ทางแห่งรัก

 
 

 
   “จะไปไหนฟาง” เสียงเข้มๆดังขึ้นทันทีที่เธอจะเดินลงมาจากบนบ้าน
 
 
 
   “ฟางจะไปช่วยรุ่นพี่ที่คณะทำงานแสดงน่ะแก้ว ขอฟางไปนะ ^___^” หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นก็โดนแก้วคุม
 
เข้ม ไม่ยอมให้ออกไปไหนคนเดียวอีกเลย
 
 
 
   “งั้นแก้วไปด้วยละกัน ไม่อยากให้ไปคนเดียว ยัยเฟย์ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนที่คณะด้วย”
 
 
 
   “เอาจริงๆนี่เป็นห่วงฟาง หรือว่าไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวกันแน่อ่ะ” หันไปพูดยิ้มๆกับเพื่อนสาวที่ขอไปด้วย
 
 
 
   “ก็ทั้งสองอย่างแหละน่า” ตอบออกไปพร้อมกับเดินไปคล้องคอเพื่อนสาวให้เดินไปที่รถด้วยกัน
 
 
.
‘.
.
.
.
 
   “เห็นม่ะ...แก้วมาด้วยฟางก็ไม่ต้องนั่งแท็กซี่ด้วยดีจะตาย” พูดออกมาเมื่อเดินทางมาถึงที่มหาลัยแล้ว
 
 
 
   “จ้าๆๆ อย่าให้เค้าขับรถแข็งบ้างล่ะ จะแอบหนีไปเที่ยวคนเดียวเลยคอยดู” เอ่ยออกมางอนๆกับเรื่องที่เธอขับรถ
 
ไม่แข็ง
 
 
 
   “ฮ่าๆๆ มานั่งขับให้ได้ก่อนเถอะย่ะ” ที่พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะไม่ว่าเฟย์หรือเธอเองก็ไม่ยอมให้ฟางได้แตะรถ
 
เลยซักคน
 
 
 
   “อ้าว...ฟาง มาด้วยหรอ??” รีบหันไปตามเสียงเรียกทันทีและก็พบว่า
 
 
 
   “อืม...แล้วโมะล่ะ มาช่วยงานแสดงเหมือนกันหรอ?”
 
 
 
   “อือ พี่เค้าขอมาน่ะ มากันหลายคนเลย”
 
 
 
   “อย่าบอกนะว่าหลายคนนี่รวมไปถึงนายป๊อปด้วยอ่ะ” แก้วที่พอเดาได้ลางๆเอ่ยถามขึ้นมา ทำให้คนที่อยู่ข้างๆเกิด
 
อาการใจเต้นแรงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
 
 
 
   ‘ทำไมแค่ได้ยินชื่อเค้าเธอต้องใจเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ’
 
 
 
   “ใช่” โทโมะได้แต่ตอบคำถามสั้นๆแล้วก็ลอบมองไปหน้าของสาวหน้าหวานที่เริ่มมีปฏิกิริยาจนเขาเองยังสังเกต
 
ได้
 
 
 
   “งั้นกลับฟาง แก้วไม่อนุญาตให้เจอ” แก้วที่พอได้ยินดังนั้นก็คว้าแขนคนข้างๆแล้วจะลากกลับรถทันที
 
 
 
   “เดี๋ยวก่อนสิแก้ว ฟางบอกกับพี่เค้าไปแล้วว่าจะมาช่วย ถ้าไม่มาพี่เค้าดุฟางแย่เลย” ฟางที่เพิ่งรู้สึกตัวรีบเอ่ยห้าม
 
แก้วทันที
 
 
 
   “ช่างสิ แก้วไม่อยากให้ฟางเจอมัน เชื่อสินายป๊อปมายัยพิมก็ต้องมาฟางทนได้หรือไง” เอ่ยอย่างจริงจัง กับ
 
เหตุผลจริงๆที่ไม่ใช่แค่โกรธเคืองป๊อปปี้ แต่เป็นเพราะเธอไม่อยากเห็นเพื่อนที่แสนดีอย่างฟางตัองทนเห็นอะไรๆที่จะ
 
ทำให้เธอต้องเจ็บแล้วก็กลับไปร้องไห้อย่างวันนั้นอีก เธอแค่ไม่อยากเห็นฟางต้องเสียใจ
 
 
 
