ทางแห่งรัก
fangfang
10) มันควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ.
.
.
“เอ่อ...ป๊อปไม่เป็นไรใช่ไหม แก้วยังไม่ได้ทำอะไรป๊อปใช่รึเปล่า” ฟางพูดขึ้นหลังจากที่รถโทโมะเคลื่อนตัวไป
จนลับสายตา
“ทำไม...”
“ฮะ...” ทำหน้าสงสัยตอบกลับไปเมื่อคนตรงหน้า เหมือนจะถามอะไรแต่ก็เงียบไป
“ทำไมกัน... ฟางจะไม่ว่าอะไรป๊อปสักหน่อยหรอ?” ถามออกไปอย่างที่ใจสงสัย
“แล้วฟางต้องว่าป๊อปว่าอะไรล่ะ ป๊อปไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” ยิ้มตอบชายหนุ่มที่ตอนนี้มีสีหน้าลำบากใจ
อย่างเห็นได้ชัด
“ผิดสิ ผิดมากด้วย ป๊อปทิ้งฟางไว้ที่ร้านอาหาร เพื่อไป...” พอพูดมาถึงตรงนี้ก็เกิดอาการพูดไม่ออก เพราะเริ่ม
มีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่คอของเค้า จนไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าเค้าทำเรื่องที่ผิดกับเธอแค่ไหน
“เพื่อไปตามพิมน่ะหรอ? ฟางเข้าใจ”
“ฟางรู้???” ถามออกมาด้วยความตกใจ
“ที่จริงฟางรู้เรื่องที่พิมกลับมาตั้งแต่วันที่ไปรับแก้วแล้วล่ะ ขอโทษนะที่ไม่ยอมบอกป๊อป” เอ่ยออกมาแล้วก็ต้อง
รีบก้มหน้าสะกดกั้นความรู้สึก และน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ “ฟางแค่ยังไม่พร้อม...ไม่พร้อมจะเสียป๊อป
ไป ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ ป๊อปอย่าโกรธฟางนะ”
“ฟาง...”
“ ^___^ ฟางนี่บ้าจังเลยเนอะ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงป๊อปก็ต้องเจอกับพิมอยู่ดี แต่ก็ยังจะยื้อไว้อยู่ทำไมก็ไม่รู้”
“.........”
“ป๊อปจะยังเป็นเพื่อนกับฟางอยู่ใช่ไหม? ฮึก!! ฟางไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังป๊อปนะ ฟางแค่...แค่”
“พอเถอะฟาง พอได้แล้ว พอเถอะ” คว้าตัวคนข้างหน้ามากอดไว้อย่างทนไม่ได้ ที่จะเห็นเธอมีน้ำตา ทำไมนะ
ทำไมกันแค่เห็นว่าเธอมีน้ำตาเค้าก็แทบจะทนไม่ไหว มันเจ็บเหลือเกิน “เลิกขอโทษป๊อปทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิดแบบนี้ได้
แล้ว”
“แต่ฟาง...”
“ฟางไม่ผิด ได้ยินไหมว่าฟางไม่ผิด คนที่ผิดคือป๊อปเอง ป๊อปผิดเองทุกอย่าง” ดันตัวหญิงสาวออกเพื่อที่จะได้
มองหน้าเธอให้ชัดเจน “ผิดตั้งแต่วันที่ป๊อปเห็นแก่ตัว ดึงฟางเข้ามาในชีวิตเก็บเกี่ยวความสุขทุกอย่างที่ได้จากฟาง
แต่พอพิมกลับมา ป๊อปกลับทิ้งฟางไปแบบวันนี้ ถ้าฟางไม่เจอโทโมะ ป๊อปไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าฟาง...ถ้าฟาง”
“ฟางไม่เป็นไรแล้วเห็นไหม ^__^ อย่าคิดมากเลยนะ” ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาตอบชายหนุ่มไป “และที่สำคัญ
ป๊อปไม่ผิดหรอก ฟางเองต่างหากที่เป็นคนก้าวเข้าไปในชีวิตป๊อป ฟางเลือกของฟางเอง เลือกที่จะรักป๊อปเอง
เพราะฉะนั้นอย่าโทษตัวเองเรื่องนี้อีกโอเคมั้ย”
“แต่...” รีบเอ่ยแย้งหญิงสาวตรงหน้า แต่ก็โดนเธอแย้งกลับซะก่อน
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นนะ แล้วก็อย่าคิดมากอีกโอเคตามนี้นะ” เงยหน้าถามความร่วมมือกับชายหนุ่มอีกครั้ง “นะ
ป๊อป อย่ากังวลเรื่องฟางเลย ต่อไปก็มีความสุขให้มากๆ”
“....”
