ทางแห่งรัก

 
ตอน...เป็นห่วง
 
----------------------------------
 
 
   “น้องฟางคะ เดี๋ยวเอาชุดนี้ไปให้น้องนางเอกเค้าลองหน่อยนะคะ”
 
 
   “เอ่อ...ฟางเพิ่งมาน่ะค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นนางเอง แฮะๆ” ได้แต่หันไปยิ้มแหยๆตอบพี่ดีไซน์เนอร์ไป
 
 
   “อ้าวตายจริง พี่ก็จำชื่อไม่ได้ซะด้วยเห็นว่าเป็นเด็กใหม่น่ะ แต่รู้ว่าอยู่ที่ห้องลองเสื้อห้องแรกน่ะ เอาไปให้เค้าทีนะ
 
จ๊ะ”
 
 
   “อ๋อได้ค่ะ”
 
 
          หลังจากช่วยพี่ๆเค้าซ่อมเสื้อผ้าได้สักพักก็โดนเรียกให้เอาเสื้อผ้าไปให้นางเอกของเรื่องนั้นลอง แต่จะว่าไป
 
แล้วยังไม่เห็นนางเอกของเรื่องเลยนะเนี้ย... ชักอยากเห็นหน้าขึ้นมาแล้วล่ะสิ ต้องสวยมากๆแน่ๆเลย ฮิฮิ..
 
 
   “แก้วก็ไปห้องน้ำ คงต้องเดินไปเองแล้วสิ” พูดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะเดินไปยังห้องลองเสื้อห้องแรก
 
.
 
.
 
 ~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
 
 
   “ขอโทษนะคะ เอาชุดมาให้ลองค่ะ”
 
 
   “อืมค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
 
 
   “0oO”
 
 
   “เอ่อ...มีอะไรรึเปล่าคะคุณ”
 
 
   “เปล่าๆๆค่ะ ไม่มีอะไร ขอตัวก่อนนะคะ” พูดอย่างติดขัดตอบกลับไป ก่อนจะรีบขอตัวออกมา ก็จะไม่ให้เธอตกใจ
 
ได้ยังไงกันล่ะก็คนที่เป็นนางเอกของเรื่องและยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น คือ ‘พิม’ ผู้หญิงคนนั้น คนที่ป๊อปปี้ ‘รัก’
 
 
 
   “เฮ้ออออออ....” ถอนหายใจออกมายาวๆเมื่อกลับมานั่งที่เดิม
 
 
   “ถอนหายใจอะไรยาวขนาดนั้นจ๊ะ แล้วไปไหนมาแก้วหาตั้งนานแน่ะ” แก้วที่เห็นฟางเดินมานั่งแล้วถอนหายใจซะ
 
ยาวเหยียดเลยเอ่ยถามขึ้น
 
 
   “ไม่มีอะไรหรอก ฟางเอาเสื้อไปให้นางเอกเค้าลองมาน่ะแก้ว”
 
 
   “เป็นไงนางเอกสวยไหม...ทำไมไม่รอแก้วก่อนนะ จะได้ไปพร้อมกันแก้วอยากเห็นนางเอกบ้าง ว่าจะสวยแค่ไหน”
 
 
   “สวยสิ สวยมากเลยล่ะ ก็พิมไงแก้วก็เคยเห็นหน้าไม่ใช่หรอ”
 
 
   “พิม!!! พิมแฟนไอ้ป...”
 
 
   “ใช่ พิมแฟนป๊อปน่ะแหละ” หันไปยิ้มเล็กๆให้แก้วเพื่อบอกว่าเธอไม่เป็นไร ทั้งที่ข้างใน...เฮ้อออออ!!!
 
 
   “เฮ้ย!! ช่างเถอะเลิกพูดถึงดีกว่า ทำงานต่อเนอะจะได้รีบกลับบ้าน” ตัดบทแล้วก็ชวนฟางคุยเรื่องอื่นเมื่อเห็นสี
 
หน้ากับแววตาของฟางนั้นช่างไปคนละทิศคนละทาง ‘เฮ้อออ...จะรอดไหมเนี้ยเพื่อนฉัน ปากก็บอกว่าไม่เป็นไร แต่
 
ใจแกฉันว่าคงทรุดหนักซะแล้วล่ะ’
 
 
.
 
...
 
..
 
.
 
   “อ้าว...ทุกคนคะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยที่มาช่วยกันทำงาน กลับไปวันนี้พัก
 
ผ่อนให้เต็มที่แล้วมาลุยต่อวันพรุ่งนี้กันนะ วันนี้กลับบ้านดีๆนะคะ ขอบคุณมากๆอีกครั้งค่า...”
 
