พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

หลังจากได้ยินคำตอบของแก้ว ป็อปปี้บอกให้น้องสาวกลับบ้านด่วน ก่อนจะกดโทรหาเฟย์เป็นรายต่อไป
 
เขาได้แต่ภาวนาว่าฟางจะหนีไปหาเฟย์ เพราะอย่างน้อยเขาก็จะได้เบาใจ ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรไป
 
'ค่ะพี่ชาย ว่าไงค่ะ'
 
"ฟางอยู่กับเรารึเปล่า"
 
'เปล่าค่ะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าค่ะ'
 
"กลับบ้านมาก่อนแล้วกัน"  พูดจบก็วางสาย ทิ้งตัวลงนั่งอย่างคนหมดแรง
 
'ฟาง เธอหายไปไหนนะ'
 
ไม่นานนัก แก้วกับเฟย์ สองพี่น้องก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาป็อปปี้ที่นั่งหลับตาอยู่ 
 
"พี่ป็อป" เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมอง
 
"เกิดอะไรขึ้นค่ะ พี่ป็อป" ป็อปปี้สบตาทั้งสี่คน ก่อนจะเปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง
 
"ยัยปลิง" 
 
เฟย์เอ่ยขึ้นโกรธๆ จนเขื่อนต้องลูบแขนปลอบใจให้เะอใจเย็นลง
 
"พี่ป็อป หมายความว่า ที่พิมกลับมาหาพี่ เพราะเงินเหรอค่ะ"
 
แก้วถามเสียงเบา เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนเก่าแสนดีอย่างพิม จะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
 
"ธุระกิจที่เขาลงทุน เพิ่งล้มละลาย"
 
"พี่ป็อป ให้คนตาม ยัย ...พี่พิมอยุ่เหรอค่ะ"
 
เฟย์จำต้องเอ่ยเรียก พี่พิม ตามเดิมเพราะสายตาของป็อปปี้ ที่มองมา ที่เธอถามออกไปแบบนั้นเพราะถ้าป็อปปี้ไม่
 
ส่งคนไปคอยตามข่าวของพิม คงไม่มีทางรู้ได้ว่าสถานะการเงินของอีกฝ่ายไม่สู้ดีนัก จนต้องย้อนกลับมาหาพี่ชาย
 
เธอชายหนุ่มพยักหน้ารับช้าๆ
 
"พี่ป็อปยังรักพิมอยู่เหรอค่ะ"
 
แก้วโพล่งถามออกมา  ป็อปปี้สบตาทุกคนที่มองอยู่ ก่อนจะตอบออกมา
 
"ไม่ พี่ไม่ได้รักพิม "
 
"แล้วทำไมพี่ป็อปต้องให้คนคอยตามพิมด้วยล่ะ"  แก้วถามด้วยความไม่เข้าใจ ว่าพี่ชายเธอมีเหตุผลอะไรต้องให้
 
คนคอยตามอดีตคนรักด้วย
 
"พี่แค่อยากรู้ว่าเขาเป้นยังไงบ้าง อย่างน้อยเราก็เคยรักกัน"
 
'เนี้ยแหละน้า พี่ชายเธอ ใจอ่อนกับผู้หญิงไปซะทุกคน แบบนี้ไงหล่ะใครๆถึงได้จ้องจะจับพี่ชายเธอนัก'
 
"เดี๋ยวนะ "
 
 เฟย์อุทานออกมา เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพวกเธอมารวมตัวกันด้วยเรื่องอะไร
 
"แล้วพี่ฟางไปเห็นตอนที่พี่จูบอยู่กับยัยพี่พิม"
 
"ตายหล่ะหว่า"   แก้วเป็นคนต่อประโยคของน้องสาวซะเอง
 
"แล้วตอนนี้พี่ก็ยังหา ตัวฟางไม่เจอเลย"  ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
 
"นายครับ นาย"
 
"อะไรค่ะพี่สน"
 
"เจอรถที่คุณฟางขับแล้วครับ"   ป็อปปี้ลุกขึ้นยืนทันที
 
"ที่ไหน"
 
"ทางมาที่ไร่ครับ แต่ว่า..."
 
