พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

"นี่มันอะไรกันเนี้ย"
 
 เสียงท่านรัฐมนตรีสมเกียรติ ดังขึ้นเมื่อลงมาเห็นความวุ่นวายที่กำลังเกินขึ้น
 
"คุณค่ะ คุณช่วยฉันด้วย"  
 
คุณหญิงโฉมฉวีดิ้นหนีจากการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ
 
"สัวสดีครับท่าน"
 
"นี่มันอะไรกันครับ"
 
"คือทางเรา ได้รับแจ้งว่า คุณหญิงโฉมฉวีโดนจับข้อหาพยายามฆ่า"
 
"ไม่จริ๊ง ไม่จริงฉันไม่ได้ทำ พวกแกอย่ามาใส่ความฉันนะ"
 
"เราขอเชิญตัวคุณหญิงไปสอบสวนนะครับ แต่เธอขัดขืน ทางเราจำเป็นต้องใส่กุญแจมือนะครับ"
 
"พยายามฆ่า ฆ่าใครกันครับ"
 
"คุณธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ครับ"
 
"ลูกฟาง"  ท่านรัฐมนตรีอุทานชื่อบุตรสาวออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปเขย่าถามเค้น เอาความจริงจากคุณหญิงโฉมฉวี
 
ที่ตอนนี้ ร้องไห้น้ำตานองหน้าเพราะกลัวจะต้อวติดคุก กับความผิดที่ตัวเองได้ทำลงไป
 
"คุณสั่งฆ่าลูกผมงั้นเหรอคุณหญิง"
 
"ใช่ ฉันสั่งฆ่ามันเอง ก็มันอยากจะมาแย่งทุกอย่างไปจากฉันทำไมล่ะ"
 
'เพี้ยะ'  ท่านรัฐมนตรีตบหน้าภรรยา อย่างโกรธจัด
 
"คุณมันไม่ใช่คน"
 
"เอาตัวไปเถอะครับคุณตำรวจ"
 
"กรี๊สสส อย่าแม่แตะตัวฉันนะ"
 
"คุณสมเกียจติ ฉันเป็นเมียคุณนะ คุณต้องช่วยฉัน"
 
"ไม่ใช่ คุณเรียมตัวเซนใบหย่าได้เลย"
 
"ไม่ ฮึกๆๆ ไม่ฉันไม่ยอม" 
 
ทุกคนต่างมองคุณหญิงโฉมฉวีด้วยสายตาสมเพชรที่อีกฝ่ายปล่อยให้ความโลภเข้าครอบงำ จนสุดท้ายก็ต้องสูญ
 
เสียทุกอย่างไป ไม่เหลือแม้แต่อิสระภาพของตัวเอง
 
ท่านสมเกียจติหันให้ให้กับอดีตภรรยา อย่างปวดร้าว 
 
'นี่เขาทนอยู่กับผู้หญิงใจร้ายแบบนี้มาได้ไงเป็นยี่สิบปีนะ ฟางพพ่อขอโทษนะลูก พ่อมันโง่เอง'
 
"ไอ้ขาม แกให้คนไปสืบดูซิว่าลูกฟางอยู่ที่ไหน"
 
ท่านสมเกียจติหันไปพูดกับคนสนิท
 
"ครับ นายแล้วถ้าเจอจะให้พามาเลยมั้ยครับ"
 
"ยังก่อน แต่ให้คอยตามไว้"
 
"ครับ"  ก้มหัวให้ผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินออกไปสั่งงานลูกน้องต่อทันที
 
"รอพ่อก่อนนะลูก "
 
.
 
.
 
.
 
ทางด้านป็อปปี้ที่ยังมึนงง กับการมาของพิมไม่หายก็ได้แต้เดินตามหญิงสาวที่ลากเขามานั่งที่โซฟา อย่างลอยๆ
 
"ป็อปค่ะ คือ..."
 
"พิม พิมเลิกกับเขาแล้วนะค่ะ"  ป็อปปี้ได้สติทันที ที่ได้ยินข้อความจากปากของพิม
 
"แล้วคุณจะมาบอกผมทำไม" พูดกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีเหินห่าง
 
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดินนะค่ะ"  ถามชายหนุ่มเสียงสั่น
 
"คุณเป็นคนทิ้งผมไปนะพิม"
 
"คุณจำไม่ได้เหรอ"
 
ป็อปปี้ตอบออกไป มองหญิงสาวที่เกาะแขนเขาอยู่ราวกับคนที่ไม่รู้จัก พิมถึงกับหน้าเสียไปกับความเหินห่างที่
 
ป็อปปี้มอบให้  แต่คนอย่างเธอถ้าต้องการอะไรแล้ว เธอจะต้องเอามันมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ต้อง
 