   “นั่นสิฟาง โมะว่าฟางเชื่อเพื่อนฟางเถอะ เดี๋ยวโมะบอกพี่เค้าให้” พูดเสริมความคิดเห็นของแก้วทันที เพราะเค้าก็
 
ไม่อยากให้เธอได้เห็นอะไรที่มันจะทำให้เธอต้องเจ็บปวด
 
 
 
   “แล้วไงอ่ะ ถ้าวันนี้หนี พรุ่งนี้ฟางก็ต้องหนี ทำไมฟางจะต้องหนีไปเรื่อยๆแบบนี้ ยังไงเรื่องมันก็ไม่เปลี่ยนไปจากนี้
 
ยังไงก็ต้องมีสักวันที่ได้เจออยู่แล้วไม่ใช่หรอ งั้นก็เจอกันวันนี้ไปเลยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฟางไม่อยากผิดคำพูดด้วย
 
นะแก้ว นะโมะ” พูดออกไปวตามที่คิด แล้วก็หันไปขอความเห็นจากคนทั้งสอง ...เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะรับไหว
 
หรอก แค่ไม่อยากหนีก็เท่านั้น วันนี้อาจจะเจ็บหน่อย แต่สักวันมันคงจะดีขึ้น(ละมั้ง)
 
 
 
   “งั้นก็ตามใจแก” แก้วพูดออกไปอย่างจำยอม แล้วก็จับมือฟางไว้เพื่อให้เดินก้าวไปข้างในด้วยกัน
 
 
 
   “ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทนนะฟาง” โทโมะพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวฟางอย่างต้องการให้กำลังใจ
 
 
 
   “อือ...ขอบคุณนะโมะ ^__^” หันไปยิ้มหวานให้คนที่ให้กำลังใจเธออยู่
 
 
 
   “นายก็อย่าให้มันมากไป เอามือออกจากหัวเพื่อนฉันได้แล้ว” แก้วที่เห็นว่าชายหนุ่มไม่ยอมเอามือออกจากศีรษะ
 
เพื่อนสาวสักทีอย่างหวงเพื่อน
 
 
 
   “อะไรกันเนี้ย....เพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้ฟางคบทอมกับเค้าด้วย” พูดกวนประสาทกลับไป
 
 
 
   “นาย!!!” จะตรงเข้าไปกระชากเสื้อโทโมะแต่โดนฟางห้ามไว้ได้ทัน
 
 
 
   “อะไรกันเนี้ยสองคนนี้ตะกี้ยังเออออห่อหมกกันอยู่เลย เผลอแป๊บเดียวกัดกันซะละ” ฟางที่เอ่ยห้ามทับขึ้นมาเมื่อ
 
เห็นคนทั้งคู่ยังมีอาการง่องแง่งใส่กันอยู่
 
 
 
   “แกก็ดูปากมันดิ!!” แก้วที่อารมณ์เสียไม่น้อยพูดขึ้น เธอมักจะอารมณ์ขึ้นทุกทีที่มีคนว่าเธอเป็นทอม...ก็มันไม่ได้
 
เป็นนี่ -__-“
 
 

   “เอาล่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ” พูดขึ้นอย่างตัดปัญหาแล้วก็ลากแก้วให้เดินตามเข้าไปข้างในด้วยกัน
 
 
 
 
         เสียงโวกเวกโวยวายดังมาเป็นระยะๆยิ่งเมื่อเดินไปใกล้จะถึงโรงละครก็ยิ่งมีเสียงเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ตามแบบ
 
ฉบับคนเยอะเรื่องแยะและเสียงก็ดังอยู่มากเลยทีเดียว งานละครนี้เป็นงานของคณะบัญชีเอง แต่ก็แค่เป็นเจ้าภาพ
 
เฉยๆล่ะนะ ที่จริงทั้งหมดก็ต้องช่วยๆกันหมด แล้วแต่ว่าผู้กำกับ(ซึ่งเป็นพี่ในชมรมการแสดงของมหาวิทยาลัย) จะ
 
เลือกหานักแสดงเอง โดยที่พี่โฟร์ซึ่งเป็นประธานของคณะบัญชีเป็นคนเลือกเรื่องที่จะแสดงแล้วก็เอาไปปรึกษาหารือ
 
กับพี่ผู้กำกับ ที่จริงการแสดงก็อีกตั้งเดือนกว่าๆแต่ก็ต้องมีการมาเตรียมตัวทำฉาก ซ้อมการแสดงอะไรก็ว่ากันไป ถ้า
 