"อะไร เมิงพูดมาเร็วๆ  ไอ้สน"
 
"คือ รถคุณฟางเธอเจออุบัติเหตุครับ"
 
"เมิงว่าอะไรนะ"
 
"พี่ฟาง อยู่ข้างในรึเปล่า"  แก้วถามออกมา
 
"ไม่ครับ ไม่มี"
 
"ผมตรวจสอบไปตามโรงพยาบาลแล้วครับ แต่ไม่มีที่ไหนที่คุณฟางไปรักษาตัวเลยครับ" 
 
นายสนรีบพูดให้เจ้าขายรับรู้  ข้อมูลที่ได้รับรู้จากนายสน ทำเอาชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืน
 
'ฟางคุณอย่าเป็นอะไรนะ อยู่กับป็อปก่อน'
 
"สน แกไปเช็นตามโรงพยาบาลในตัวจังหวัดหรือยัง"
 
"ยังครับ คุณเขื่อน"
 
"เออ แล้วลองถามชาวบ้านแถวนั้นดูเพื่อใครจะเห็นฟาง"
 
"ครับ คุณโทโมะ งั้นผมขอตัวไปจัดการก่อนนะครับ" ผงกหัวให้เจ้านายทุกคนก่อนจะวิ่งออกไป
 
.
 
.
 
.
 
"อืม...."
 
ร่างบางที่นอนหมดสติอยู่ ค่อยๆลืมตาขึ้มมา ยกมือจับบริเวณที่รู้สึกเจ้บทันที
 
"โอ๊ย" กุมบริเวณที่มีผ้าก๊อตปิดไว้ นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
 
"ฟาง หนูเป็นไงบ้างลูก"   ฟางเงยหน้ามองต้นเสียงที่เอ่ยถามด้วยความหว่งใย
 
"ท่าน"
 
"ค่อยๆลูก"  เข้ามาพยุงลูกสาวที่รีบร้อนลุกขึ้นนั่ง จนหน้ามืด
 
"ฟาง มาอยู่ที่นี่ได้ไงค่ะ "
 
"ฟาง...รถไม่มีเบรค"
 
"ลูก.." ยกมือแตะหน้าทองที่เริ่มนูน ก่อนจะหันไปถามท่านสมเกียจติ
 
"เขา..เป็นยังไงบ้างค่ะ หมอว่าไงบ้าง"ถามเสียงสั่น
 
"เขา..."
 
"เขาเป็นอะไรค่ะ บอกฟางมาเถอะ"  ถามซ้ำ 
 
ท่านสมเกียจติเงียบไปซักครู่ ก่อนจะตอบออกไป
 
"เขาไม่เป้นอะไรลูก หลานพ่อเขาปลอดภัยดี"
 
"ลูกจ๋า"  เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ร่างบางยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ลูกยังไม่จากเธอไปไหน
 
'ขอบคุณที่หนูไม่ทิ้งแม่ไปไหนนะค่ะ'
 
"บอกพ่อได้มั้ย ว่าเขาเป็นลูกใคร"
 
ฟางสบตาคนที่เรียกตัวเองว่า พ่อ ร่างบางกัดปากแน่ ส่ายหน้าที่มีแต่น้ำต่เป็นคำตอบให้อีกฝ่าย
 
"เอาเถอะ ถ้าหนูยังไม่พร้อม พ่อก็จะไม่ถาม"
 
ยกมือลูบหัวบุตรสาวที่เขาไม่เคยได้ดูแล อย่างทะนุทะนอม ตัดสินใจเอ่ยถามบุตรสาวออกไปว่า
 
"ไปอยู่กับพ่อนนะ"
 
"ไม่ค่ะ ฟางไม่อยากรบกวน"
 
