No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับตัวเล็ก
 
 
แก้ว  :  อืม...พอแล้วคะเช้าแล้ว
 
 
โทโมะ  :  ก็เช้าแล้วไงหล่ะครับหืมห์...
 
 
แก้ว  :  แก้วต้องไปดูคนงานในไร่
 
 
หญิงสาวพูดแล้วลุกจากเตียง แต่มือหนารีบขว้าไม่ให้ไป
 
 
 
ฟลึ่บ~
 
 
แก้ว  :  กรี๊ด!!
 
 
ด้วยความที่เธอกำลังท้องเสียหลักล้มลงไป อาจจะส่งผลเสียต่อลูก แต่ยังโชคดีที่ชายหนุ่มยังร่างเธอ
 
 
ไว้ทันแล้วพลิกให้ร่างเธอนอนอยู่บนร่างตัวเอง
 
 
โทโมะ  :  ไม่เจ็บนะคนดี ขวัญเอ๋ยขวัญมาครับตัวเล็กพี่ขอโทษ...
 
 
รู้ว่าตนเองผิดที่เล่นอะไรแรงๆ
 
 
แก้ว  :  คะไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแก้วไปอาบน้ำก่อนนะ
 
 
เดินจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไป
 
+
 
+
 
+
 
 
ในไร่องุ่น
 
 
ทั้งคู่ออกมาเดินเล่นรับลมที่ไร่ แสงแดดอ่อนๆต้องผิวกายขาวเนียนของหญิงสาว ชายหนุ่มอดใจไม่
 
 
ไหวก้มลง…
 
 
 
จุ๊บ~
 
 
แก้ว  :  พี่คะ...อายเค้าบางสิ
 
 
หั้นรีหั้นขวางไปมองคนงานที่กำลังแอบดูด้วยรอยยิ้ม นานแค่ไหนแล้วที่หญิงสาวไม่ได้ยิ้มมี
 
 
ความสุขเท่าครั้งนี้ ต่อจากนี้ชีวิตของเธอคงจะมีแต่ความสุข การแก้แค้นคงต้องยุติจริงๆเสียที
 
 
โทโมะ  :  ดูก็รู้ว่าพวกเค้าชอบที่พี่ทำแบบนี้
 
 
พูดไปพูดมาก็ปลิดองุ่นมาเข้าปากเฉยเลย แล้วป้อนหญิงสาวด้วย
 
 
แก้ว  :  ไม่เอาคะ...อิ่ม
 
 
โทโมะ  :  อิ่มได้ไงตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ
 
 
แก้ว  :  อิ่มแล้วจริงๆคะ
 
 
โทโมะ  :  ทานหน่อยเถอะนะ
 
 
นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เช้ามาทั้งเค้าและเธอยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย
 
 
โทโมะ  :  อ้ามมม...
 
 
หญิงสาวอาปากรับองุ่นลูกโตจากชายหนุ่มแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ชายหนุ่มมองด้วยสายตาเอ็นดู
 
 
โทโมะ  :  เดี๋ยวพี่จะไปทำกับข้าวให้ทานดีกว่า
 
 
แก้ว  :  ไม่ต้องคะเดี๋ยวแก้วทำให้ทานก็ได้
 
 
โทโมะ  :  พี่อยากทำให้ตัวเล็กกับลูกทานมั่ง
 
 
ในเมื่อสู้ความดื้อรั้นของชายหนุ่มไม่ไหวเลยได้แต่เดินตามไปในบ้าน
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กรอข้างนอกก็ได้นะ
 
 
แก้ว  : แก้วอยากดูพี่ทำมากกว่าคะ
 
 
ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร เริ่มทำกับข้าวโดยมีหญิงสาวนั่งมองอยู่ ท่าทางการทำไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำ
 
 
ไม่เป็นหญิงสาวได้แต่นั่งอมยิ้มกับท่าทางนั่น การทำปลาทอดเป็นไปด้วยความยากลำบากนานหลาย
 
 
นาทีเลยทีเดียวกว่าที่ชายหนุ่มจะจัดการเอาเกล็ดปลาและไส้ปลาออก
 
 
ฟูว์ ฟูว์~
 
 
โทโมะ  :  โอ๊ย โอ๊ย..
 