จะนับจริงๆนี่ เดือนกว่านี่ถือว่ามีเวลาเตรียมตัวค่อนข้างจะน้อยมากเลยทีเดียว แต่จะทำไงได้พอเวลามันเร่งรัดมา
 
ขนาดนี้เราก็เลยต้องรีบเตรียมตัว เตรียมฉาก เตรียมซ้อมกันอลว่านไปหมด ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ไม่
 
สามารถปฏิเสธได้เลยในการมาช่วยทำงานในครั้งนี้
 
 
 
   “อ้าว...น้องฟางมาแล้วหรอจ๊ะ” พี่โฟร์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา
 
 
 
   “ค่ะ ขอโทษนะคะที่มาสาย” เอ่ยปากขอโทษไปเมื่อเธอมาสายจริงๆ “แต่ฟางพาเพื่อนมาช่วยนะคะพี่โฟร์ นี่แก้ว
 
ค่ะเพื่อนฟางเอง” เอ่ยแนะนำคนที่อยู่ข้างตัวออกไป
 
 
 
   “สวัสดีจ๊ะ ขอบคุณล่วงหน้านะจ๊ะน้องแก้วที่จะมาช่วยทำงาน” พี่โฟร์เอ่ยทักอย่างเป็นมิตร
 
 
 
   “สวัสดีค่ะพี่โฟร์ มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะคะ”
 
 
 
   “แล้วพี่โฟร์มีอะไรให้ฟางทำบ้างคะ” เอ่ยถามออกไปแล้วมองไปรอบๆอย่างหาที่ทำงาน แต่สายตาก็ดันไปสะดุด
 
อยู่กับใครบางคนที่นั่งทาสีฉากอยู่ซะก่อน
 
 
 
   ‘นี่เราไม่ได้เจอกันมานามเท่าไหร่แล้วนะ ทำไมรู้สึกคิดถึงได้ขนาดนี้’
 
 
 
   “พี่ว่าเดี๋ยวน้องฟางกับน้องแก้วไปช่วยฝ่ายเสื้อผ้า ดูเสื้อผ้านักแสดงดีกว่านะ น้องฟางจ๊ะ น้องฟาง”
 
 
 
   “เลิกมองมันซะทีเถอะน่า พี่โฟร์เรียกอยู่น่ะ” แก้วที่อยู่ใกล้ต้องรีบสะกิดบอกคนที่เอาแต่มองตามป๊อปปี้จนเหม่อ
 
ให้มีสติมารับรู้ในสิ่งที่พี่โฟร์บอก
 
 
 
   “อ๋อ เออโอเคค่ะ” ฟางที่ได้สติรีบหันมาตอบรับ
 
 
 
   “เออ...จริงๆถ้าน้องฟางยังไม่พร้อม ก็ยังไม่ต้องมาช่วยพี่ก็ได้นะพี่เข้าใจ” เอ่ยออกไปอย่างเห็นใจ เพราะว่าพอจะ
 
รู้เรื่องที่ฟางเลิกกับป๊อปปี้ แล้วอีกอย่างวันนี้ป๊อปปี้ก็มากับผู้หญิงอีกคนซะด้วยสิ
 
 
 
   “ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่โฟร์ ขอบคุณมากนะคะ” พูดตอบพี่โฟร์ออกไปก่อนจะขอตัวเลี่ยงไปที่ฝ่ายเสื้อผ้า
 
 
.
 
.
 
.
 
 
   “แล้วต้องทำไรบ้างล่ะเนี้ย”
 
 
 
   “อ้าว...ฟางมาด้วยหรอเนี้ย”
 
 
 
   “ฮิฮิ^^จ๊ะ หวายเรียกซะฟางตกใจเลย^__^ ว่าแต่มีอะไรให้ฟางกับเพื่อนทำบ้างล่ะ”
 
 
 
   “เพื่อน?”
 