"แต่พ่อ อยากให้หนูไปอยู่ด้วยนะ"
 
'ถ้าเธอกลับไปก็เท่ากับเธอกลับไปตายนะซิ ครั้งนี้ก็คงเป้นฝีมือคุณอีกซนะ คุณหญิงโฉมฉวี'
 
ท่านสมเกียจติพอจะเดาได้ว่า ที่ฟางไม่ยอมกลับไปอยู่กับเขาเพราะสาเหตุใดกันแน่
 
"พ่อหย่ากับเขาแล้วนะ"
 
ฟางมองชายชราตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา 
 
"พ่อขอโทษที่ปล่อยให้เขามาทำร้ายหนูได้"
 
"ลูกจะให้โอกาศพ่อ คนนี้ได้แก้ตัวได้รึเปล่า"
 
น้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลออกมาเพราะความรู้สึกผิด กับความผิดในอดีตที่เขาทิ้งให้ลูกสาวเพียงคนเดียวกับผู้หญิงที่
 
เขารักต้องเผชิญกับชะตากรรมที่ยากลำบาก วันนี้เขาอยากจะขอโอกาศแก้ตัวซักตรั้ง
 
'เธอจะมีพ่อเหมือน คนอื่นแล้วใช่มั้ย'
 
ฟางโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อ ก่อนจะร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ เธอร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดผู้เป็นพ่อที่คอยกอดปลอบ
 
เธอราวเด็กน้อย
 
"อย่าร้องนะลูก"
 
"ฮึกๆ ค่ะ 'พ่อ'"
 
คนเป็นพ่อยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่ในที่สุดบุตรสาวก็ยอมเอ่ยปากเรียกเขาว่าพ่อ หลังจากที่เธอปฎิเสธคำว่า
 
พ่อ จากเขามานานหลายปี
 
"แล้วฟางรอดมาได้ไงค่ะ เท่าที่จำได้รถฟางไม่มีเบรค"
 
"ลูกโชคดี ที่ถุงลมนิรภุยทำงาน และหนูเองก็ขับมาไม่เร็ว"
 
"เจ้าตัวเล็กถึงรอดมาได้"
 
"ฝีมือเขารึเปล่าค่ะ" เอ่ยถามไปแบบไม่แน่ใจ
 
"ไม่ใช่หรอก เพราะเขาโดนจับดำเนินคดีไปตั้งแต่สองอาทิตยืที่แล้ว"
 
"งั้นใครกัน ที่ยังอยากได้ชีวิตฟาง"
 
"อย่าไปคิดมากเลยนะลูก" ลูบหัวบุตรสาวอย่างแผ่วเบา
 
"ต่อจากนี้พ่อจะเป็นคนดูแล ลูกเอง"
 
"ค่ะ"  ส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ ในที่สุดวันนี้เะอก็มีพ่อคอยดูแลปกป้องเหมือนคนอื่นๆเขาแล้ว
 
'ลูกจ๋า หนูจะต้องไม่ขาดความรักจากใครนะค่ะ เพราะแม่กับตาจะเป็นคนเติมเต็มให้หนูเอง'
 
มือบางลุบลูกตัวเองอย่างใจลอยเมื่อคิดไปถึงอนาคตของลูกน้อง ที่จะไม่มีวันได้เจอหน้าผู้เป็นพ่อ
 
ทั้งๆที่พรุ่งนี้แล้วแท้ๆ ที่เะอจะบอกเรื่องลูกกับเขา แต่ถ้าเขาเลือกที่จะกลับไปอยู่กับคนรักเก่า เธอก็ยินดีถอยออก
 
มาเอง ถึงยังไงเธอก็มีตัวแทนความรักของเขากับเธออยู่ในท้องเธอแล้ว
 
'ฟางขอให้ป็อปมีความสุขมากๆนะค่ะ'  น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้ว ไหลลงมาจากดวงตาคู้สวยอีกรอบ
 