'คุณไม่มีวัน ลืมฉันไปได้หรอก ป็อปปี้'
 
"พิมผิดไปแล้ว ตอนนั้นพิงโง่เอง"
 
"ยกโทษให้พิมนะค่ะป็อป"
 
 บีบน้ำตาเรียกความสงสารจากชายหนุ่ม เพราะรู้ว่าวิธีนี้จะทำให้ป็อปปี้ใจอ่อนลงได้
 
"มันเป็นไปไม่ได้หรอกพิม"
 
"ทำไมค่ะป็อป ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้"
 
"เพราะตอนนี้ผมมีฟางแล้ว"
 
 พิมชะงักไปกับคำตอบของชายหนุ่ม นึกไปถึงหญิงสาวท่าทางอ่อนแอที่เธอเห็นเมื่อกี้
 
'แกเองเหรอ นังฟาง'
 
"แก้ว ว่าพิมกลับไปเถอะ"
 
แก้วที่เพิ่งเดินลงมาจากห้องฟาง เอ่ยกับผู้หญิงที่เคยทำให้พี่ชายเธอต้องเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคนมาแล้ว
 
"แกฉันขอโทษ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเก่านะ"
 
เดินเข้าไปใก้ลแก้ว ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครัง
 
"นะแก้ว ฉันสำนึกผิดไปแล้ว"
 
"หึ ฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างเธอ"  พูดออกมาเสียงสั่น เดินหนีออกห่างจากพิม พลางคิดไปถึงเมื่อก่อน
 
'พิมกับเธอเคยเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมาก พิมมักจะแวะมาทำรายงาน ติวหนังสือที่บ้านเธอบ่อยๆ จนได้มาเจอกับ
 
ป็อปปี้พี่ชายของเธอ ที่ตามจีบพิมทันทีที่เห็นครั้งแรก  หลังจากจีบกันอยู่เกือบปี พิมกับป็อปปี้ก็ตกลงเป็นแฟนกัน
 
ทั้งคู่คบกันอยู่นาน เกือบ7ปีก่อนที่พิมจะทิ้งพี่เธอให้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวด จากการที่ พิมทิ้งพี่เธอไปอยู่กับ
 
ผู้ชายอื่นที่เมืองนอก' 
 
"พี่ป็อปกับพี่ฟางเขารักกันมาก เธอไม่มีทางแทรกได้หรอก"
 
เฟย์พูดนิ่งๆกับคนที่เธอเคยนับถือ ยกให้เป็นพี่สาวเหมือนฟาง 
 
"พี่ป็อปไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวเฟย์ กับพี่แก้วจัดการทางนี้เอง"
 
ป็อปปี้จะต้องยอมทำตามที่เฟย์เสนอ เพราะไม่อยากอยู่เจอหน้าพิมไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่จริงเขาอยากจะขึ้น
 
ไปพูดคุยกับฟางให้รู้เรื่องมากกว่า ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน
 
"ป็อปค่ะป็อป เดี๋ยวซิค่ะ"  
 
จะเดินตามป็อปปี้ออกไปแต่โดนแก้ว รั้งแขนไว้ซะก่อน
 
"เธออย่าพยายามเลยพิม เรื่องของเธอกับพี่ป็อปมันจบไปแล้ว"
 
"เป็นแค่อดีต ที่ไม่มีทางหวนกลับด้วย"
 
"ไม่ป็อป เขาไม่ทางหมดรักจากฉัน"
 
พิมมองหน้าแก้ว ตาวาวอย่างไม่ยอมแพ้ และไม่ยอมรับความจริง
 
"เธอจะกลับมาหาพี่ป็อปอีกทำไม"
 
"เพราะฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันรักป็อป"
 
"หึ เธอรักพี่ป็อปหรือ เธอรักอะไรของพี่ป็อปกันแน่"
 
เฟย์สวนกลับอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน พิมหันกลับมามองน้องสาวป็อปปี้ด้วยสายตาที่บอกว่าแค้นจัด
 
"กลับไปซะ พิม"  แก้วย้ำเสียงหนัก
 
"ฉันไม่มีทางยอมแพ้ ง่ายๆแน่"
 
พิมพูดก่อนจะเดินออกจากบ้านป็อปปี้ไป
 
"เขาเคยหลงฉันมาแล้วครั้งนึก เขาก็ต้องกลับมาหาฉันอีก"
 
พูดกับตัวเอง พลางเงยหน้าขึ้นไปสบตากับฟางที่ยืนมองเธอลงมาจากฉัน สองพอดี
 
'แกเป็นใครฉันไม่สน แต่ฉันจะทำให้ป็อปทิ้งแก แล้วกลับมาหาฉันเหมือนเดินให้ได้ นังฟาง'
 
พิมสะบัดหน้าหนีฟาง ก่อนจะขึ้นรถขับออกไปทันที
 
.
 