 
 
   “อ๋อ!!~ลืมแนะนำหวายจ๊ะนี่แก้วเพื่อนฟางเอง แก้วนี่หวายนะเป็นเพื่อนต่างคณะน่ะ” หันไปแนะนำสองสาวสวยให้
 
รู้จักซื่งกันและกัน
 
 
 
   “หวัดดีจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะแก้ว”
 
 
 
   “เหมือนกันนะหวาย...ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยไหม”
 
 
 
   “อ๋อก็ #$%@!#$6^***&^%$#(**)_)_(*7$@^()--=-9+-=031#$#@^^%**”
 
 
 
   “^^ อ๋อโอเคจ้า ไว้งั้นเดี๋ยวฟางไปทำงานก่อนนะ เอาไว้เดี๋ยวว่างๆค่อยมาคุยกันใหม่นะ” พอรับคำเสร็จก็เดินไป
 
ตรงราวเสื้อผ้าที่ต้องแก้ไขทันทีอย่างรู้งาน
 
 
 
   “เพื่อนแกนี่มันสุดยอดจริงๆเลยฟาง...พูดรัวซะขนาดนั้นฉันจับคำได้แค่สองคำ”
 
 
 
   “แก้ว!!~ไปล้อหวาย ฮ่าๆๆแต่ฟางก็เหมือนแก้วนั่นแหละ”
 
 
 
   “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จากนั้นก็นั่งหัวเราะกันไป
 
 
 
 
 
 
Poppy....
 
 
 
        หลังจากที่ได้รับการติดต่อจากพี่ที่สนิทให้มาช่วยทำฉากในงานผมและเพื่อนๆในขณะรวมทั้งพิมที่เรียนอยู่
 
ขณะเดียวกันแต่คนละเอกนั้นต้องมากองกันอยู่ที่โรงละครของมหาวิทยาลัยอย่างช่วยไม่ได้ จะแตกต่างกันก็ตรงที่ผม
 
กับเพื่อนอ่ะมานั่งทำฉาก แต่กลับพิมนั้นมาเป็นนักแสดง ใช่แล้วล่ะครับทุกคนฟังไม่ผิดพิมเค้าได้รับคัดเลือกจากพี่ผู้
 
กำกับ ซึ่งก็คือพี่พิชญ์ที่ผมสนิทนั้นเลือกให้พิมมาเป็นนางเอกละครในครั้งนี้ เพราะรู้ว่าพิมเคยแสดงละครเวทีมาก่อน
 
ตอนที่อยู่ที่ต่างประเทศ
 
 
 
   “อ้าว...ฟางมาด้วยหรอเนี้ย” เสียงของผู้หญิงที่ผมไม่ได้คุ้นเคยอะไรดังขึ้นจากอีกฝั่งหนึ่งที่ผมยืนอยู่ ซึ่งมันคงจะ
 
ไม่ได้รับความสนใจจากผมเลยถ้าไม่ได้มีชื่อของ ‘ฟาง’ รวมอยู่ในนั้นด้วย
 
 
 
         หันไปตามเสียงและนั่นก็ทำให้ผมได้เห็นเธอคนนั้นที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบๆสองอาทิตย์ ผมได้แต่มองเธอยืน
 
คุยกับเพื่อนด้วยรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่ไม่ว่าตอนไหนที่เห็นก็ยังทำให้คนรอบข้างยิ้มตามไปได้ง่ายๆ รอยยิ้มนั้นที่

ผม...รัก
 
 
 
End Poppy....
 

 
 
เอาล่ะสิ!!เรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไงกันน้าา เรื่องมันชักยุ่งๆยังไงไม่รู้เนอะ
 
ฟางจะตัดใจได้หรือเปล่า  แล้วป๊อปปี้ทำไมถึงยังคิดอย่างงั้น
 
พิมล่ะจะเป็นยังไง โทโมะจะตามจีบฟางไหม? อันนี้ก็ต้องรอติดตามกันต่อไปเน้อออ.....
 
...............................................................
 
แวะเข้ามาอัพอีกจนได้ ^^ อยากบอกว่าตอนนี้ยุ่งมากกกกกกกกกก(อันนี้ไม่ได้เวอร์เน้อ) ยุ่งมากๆจริงๆ
 
ทั้งรายงาน ทั้งการบ้าน แถมอาจารย์ยังนัดสอบนอกตารางอีก ช่วงนี้เลยไม่ค่อยได้เล่นอะไรๆเลย
 
คิดถึงนักอ่านทุกคนน้าาา ที่จริงว่าจะมาอัพตอนนี้ประมาณอาทิตย์ที่แล้ว แต่ก็นั่นแหละอาจารย์เค้านัดเรียนอีก
 
(เวรกรรม) 5555 ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกันน้าาา เจียดเวลาที่มีอยู่น้อยนิดมาแต่งเพิ่มแล้วก็อัพให้เลยนะเนี้ย