 
         เสียงพี่โฟร์เอ่ยขึ้นเมื่อเวลาล่วงเลยไปกว่าสามทุ่มครึ่ง วันนี้ทุกคนทำงานกันเต็มที่ไม่ได้พักกันเลยจริงๆ งาน
 
ก็เดินหน้าไปได้ประมาณ 40% แล้วเหลือแค่อีก 60% เท่านั้นสำหรับเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ ถ้าวันต่อๆไปทำงานกัน
 
ได้แบบนี้แล้วงานก็คงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
 
 
   “ป่ะฟาง กลับกันดีกว่าวันนี้ฉันเหนื่อยมากอ่ะแก ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด กลับไปแกต้องมานวดให้ฉันเลยนะ”
 
 
   “อะไรกัน ฟางไม่ได้ขอให้แก้วมาสักหน่อย แก้วอยากตามมาเองช่วยไม่ได้ ฮ่าๆๆแบร่...^^” แก้วที่พอได้ยิน
 
เสียงพี่โฟร์บอกให้กลับได้ ก็เดินมาดึงแขนฉันให้รีบกลับบ้านทันที สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ
 
 
 
   “ก็มาเพราะเป็นห่วงหรอก ยังมาทำเป็นเล่นหน้าเล่นตาใส่อีกแบบนี้มันต้องลงโทษ” พูดพร้อมกับเดินมาจี้เอวฟาง
 
ทันที
 
 
   “ฮ่าๆๆ แก้วไม่เอาไม่เล่น พอ..พอ..พอแล้ว ฮ่าๆๆ ยอ..ยอมแล้ว...อุ้ย!!!”
 
 
   “เป็นอะไรหรือเปล่า”
 
 
   “...”
 
 
   “เพื่อนฉ้นไม่เป็นไรหรอก นายเอาเวลาไปสนใจแฟนนายเถอะ”
 
 
           เล่นกับแก้วอยู่จนได้เรื่อง ก็ดันไปชนเข้าให้กับคนที่ไม่ควรจะชนนี่สิ ป๊อปปี้รวบตัวไว้ได้ไม่ให้เซล้มไปอยู่ที่
 
พื้นถามออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับไปเพราะมัวแต่อึ้งอยู่ ไม่คิดเลย ไม่คิดว่าจะเป็นเขา ไม่คิดเลย
 
ว่าจะได้มาอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้อีก แต่ก็เป็นแก้วที่ตอบกลับไปแทน
 
 
 
   “แก้ว!!” เอ่ยเสียงหนักเหมือนเป็นการปรามเพื่อนรักอยู่ในที ก็จะอะไรซะอีกล่ะ คำพูดประชดประชันแบบนั้น พูด
 
ออกไปทำไมก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเธอจะอะไรมากมายหรอกนะ การพูดอะไรแบบนั้นถึงมันจะเป็นการพูดเพื่อปกป้องเธอ แต่
 
เธอว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาเลย รังแต่จะทำให้คนที่ฟังไม่สบายใจซะเปล่าๆ
 
 
   “ฟางไม่เป็นไรหรอกป๊อป ขอบคุณมากนะ” หันกลับไปยิ้มให้คนตรงหน้า เพื่อเป็นการบอกว่าเธอนั้นไม่เป็นไร
 
“เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอป๊อปมาเกือบสองอาทิตย์แล้วสิเนอะ”
 
 
   “ไปถามมันทำไม มันก็คงสุขกายสบายใจดีอ่ะแหละ ไม่เหมือนแกที่ต้องมานอนร้องไห้อยู่ทุกคืนหรอก” ทนไม่ได้
 
จริงๆกลับการทำตัวเหมือนตัวเองเข้มแข็งซะเต็มประดาของเพื่อนสาว จะอยากเห็นมันสบายใจอะไรนักหนา ทั้งๆที่
 
ตัวเองต้องกลับมานอนร้องไห้อยู่คนเดียวทุกคืน
 
 
   “เอ๊ะ!! แก้วเงียบไปเลยนะ” หันไปดุเพื่อนสาวที่พูดจาไม่ได้เรื่องเอาซะเลย “แก้วไปรอฟางที่รถก่อนป่ะ เดี๋ยวฟาง
 
ตามไปนะ”
 
 
       หลังจากดุแก้วที่พูดจาไม่น่าฟังออกมาแล้วบอกให้ไปรอที่รถแล้ว ซึ่งก็ได้รับความกระฟัดกระเฟียดของเพื่อน
 
รักข้างกาย แต่ก็ยอมไปรอที่รถแต่โดยดี ไม่คิดจะพูดจาหักหาญน้ำใจของอีกคนที่ยังอยู่ตรงนี้
 