.
 
.
 
เขื่อนเปิดประตูเข้ามาในห้อง ป็อปปี้ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสาร ด้วยสีหน้าเครียดจัด
 
"เฮ้ย ไอ้ป็อปได้ข่าว พิมกลับมาแล้วเหรอว่ะ"
 
เขื่อนโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเพื่อนหนุ่ม โทโมะที่เดินตามเขื่อนเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่หน้าโต๊ะทำงานของ
 
ป็อปปี้ ชายหนุ่มวางปากกาลงอย่างหมดอารมณืทำงานตั้งแต่ สองเพื่อนรักเปิดประตูเข้ามา กอดอกเอาหลังพิงพนัก
 
เก้าอี้ มองเขื่อกับโทโมะด้วยสามตา
 
'พวกเมิงอยากจะพูดอะไรก็พูดมา อย่าลีลา'
 
โทโมะรีบเปิดปากพูดทันที ที่เห็นสายตาของป็อปปี้
 
"ฉันแค่จะมาบอกแกว่า ให้รีบจัดการก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปมากกว่านี้"
 
"ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันกับพิมจบเรากันไปแล้ว"
 
"แก จบแต่อีกฝ่ายอาจจะไม่ยอมจบนี่หว่า"
 
"ไอ้เขื่อน"
 
"เออๆ กูรู้ แต่เมิงก็ต้องคิดถึงฟางด้วยนะเว้ย"
 
ป็อปปี้มีสีหน้าเครียดขึ้นไปอีก เมื่อคิดถึงคนที่บ้านที่ป่านนี้ควรอเขาไปเคลียร์กับเธออยู่
 
"เฮ้อ มีไรให้กูสองคนช่วยก็บอกแล้วกัน"
 
โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมเขื่อน ป็อปปี้ยกมือขึ้นกุมหัวอย่างเครียด เพราะไม่รู้ว่าฟางจะยอมเชื่อที่เขาพูดรึ
 
เปล่า และท่าทางเมื่อเช้าฌะอคงจะโกรธเขาไม่น้อย ที่ไม่ได้แนะนำว่าเธอเป็นแฟนเขา เพราะมั่วแต่อึ้งกับการมา
 
ของอีกฝ่ายอยู่
 
'เฮ้อ เวรแล้ว เรื่องเก่าๆยังไม่ทันหาย ดันมีเรื่องพิมเข้ามาอีก เวรๆๆ'
 
คิดอะไรได้ก่อนจะ เดินแกมวิ่งออกไปจากห้องทันที 
 
"ไอ้สนเอากุญแจรถมา"
 
"นายจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมขับให้"
 
"เออ ไม่ต้องพูดมาก เอามา"  นายสนรีบยื่นกุญแจรถให้อีกฝ่าย 
 
ป็อปปี้ที่ได้กุญแจรถมาแล้ว ก็วิ่งไปที่รถก่อนจะขับออกไป นายสนได้แต่มองความใจร้อนของนายไป งงๆ
 
เชาชับรถมาที่ ร้านขายดอกไม้ ก่อนจะเดินเข้าไปสั่งกุหลาบขาวช่อใหญเพื่อเอาไปง้อแฟนสาว
 
"ป้าจัน ฟางล่ะครับ"
 
"บนห้องนะค่ะ"
 
วิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเอง แต่พอเปิดประตูออกมาก็เจอแต่ความว่างเปล่า
 
"หายไปไหนนะ ห้องฟาง" เดินไปเปิดประตูห้องนอนเก่าของหญิงสาว ก็เจอกับร่างบางที่ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียง
 
ยิ้มกับตัวเองก่อนจะเอาช่อดอกกุหลาบซ่อไว้ด้านหลัง เดินเข้าไปใช้มือข้างเดียวตวัดโอบร่างฟางมาไว้ในอ้อมแขน
 
"อุ๊ย"
 
'ฟอด'
 
"ป็อป"
 
"ทำไมไม่นอนที่ห้องป็อปล่ะครับ"
 
"..."
 
