No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

เวสท์  :  ม๊าค๊าบบบ...ป๊าแอบนอกใจม๊าอ่า~
 
เสียงฟ้องจากเด็กชายตัวเล็กดังมาจากบนห้องนอนหญิงสาวที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ถึงกับกระเด่งตัวลุกขึ้น ถึงแม้ว่า
น้องเวสท์จะอายุได้เพียงแค่ขวบเศษๆแต่ก็เก่งเกินเด็กพูดจาเจื่อยแจ่งอย่างกับผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น
 
 
แก้ว  :  หือ...น้องเวสท์ว่าไงนะครับ
 
เวสท์  :  ป๊านอกใจ ม๊าต้องจักการในน้องเวสท์น้า
 
แก้ว  :  นอกใจอะไรกันครับคนเก่งของแม่
 
 
หญิงสาวยังคงมึนงงกับประโยคที่น้องเวสท์ย้ำบอกเมื่อสักครู่ แต่ไม่ทันแล้วน้องเวสท์จูงกึ่งลากแม่เดินขึ้นไปบน
ห้องนอน พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าชายหนุ่มกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงอย่างสบายใจเฉิบ
 
 
แก้ว  :  ไหนครับใครนอกใจม๊า ไม่มีนิน้า
 
 
เสียงจากหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่นอนอ่นหนังสืออยู่รู้สึกตัวว่ามีคนเข้ามาจึงลดหนังสือลงต่ำจนพ้นระดับสายตา
หญิงสาวจ้องมองลึกลงไปยังสิ่งที่ชายหนุ่มถืออยู่ในมือ นั่นมันหนังสือ...FHM... ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเพ่งมาที่
หนังสือก็รีบปิดลง
 
 
เวสท์  :  เห็นไม๊ป๊านอกใจม๊า ม๊าค๊าบโกรธป๊าเลย
 
โทโมะ  :  น้องเวสท์ครับทำไมพูดแบบนั้นเกิดม๊างอนป๊าจริงๆป๊าก็แย่ซิครับ
 
เวสท์  : ก็ป๊าสนใจแต่ผู้หญิงในนั้นไม่สนใจน้องเวสท์เลย
 
 
อ๋อ...ที่น้องเวสท์วิ่งลงไปฟ้องแม่ก็เพราะว่าน้อยใจพ่อที่ไม่ยอมเล่นด้วยเอาแต่อ่านหนังสืออย่างว่านี้เอง น้องเวสท์
ทำหน้ายู่ยี่แล้วเดินไปกอดเอวแม่ชี้ไม้ชี้มือประมาณว่ากำลังน้อยใจพ่ออยู่
 
 
แก้ว  :  ช่างป๊าประไรครับป๊าไม่สนเรา งั้นเราไปอยู่กันสองคนเอาไหมครับ
 
เวสท์  :  ดีๆค๊าบบบไปกันน้า~
 
 
นี่น้องเวสท์พูดจาจริงจังขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย สงสัยจะน้อยใจพ่อเอามากๆเลยถึงขั้นยอมไปอยู่กับแม่โดนทิ้งพ่อไว้
คนเดียว คนที่กำลังจะถูกทิ้งก็ยิ้มน้อยๆลงมาจากเตียง
 
 
โทโมะ  :  โอ๋...น้องเวสท์ไม่น้อยใจป๊านะมาป๊าเล่นกับน้องเวสท์ดีกว่าเนอะ
 
เวสท์  :  ม่ายอ้าววว~
 
โทโมะ  :  โธ่...ป๊าก็แค่ดูอะไรเพลินๆนิดเดียวเอง
 
เวสท์  :  ป๊านอกใจม๊าสนใจผู้หญิงโคนอื่นนน~
 
แก้ว  :  ปล่อยป๊าไปเถอะคะเราอยู่กันสองคนก็ได้ ให้ป๊าสนใจผู้หญิงรูปร่างดีในนั้นไปให้เต็มที่เลย
 
