงานวันเกิดเพื่อนน่ะ”

 

 

   “งั้นดีเลย แกไม่มีธุระที่ไหนใช่เปล่า”

 

 

   “อืออ..ทำไมหรอ”

 

 

   “ช่วยไปส่งฟางที่บ้านทีสิ”

 

 

   “เอ๊ะ/หืมม..”

 

 

..

 

..

 

..

 

   “จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ”

 

 

   “เอ่อ...”

 

 

         หลังจากที่รับปากกับโทโมะว่าจะไปส่งฟางที่บ้านจนถึงตอนนี้ที่ออกรถมาได้สักพักแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววที่

 

คนข้างๆเขาจะยอมพูดอะไรออกมาสักคำ เลยอดไม่ได้ที่จะถามออกไป ฟางเองก็คงจะลำบากใจแต่ก็คงทำ

 

อะไรไม่ได้กับการที่ต้องยอมให้เขามาส่งเธอกลับบ้านแบบนี้

 

   “เค้กอร่อยมาก ขอบคุณนะ”

 

 

   “ฮ่าๆๆ นี่คงไม่มีอะไรจะพูดกับป๊อปขนาดนี้นเลยหรอ”

 

 

   “คือ..ฟาง คือ..”

 

 

   “ถ้าฟางลำบากใจก็ไม่เป็นไรหรอก ป๊อปขอโทษนะ จะไม่ถามอะไรอีกแล้ว”

 

 

   “ไม่ใช่อย่างงั้นนะป๊อป คือฟาง...”

 

 

   “ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆฟางอย่าคิดมากเลย”

 

 

========================

 

เย่!!! ลงได้แล้วๆๆๆๆ

ขอโทษที่หายไปนานนะ...

เจอกันตอนหน้า