 
ร้องเสียงหลงเมื่อน้ำมันร้อนๆเจอเข้ากับปลาที่มีน้ำอยู่ด้วยทำให้กระเด็นมาถูกตัวชายหนุ่มจนสะดุง
 
 
ไปหลายที หญิงสาวตกใจรีบเดินเข้ามาดู
 
 
แก้ว  :  เป็นไงบ้างคะ ขอแก้วดูหน่อย
 
 
ชายหนุ่มยังคงหดมือไว้ข้างหลัง
 
 
โทโมะ  :  พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
 
 
แก้ว  :  ยังมาทำปากแข็งเมื่อกี้เห็นร้องซะดัง ไหนมาขอแก้วดูหน่อยคะ
 
 
มือบางจับไปที่แขนแล้วดึงออกมาดู
 
 
แก้ว  :  โดนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
 
 
 
 
ลูบเบาๆไปตามแขนชายหนุ่ม
 
 
โทโมะ  :  เดี๋ยวมันคงหาย
 
 
แก้ว  :  ไม่หรอกคะเดี๋ยวมันจะพอง รอแก้วก่อนนะคะเดี๋ยวมา
 
 
พูดแล้ววิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กอย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม
 
 
รองห้ามเสียงดัวแต่หญิงสาววิ่งออกไปแล้วไม่นานนักก็กลับมาพร้อมว่านหางจระเข้ในมือ
 
 
โทโมะ  :  อะไรครับตัวเล็ก
 
 
แก้ว  :  ว่านคะไว้ทาจะได้ไม่พองมากไง
 
 
ทาให้ทุกทีที่โดนน้ำมันท่าทางเป็นห่วงทำให้ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้
 
 
หมับ จุ๊บ~
 
 
สุดท้ายก็รวบหญิงสาวมาจูบจนได้ ปากหวานๆนั่นไม่ว่าจูบกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อหวานจนไม่อยากถอนจูบ
 
 
ออก
 
 
แก้ว  :  อื้อออออ...
 
 
หญิงสาวเริ่มประทวงเพราะได้กลิ่นอะไรบ้างอย่างแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อย
 
 
แก้ว  :  อื้อ อื้อออ...พี่คะพอก่อน
 
 
ต้องท่วงอยู่สองครั้งจึงปล่อยได้หันมาดูอีกทีปลาที่อยู่ในกระทะก็เกือบไหม้ไปแล้ว หญิงสาวรีบเดิน
 
 
ไปใช้ตะหลิวพลิกปลาอย่างคล่องแคล่ว
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กระวังน้ำมันนะ
 
 
เดินเข้ามาห้ามเห็นท่าพลิกแล้วเสี่ยวแทน
 
 
แก้ว  : ไม่เป็นไรคะพี่ไปนั่งเถอะเดี๋ยวแก้วทำให้ทานเอง
 
 
โทโมะ  :  ไม่เอา
 
 
จับให้หญิงสาวไปนั่งที่เดิมแล้วกลับมาทำอาหารต่อ
 
 
สรุปแล้วปลาทอดที่กรอบจนกลายเป็นเกรียม ต้มจืดที่ผักชิ้นเบ้อเริ่มแถมจืดสมชื่อ ไข่ดาวที่ต้องทอด
 
 
ถึง8ฟองกว่าจะได้ไข่ที่กินได้เพียงแค่2ฟอง สุดท้ายผัดผักคะน้าที่เหมือนว่าคะน้าจะไม่สุกเพราะกลัว
 
 
ไหม้สะก่อนเลยรีบยกขึ้น ชายหนุ่มมองดูอาหารที่ทำแล้วไม่หน้าจะทานได้เตรียมจะเททิ้งลงถังขยะ
 