 
เป็นงั้นไปนี่ลูกหนึ่งคนแล้วนะหญิงสาวก็ยังไม่เลิกความขี้ใจน้อยอีก ชายหนุ่มเดินรุดกน้าเข้ามาหาหญิงสาว
 
 
แก้ว  :  อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะอย่าเข้ามานะพี่สนใจผู้หญิงพวกนั้นมากกว่าก็อย่ามายุ่งกับแก้วซี
 
โทโมะ  :  โธ่...ตัวเล็กนั่นมันคนในกระดาษนะ แต่ตัวเล็กของพี่หน่ะของจริง
 
 
สายตาแบบนี้อีกแล้ว ฉุดข้อมือหญิงสาวให้ล้มไปนอนลงบนเตียง เค้าแข็งแรงจริงๆขนาดมืออีกข้างยังอุ้มลูก
ชายอยู่อีกข้างยังสามารถฉุดร่างของหญิงสาวลงไปที่เตียงได้
 
 
แก้ว  :  ไม่เอาคะ...พี่ก็นั่งจ้องกระดาษไปซิคะ
 
โทโมะ  :  ไม่เอานั่นมันจับไม่ได้แต่ของตัวเล็กนี่จับได้
 
 
ไม่พูดเปล่าจับไปที่อกอวบของหญิงสาว น้องเวสท์ที่นั่งอยู่กลางเตียงได้แต่ยกมือปิดตาแล้วส่ายหัวด๊อกแดกไปมา
อย่างน่าเอ็นดู
 
 
แก้ว  :  ไม่เล่นนะคะลูกอยู่อายลูกบ้างซิ
 
 
ชายหนุ่มหันไปมองที่ลูกชายแล้วขยิตาเล็กๆให้หนึ่งที
 
 
เวสท์  :  น้องเวสท์ไปดูการ์ตูนนะค๊าบบบ~
 
 
มุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มพื้นหนาแล้วกลิ้งคลุกคลักไปมาจนไปอยู่ที่ปลายเตียงแล้วกระโดดลงพรมวิ่งไปที่หน้าประตู
เพื่อจะออกไปข้างนอกเป็นการเปิดโอกาสให้กับพ่อตัวเอง
 
 
โทโมะ  :  ตกลงน้องเวสท์ไม่โกรธป๊าแล้วนะครับ
 
 
ลูกชายยิ้มหวานมาแล้วพยักหน้าให้แล้ววิ่งตึงตังลงชั้นล่างไปในที่สุด
 
 
แก้ว  :  อย่านะ...
 
โทโมะ  :  ลูกไม่อยู่นะไม่ต้องอายแล้ว
 
แก้ว  :  ไม่เอาแล้วพี่รุนแรง
 
โทโมะ  :  แต่พอพี่ทำที่ไรก็เห็นตัวเล็กตอบสนองมาดีทุกครั้งเลยน้า
 
 
เลือนใบหน้ามาใกล้ๆหวังจะจุมพิษที่เรียวปากอิ่ม มือหนาประคองใบหน้าไว้ให้มองมายังเค้า ปากอิ่มเผยอออก
เล็กน้อยเหมือนเป็นการยั่วยวนชายหนุ่มก็ไม่ปาน
 
 
จุ๊บ พลั่ก~
 
 
หญิงสาวแตะริมฝีปากเบาๆแล้วดันอกกว้างออกแต่ว่ามันดันไม่พ้น ร่างสูงนันยังคงกอดไว้แน่นตอนนี้กลายเป็น
ทาบทามลงมาคร่อมหญิงสาวไว้แล้ว
 
 
โทโมะ  :  คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ
 
 
ก้มลงมาจะจุมพิษอีกรอบ แต่คาวนี้หญิงสาวก็ไม่พลาดลอดตัวออกมาทางที่หว่างขาชายหนุ่มแต่ไม่วายหยอกเล่น
ด้วยการมือบางผ่านยาวลงมาสัมผัสแกนกายที่กำลังตื่นตัวอยู่เต็มที่ถายใต้กางเกง ไม่ได้สนใจรีบวิ่งออกไปจาก
ห้องอย่างรวดเร็ว
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กเล่นอะไรมาทำพี่ค้างแล้วไปได้ยังไงกัน
 