“ดูแลพิมให้ดีๆ” รีบเอามือมาเช็ดน้ำตาตัวเองที่เริ่มไหลออกมาจากตาอย่างควบคุมไม่อยู่ “แล้วก็อย่าลืมดูแลตัว
เองด้วยนะ อย่าทำงานจนโต้รุ่งบ่อยๆล่ะรู้ไหม เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ฟางเป็นห่วงป๊อปนะ เป็นห่วงเสมอ แต่ต่อไปคง
ไม่ได้เจอกันบ่อยๆแล้ว ฟางคงไม่ได้บอกป๊อปแบบนี้อีกแล้ว”
“......”
“ฮ่าๆๆ ฟางนี่พูดอะไรก็ไม่รู้เนอะ ป๊อปกลับเถอะ ขับรถดึกๆมันอันตราย อย่าขับรถเร็วมากล่ะ” พูดแล้วก็หันหลัง
เตรียมจะเข้าไปในบ้าน แต่ก็โดนรั้งไว้ด้วยอ้อมกอดของเค้าซะก่อน
“ป๊อปไม่รู้จะพูดคำไหนกับฟางดี ขอโทษและก็ขอบคุณฟางมากนะ ทุกๆเรื่องที่ทำให้ขอบคุณจากใจจริงๆ”
“.....”
“ป๊อปยังเจอฟางได้ใช่ไหม” ถามออกมาพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ทำไมถามอย่างงั้นล่ะ ถ้าป๊อปยังอยากเจอฟางอยู่ ฟางก็จะอยู่ให้ป๊อปเจอตลอดแหละ” ตอบกลับไปทันทีที่เค้า
ถามจบ
“ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณนะ”
“รีบกลับได้แล้ว ขับรถดึกๆมันอันตราย” ดึงมือชายหนุ่มให้เดินมาที่รถของเค้าพร้อมกับเปิดประตูให้แล้วก็ตาม
ด้วยการดันตัวเค้าเข้าไป ปิดประตูให้แล้วก็ยื่นหน้าถามออกไป “ง่วงหรือเปล่า เอาน้ำเย็นไปกินหน่อยไหมจะได้สด
ชื่น เดี๋ยวฟางเข้าไปเอาในบ้านให้” พูดเสร็จก็ตั้งท่าว่าจะเข้าไปเอาของให้เค้าแต่ก็โดนเขารั้งไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกฟาง ป๊อปไม่ง่วง ฟางเข้าบ้านเถอะ” บอกเสร็จก็ปล่อยมือหญิงสาวหลังจากบีบมือเธอเพื่อ
บอกว่าเค้าไม่เป็นไร
“ไม่เอาอ่ะ ให้ฟางส่งป๊อปก่อนสิ ป๊อปออกรถเถอะ”
“เอางั้นหรอ??”
“อืม” พยักหน้าตอบกลับไป
“งั้นป๊อปไปนะ” บอกพร้อมกับสตาร์จรถ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป
.
.
.
หันหลังกลับไปทั้งน้ำตา ที่พร้อมจะทะลักออกมาหลังจากสะกดกั้นมันไว้มานาน ยืนพิงประตูหน้าบ้านอยู่
อย่างงั้นอย่างหมดแรง ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออกอย่างงี้นะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง รู้ดี
อยู่แล้วว่ายังไงพิมก็ต้องกลับมา รู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงคนที่ป๊อปเลือกก็ต้องเป็นพิมอยู่แล้ว ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว.... แต่ทำ
พอถึงเวลานี้ขึ้นมาจริงๆเธอถึงได้เจ็บมากมายอย่างนี้นะ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอไม่เคยเผื่อใจไว้เลย ทุ่มให้เค้าไป
เต็มที่แบบนี้ ตอนนี้เธอเลยต้องเจ็บหนักอย่างงี้ ใช่แน่ๆเลย เพราะแบบนี้แหละ เพราะเธอเอง...ทั้งๆที่รู้เรื่องทุกอย่าง
ดีอยู่แล้วก็ไม่ยอมจะเผื่อใจตัวเอง ไม่เคยหักห้ามใจตัวเอง ปล่อยให้ใจเธอรักเค้าจนถอนตัวไม่ขึ้นอยู่แบบนี้ ที่ต้องมา
เจ็บอยู่แบบนี้สมควรแล้วสินะ...ก็เธอเลือกที่จะเป็นแบบนี้เองนี่นา
“พี่ฟาง โธ่...ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่เนี้ย”
.
.
.
.
มาอัพให้แล้ววววววว....น้าาาา
ฮิฮิ^^ ไม่ได้ตั้งใจจะผิดสัญญาเน้ออ...แต่...5555 โน๊ตบุคมันอยู่ที่เพื่อนก็เลยไม่ได้อัพน้าาา
อย่าได้โกรธเคืองกันเลย ตอนนี้พอได้มาปุ๊ปก็รีบมาอัพให้ปั๊ปเลยน้าาาา
ไว้เจอกันตอนหน้า...ที่อาจมาช้าหน่อย555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