 
 
หมับ~
 
 
มือเรียวยั้งไว้ได้ทัน
 
 
แก้ว  :  ทำอะไรคะนั่น
 
 
โทโมะ  :  มันไม่อร่อย ทิ้งไปเถอะเอามันไว้ก็กินไม่ได้
 
 
แก้ว  :  พี่รู้ได้ยังไงคะว่าไม่อร่อย
 
 
โทโมะ  :  แค่พี่เห็นหน้าตาของมันพี่ก็ไม่อยากกินแล้ว
 
 
แก้ว  :  แต่แก้วอยากกิน ถ้าเป็นพี่ทำแก้วทานได้คะ
 
 
โทโมะ  :  เอาไว้พี่ไปเรียนก่อนนะแล้วจะทำให้ใหม่มันทานไม่ได้หรอกพี่รู้
 
 
แก้ว  :  ทานได้สิคะทำไมจะทานไม่ได้ โอ๋ๆอย่าพึ่งใจน้อยสิคะ
 
 
เห็นชายหนุ่มหน้าหง่อยๆก็รู้ว่าโกรธตัวเองที่ทำไม่ได้อย่างใจ
 
 
โทโมะ  :  ก็มันทานไม่ได้จริงๆ
 
 
แก้ว  :  แก้วจะทำให้ทานได้เองดีไหม...
 
 
บอกด้วยน้ำเสียงน่ารักก่อนจะยกชามกับข้าวทั้งหมดไปที่ห้องครัวใหม่เธอแกะปลาทอดที่เกรียมๆ
 
 
ออกเป็นชิ้นๆแล้วผัดกับน้ำพริกจนกลายเป็นปลากรอบราดพริกกลิ่นหอมน่ากิน ส่วนต้มจืดก็เทกลับ
 
 
 
 
ลงหม้อแล้วเติมเครื่องปรุ่งอีกนิดหน่อยแล้วตั้งใส่ชามใหม่ ผัดคะน้าที่สุกบ้างไม่สุกบ้างถูกเทลง
 
 
กระทะอีกรอบแล้วราดตบท้ายด้วยน้ำมันหอย...กับข้าวทุกอย่างถูกนำกลับมาขึ้นโต๊ะอีกรอบทั้ง
 
 
หน้าตาและกลิ่นบอกได้คำเดียวว่า น่ากินมาก
 
 
แก้ว  :  เสร็จแล้วคะกินกันเลยนะ
 
 
ตักข้าวให้ชายหนุ่ม
 
 
โทโมะ  :  สุดท้ายตัวเล็กก็ต้องทำให้พี่กินอยู่ดี
 
 
น้ำเสียงเจือความผิดหวังเล็กน้อย จนหญิงสาวต้องปลอบ
 
 
แก้ว  :  พี่ทำไงคะแก้วแค่ช่วยนิดหน่อยเอง  สรุปแล้วมื้อนี้เราช่วยกันทำให้ลูกกินโอเคไหม
 
 
‘ขอบคุณเหลือเกินที่ฟ้าส่งตัวเล็กมาให้พี่’
 
 
ชายหนุ่มได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที จากนั้นการทานข้าวด้วยกันในรอบหลายเดือนก็เริ่มขึ้น บรรยากาศ
 
 
อบอวลด้วยความสุข
 
 
 
...........................................................................................................................................
 
อัพแล้วนะคะหวานๆอีกนิด~
 
 
เหมือนเดิมคะลีดเดอร์ก็รู้เนอะว่าอยากอ่านต้องทำไงบ้างอ่า~ไรเตอร์แบ๊ตหมดไปหลายวัน
 
 
อ่อ...เกือบลืมคะ HAPPY NEW YEAR คะลีดเดอร์ รักๆลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
 
 
ถ้ายังไม่เบื่ออยากอ่านตอนหน้าก็เหมือนเดิมคะเม้นๆๆโหวดๆ เจอกันตอนหน้าคะ