 
วิ่งตามลงมา หญิงสาววื่งไปหาลูกชายที่กำลังนั่งจ้องการ์ตูนโปรดอยุ่หน้าจอ
 
 
แก้ว  :  น้องเวสท์ช่วยม๊าด้วย~
 
โทโมะ  :  น้องเวสท์ม๊าต้องโดนป๊าลงโทษนะครับ
 
 
บอกเมื่อลงมายืนเผชิญหน้าอยู่โดยมีน้องเวสท์กั้นอยู่ตรงกลาง เสียงใสๆหัวเราะกิ๊กกั๊กออกมาเมื่อเห็นว่าพ่อแม่
เล่นไล่จับกันไปทั่วบ้าน
 
 
แก้ว  :  อร๊ายยน้องเวสท์ช่วยแม่ทีป๊าจะจับแม่
 
 
เกือบโดนชายหนุ่มจับได้ทันตอนที่วิ่งอ้อมไปหลังโซฟา น้องเวสท์ได้แต่นังอยู่บนโซฟาเดี่ยวดูพ่อแม่เล่นกัน
หัวเราะไปเชียร์ไป
 
 
แก้ว  :  ม๊าค๊าบบป๊ามาข้างหลัวแล้วววว~
 
 
ฟึ่บ~
 
 
โทโมะ  :  จับได้แล้ว
 
 
ร่างบางถูกกดลงบนโซฟายาวนั่นเอง ร่าบางนอนหอบหายใจแรงๆเพราะเหนื่อยจากการวิ่งหนี
 
 
เวสท์  :  ป๊าค๊าบน้องเวสท์จูบก่อน
 
 
ชายหนุ่มกำลังจะประกบปากหญิงสาวแต่ลูกชายดันพูดขึ้นมาซะก่อน แม่ไม่รอช้าคว้าตัวลูกชายมาระดมจูบไป
ทั่วหน้า
 
 
คิกคัก ติกคัก
 
เวสท์  :  จั๊กจี้อ่าม๊า~
 
 
น้องเวสท์ดิ้นไปมาเพราะจั๊กจี้ ส่วนแม่ก็เหนื่อยพอดูเพราะน้องเวสท์มั่วแต่อยู่ไม่นิ่งเลยทำให้หอมลำบากคนที่ดูจะ
สบายที่สุดคงไม่พ้นชายหนุ่มได้แต่นั่งมองแม่ลูกหอมกันอย่างสบายใจ
 
 
แก้ว  :  แฮก~ม๊าเหนื่อยแล้วเลิกเล่นเถอะนะครับ
 
เวสท์  :  ม๊าก็จุ๊บน้องเวสท์ก่อนซี
 
จ๊วฟฟฟ~
 
จุ๊บ~
หอมแก้มลูกเสร็จก็ถูกคนเป็นหอมหอมต่อแ
 
 
แก้ว  :  ของพี่ไว้กลางคืนสิคะ
 
โทโมะ  :  ตอนนี้ไม่ได้เหรอตัวเล็ก นะนะ
 
 
เสียงขายหนุ่มรบเร้าจะมีอะไรกันให้ได้
 
 
แก้ว  :  คืนนี้เถอะนะคะแก้วต้องออกไปข้างนอก
 
โทโมะ  :  อยู่ก่อนซิครับพี่หิว
 
แก้ว  :  นี้คะผลไม้
 
 
หยิบผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟามายืนให้ ชายหนุ่มสายหน้าไม่เอา หญิงสาวเลยส่งผลไม้ไปให้น้องเสท์
ป้อนพ่อเองมีหรือที่เค้าจะกล้าปฎิเสธลูก
 
 
เวสท์  :  อ้ามมมป๊าอ้ามมซีค๊าบบ
 
ชายหนุ่มได้แต่นิ่วหน้าเล็กเพราะหญิงสาวก็รุ้ว่าเค้าหมายความว่าหิวอะไร ...แต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องมันน่านักนะ
อย่างนี้อย่าได้ได้โอกาสไม่รอดมือเค้าแน่ๆ เค้าได้แต่เคี้ยวตุ้ยๆ และตอนนี้คงได้กินแค่ผลไม่จริงๆนั่นแหละ
เพราะ...
 