"โกรธป็อปเหรอครับ ฟาง"
 
"อุ๊บ..ง"  ผลักป็อปปี้ออกจากตัว ก่อนจะวิ่งเข้าไปโก่งคออาเจียนให้ห้องน้ำ ป็อปปี้รีบวิ่งตามไปดู
 
แฟนสาวอย่างหว่งใย
 
"ฟาง ป็อปว่าไปหาหมอเถอะ นะ"
 
"ไม่ต้อง...แฮ่ก หรอก ฟางไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ"
 
บ้วนน้ำล้างปากก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับป็อปปี้ที่มีสีหน้ากังวลกับการอาเจียนของเธอ แต่ก็ต้องยกมือปิดปากปิด
 
จมูกอีกรอบ เมื่อได้กลิ่นไม่พึ่งประสงค์อีกรอบ เหลืบไปเห็นช่อดอกกุหลาบในมือคนรัก ถอยห่างออกไปทันที
 
เพราะพอจะรู้แล้วว่าที่มาของกลิ่นมาจากเจ้ากุหลาบช่อโตนั้นเอง
 
"ปะ ป็อป เอานั้นออกไปก่อนได้มั้ย"
 
ป็อปปี้มองตามมือฟางที่ชี้ช่อดอกไม้ อย่างไม่เข้าใจ
 
"ทำไมล่ะครับฟาง ป็อปซื้อมาให้ฟางนะ"  เสียงทุ้งพูดติดจะน้อยใจ
 
"ฟางขอโทษค่ะ แต่ฟางได้กลิ่นแล้วจะอ้วกจริงๆนะค่ะ..อ้วก"  พูดจบก็โก่งคออาเจียนอีกรอบ ป็อปปี้รีบเอา
 
ตัวปัญหาออกจากห้องไป ก่อนจะเดินกลับไแดูฟางอีกรอบ
 
"ดีขึ้นมั้ยครับ" ถามหลังจากพยุงฟางกลับมานอนที่เตียง
 
"ค่ะ แล้วป็อปไม่ทำงายแล้วเหรอค่ะ"
 
"เกมาครับ"
 
"ป็อปจะกลับมาง้อเมีย"  พูดกับฟางที่หน้าแดงไปตามระเบียบ
 
"ป็อปขอโทษเรื่องเมื่อเช้านะครับ"
 
"ป็อป อยากให้ฟางรู้นะครับ พิมนะเป็นแค่อดีตสำหรับ ป็อป "
 
"แต่ฟางคือ ปัจจุบันนะครับ"
 
ก้มลงไปกดจูบที่ปากบางก่อนจะถอนจูบออกมาจ้องหน้าฟาง อย่างรอคำให้อภัยจากเธอ
 
"ค่ะ ฟางเข้าใจแล้ว"
 
ยิ้มให้คนรัก แค่เขากลับมาอธิบายให้เธอฟังเท่านี้เธอก็พร้อมจะเชื่อเขาหมดหัวใจอยู่แล้ว
 
"งั้น ป็อปขอหม่ำฟางได้มั้ยอ่ะ ป็อปไม่ได้หม่ำฟางมาหลายวันแล้วน้า"
 
ตัดพ้อฟาง ที่ไม่ยอมให้เขาร่วมรักกับเธอมาเกื่อบอาทิตย์แล้ว ฟางส่ายหน้าเพราะตัวเองยังมีอาการแพ้ท้องอยู่และ
 
กลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะได้รับความกระทบกระเทือนจากบทรักของคุณพ่อจอมหื่นไปด้วย
 
"ง่ะ"
 
"เอาไว้ก่อนนะค่ะ แล้วป็อปจะรู้เองว่าทำไม"
 
"ก็ได้ครับ"  ล้มตัวลงนอนกอดฟางก่อนจะหลับไปด้วยกัน
 
.
 
.
 
หลังจากวันนั้น พิมก็ตามมาก่อกวน ฟางกับป็อปปี้ทุกวัน วันละสามเวลาหลังอาหารจนมีหลายครั้งที่คุณแม่มือใหม่
 
ผู้มีอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ก็โวยวายเอากับป็อปปี้ และดูจะหนักขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นไล่แฟนหนุ่มออกไปนอนนอกห้อง
 
และวันนี้ก็เช่นกัน สาเหตุก็มาจากการที่ฟางไปเห็นพิมที่ใช้มายาให้เขาช่วยดูตัวอะไรบ้างอย่างที่เธอบอกว่า
 
มันกัดคอเธออยู่ แก้วกับเฟย์เองก็เข้าข้างฟางเต็มที่ จนคนเป็นพี่ชายได้แต่เดินคอตกหยิบหมอนที่ฟางส่งให้กลับ
 
ไปนอนห้องตัวเองอย่างหงอยๆ เพื่อซี้ทั้งสองคนได้แต่ส่ายหน้าปลกตกเพราะไม่รู้จะช่วยป็อปปี้ให้ผ่านวิกฤตครั้งนี้
 
ไปเช่นไรดี
 
'เฮ้อ คนหล่อเซ็งครับ'
 
^_______________________________________________________________^
 
อัพแล้วน้า เป็นไงกันบ้าง ตอนนี้เราก็เข้าสู่ช่วงท้ายเรื่องกันแล้วน้า
 
ยังก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้า
 
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^