"อย่าร้องนะลูก อะไรที่มันทำร้ายเราก็ลืมมันไปให้หมด"
 
"กลับบ้านเรานะ"
 
"ค่ะ พ่อ"
 
"ไอ้ขามเตรียกรถ กูจะพาลูกกูกลับบ้าน"
 
ตะโกนบอกคนรับใช้คนสนิท นายขามพลอยยิ้มตามเจ้านายที่ได้แก้วตาดวงใจกลับมาดูแลในที่สุด
 
 
3 เดือนผ่านไป
 
"พี่ป็อป พี่กินข้าวหน่อยเถอะนะ"
 
"เอาออกไป พี่ยังไม่กิน"
 
แก้วเดินคอตก ส่ายหน้าให้กับกองเสริมที่แอบยืนลุ้นอยู่หน้าประตู  เฟย์ เขื่อน โทโมะ ถอยหายใจออกมาพร้อมกัน
 
แก้วเองก็ได้แต่น้ำตาซึมกับสภาพของพี่ชาย ที่เอาแต่ทำงานไม่ยอมกินยอมนอน พอเผลอก็เอาแต่นั่งเหม่อ
 
ไม่ก็ขับรถออกไปตะเวนหาฟาง พอไม่เจอ กลับเข้าบ้านมาก็คว้าขวดเหล้าขึ้นไปขังตัวเองอยู่ในห้องนอน
 
เธอกับเฟย์ ผลัดกันขอร้องให้พี่ชายพีกบ้างแต่ก็ไม่เป้นผล ป็อปปี้ไม่ฟังรับฟังซักนิด นับวันพี่ชายเธอแทบจะกลาย
 
เป็น 'คนที่ตายทั้งเป็น' เข้าไปทุกที และดูครั้งนี้อาการจะหนักเข้าขั้นโครมม่า ถ้าหากฟางยังไม่กลับมาเร็วๆนี้
 
เธอได้ไปงานศพพี่ชายเธอก่อนแน่นอน
 
"ฮือๆๆ แก้วไม่อยากเห็นพี่ป็อปเป็นแบบนี้เลย"
 
โทโมะ ได้แต่ดึงสาวคนรักเข้ามากอดปลอบเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี นังสือที่จ้างมากี่คนต่อกี่คน
 
ก็ไม่มีคำตอบเรื่องฟางให้เขาซักคน  จนพวกเขาได้แต่หมดหวังไปตามๆกัน จะมีก็แต่ป็อปปี้ที่ไม่ยอมหมดหวัง
 
ง่ายๆ เฝ้าแต่พูดว่า 'ซักวันฟางจะต้องกลับมาหาป็อป ฟางไม่มีวันทิ้งป็อปไป'
 
แต่นี่ก็ เกือบสี่เดือนเข้าไปแล้วทุกอย่างยังเงียบหาย ถ้าหากฟางไม่ได้เป็นอะไรไปจริง ทำไมป่านนี้ถึงไม่ยอม
 
ติดต่อกลับมาบ้าง ถึงจะโกรธเพื่อนเขา อย่างน้อยก็น่าจะติดต่อกลับมาหาเฟย์ หรือแก้วบ้าง
 
"เฟย์ เชื่อว่าพี่ฟางจะต้องไปเป้นอะไร"
 
"อย่าร้องนะครับเฟย์" เขื่อนดึงเฟย์เข้ามากอด ทั้งๆที่ตัวเองก็ตาแดงๆเพราะกลั้นน้ำตาไว้เช่นกัน
 
เขาเองก็ไม่อยากเห้นคนรักกับเพื่อนต้องมาอยู่ในสภาพปางตายกับแบบนี้ซักนิด แต่จะทำยังไงได้เมื่อยังควาน
 
หาคนต้นเรื่องไม่พบ 'เขาหวังเพียงแต่ว่า ปาฏิหารย์จะมีจริง '
 
.
 
.
 
.
 
^______________________________________________________________^
 
อัพแล้วน้า
 
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^