 
แก้ว  :  พี่อยู่กับน้องเวสท์นะคะแก้วไปร้านแป๊ปนึ่ง
 
โทโมะ  :  ไปทำไมครับ
 
แก้ว  :  พอดีว่าพี่จองเบนัดแก้วไว้หน่ะคะ
 
 
ชายหนุ่มถึงกับนิ่วหน้าขึ้นมาทันที เค้าแต่งงานมีลูกแล้วพี่ชายก็ยังไม่เลิกมาวอแวกับภรรยาเค้าอีกเหรอ คิด
 
แล้วอยากจะไปจีบผู้หญิงของพี่ชายบ้างซะแล้วซิ นี่ถ้าไม่ติดว่าหัวใจที่มียกให้หญิงสาวไปหมดแล้ว ไม่มีทางที่
 
พี่ชายจะได้มีความสุขแน่
 
 
เวสท์  :  ม๊าไม่รักป๊าแล้วเหรอ~
 
ดูแม้แต้ลูกก็ยังคิดเหมือนชายหนุ่ม นี้หล่ะลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของจริง หญิงสาวยิ้มขำน้อยๆในความช่างรู้
 
ของลูกชาย
 
 
แก้ว  :  ไม่ใช่อย่างงั้นครับน้องเวสท์ม๊ารักป๊าจะตายไป
 
เวสท์  :  งั้นม๊าก็พิสูจน์ซีค๊าบบบ~
 
 
 
นั่นไงหล่ะไม่ผิดแน่นี้หล่ะลูกเค้านิสัยนี้เหมือนกันเปี๊ยบเลย สงสัยสองพ่อลูกคู่นี้จะชอบการพิสูจน์เสียจริง
 
 
แก้ว  : ไม่ต้องพิสูจน์หรอกครับป๊ารู้แล้ว
 
 
น้องเวสท์มองหน้าป๊า แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มให้กลับมา
 
 
โทโมะ  :  พี่ไมเห็นรู้อะไรเลย
 
แก้ว  :  พี่คะแก้วไม่มีเวลาเล่นนะคะเนี่ย
 
โทโมะ  :  พี่ก็ไม่บอกว่าจะเล่นๆนิครับพิสูจน์จริง
 
น้องเวสท์  :  อ้าววเลยอ้าววเลยป๊าพิสูจน์
 
 
ชายหนุ่มไม่รอช้าระดมจูบหญิงสาวจนอ่อนเปลี้ยคาอ้อมกอดไปเลย น้องเวสท์หยิบตุ๊กตามิกกี้เมาส์มาปิดตาเอาไว้
 
 
แก้ว  :  อืมมมห์
 
โทโมะ  :  ต่อกันบนห้องดีกว่า
 
 
ช้อนร่างบางแล้วพาขึ้นห้อง แต่ไม่ลืมที่จะขอบคุณลูกชาบสุดรัก
 
 
โทโมะ  :  ดูการ์ตูนรอป๊าก่อนนะครับเย็นนี้จะพาไปเที่ยวนะ
 
 
น้องเวสท์เปิดตาออกมาแล้วยิ้มร่าให้ป๊า คิ้วเรียวสวยตามแบบฉบับชายหนุ่มเด๊ะๆยักขึ้นข้างเดียวให้กับป๊าเป็น
 
สัญลักษณ์รับรู้ ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นเตียงวางอย่างเบามือ
 
 
แก้ว  :  ไม่เบื่อรึไงคะ
 
โทโมะ  :  กินเท่าไหร่พี่ก็ไม่เบื่อ
 
แก้ว  :  เดือนนี้ไม่ได้ทานยาคุมนะ
 
โทโมะ  :  อยู่กับพี่ไม่ต้องทาน ตัวเล็กกับลูกๆพี่เลี้ยงได้
 
 
ซุกไซร้ไปตามร่องอกขาวเนียนแสดงให้หญิงสาวดูว่าไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ นานเพียงใดเค้าไม่วันที่จะเบื่อเธอ
 