 
   “เออ...อย่าไปฟังแก้วเลยนะ ว่าไงเป็นไงบ้างสบายดีใช่ไหม”
 
 
   “อืม...ป๊อปสบายดี ฟางล่ะ ป๊อปว่าฟางดูผอมๆไปนะ”
 
 
   “เฮะๆ ฟางว่าจะลดความอ้วนซะหน่อยน่ะ”
 
 
   “ลดความอ้วน!!” มองดูคนตรงหน้าอย่างต้องการจะย้ำถึงคำพูดที่เธอพูดออกมา ลดความอ้วนเนี้ยนะ ทั้งๆที่เธอ
 
ผอมซะจนแค่เอาไปยืนอยู่ที่ๆมีลมแรงๆเค้าก็กลัวว่าเธอจะปลิวไปกับลมอยู่แล้ว แล้วนี่อะไรให้เหตุผลกับการที่เค้า
 
มองดูว่าเธอดูผอมๆไปว่าลดความอ้วนเนี้ยนะจะให้เค้าเชื่อได้อย่างไร “ฟางอย่าเป็นแบบนี้เลยนะ”
 
 
   “ฮึ!!?”
 
 
   “อย่าเป็นแบบนี้เพราะป๊อปเลยนะ ฟางอยากเห็นป๊อปมีความสุข อยากเห็นป็อปสบายใจ แล้วฟางเป็นแบบนี้จะให้
 
ป๊อปมีความสุขจะให้ป๊อปสบายใจได้ยังไง”
 
 
   “ฟางไม่ได้เป็นไรจริงๆ ป๊อปอย่าคิดมากสิ ฟางยังกินข้าวได้ ยังมาเรียนได้ ยังมาช่วยงานพี่โฟร์ได้ และก็ยังยิ้มได้
 
ป๊อปเห็นไหม ฟางไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะ”
 
 
   “ฟาง...” ครางออกมาอย่างไม่รู้จะเอ่ยกล่าวออกไปอย่างไรกับคนตรงหน้าที่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังมีความห่วงใยให้
 
เค้าเสมอ ห่วง...ว่าเขาจะไม่สบายใจ ห่วง...ว่าเขาจะคิดมาก ทั้งๆที่จริงแล้วคนที่ต้องเจ็บและน่าเป็นห่วงที่สุดก็คือ
 
ตัวของเธอเอง
 
 
   “ไหนยิ้มให้ฟางก่อนซิ”
 
 
   “^__^” ยิ้มออกมาจนได้เมื่อเธอร้องขอ
 
 
   “ขอบคุณนะ ฟางอยากเห็นทุกๆวันของป๊อปมีความสุขเพราะงั้นป๊อปก็ยิ้มเยอะๆนะ ถ้าป๊อปอยากเห็นฟางยิ้มป๊อปก็
 
แค่ยิ้มออกมา แค่นี้ฟางก็จะยิ้มได้แล้ว : )” พูดออกมาอย่างจริงใจกับความคิดของตัวเอง เธอพูดเพราะเธอรู้สึก
 
อย่างนั้นจริงๆถ้าวันใดป๊อปปี้ยังยิ้มได้ เธอเองก็ยังเชื่อว่าเธอเองก็พร้อมจะยิ้มไปกับเขา ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่จะทำให้
 
เขามีความสุขเธอก็พร้อมจะทำมันอยู่แล้ว...
 
 
   “งั้นฟางกลับก่อนนะ แก้วคงจะรอนานแล้ว”
 
 
   “อืม...กลับบ้านดีๆนะ ป๊อปก็อยากให้ฟางรู้ไว้เหมือนกัน ว่าถ้าฟางอยากให้ป๊อปยิ้มเมื่อไร ฟางก็แค่ยิ้มออกมา
 
เพราะเมื่อใดที่ฟางยิ้มป๊อปก็พร้อมจะยิ้มไปกับฟางนะ”
 
 
 
   “อื้มม... :’) บาย” โบกมือลา แล้วก็เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เจือไปด้วยคราบน้ำตา
 
...
 
..
 
.
 
   “มีอะไรระหว่างสองคนนั้นกันแน่นะ สายตาแบบนั้นที่ป๊อปปี้เคยใช้มองแต่เธอ แต่ทำไมวันนี้เธอถึงได้เห็นมันตอน
 
ที่ป๊อปปี้คุยกับผู้หญิงคนนั้น หรือว่าระยะเวลา 1 ปีที่เธอจากไปจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่?”
 
 
-----------------------------------------
 
มาอัพให้แล้วน้าาาา ไม่มีอะไรจะแก้ตัวแฮะๆๆ
 
หวังว่ามันจะยังสนุก และทุกคนจะยังติดตาม