หัวใจของเค้าตอนนี้ปิดล๊อกลงกลอนไว้ให้เธอแค่คนเดียวเท่านั้น เรือนร่างตรงหน้าไม่ว่ามองกี่ครั้งก็หลงไหลทุก
 
ครั้งแล้วอย่างนี้จะให้เค้าไปมองใครได้อีก สำหรับเค้าแค่เธอคนเดียวมันก็เกินพอแล้ว...
 
 
 
โทโมะ  :  พี่รักตัวเล็ก รักมากๆขอให้ตัวเล็กมั่นใจว่าพี่จะรักและดูแลตัวเล็กเท่าชีวิต ไม่มีทางทำให้ตัวเล็กเสีย
 
น้ำตาแม้แต่หยดเดียว
 
 
แก้ว  :  ขอบคุณคะที่รักกัน
 
 
 
สุดท้ายเธอก็ต้องโทรไปขอเลื่อนนัดจองเบที่จะพาขนมจีนมาวัดตัวเพื่อให้หญิงสาวออกแบบชุดแต่งงานให้
 
+
 
+
 
+
 
 
ไร่Mufer
 
 
โทโมะ  :  ป๊ารักน้องเวสท์และก็รักม๊านะครับ
 
น้องเวสท์  :  ป๊าเลียนแบบ น้องเวสท์รักป๊ากับม๊าก่อนน้า
 
 
ฟอดดดด~
 
น้องเวสท์น่ารักจนทั้งป๊ากับม๊าอดไม่ได้ที่จะหอมแก้วด้วยความรัก ตามที่สัญญากันไว้ว่าจะพามาเที่ยว เลยถือ
 
โอกาสพามาไร่องุ่น ชายหนุ่มอุ้มน้องเวสท์ไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างจับมือกับหญิงสาวไว้แน่น สาม
 
คนพ่อแม่ลูก เดินทอดน่องไปตามรั้วองุ่นที่ถักเป็นเถาว์สวยงาม
 
 
 
“ป๊ารักน้องเวสท์กับม๊ามากที่สุดในโลกเลยนะ”
 
ประโยคสุดแสนจะธรรมดา แต่ก็ทำให้รู้สึกตื้นตันและดีใจทุกครั้งที่ได้ยิน
 
 
เรื่องราวของทั้งคู่จะถูกถ่ายทอดอย่างละเอียดทุกครั้งที่มีลูกๆถามถึงว่าป๊ากับม๊ารักกันได้ยังไง...คำว่าแค้นพาให้
 
เธอได้มารู้จักกับเค้า...เมื่อไหร่ไม่รู้ที่หัวใจสองดวงเริ่มรู้สึกดีๆต่อกัน ม่านใสๆบังดวงตาจนมารู้อีกทีก็รักจนถอน
 
ตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว...ความรักครั้งนี้เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าพื้นฐานของความรักไม่จำเป็นต้องมาจากความรัก
 
ความเข้าใจเท่านั้น รักเกิดขึ้นได้ทุกสถานะการแต่บทสุดท้ายของความรัก ก็จะจบที่หัวใจสองดวงรวมเป็นดวง
 
เดียวกัน...
 
 
 
 
 
 
 
...........................................................................................................................................
จบแล้วค๊าบบบบ
 
ขอบคุณลีดเดอร์ทุกคนเลยนะ ทั้งอ่านเม้นและอ่านเงา ขอบคุณที่ติดตามฟิกชั่นที่ไม่ค่อยจะ
 
ได้เรื่องเท่าไหร่มาโดยตลอด หวังว่าเรื่องต่อๆไปลีดเดอร์จะยังไม่ทิ้งกันนะคะ(สัญญาเลยน้า
 
<จะมีคนสัญญาไหมเนี่ย>55)
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